Πραγματικότητα χωρίς αυταπάτες

Διαισθάνομαι γύρω μου διάχυτη περίσσεια  ευφορίας. Όμως, κερδίσαμε μόνο μία μάχη όχι τον πόλεμο, που οι ίδιοι προκαλέσαμε πρώιμα. Τώρα  θα αναμείνουμε στο νέο πεδίο αγώνα την αυτοδυναμία για να σύρουμε μόνη μας το σταυρό του μαρτυρίου. Αυτό και αν δεν είναι πολύ μεγάλο ρίσκο πάνω από τις δυνάμεις μας, όταν γνωρίζουμε πολύ καλά την τεράστια  ισχύ των αντιπάλων εσωτερικών και διεθνών προδιαγραφών και όταν η εκλογική συμπεριφορά των ελλήνων νοικοκυραίων είναι επιρρεπής στο φόβο και τον πανικό ιστορικά αποδεδειγμένη!  Επίσης και η τακτική του εγχώριου πολιτικού αντίπαλου, είναι η πιο κατάλληλη στις παρούσες συνθήκες. Λειτουργεί αμφίσημα και προς τις δύο περιπτώσεις. Της επιτυχίας-συνέχισης και της αποτυχίας- παρένθεσης.  Χρησιμοποιείται, άλλωστε για δεύτερη φορά τα τελευταία χρόνια. Οι Συστημικές δυνάμεις  εγκαταλείπουν προσωρινά την εξουσία για να διασώσουν τον μεγάλο αρχηγό Θυμηθείτε την προηγούμενη διαφυγή του Κ. Καραμανλή το 2007.

Ας δούμε όμως την πραγματικότητα κατάματα:

√ Στη σημερινή  Ελλάδα, της βαθιάς και πολυδιάστατης κρίσης αρχών, αξιών, θεσμών και προσώπων, της ασταθούς  οικονομίας, της ύφεσης με το  ΑΕΠ μειωμένο κατά ¼ από το 2008, με δημόσιο χρέος 320 δις €, με ιδιωτικό χρέος μη εξυπηρετούμενο 80 δις €, με ανεργία 27% και  νέα φτώχεια 40%, με μόνιμο υψηλό έλλειμμα του εμπορικού ισοζυγίου της, με συνθήκες κοινωνικής εξαθλίωσης, παραγωγικής κατάρρευσης, οικονομικής αβεβαιότητας, του τιμωρητικού αποκλεισμού της από τις αγορές δανεισμού και της πλήρους από-επένδυσης, είναι αδύνατον η χώρα να ανακάμψει από μόνη της χωρίς εξωτερική βοήθεια.

 Δύο είναι οι πηγές «βοήθειας». Οι περιβόητες αγορές και οι διεθνείς οργανισμοί οι οποίοι  ελέγχονται πλήρως από το πανίσχυρο και ανίκητο διεθνές χρηματοπιστωτικό σύστημα. Οι πηγές αυτές, οι οποίες ενίοτε συγκλίνουν και δρουν συντονισμένα, μπορεί να συμβάλλουν υπό σκληρές και κοινωνικά ανάλγητες συνθήκες σε «ρυθμίσεις» χρέους. Η οικονομία μπορεί άνετα να ισορροπήσει σε χαμηλότερα επίπεδα με τη συμβολή της εξαθλίωσης μιας κοινωνίας. Το τίμημα όμως της «βοήθειας» είναι βαρύτατο για όλους τους πολίτες. Οι κυβερνήσεις κρατών, δεξιές, αριστερές, αντιδραστικές, που αναγκάστηκαν να καταφύγουν για τη σωτηρία τους, στο δίδυμο αυτό της αδίστακτης και στυγνού τεχνοκρατικού τύπου θεραπείας «σοκ και δέους» των χρεών τους,δεινοπάθησαν για πολλά χρόνια.

√ Όλες οι χώρες του πλανήτη, μικρές ή μεγάλες, πλούσιες ή φτωχές, που στο παρελθόν βρέθηκαν σε  ανάλογες συνθήκες με αυτές της Ελλάδας, παρά τη «βοήθεια» του κυρίαρχου και αδίστακτου  δίδυμου αγορών και διεθνών Οργανισμών πλήρως ελεγχόμενου από τα κέντρα  χρηματοπιστωτικής ισχύος,  παρά τις δυνατότητές τους επαρκείς ή μη,  αγωνίζονται να συνέλθουν μετά από τη «βοήθεια» και πολλά χρόνια κοινωνικής ισοπέδωσης, για να αποτινάξουν το θανάσιμο οικονομικό εναγκαλισμό τους από το πανίσχυρο αυτό δίδυμο (παραδείγματα, η μακροχρόνια προσπάθεια των χωρών της Λατινικής Αμερικής, του πρώην υπαρκτού σοσιαλισμού, του νέου τσάρου της Ρωσίας  Πούτιν  κ.α).

√ Η Ελλάδα διατηρεί ένα συγκριτικό πλεονέκτημα, είναι ισότιμο μέλος της πιο σημαντικής περιφερειακής μέχρι σήμερα ολοκλήρωσης, της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Η σημερινή πραγματικότητα της Ε.Ε είναι προφανώς απογοητευτική. Η αλληλεγγύη μεταξύ των κρατών μελών αποτελεί μια αναγκαία πολιτική έννοια σε μια οικονομική ένωση, που δεν είναι όμως αυτονόητη αλλά  αξιοποιείται κατά το δοκούν από τις άρχουσες ελίτ ώστε οι αδύνατοι εταίροι, να δεσμεύονται υποχρεωτικά σε κατευθυνόμενες αμοιβαίες υποχρεώσεις. Οι ρυθμοί προσαρμογής της ενωσιακής κοινότητας, στις νέες διεθνείς οικονομικές γεωπολιτικές και κλιματικές-ενεργειακές συνθήκες, δεν ανταποκρίνονται στις ανάγκες της. Αν δεν υπάρξουν αλλαγές στην παραδοσιακή μονεταριστική αντίληψη που επικρατεί στους κόλπους της, δίπλα στο μεγάλο δημοκρατικό έλλειμμα στη λειτουργία της,  που καταργεί την ισοτιμία των κρατών μελών της, σύντομα η σημερινή αστάθεια στην πορεία της, η στασιμότητα  στην ανάπτυξή της με αιχμή το χάσμα  μεταξύ Βορρά και Νότου,   δημιουργούν  αποπληθωρισμό και αστάθεια, μακριά από τον εντυπωσιακό και μεγαλεπήβολο στόχο της ολοκλήρωσης της ένωσης. Η Ε.Ε αν συνεχίσει έτσι, θα καταλήξει σύντομα στο μεγάλο ασθενή του πλανήτη με απροσδιόριστες επιπτώσεις στους ευρωπαϊκούς λαούς και τον κόσμο ολόκληρο.

Οι σημαντικές καθυστερήσεις της, συνθέτουν μια έντονα ελλειμματική πραγματικότητα.

√ Ο προϋπολογισμός της Ε.Ε, της τάξης του 1% του κοινοτικού ΑΕΠ, δεν είναι σε θέση να προωθήσει καμία απολύτως σημαντική αλλαγή, δεν μπορεί να λειτουργήσει ως αναδιανεμητικό εργαλείο οικονομικών πόρων για τη στήριξη των ελλειμματικών χωρών, ούτε να αποτελέσει μοχλό ανάπτυξης των ευρωπαϊκών οικονομιών μέσω της ενίσχυσης των  επενδύσεων σε υποδομές, νέες τεχνολογίες, έρευνα, οικονομική και κοινωνική σύγκλιση, σε μια ένωση 29 κρατών και 500 εκατομμυρίων πολιτών. Επομένως οι Βρυξέλες που θα μπορούσαν υπό μια διαφορετική δομή και δημοκρατική συγκρότηση, να αντιμετωπίσουν αποτελεσματικά  την πανίσχυρη χρηματοπιστωτική δυναμική που κυριαρχεί στον πλανήτη, δεν μπορούν να ασκήσουν, ούτε καν, πολιτικές εξομάλυνσης, σταθεροποίησης και ανάπτυξης, όπως κατέδειξε η χρηματοπιστωτική κρίση του 2008

√ Το ενιαίο νόμισμα προφανώς προϋποθέτει εκχώρηση μέρους της εθνικής ανεξαρτησίας σε υπερεθνικό κέντρο, που όμως, αν αυτό είναι ανεξέλεγκτο όπως συμβαίνει σήμερα, χωρίς να συνοδεύεται από ένα ενοποιημένο υπερεθνικό δημοκρατικό σύστημα, στο οποίο θα συμμετέχουν με απόλυτη ισοτιμία όλα τα κράτη μέλη, θα καθορίζουν και θα κατευθύνουν με τις συλλογικές τους αποφάσεις. Τοσημερινό  αντιδημοκρατικό  οικονομικό κέντρο, νομισματικής και δημοσιονομικής διαχείρισης, αυτό-υπονομεύει την πορεία της ενοποίησης η οποία  παραμένει κενό γράμμα, ενώ τροφοδοτούνται στρεβλώσεις και αβεβαιότητες στόχων και προοπτικής. Δεν είναι επομένως το πρόβλημα η ευρωπαϊκή ενοποίηση ή το ενιαίο νόμισμα, το πρόβλημα είναι οι ασκούμενες πολιτικές, οι πολιτικοί συσχετισμοί και οι συμπεριφορά των ευρωπαϊκών λαών, που ανέχονται το μεγάλο και διαρκές θεσμικό έλλειμμα,  να υποσκάπτει το μέλλον της ενωμένης και δημοκρατικής Ευρώπης, όπως την οραματίζεται ο ΣΥΡΙΖΑ, η Ευρωπαϊκή Αριστερά και οι ευρωπαίοι πολίτες.

√ Μετά από όλα αυτά και κυρίως από τη απίστευτη βαρβαρότητα που επικρατεί εκτός των συνόρων της Ευρωπαϊκής Ένωσης, σε όλα ανεξαιρέτως τα πεδία,  η Ελλάδα μια μικρή χώρα της Ευρώπης, ήδη διαλυμένη από την ασκούμενη στο εσωτερικό της πολιτική της λιτότητας, της αλόγιστης προσκόλλησης σε συντηρητικές πολιτικές και αδιέξοδες επιλογές  είναι αδύνατον να διασωθεί, από μόνη της. Την μόνη δυνατότητα που έχει, αφορά στην απαίτηση από τους εταίρους της  πολιτική αλληλεγγύη,  ισοτιμία και πραγματική διαπραγμάτευση για την αντιμετώπιση του χρέους, που μπορεί να διασώσει την οικονομία της και να προστατεύσει τους πολίτες της από την έσχατη εξαθλίωση του της επιφύλαξαν οι ανίκανοι, επικίνδυνοι και εκδικητικοί σε βάρος ενός λαού μνημονιακοί πολιτικοί και η  επίσης ανίκανη ευρωπαϊκή ελίτ στην κορυφή της Ένωσης.

Ήλθε η ώρα τα μέλη, οι οργανώσεις και τα όργανα κορυφής του ΣΥΡΙΖΑ να δουν την αμείλικτη πραγματικότητα χωρίς αυταπάτες, υπερφίαλες ψευδαισθήσεις και μαξιμαλιστικούς στόχους, χωρίς αυταπάτες πολιτικών συμμαχιώννα αντιμετωπίσουν με ευθύνη τους την περιρρέουσα, οικονομική, πολιτική και κοινωνική πραγματικότητα μιας χώρας υπό συνθήκες φόβου, πανικού και κατάρρευσης. Η Αριστερά βρίσκεται μπροστά σε μια σοβαρή και απροσδιόριστου έκβασης πρόκληση, διεξόδου. Αυτή είναι η πραγματικότητα!!