Εκλογές με το βλέμα στραμμένο στην Ευρώπη

Οι εθνικές εκλογές της Ελλάδας πραγματοποιούνται σε ένα αρνητικό κλίμα στην Ευρώπη. Παράλληλα συντηρείται η θλιβερή διαπίστωση ότι η Ελλάδα παραμένει η οξύτερη περίπτωση της κρίσης χρέους στην Ευρώπη, ενώ η ηγεσία της Ένωσης διατηρεί τη λανθασμένη εμμονή της στην πολιτική, της βίαιης δημοσιονομικής προσαρμογής και της λιτότητας, ως τη μόνη διέξοδο από το τέλμα της στασιμότητας, του αποπληθωρισμού και της ανεργίας.
Αρνείται να δεχτεί η άρχουσα ευρωπαϊκή ελίτ αυτό που διαπιστώνουν όλα τα αναπτυγμένα κράτη του πλανήτη, οι διεθνείς οργανισμοί, οι πολιτικοί κύρους, οι έγκριτοι οικονομολόγοι, τα δημοσιογραφικά συγκροτήματα διεθνούς εμβέλειας, που ταυτόχρονα προτείνουν εναλλακτικές για την Ευρώπη, ριζικά διαφορετικές για τη διέξοδο από την κρίση.

Προσφάτως ο Γάλλος συγγραφέας –οικονομολόγος διεθνούς κύρους Τομά Πικετί στο βιβλίο του, Το κεφάλαιο τον 21ο αιώνα γράφει: «Το πιο θλιβερό στην ευρωπαϊκή κρίση είναι η εμμονή των ηγετών να παρουσιάζουν την πολιτική τους ως τη μόνη δυνατή και ο φόβος που τους προκαλεί κάθε πολιτική αναταραχή(σ.σ προφανώς εννοεί την Ελλάδα) η οποία μπορεί να αλλάξει αυτή τη χαρούμενη ισορροπία».
Στις συνθήκες αυτές, οι εκλογές στην Ελλάδα ξεφεύγουν από τα όρια των εθνικών συνόρων, αφού μια κυρίαρχη εκλογικά άποψη αυτή του ΣΥΡΙΖΑ επιμένει ότι το πρόβλημα στην Ευρώπη βρίσκεται στην στρεβλή αρχιτεκτονική δομή της ευρωζώνης και στους ελλειμματικούς θεσμούς της Ένωσης, που διαιωνίζουν το αναπτυξιακό χάσμα μεταξύ Βορρά και Νότου που δεν αντιμετωπίζεται με πολιτικές λιτότητας και το «ζουρλομανδία» του συμφώνου σταθερότητας.
Ο ΣΥΡΙΖΑ διεκδικεί δημοκρατική ανατροπή στην Ελλάδα και αλλαγή πολιτικής στην Ευρώπη με την επαναθεμελίωση των θεσμών και των πολιτικών της και για αυτό θεωρείται από τις νέο-συντηρητικές δυνάμεις της Γερμανίας και της Ευρώπης πολιτικά επικίνδυνος, διότι διεκδικεί την αναδιάρθρωση του αβίωτου δημόσιου χρέους της Ελλάδας, η οποία εφάρμοσε την άφρονα πολιτική της ηγετικής ελίτ της Ευρώπης και η οικονομία και η κοινωνία της χώρας οδηγείται στα βράχια.
Ακριβώς την ίδια πολιτική προτείνει και ο Γάλλος οικονομολόγος Τομά Πικετί. Επισημαίνει στο βιβλίο του, το οποίο ο αμερικανός νομπελίστας οικονομολόγος Paul Grugman το θεωρεί ως το σοβαρότερο οικονομικό σύγγραμμα, το ίδιο που προτείνει ο ΣΥΡΙΖΑ. «Μόνο μια δημοκρατική επανίδρυση της Ευρώπης θα επιτρέψει να ακολουθηθεί μια πολιτική κοινωνικής προόδου»
Σε άλλο σημείο του βιβλίου του επισημαίνει ότι το βραβείο αμνησίας ανήκει στη Γερμανία, και το δεύτερο βραβείο στη Γαλλία. Το 1945 οι χώρες αυτές είχαν δημόσιο χρέος που ξεπερνούσε το 200% του ΑΕΠ. Το 1950 το χρέος έπεσε κάτω του 30% μέσω πληθωρισμού και διαγραφής. Αν είχαν επιλέξει δημοσιονομική προσαρμογή με λιτότητα και πρωτογενή πλεονάσματα της τάξης 1 ή2% ακόμη και σήμερα θα συνέχιζαν αποπλήρωναν το χρέος τους χωρίς καμία προοπτική επενδύσεων και ανάπτυξης. Το ίδιο ισχυρίζεται και ο ΣΥΡΙΖΑ. Οι χώρες αυτές με μια μυωπική και τιμωρητική αντίληψη πιέζουν τις υπόλοιπες χώρες της ευρωπαϊκής περιφέρειας, να ξεπληρώσουν το χρέος τους μέχρι το τελευταίο ευρώ με κίνδυνο να διαλύσουν την ελπιδοφόρα για την Ευρώπη και τον κόσμο προοπτική της Ενωμένης Ευρώπης της ειρήνης, της ευημερίας και του πολιτισμού.
Στο προοίμιο των ενοποιημένων συνθηκών της Ευρωπαϊκής Ένωσης οι ηγέτες που το συνυπογράφουν επισημαίνουν ότι είναι:
ΑΠΟΦΑΣΙΣΜΕΝΟΙ να επιτύχουν τη σύγκλιση των οικονομιών τους και την ίδρυση οικονομικής και νομισματικής ένωσης
Να προωθήσουν την οικονομική και κοινωνική πρόοδο των λαών τους, λαμβάνοντας υπόψη την αρχή της αειφόρου ανάπτυξης και στα πλαίσια της ολοκλήρωσης της εσωτερικής αγοράς και μιας ενισχυμένης συνοχής, όπως επίσης και της προστασίας του περιβάλοντος και να εφαρμόσουν πολιτικές που θα διασφαλίζουν την πρόοδο στον τομέα της οικονομικής ολοκλήρωσης εκ παραλλήλου με την πρόοδο στους άλλους τομείς. Άλλωστε στο άθρο 240 παράγραφος (3) της συνθήκης της Ε.Ε "η ένταξη στην ευρωζώνη είναι αμετάκλητη".
Αυτή την εναλλακτική πολιτική διεκδικεί με τη βοήθεια της ευρωπαϊκής αριστεράς να προωθήσει στην Ευρώπη ο ΣΥΡΙΖΑ, στο πλαίσιο του δημοκρατικού δικαιώματος της ισοτιμίας που του διασφαλίζουν οι ευρωπαϊκές συνθήκες τίποτε περισσότερο τίποτε λιγότερο.