Μετά τη συμφωνία τί;

• Διαπίστωση 1^η: Ζούμε σε μια περίοδο γεωπολιτικής  οικονομικής  και  πολιτικοκοινωνικής αστάθειας, αβεβαιότητας,  και περιφερειακών συγκρούσεων, με κυρίαρχο το αφήγημα της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης. Ηπειρωτικές και διηπειρωτικές ολοκληρώσεις ,πανίσχυρες δυνάμεις των πολυεθνικών ομίλων  και της  χρηματο-οικονομίας, φοβισμένες και ανήμπορες  κοινωνικές δυνάμεις, μετά τις παγκόσμιες δομικές αλλαγές (ψηφιοποίηση της παραγωγής, ασύδοτη απελευθέρωση των κεφαλαίων), αδύναμες έως ανύπαρκτες  δυνάμεις της Αριστεράς στην Ευρώπη και στον κόσμο, ιδιαίτερα μετά την ενσωμάτωση της σοσιαλδημοκρατίας στο νεοφιλελεύθερο αφήγημα, συνθέτουν το παγκόσμιο σκηνικό.

Συμπέρασμα: Καμία απολύτως χώρα από τις ανεπτυγμένες και τις αναπτυσσόμενες, δεν μπορεί στο έντονα ελεγχόμενο και άκρως ανταγωνιστικό διεθνές περιβάλλον, να επιβιώσει  απομονωμένη και να λύσει σε επίπεδο έθνους κράτους τα μεγάλα προβλήματα που αντιμετωπίζει.

• Διαπίστωση 2^η Η Ευρωπαϊκή Ένωση μετά από τρεις δεκαετίες οραματικών μύθων και ευημερίας πορεύεται στο νέο διεθνές περιβάλλον με μεγάλα οικονομικά, θεσμικά και αναπτυξιακά προβλήματα, με κυρίαρχο το τεράστιο δημοσιονομικό έλλειμμα που προσεγγίζει τα τέσσερα τρισεκατομμύρια €  και συνθήκες αποπληθωρισμού.  Το χάσμα ανάπτυξης Βορρά – Νότου κινδυνεύει να απορρυθμίσει τον  οικονομικό, θεσμικό και οραματικό στόχο της συγκρότησής της Ενωμένης και ισχυρής Ευρώπης, το θεσμικό Ενωσιακό οικοδόμημα είναι ακατάλληλο να αντιμετωπίσει στις σημερινές συνθήκες τα προβλήματα της δημοκρατικής συγκρότησης, της ισοτιμίας   και της  σύγκλισης των κρατών μελών της Ένωσης

Συμπέρασμα: Υποχωρούν στην Ευρώπη οι αρχές της Δημοκρατίας , της αλληλεγγύης και της συνοχής, ενώ οι αδύναμες χώρες της ευρωπαϊκής περιφέρειας αντιμετωπίζουν συνθήκες οικονομικής και κοινωνικής υποβάθμισης, που ξεθωριάζει το όραμα της ευρωπαϊκής ενοποίησης. Η ενωμένη Ευρώπη για να προχωρήσει πρέπει να προωθήσει και να βαθύνει τις τέσσερεις ενώσεις, τη Δημοσιονομική, την Τραπεζική, την Οικονομική και την την Πολιτική διαφορετικά  δεν θα επιβιώσει στο μέλλον  

• Διαπίστωση 3^η. Η Ελλάδα μετά το πλήγμα της χρηματοοικονομικής κρίσης του 2008, αποτέλεσε τον αδύναμο κρίκο της ευρωζώνης, αφού η κρίση τη χτύπησε σε συνθήκες προϋπάρχουσας δημοσιονομικής ανισορροπίας με τα τεράστια δίδυμα  ελλείμματα  (προϋπολογισμού και  εξωτερικών πληρωμών) που από μόνα τους, χωρίς την επίδραση της χρηματοπιστωτικής κρίσης που ακολούθησε  οδηγούσαν τη χώρα στα βράχια.

Συμπέρασμα: Η Ελλάδα αναδείχτηκε σε μαύρο πρόβατο της Ένωσης και μετά από έξη ολόκληρα χρόνια επικινδύνων και επώδυνων πειραματισμών από την τρόϊκα, βρίσκεται με μια συμμαχική κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ,  σε συνθήκες οικονομικής κατάρρευσης αλλά και στο στόχαστρο των πιο ακραίων συντηρητικών δυνάμεων της Ευρώπης  ( Ομάδα Σόϊμπλε) που προβάλλουν ανοιχτά πλέον την προοπτική της εξόδου  της από την Ευρωζώνη(Grexit) στις ενοχλητικές  προσπάθειες της κυβέρνησης  της χώρας  να ανοίξει δρόμο διεξόδου.Η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ παρά τις πρόσφατες δυσκολίες που αντιμετωπίζει θα συνεχίσει με πείσμα τον αγώνα για να βρεί η χώρα το νέο βηματισμό της προς την πρόοδο, η κοινωνία μια σύγχρονη οργάνωση και ανάπτυξη και η Ευρώπη το δρόμο της αλλαγής προς τη δημοκρατία, την αλληλεγγύη, τη σύγκλιση και την ευημερία.

• Διαπίστωση 4^η: Στις συνθήκες των εκρηκτικών αδιεξόδων μετά από πέντε χρόνια αποτυχημένων και επώδυνων πειραματισμών «στήριξης και προσαρμογής» από τους εγχώριους, ευρωπαϊκούς και διεθνείς θεσμούς, ένα μέρος του Ελληνικού λαού  πληττόμενο ανηλεώς και απογοητευμένο έστρεψε, από το  2012, το ενδιαφέρον του προς τον ΣΥΡΙΖΑ και τελικά του ανάθεσε τη διακυβέρνηση της χώρας στις 25 Ιανουαρίου του 2015. Ο ΣΥΡΙΖΑ  παρέλαβε την «απασφαλισμένη χειροβομβίδα» της διαχείρισης της κρίσης χρέους που εγκατέλειψαν ατάκτως οι εγχώριοι Ηρακληδείς του πολιτικού κατεστημένου    και προσπάθησε με αδυναμίες, απειρία, εσωτερικές δυσκολίες και βασανιστικές παρεμβάσεις του Αλέξη Τσίπρα, που προσπαθούσε να κρατήσει τα ίσια και να οδηγήσει τη χώρα σε ένα ξέφωτο. Μετά από έξη μήνες νέων αδιέξοδων διαπραγματεύσεων με τους εταίρους και τους δανειστές, ένα αμφιλεγόμενο δημοψήφισμα, εκτίναξε τον ΣΥΡΙΖΑ σε ασύλληπτα μέχρι σήμερα ποσοστά κοινωνικής συναίνεσης(61,3%), έφερε τη χώρα σε ένα κρίσιμο σημείο έναρξης πραγματικών και σκληρών διαπραγματεύσεων,  που μπορεί   πάρα τους πολύ δύσκολους και επώδυνους όρους και προϋποθέσεις που επιβάλλουν, να ανοίξει δυνατότητες   επαναφοράς της χώρας  στο δρόμο της ομαλής πορείας της, εντός της ευρωζώνης,  χωρίς τους κινδύνους της κατάρρευσης,  της καταστροφικής εξόδου της   από το €, της απώλειας του κύρους και της αξιοπιστίας της στο διεθνές περιβάλλον. Προφανώς  με νέες  δύσκολες και επίπονες προσπάθειες, μέτρα δημοσιονομικής προσαρμογής και μεταρρυθμίσεις,   για   επιστροφή  στην αναπτυξιακή προοπτική και στις αγορές, για  μια νέα σύγχρονη  παραγωγική συγκρότηση της οικονομίας   και νέα οργάνωση της κοινωνίας, με διαρκή  στόχο την εξυπηρέτηση του αναδιαρθρωμένου χρέους με τη  μοναδική προϋπόθεση ο ΣΥΡΙΖΑ να παραμείνει στην κυβερνητική εξουσία.

Συμπέρασμα: Η προσπάθεια αυτή του ΣΥΡΙΖΑ καλύφθηκε  από  την ευρύτερη δυνατή πολιτική και κοινωνική συναίνεση. Η επιλογή όμως της κυβέρνησης   να προχωρήσει σε συμφωνία με τους θεσμούς, προκειμένου να απομακρύνει το Grexit, να διασφαλίσει τη  ρευστότητα και  τη χρηματοδότηση της οικονομίας  και να επιτύχει την αναδιάρθρωση  του χρέους,  προκάλεσε τριγμούς στο εσωτερικό του κόμματος και διάσπαση της κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας, με απρόβλεπτες συνέπειες για την ενότητα του κόμματος και το μέλλον της προσπάθειας εξόδου από την πολύμορφη κοινωνική, δημοσιονομική, πιστωτική και παραγωγική κρίση που μαστίζει τη χώρα.

• Διαπίστωση 5^η: Η  πρόσφατη διαπραγμάτευση όπως άλλωστε και οι προηγούμενες έχουν, όχι αδίκως, ταυτιστεί με την καταστροφή και την περισσή αναλγησία των λεγόμενων εταίρων μας  και των δανειστών μας. Το ίδιο ισχύει και με τις συμφωνίες, που προτάθηκαν με τη σφραγίδα του «έντιμου και αμοιβαίου συμβιβασμού». Είναι όμως κατάλληλη η στιγμή να εμβαθύνουμε τις αναλύσεις μας, με νηφαλιότητα και σοβαρότητα, σε απόσταση από τον εύλογο θυμό μας,  τα πολιτικά και επικοινωνιακά παιχνίδια που  συνοδεύουν τις διαπραγματεύσεις  και τις συμφωνίες,  καθώς και το σαφή διαχωρισμό των εκτιμήσεών μας για το πολιτικό προσωπικό που τις διαχειρίζεται κάθε φορά.

Í Δεν μπορεί για παράδειγμα,  να ταυτίζεται με ισοπεδωτική λογική  η διαπραγματευτική πρακτική των μνημονιακών κυβερνήσεων με εκείνη του ΣΥΡΙΖΑ. Δεν μπορεί ακόμη η ταξική διάσταση που διαπερνούσε προκλητικά τις πραγματοποιηθείσες συμφωνίες και τα μνημόνια των κυβερνήσεων ΝΔ και των Συμμάχων της,  να ταυτίζονται με τη Συμφωνία που διεκδικεί να υπογράψει η Κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ,  στην  οποία τα μέτρα κατανέμονται κατά δίκαιο τρόπο και είναι εμπροσθοβαρή προς τους έχοντες και κατέχοντες.

ÍÍ Δεν μπορεί οι συμφωνίες των μνημονιακών που περιορίζονταν μόνο σε κοινωνικά ανάλγητα οριζόντια δημοσιονομικά μέτρα  σε βάρος των μισθωτών  και των  συνταξιούχων να συγκρίνονται με τη δύσκολη προφανώς συμφωνία που επιχειρεί να διαμορφώσει ο ΣΥΡΙΖΑ  κυρίως  με  δίκαιες επιβαρύνσεις προς τα επάνω, προς  τους έχοντες,  τους  κατέχοντες και τους φοροαποφεύγοντες και επιπροσθέτως  να αγνοείται, ότι η συμφωνία επιδιώκει να ξεφύγει από τα στενά δημοσιονομικά πλαίσια με τη διαμόρφωση συγκεκριμένου χρονοδιαγράμματος αναδιάρθρωσης του χρέους,  προσπάθεια που μόνο ο ΣΥΡΙΖΑ άνοιξε και πάλεψε με πείσμα και συνέπεια,  η οποία όμως σήμερα φέρνει χειροπιαστά αποτελέσματα, προς όφελος της χώρας.

ÍÍÍ Τα προγράμματα υποστήριξης που συνοδεύουν συμφωνίες  χρέους, εν γένει αναπτύσσονται σε τρία πεδία. Στο πεδίο της   δημοσιονομικής προσαρμογής  για την επιτυχία πρωτογενών πλεονασμάτων, στο πεδίο των μεταρρυθμίσεων που διακρίνονται σε προοδευτικές και συντηρητικές  και προορίζονται για την οργάνωση των θεσμών και του κράτους και στο πεδίο της αναδιάρθρωσης του χρέους. Το σημαντικότερο πεδίο είναι αυτό της αναδιάρθρωσης του χρέους

ÍÍÍÍ Τα μέτρα για τη δημοσιονομική προσαρμογή (ασφαλιστικό, φορολογικό. συνταξιοδοτικό εισφορές, κοινωνικές παροχές) μπορεί να είναι υφεσιακά ή κοινωνικά δυσβάστακτα μέτρα, αλλά στην πορεία με τις διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις μπορεί να ανατραπούν και να επαναφέρουν τα δημοσιονομικά πράγματα στην προηγούμενη κατάστασή τους, μέσω μιας σταθεράς αναδιανεμητικής διαδικασίας. Για αυτό δεν θεωρούνται πάντα ως αξιόπιστα στοιχεία αντιμετώπισης μιας κρίσης χρέους. Πόσες φορές άλλωστε στο παρελθόν δεν ανετράπησαν εν καιρώ, σκληρά μέτρα δημοσιονομικής πειθαρχίας και λιτότητας που είχαν χρησιμοποιηθεί για την κάλυψη ελλειμμάτων του προϋπολογισμού. Κρίσιμα δημοσιονομικά μεγέθη είναι μόνο τα χαμηλά πρωτογενή πλεονάσματα για έναν ορίζοντα τετραετίας, προκειμένου να υπάρξουν  πόροι για αντισταθμιστική κοινωνική πολιτική, που θα αμβλύνει την αυστηρή δημοσιονομική προσαρμογή. Στη συμφωνία επιτεύχθηκε αυτός ο σημαντικός στόχος.  

ÍÍÍÍÍ Οι μεταρρυθμίσεις και η αναδιάρθρωση του χρέους αποτελούν τις κρίσιμες παραμέτρους τις οποίες οι μνημονιακές  Κυβερνήσεις απέφευγαν να προωθήσουν σαν «το διάβολο με το λιβάνι» Ο ΣΥΡΙΖΑ  στη συμφωνία που επιδιώκει να διαπραγματευτεί μετά από την αποδοχή των προαπαιτούμενων, την αναδιάρθρωση του χρέους με την επιμήκυνσή του μέσα στο χρόνο προθεσμιών λήξης, επιμήκυνση της περιόδου χάρητος κατά την οποία δεν θα γίνεται αποπληρωμή, και μείωση των επιτοκίων στο ελάχιστο. Ακόμη η  αντιμετώπιση του χρέους, χρωματίζεται και συμπληρώνεται με τις κρίσιμες διαρθρωτικές τομές στο μεταρρυθμιστικό πεδίο και σε αυτό της αναδιάρθρωσης του χρέους. Εγγύηση για την καλύτερη δυνατή προσπάθεια της ολοκληρωμένης διαπραγμάτευσης  που θα ακολουθήσει μέχρι την οριστική διευθέτηση του προβλήματος, αποτελεί η ίδια η αδιάφθορη, συνεπής, ταξική και δυναμική παρουσία του ΣΥΡΙΖΑ στις διαπραγματεύσεις που θα συνεχιστούν μετά την έγκριση των προαπαιτούμενων, που αποτέλεσαν αναγκαστική επιλογή. Για αυτό είναι άδικο και εξωπραγματικό ότι αδαείς, καιροσκόποι  και λαϊκιστές που έχουν ξεμείνει στις απόψεις της προηγούμενης περιόδου του ΣΥΡΙΖΑ, δεν μπορούν να κατανοήσουν και να δεχτούν την εφαρμοσμένη πολιτική που οφείλει να ασκήσει μια προοδευτική κυβέρνηση.  Είναι αυτονόητο ότι δεν θα μπορέσουν ούτε να την υπηρετήσουν.