Τρίτη 28 Απριλίου 2015

Η κοινωνία έχει το λόγο



Η σημερινή κυβέρνηση προτάσσει ως αξιακή αρχή  στην άσκηση της πολιτικής της και των επιλογών της, τη συναίνεση της κοινωνίας. Το «κοινωνικό συναίσθημα»,  όπως το προβάλουν με έμφαση δημοσίως οι κυβερνητικοί αξιωματούχοι. Επομένως η ικανή και αναγκαία  προϋπόθεση για να αντιμετωπισθούν  από την  Κυβέρνηση τα σκληροτράχηλα μέτωπα,  εντός και εκτός της χώρας, και τα μεγάλα προς επίλυση προβλήματα που διαχειρίζεται (δημόσιο χρέος, ύφεση, ανεργία, φτώχεια, από-επένδυση, κρίση ρευστότητας, παραγωγική ανασυγκρότηση) αποτελεί η συναίνεση της κοινωνίας.

Ανάλογες αναφορές στο όνομα της κοινωνίας επιχειρούν με διαφορετικό όμως τρόπο οι δυνάμεις της αντιπολίτευσης και το ΚΚΕ από κοντά. Προέχει ισχυρίζονται η προστασία της κοινωνίας, για να μην χαθούν οι θυσίες του λαού που εξαπατήθηκε από την σημερινή ανακόλουθη, άπειρη, αντιφατική, πολύγλωσση και αναποτελεσματική Κυβέρνηση.


Και τα δύο αντιμαχόμενα πολιτικά πεδία άσκησης πολιτικής, στις νέες  μετεκλογικές συνθήκες, έχουν κοινό παρανομαστή την κοινωνία.

Η κυβέρνηση διακηρύσσει ότι αν υπάρξει αποτυχία στο κύριο μέτωπο που είναι η διαπραγμάτευση  του δυσθεώρητου δημόσιου στην κυριολεξία πλέον χρέους θα απευθυνθεί, με δημοψήφισμα, προς την κοινωνία στο όνομα της οποίας αγωνίζεται και θα ζητήσει αναβάπτιση  της εμπιστοσύνης της.

Από την άλλη η αντιπολίτευση επιμένει, τρεις μόλις μήνες από τις εκλογές, ότι έχουμε μια κυβέρνηση ανίκανη, που μας οδηγεί στην καταστροφή μέσω του Grexit ή του  Greccident  ή του Grimbo, νέος όρος που σημαίνει κόλαση. Δεν τολμά όμως να ζητήσει εκλογές και για αυτό προτείνει νέα Κυβέρνηση υπό τον Τσίπρα, με τη στήριξη των  ευρωπαϊκών πολιτικών δυνάμεων, εντός και εκτός του ΣΥΡΙΖΑ (sic!), για να υπάρξει μια διαφορετική πορεία αποτελεσματικής διαπραγμάτευσης, εξόδου από τα μνημόνια και την μεταλλαγμένη τρόικα, η οποία θα οδηγήσει τη χώρα σε ένα οικονομικό και κοινωνικό ξέφωτο μέσα στην Ευρώπη. Προφανώς  δεν ξεκαθαρίζει, με ποια πολιτική και κυρίως αποσιωπά τα πέντε χρόνια εξαθλίωσης και οικονομικής κατάρρευσης που ζει η ελληνική κοινωνία από την δική της αδιέξοδη  πολιτική.

Δεν αναφέρομαι στην ευρωπαϊκή πλευρά, που όλο και ποιο έντονα εμφανίζεται προσδεμένη στο άρμα του "συστήματος   Σόϊμπλε", και εκφράζει έναν απίστευτο πολιτικό ερασιτεχνισμό και μια άκρως επιφανειακή αντίληψη των πολιτικών πραγμάτων, περιορίζοντας με απαράδεκτο και ανάλγητο τρόπο, το αδιέξοδο της ζώνης του ευρώ, ως πρόβλημα που συνδέεται αποκλειστικά με την κρίση της Ελλάδας, ενώ όλα τα άλλα προβλήματα επιλύονται.Οι Έλληνρ=ες

Η  κοινωνία.

Η Ελληνική κοινωνία όμως τι λέει. Συμμερίζεται τις εκτιμήσεις κορυφής; Ποια πολιτική αποδέχεται ή ποια απορρίπτει; Ποια πρέπει να είναι η πορεία της χώρας στο σύγχρονο κόσμο;

Εδώ τα «πράγματα» γίνονται πολύπλοκα.

ΟΙ δημοσκοπικές έρευνες αντί να ξεκαθαρίσουν προκαλούν νέες συγχύσεις και αβεβαιότητες. Τα δημοσκοπικά  ευρήματα προκαθορίζονται εύκολα και νομότυπα από τις ερωτήσεις που απευθύνουν προς τους πολίτες οι δημοσκόποι. Θολώνει κατ’ αυτόν τον τρόπο ακόμη περισσότερο το πολιτικό τοπίο και επιτείνονται  οι αντιφάσεις  και οι   ασάφειες. 

Υπάρχουν επίσης οι επεξεργασίες «κορυφής». Πολλοί, κατ’ ανάθεση, υποστηρίζουν ότι την κοινωνία την χαρακτηρίζει η αμάθεια , ο εθνικισμός, ο αντιδυτικισμός,  η αλαζονεία του  περιούσιου λαού, η μανία καταδιώξεως  και το ανατολικό σύνδρομο. Το έθνος αποτελεί κεντρική φυσιογνωμική αναφορά  της.

Άλλοι, της αποδίδουν κοσμοπολιτισμό, άκριτο εκσυγχρονισμό, ταξική συνείδηση τουρίστα ή ταξιδιώτη,  υπέρκαταναλωτισμό, ανεύθυνο μιμητή  εισαγόμενων προτύπων. Ο Ευρωπαϊσμός αποτελεί την αφετηρία για την υπέρβαση της  παραβατικής αντίληψης, του ατομικισμού και της έκπτωσης αρχών και αξιών  και οραμάτων που την διακρίνουν.

Με βάσει αυτές τις δύο επιφανειακού χαρακτήρα προσεγγίσεις παράγονται πλέον ψευτοδιλήμματα όπως:

• Ο παρωχημένος δυϊσμός Ευρώπη ή Ανατολή, όταν οι κοινωνίες ζουν σήμερα σε συνθήκες του ύστερου καπιταλισμού των ηπειρωτικών ολοκληρώσεων και της παγκοσμιοποίησης.

• Τα  αναχρονιστικά πρότυπα,  Κρατισμός ή  Φιλελευθερισμός, όταν και τα δύο έχουν φθαρεί ανεπανόρθωτα.

• Οι κεϋνσιανές αξίες,  του «Δημόσιου» ή του «Ιδιωτικού»,  όταν  η ψηφιακή τεχνολογία που ελέγχεται από τις δυνάμεις του επιχειρηματικού κεφαλαίου, έχει προωθήσει τη παγκόσμια αποκεντρωμένη παράγωγη  σε ολόκληρο τον πλανήτη.

Όλες οι προαναφερθείσες  δομές του εποικοδομήματος, είναι αθύρματα μπροστά στις οργανωμένες  δυνάμεις  των παγκόσμιων επιχειρηματικών δράσεων και σχεδίων.

Οι δημόσιες ή ιδιωτικές επιχειρήσεις, οι πολιτιστικές δραστηριότητες, οι παραγωγικές δομές, οι περιβαλλοντικές επιλογές, ελέγχονται και εποπτεύονται, από το πολυεθνικό κεφάλαιο. Αυτό επιβάλλει με τους δικούς του όρους, τη μεγιστοποίηση της οικονομικής απόδοσης, διαμορφώνει  και κατευθύνει τις ποσότητες της  παγκόσμιας παραγωγής σε όλα τα παραγωγικά πεδία, καθορίζει τον τύπο ευημερίας και διαχειρίζεται ανεξέλεγκτα το περιβάλλον. Προωθεί μέσω διηπειρωτικών συμφωνιών,  την ηγεμονία των μεγάλων πολυεθνικών ομίλων επιχειρήσεων, την περιθωριοποίηση της πολιτικής και τον περιορισμό της δημοκρατίας  επιχειρεί να κινείται πάνω από ηπειρωτικά, περιφερειακά, εθνικά θεσμικά όρια. Είναι τουλάχιστον αστείο, στο πλαίσιο της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης, να  υπάρχουν τριβές και διλλήματα περί εθνικών ταυτοτήτων, ή εθνικών επιλογών, πολιτικών, παραγωγικών, οικονομικών, πολιτισμικών και περιβαλλοντικών, όταν όλες οι προτεραιότητες προσαρμόστηκαν στις συνθήκες του παγκοσμιοποιημένου καπιταλισμού.

Η πολύμορφή, σισύφεια και βασανιστική εμπειρία της ελληνικής κοινωνίας, που εντάχθηκε σε μία περιφερειακή ολοκλήρωση με το όραμα «Καραμανλή», για να βρεθεί κάτω από «τις  ασφαλείς φτερούγες» της ευρωπαϊκής οικογένειας, που έζησε την επίπλαστη ευημερία του υπερδανεισμού της δεκαετίας της ένταξης της στο Ευρώ, που έγινε με ευθύνη των διεθνών και ευρωπαϊκών θεσμών, η πρώτη ευρωπαϊκή κοινωνία-πειραματόζωο για να αντιμετωπίσει τη χρηματοπιστωτική κρίση και οδηγήθηκε στην εξαθλίωση και στην οικονομική κατάρρευση, που είναι βουτηγμένη «μέχρι το λαιμό»  στις παθογένειες της και στις θεσμικές ανισορροπίες της, με κορυφαίες, την παραβατικότητα σε όλες τις οικονομικές και θεσμικές λειτουργίες και το πελατειακό σύστημα συναλλαγών κράτους πολίτη που λειτουργεί από συστάσεως της  ελληνικής επικράτειας.  Ήλθε το πλήρωμα του χρόνου να αναζητήσει επί τέλους ένα καινούργιο αναζωογονητικό βηματισμό. Οι προϋποθέσεις διευκολύνουν ένα νέο ξεκίνημα. Οι έλληνες έχουν πλέον συνειδητοποιήσει(;) που βρίσκονται. Αναζητούν βιώσιμη λύση εντός της Ευρώπης. Στις πρόσφατες εθνικές εκλογές επέλεξαν μια αριστερή κυβέρνηση και επιδιώκουν διέξοδο από το τέλμα της υπερχρέωσης, της ύφεσης, της ανεργίας, της φτώχειας και της  θεσμικής και παραγωγικής απορρύθμισης.

Αριστερά και Ευθύνη

Η Ελλάδα μέσα στην Ευρώπη μπορεί να περάσει από το πρόκαπιταλιστικό μοντέλο παραγωγής και της καθυστερημένης κοινωνικής συγκρότησης στην προοπτική ενός δημοκρατικού σοσιαλιστικού προτύπου  αρκεί η κοινωνία της να στηρίξει το πρώτο αριστερό εγχείρημα που η ίδια επέλεξε, έστω με ασθενή πλειοψηφία κατά την εκκίνησή του. Το εγχείρημα αυτό όπως ήδη διαφαίνεται είναι προφανώς ελπιδοφόρο και αδιάφθορο, διότι το διαχειρίζεται μια αριστερή κυβέρνηση που έχει την αποδοχή μεγάλου μέρους της κοινωνίας και μπορεί να ανθίσει και να μακροημερεύσει στο αυστηρό αλλά ανεκτικό ευρωπαϊκό περιβάλλον, που βρίσκεται σήμερα. Ακόμα και αν η ελληνική  κοινωνία, συνεχίζει να εμφανίζει  ορισμένες από τις γνωστές παθογένειες και τα ελλείμματα αρχών, αξιών και οράματος.   Όσοι δεν το κατανοούν αυτό, δεν είναι μόνο ανόητοι είναι και επικίνδυνοι για να ανεχθούν ακόμα και  πισωγύρισμα.

Σήμερα όμως η κυβέρνηση βρίσκεται σε κλοιό πολιορκίας. Προφανώς είναι άπειρη, κάνει λάθη, είναι αναποτελεσματική και πολύγλωσση, αλλά παραμένει ελπιδοφόρα προοπτική. Η ικανότητα της ελληνικής κοινωνίας να κάνει την υπέρβασή της, να διαφυλάξει δηλαδή τη συνοχή της και να συνεχίσει να στηρίζει την πρώτη στην Ευρώπη Αριστερή κυβέρνηση, θα αποτελέσει μια γνήσια ριζοσπαστική πράξη με μέλλον και προοπτική για την ίδια.

Η κυβέρνηση από την άλλη αν επιμείνει στην επαφή με την κοινωνία, στην τιμιότητα και  στη διαφάνεια  του παραγόμενου έργου της αλλά και στη διασφάλιση της αλήθειας  στην επικοινωνία με τον κόσμο, μπορεί με βάση και τους προγραμματικούς της στόχους, να επιτύχει και να ανοίξει δρόμο ευημερίας για την Ελλάδα  και αλλαγών για την Ευρώπη. Για να επιβεβαιωθεί για μια ακόμη φορά πως η συνειδητοποίηση μιας ολόκληρης κοινωνίας είναι υπόθεση που υλοποιείται με την κίνηση προς τα εμπρός!!   

 







     


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου