Ένας επικίνδυνος πολιτικός

Η Ελλάδα είναι η μοναδική χώρα της ευρωζώνης που έχει αντιμετωπίσει μόνο τα τελευταία 25 χρόνια δυο πολύ σοβαρές δίδυμες κρίσεις πολιτικές και δημοσιονομικές ταυτοχρόνως. Μία το «βρώμικο 89» και μία συνεπεία του καταστροφικού για την παγκόσμια οικονομία χρηματοπιστωτικού  σεισμού του 2007.

Αξίζει όμως να σημειωθεί ότι στην ιστορική της διαδρομή η Ελλάδα, από την επανάσταση του 21 μέχρι προσφάτως, οι δημοσιονομικές κρίσεις ήταν στην «ημερήσια διάταξη» Είναι χαρακτηριστικές  οι φράσεις δύο πολιτικών της Ελλάδας, που διετέλεσαν πολλά χρόνια πρωθυπουργοί. Ο ένας, ήταν ο Χαρίλαος Τρικούπης, που στις 10 Δεκέμβρη του 1893, ανακοίνωσε στη Βουλή των Ελλήνων «Δυστυχώς κύριοι επτωχεύσαμεν». Ο άλλος ήταν ο Ανδρέας Παπανδρέου, που σε ανύποπτο χρόνο και πολύ αργότερα, μετά από την δημοσιονομική κρίση του 1990, το καλοκαίρι του 1995, πριν το πολιτικό και φυσικό τέλος του, σημείωνε «Η το Έθνος θα αφανίσει το χρέος ή το χρέος θα αφανίσει το Έθνος»

Η αναδρομή στο «βρώμικο 89» γίνεται εδώ, διότι αποτελεί σίγουρο δρόμο για να τεκμηριωθεί ο τίτλος του άρθρου.

Στις 23 Νοεμβρίου του 1989 ο καθηγητής Ξ. Ζολώτας ύστερα από ομόφωνη πρόταση των κομμάτων της εποχής (Ν.Δ, ΠΑΣΟΚ, ενιαίο ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟ), ανέλαβε την κυβέρνηση «ειδικού σκοπού» για να αντιμετωπίσει την απελπιστική δημοσιονομική κατάσταση στην οποία είχε περιέλθει η Χώρα, με δημόσιο χρέος 70% ως προς το ΑΕΠ, ετήσιο έλλειμμα 13% και έλλειμμα του εξωτερικού ισοζυγίου πληρωμών 13% δηλαδή περίπου στον προθάλαμο της κατάρρευσης. Είχαν αρχίσει οι εξαγωγές κεφαλαίων στην Ελβετία και η χώρα κινδύνευε με στάση πληρωμών των διεθνών υποχρεώσεών της και των πληρωμών μισθών και συντάξεων. Οι δυσκολίες όμως που αντιμετώπιζε ήταν και τότε περίπου δυσεπίλυτες. Όμως ο πρωθυπουργός Ξ. Ζολώτας διέσωσε τη χώρα από μια άτακτη χρεωκοπία. Επέτυχε τη σύναψη δανείου με υψηλό επιτόκιο 10,4% και άνοιξε δρόμο για προσαρμογή της οικονομίας με περιοριστική οικονομική πολιτική που διέσωσε και το σύστημα.  Όμως η βιασύνη του Κ Μητσοτάκη να γίνει πρωθυπουργός ανέκοψε το έργο του Ξ Ζολώτα.  Ο Μητσοτάκης έγινε επιτέλους πρωθυπουργός όταν κέρδισε τις  εκλογές στις 8 Απριλίου 1990.

Ο Ξ. Ζολώτας διαδέχτηκε ένα καθεστώς ημι-ακυβερνησίας τριών μηνών, με πρωθυπουργό τον Τζαννή Τζαννετάκη. Υπουργός Οικονομικών στην κυβέρνηση Τζανετάκη ήταν ο Αντώνης Σαμαράς. Φέρελπις Νεοδημοκράτης με εμπειρία στο «επιχειρείν» από την πιτσαρία που είχε ανοίξει στις ΗΠΑ ως σπουδαστής. Η βασική καινοτομία του ήταν τότε, η καθιέρωση επί υπουργίας του, των αφορολόγητων κόκκινων πινακίδων αυτοκινήτων ΑΜΟ που πλημμύρισαν αργότερα την Ελλάδα. Στη συνέχεια ο επιτυχημένος Υπουργός Οικονομικών, μεταπήδησε και στην επόμενη οικουμενική κυβέρνηση του Ζολώτα. Ανέλαβε το Υπουργείο Εξωτερικών, θέση που διατήρησε και στην επόμενη  κυβέρνηση Κ Μητσοτάκη. Έγινε όμως συντόμως ο «μοιραίος» πολιτικός, τόσο στην εμπλοκή του «Μακεδονικού» όσο και στο άνοιγμα των συνόρων του αλβανικού  στοιχείου, στο όνομα της Βορείου Ηπείρου.  Τέλος συνέβαλε και στην πτώση του ευεργέτη του, Κ. Μητσοτάκη το 1993 και κέρδισε τον λαμπερό τίτλο του αποστάτη.

Μετά από τη δημιουργία κόμματος και την αποτυχία του να εκλεγεί βουλευτής εγκατέλειψε για μια μεγάλη χρονική περίοδο   την πολιτική και επανήλθε το 2007 από τον Κώστα Καραμανλή, ο οποίος όταν παραιτήθηκε από αρχηγός της ΝΔ του έδωσε και το «δαχτυλίδι» που τον διευκόλυνε στην μετέπειτα εκλογή του ως αρχηγού της ΝΔ. Για μια ακόμη φορά αναρριχήθηκε σε συνθήκες έκτακτης κατάστασης στη ΝΔ.Το 2009 η ΝΔ έχασε τις εκλογές από τον ΓΑΠ αλλά ο Α. Σαμαράς εκλέχθηκε Πρόεδρος της ΝΔ. Περίμενε την ευκαιρία επιτυχίας, όπως έκανε πάντοτε με ανώμαλες καταστάσεις. 
Το 2012 μετά τη νέα κυβέρνηση «ειδικού σκοπού»  υπό τον τραπεζίτη Λ. Παπαδήμο που εν παρώδω, δέχονταν τα αντιμνημονιακά πυρά του κ Α Σαμαρά, εξαπάτησε με τον αντιμνημονιακό οίστρο του  και τις περιβόητες αποφάσεις του στα «Ζάππεια», για μία ακόμη φορά τους έλληνες πολίτες, κέρδισε τις δύο διαδοχικές εκλογικές αναμετρήσεις  του Μαΐου και του Ιουνίου του 2012, έκανε την εντυπωσιακή φιλομνημονιακή κυβίστηση και ανάλαβε τη «σωτηρία της πατρίδας»  με βαρύτατες συνέπειες, όπως αυτές της ανθρωπιστικής κρίσης, της εκτεταμένης φτώχειας,  της εκρηκτικής ανεργίας και  της κατάρρευσης της οικονομίας,  που ζούμε μέχρι σήμερα  όλοι μας.

Ο διαχρονικά μοιραίος αυτός πολιτικός, σήμερα μεταλλάχθηκε προς το χειρότερο. Γίνεται πλέον επικίνδυνος. Οδηγεί τη χώρα σε έναν αδιέξοδο και  προκλητικό διχασμό, την οικονομία  σε μια νέα καταστροφική όξυνση, την κοινωνία στην εξαθλίωση, τη δημοκρατία και τους θεσμούς σε πρωτοφανή έκπτωση και εκφυλισμό, προκειμένου να επιτύχει «πάση θυσία» τη διατήρηση της εξουσίας που απέκτησε για πολλοστή φορά σε συνθήκες κρίσης και πολιτικής ανωμαλίας. Ποτέ μέχρι σήμερα, με εξαίρεση τα εμφυλιοπολεμικά χρόνια, δεν έχει ζήσει ο τόπος τέτοιες συνθήκες πόλωσης, φανατισμού και προκλητικών αντιδημοκρατικών μεθοδεύσεων, με ένα τυχοδιώκτη επί κεφαλής, που ξεπέρασε κάθε όριο, στο όνομα μάλιστα της σωτηρίας της χώρας και των θυσιών του ελληνικού λαού. Στη δημοκρατία όμως δεν υπάρχουν αδιέξοδα. Ήδη απομονώνεται και χάνει το επικίνδυνο παιχνίδι. Ο ελληνικός λαός που τον "πλήρωσε ακριβά"  σύντομα θα δώσει τη λύση. Αυτή τη φορά μάλιστα η δημοκρατική διέξοδος θα έχει ευρύτερες διαστάσεις και προβολή στην Ευρώπη, που την περιμένουν με ελπίδα και δυνατότητα προοπτικής και άλλες ευρωπαϊκές ριζοσπαστικές και προοδευτικές δυνάμεις.