Το έλλειμμα οράματος

Προηγούμενο σημείωμά μου με  τίτλο, «Δημοκρατικός Δρόμος για το Σοσιαλισμό», (30/08/2015) κατέληγε με τη φράση:

Ο δημοκρατικός δρόμος για το σοσιαλισμό με δημοκρατία και ελευθερία, όπως τον επεξεργάστηκαν και τον σχηματοποίησαν οι διανοητές της ευρωπαϊκής Αριστεράς τον 20^ο αιώνα, «είναι μια διαδικασία συνεχών πολιτικών αγώνων, συγκρούσεων, τομών και ρήξεων, που σφυροκοπούν τα τοιχώματα του συστήματος μέχρι να τα ανατρέψουν»

Είναι αυτονόητο ότι η προαναφερθείσα σύντομη περιγραφή καταλήγει σε μία «τομή». Ο μαρξισμός στον οποίο βασίζεται, σε κάθε περίπτωση, η «διαδικασία μετάβασης», έχει δώσει απαντήσεις στα ερωτήματα που αναδύονται, όταν προσεγγιστεί το κρίσιμο σημείο της «τομής» και  η ανάληψη της διακυβέρνησης του συστήματος  από την  Αριστερά, μέσα από  τις θεσμικές διαδικασίες της αστικής, αντιπροσωπευτικής Δημοκρατίας.  

Ο μαρξισμός προφανώς προσδιόρισε για την επόμενη φάση, το «ιστορικό αντικείμενο» δηλαδή τον καπιταλισμό, περιέγραψε την προέλευσή του, τους νόμους του και το πώς θα οδηγηθεί στο τέλος του. Καθόρισε ακόμη και το «ιστορικό υποκείμενο», τις διαρκώς αναπτυσσόμενες παραγωγικές δυνάμεις, το «ιστορικό μέσο» την ταξική πάλη, που συνεχώς ανανεώνεται με την εξέλιξη της ιστορίας σε μορφή και εύρος, για να αλλάξει τη σχέση μεταξύ πολιτισμού και βαρβαρότητας, στο πλαίσιο ενός  προαπαιτούμενου  «ιστορικού συμβάντος», στο οποίο πρωταγωνιστής είναι ο άνθρωπος, ο ενεργός πολίτης,  που μάχεται για να επιτύχει τους σκοπούς του και τις επιδιώξεις του, λειτουργώντας ως «υποκείμενο της ιστορίας».

Στο κρίσιμο αυτό σημείο τομής,  που ο πολιτικός και ιστορικός χρόνος είναι άγνωστος και το αποτέλεσμα απροσδιόριστο, οι πολίτες άνδρες και γυναίκες, πρέπει να έχουν διαμορφώσει μέσα και από την εξέλιξη της συγκυρίας, τους όρους και τις αρχές προσέγγισης του «προοδευτικού ορίζοντα», όπως αποκαλεί τη προοπτική του Δημοκρατικού Σοσιαλισμού ο Κώστας Δουζίνας. Ο «ορίζοντας της προόδου» είναι ο στρατηγικός προσανατολισμός και το περιεχόμενό  του είναι το τρίπτυχο, Ισότητα, Δημοκρατία Πολιτισμός, που συνθέτει το δρόμο για το σοσιαλισμό, μέσω της εφαρμοσμένης πολιτικής από τη δράση   της  Αριστεράς και των ριζοσπαστικών  κοινωνικών κινημάτων. (Αυγή 06/09/2015).  

Εδώ ακριβώς εμφανίζεται το μεγάλο έλλειμμα  της «κάθε φορά Αριστεράς» που καταλαμβάνει την κυβερνητική εξουσία μέσα από τις νομιμοποιημένες και ισχυρές θεσμικές δεσμεύσεις της αστικής δημοκρατίας. Η Αριστερά έχοντας ως βάση τις ιδεολογικές και πολιτικές αναφορές της, όταν προκύψει το πρόβλημα «πρώτη φορά Αριστερά» οδηγείται σε αδιέξοδο. Αδυνατεί να κατανοήσει ότι «κάθε φορά που πετυχαίνει ένα μικρό στόχο ο ορίζοντας πηγαίνει πιο μακριά, αλλά λειτουργεί ως φάρος, σαν κατεύθυνση, η ποία θέτει αμέσως ένα νέο στόχο πιο μακρινό, αλλάζει δηλαδή το σκοπό και το υποκείμενο της πολιτικής δράσης»

Και συνεχίζει με αφοπλιστική πειθώ ο Κώστας Δουζίνας: «’Ετσι λοιπόν ο δημοκρατικός σοσιαλισμός είναι μια πορεία μία διαδικασία. Ποτέ δεν θα αναφωνήσουμε ότι φτάσαμε, εδώ είμαστε, το πετύχαμε. Έπειτα από κάθε επιτυχία, ένα νέο κύμα ριζοσπαστικοποίησης ακολουθεί, ο στόχος παραμένει ο ίδιος, αλλά το άμεσο διακύβευμα αλλάζει. Στην πορεία αυτή το μέλλον γίνεται κομμάτι του παρόντος. Για παράδειγμα εάν με το καλό ανατρέψουμε οριστικά την ανθρωπιστική κρίση, η δουλειά δεν σταματάει εκεί. Αμέσως μετά ο επόμενος στόχος επικεντρώνεται στα αίτια της κρίσης. Αν βελτιώσουμε το κοινωνικό κράτος, θα προχωρήσουμε στις γενεσιουργές αιτίες της ανισότητας. Έτσι λοιπόν κάθε βήμα οδηγεί στο επόμενο βήμα. Στρατηγικός προγραμματισμός αποτελεί λοιπόν τη συνεχή ριζοσπαστικοποίηση της πολιτικής δράσης από την σκοπιά ενός μέλλοντος που ποτέ δεν θα κατακτήσουμε πλήρως»

Εδώ σημειώνω ότι η δογματική άποψη  της κατάληψης της εξουσίας από μία ριζοσπαστική πρωτοπορία, η βίαιη ανατροπή του συστήματος από αυτήν  και η εγκαθίδρυση ενός καθεστώτος  που βαπτίζεται σοσιαλισμός, έχει οριστικά καταλήξει στο χρονοντούλαπο της Ιστορίας της Αριστεράς.

Φωτεινό παράδειγμα  για τον άλλο δρόμο, η επτάμηνη διακυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ. Εκτός από την απειρία στην άσκηση εφαρμοσμένης πολιτικής, ξεχείλισαν οι ιδεολογικές, πολιτικές και κοινωνικές συγχύσεις, οι οποίες κατέληξαν ακριβώς στον αποπροσανατολισμό  ενός  τμήματος του κόμματος, την Κοινοβουλευτική του Ομάδα που ασχολήθηκε κατά κύριο λόγο με την εφαρμοσμένη πολιτική. Αποτέλεσμα ορισμένοι βουλευτές και Υπουργοί απώλεσαν τους στόχους τους. Πυροδοτήθηκαν με αυτόν τον τρόπο διαδικασίες διάσπασης του ΣΥΡΙΖΑ με  λαϊκίστικα και αταξικά αίτια και διλλήματα. Μνημόνιο, αντιμνημόνιο, ευρώ η δραχμή,  Ευρώπη η Εθνική Κυριαρχία, συνέχιση της κυβερνητικής εξουσίας η εγκατάλειψή της, δημοψήφισμα ή εκλογές, κόμμα η  κυβέρνηση, ακόμη και δράσεις κατάληψης εξ’ εφόδου τομέων της εξουσίας αραδιάστηκαν στο περιθώριο των εξελίξεων και της σύγχισης

Η διάσπαση ενός Αριστερού κόμματος του ΣΥΡΙΖΑ εν προκειμένω,  σε μια κρίσιμη φάση σύγκρουσης με πολύ ισχυρότερες δυνάμεις εντός και εκτός της χώρας, δείχνει τη σύγχυση, την αδυναμία και γιατί όχι την καθυστέρηση, πλευράς των δυνάμεών της Αριστεράς (βλ.ΛΑΕ), που δεν αντέχουν στη συγκρότηση και άσκηση μιας συνεκτικής πολιτικής πρότασης εξουσίας μακράς πνοής, που θα είναι απαλλαγμένη από ένα υπερφίαλο εργατισμό, θα είναι στενά δεμένη με το όραμα μιας ριζοσπαστικής, οικολογικής και κινηματικής δέσμης αναφορών,  που ανεξάρτητα από τη θέση της στην πολιτική σκακιέρα θα συνεχίζει, μετά από μικρές η μεγάλες νίκες ή ακόμη και ήττες τον αγώνα, με στόχο κάθε φορά την προσέγγιση του  "προοδευτικού ορίζοντα" δηλαδή την προοπτική του δημοκρατικού σοσιαλισμού!