Τελειώνουν οι αυταπάτες

Η κατάσταση στην Ελλάδα

Η Ελλάδα που το 2009 πυροδότησε την κρίση χρέους της ευρωζώνης, λόγω «πρότερου ανορθολογικού και ανεύθυνου δημοσιονομικού βίου», πλήρωσε βαρύτατο οικονομικό, παραγωγικό και κοινωνικό κόστος. Σήμερα βρίσκεται σε πολύ χειρότερο σημείο από εκείνο που βρίσκονταν όταν ξεκίνησε η δημοσιονομική κατάρρευσή της, προφανώς  και με την απύθμενη πολιτική που ασκήθηκε από τους μνημονιακούς διαχειριστές της κρίσης.

Έξη χρόνια μετά, βαθιά ύφεση,  απώλεια του ¼ του εθνικού εισοδήματος, σαρωτική οριζόντια λιτότητα, εκρηκτική ανεργία, ανυπαρξία ρευστότητας, παραγωγική απορύθμιση και επενδυτική άπνοια, δημόσιου και ιδιωτικού τομέα, συνθέτουν κατά γενική ομολογία το αδιέξοδο, πλην προφανώς της κυβερνητικής συμμαχίας, που θριαμβολογεί και επιμένει πεισματικά να συντηρείται στην κυβερνητική εξουσία, αντί πάσης θυσίας.

Το, λογιστικού χαρακτήρα,  πρωτογενές πλεόνασμα, τα υποκριτικά εύσημα εγχώρια και διεθνή, για τις θυσίες του ταλαίπωρου ελληνικό λαού, η μεθοδευμένη επιστροφή στις αγορές, τα εξευτελιστικά μερίσματα βοήθειας, δεν αντισταθμίζουν την ανθρωπιστική κρίση, την επενδυτική άπνοια, την παραγωγική απορρύθμιση, την έκρηξη της ανεργίας, τα χιλιάδες λουκέτα, τα κόκκινα δάνεια, την κατάρρευση του ασφαλιστικού συστήματος, την εξαθλιωτική συρρίκνωση των εισοδημάτων, την εκτεταμένη φοροαποφυγή των ευνοημένων που συνεχίζεται αμείωτη, τη χαμένη βιωσιμότητα του Δημόσιου χρέους, το οποίο  αποτελεί τον πιο κρίσιμο παράγοντα για την όποια προοπτική διεξόδου της χώρας από τη μέγγενη της βαθιάς ύφεσης.

Την ίδια ώρα το πολιτικό σκηνικό της χώρας, μετά από μια παρατεταμένη περίοδο δύο ετών πόλωση και σειρά εκλογικών αναμετρήσεων, παραμένει ρευστό, με άδηλες τάσεις και δυναμικές και κυρίως με τροφοδότηση της πόλωσης, προκειμένου να κερδηθεί το παιχνίδι της ηγεμονίας σε ένα από τα δύο συγκρουόμενα πολιτικά στρατόπεδα. Εκείνο της δεξιάς που επιδιώκει την ολική επαναφορά της ενιαίας και συμπαγούς παράταξής της και εκείνο του ΣΥΡΙΖΑ, που επιδιώκει να αξιοποιήσει τη σταθεροποίησή του, να ενισχύσει τη δυναμική του μπροστά  στις νέες επικείμενες και ενδεχομένως νέες αβέβαιες εκλογικές αναμετρήσεις.

Όπως διαφάνηκε στις πρόσφατες εκλογές, η τάση ακραίας συρρίκνωσης των ενδιάμεσων κομμάτων μεταξύ Ν.Δ και ΣΥΡΙΖΑ, αναστέλλει την αναδιάταξη και σταθεροποίηση του πολιτικού σκηνικού, προς τη μία η την άλλη κατεύθυνση και προκαλεί συνθήκες ασφυξίας, όσον αφορά στη συσπείρωση της δεξιάς παράταξης αλλά και στη συγκρότηση συμμαχιών  του ΣΥΡΙΖΑ,  σε καινούργια ενδεχόμενη πρωτιά του χωρίς αυτοδυναμία. Προφανώς το διακύβευμα της κυβερνητικής αλλαγής,  στις επερχόμενες εθνικές εκλογές, θα πριμοδοτήσει εκ νέου το ΣΥΡΙΖΑ, όπως δείχνουν «τα πράγματα», με μια πιο ενισχυμένη δυναμική, χωρίς όμως αυτή να διασφαλίζει την αυτοδυναμία, ή την ηγεμονία, στοιχείο που θα διαιωνίσει εκ των πραγμάτων τη  ρευστότητα και την αβεβαιότητα.

Διαπίστωση: Το πολιτικό σκηνικό στην τρέχουσα  περίοδο θα παραμείνει μάλλον ρευστό και αβέβαιο στο εσωτερικό της χώρας και η πόλωση θα συνεχισθεί αμείωτη.  Προς τα πού θα γύρει η πλάστιγγα της δυναμικής, θα εξαρτηθεί από τον τρόπο που θα πολιτευτούν στη νέα φάση οι πολιτικές δυνάμεις και κυρίως ο ΣΥΡΙΖΑ που εμφανίζει συγκριτικό πλεονέκτημα. Τι θα γίνει με το δημόσιο χρέος και την κοινωνική κρίση που μαστίζει τη χώρα παραμένει αναπάντητο και απροσδιόριστο ερώτημα.  

Τι γίνεται στην Ευρώπη

Τηρουμένων των αναλογιών, παρεμφερή προβλήματα αβεβαιότητας εμφανίζει και το ευρωπαϊκό πολιτικό σκηνικό.

Η Ευρώπη διέρχεται ίσως την κρισιμότερη περίοδο για το μέλλον της. Η κατάσταση μετά τις πρόσφατες ευρωεκλογές παραμένει αβέβαιη και εύθραυστη. Οι σημερινοί συσχετισμοί πολιτικών δυνάμεων, μετά και τα αποτελέσματα των ευρωεκλογών, δεν ευνοούν την επίλυσή του μείζονος ευρωπαϊκού προβλήματος, την ανισομερή  ανάπτυξη, σε συνθήκες  στασιμότητας, ανεργίας και δομικών ανισορροπιών της ευρωζώνης. Οι προσπάθειες που επιχειρούνται περιορίζονται στις νέες εποπτικές  λειτουργίες, του ενιαίου δημοσιονομικού πλαισίου, του ευρωπαϊκού τραπεζικού συστήματος και στην υιοθέτηση χαμηλών επιτοκίων από την ΕΚΤ, ημίμετρα και πολιτικές που δεν οδηγούν στην έξοδο από την κρίση και δεν εγγυώνται το μέλλον της Ευρώπης. Ο ρόλος για την ανατροπή των συσχετισμών σε μια κοινωνία διακατεχόμενη από ένα μίγμα συναισθημάτων συντηρητισμού, ευρωσκεπτικισμού και αγανάκτησης, δυστυχώς πέφτει στους ώμους μιας ανέτοιμης και καχεκτικής Ευρωπαϊκής Αριστεράς, παρά την ενίσχυση που επέτυχε προσφάτως.

Το τέλμα της ενοποίησης της Ευρώπης δεν αντιμετωπίζεται με οπισθοβαρή ημίμετρα σαν αυτά, της διαρκούς λιτότητας, της ανεπαρκούς τραπεζικής ενοποίησης ή της μείωσης των επιτοκίων για τη διατήρηση του ευρώ σε χαμηλό συναλλαγματικό επίπεδο. Η ΕΚΤ εκ των πραγμάτων θα αναγκασθεί να υιοθετήσει πολιτικές συνολικής ποσοτικής χαλάρωσης, για να βγάλει την ευρωζώνη από την κρίση, όπως έκαναν η Ιαπωνία, η Βρετανία και οι ΗΠΑ. Κατά την περίοδο αυτή οι εσωτερικές αντιθέσεις στην Ευρωζώνη και στην Ε.Ε θα πυκνώνουν ενώ η εξωτερική πίεση στο πλαίσιο του διεθνούς ανταγωνισμού θα εντείνεται.

Από τη μια πλευρά τα παγκόσμια προβλήματα, γεωπολιτικά(Ουκρανία), οικονομικά (Συμφωνία TTIP), ενεργειακά (Ιρακ, Ουκρανία) που απαιτούν κοινές λύσεις, θα πιέζουν και θα υποχρεώνουν στη προσοχή και στη συγκέντρωση των ευρωπαϊκών δυνάμεων ώστε  να διαχειριστούν με βάση το νεοφιλελεύθερο αφήγημα το αδιέξοδο και από την άλλη οι δομικές ελλείψεις και οι εσωτερικές αντιθέσεις που ανέδειξε η κρίση στην Ευρώπη, θα συνηγορούν και θα πιέζουν αναγκαστικά για εναλλακτικές επιλογές και πολιτικές για την αποτελεσματικότερη και κοινωνικά αποδεκτή αντιμετώπισή τους. Ταυτόχρονα η αντίδραση των Βρετανών σε οποιοδήποτε βήμα ευρωπαϊκής ενοποίησης, η ανυποχώρητη ηγεμονική και συντηρητική τακτική των Γερμανών και των βορείων συμμάχων τους έναντι των άλλων εταίρων, ή άνοδος των ευρωσκεπτικιστών και των ακροδεξιών στις εκλογές, θα περιπλέξουν ακόμη περισσότερο την κατάσταση. Αυτή δυστυχώς είναι η πραγματικότητα στην Ελλάδα και στην Ευρώπη σήμερα, ενώ γύρω  από τα ευρωπαϊκά σύνορα και όχι μόνο,επικρατεί βαρβαρότητα

Ο συνδυασμός όλων αυτών των κρίσιμων παραμέτρων καταρρίπτει του μύθους  της Λισαβόνας και επαναφέρει με ένταση στο προσκήνιο το πρόβλημα της ενοποίησης που θα αποτελέσει το αμέσως προσεχές διάστημα το κυρίαρχο πολιτικό ζήτημα αλλά και το πεδίο πολύμορφων πολιτικών συγκρούσεων. Θα συγκρουσθούν, οι πολιτικές των πλεονασματικών χωρών του Βορρά με εκείνες των ελλειμματικών χωρών του Νότου, οι νεοφιλελεύθερες συνταγές με τις πολιτικές μιας πιο δημοκρατικής και αλληλέγγυας Ευρώπης. Οι πολιτικές που προσβλέπουν προς μια υπερεθνική δημοκρατική νομιμοποίηση μιας ενιαίας πραγματικά Ευρώπης και οι άλλες που αρνούνται να εκχωρήσουν εθνικές εξουσίες για την προώθηση της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης και επιδιώκουν στροφή σε δήθεν πιο ασφαλείς εθνοκεντρικές αντιλήψεις.

«Περισσότερη Ευρώπη» παραμένει σύνθημα κενό περιεχομένου 

Όλοι  όμως στην Ευρώπη οφείλουν να κατανοήσουν ότι η  Ενωμένη Ευρώπη δεν είναι σήμερα μια ουτοπική πολυτέλεια, αλλά όρος επιβίωσης της γηραιάς ηπείρου.

Οι διαστάσεις που πήρε η κρίση χρέους, ανέδειξε ανάγλυφη την ελλειμματική αρχιτεκτονική της Ευρωζώνης η οποία πρέπει να επαναθεμελιωθεί για να υπάρξει στο μέλλον.

Η νομισματική ένωση από μόνη της δεν λειτουργεί, αν δεν ολοκληρωθεί η Ευρώπη ως οικονομική και πολιτική οντότητα, με συνταγματοποιημένα και δημοκρατικά υπερεθνικά κέντρα αποφάσεων.

Η ανάδειξη ευρωπαϊκών δημοκρατικών θεσμών, απαιτεί προηγουμένως πολιτικές κοινωνικής συνοχής και  αλληλεγγύης, αμοιβαιοποίησης του χρέους, καθιέρωσης ενισχυμένου ευρωπαϊκού προϋπολογισμού, προϋποθέτει ισχυρό ευρωπαϊκό κοινοβούλιο, ως κυρίαρχο ευρωπαϊκό νομοθετικό σώμα, δίπλα σtον ενισχυμένο ρόλο και συμβολή των εθνικών κοινοβουλίων. προϋποθέτει Ευρωπαϊκή Επιτροπή αιρετή, ανακλητή  και ελεγχόμενη από το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο εκλεγμένο Πρόεδρο του Συμβουλίου Κορυφής και όχι προϊόν συναλλαγής μεταξύ των ισχυρών κρατών μελών.

Οι ηγέτες των ευρωπαϊκών κομμάτων και οι πολίτες της Ευρώπης θα πρέπει να συνειδητοποιήσουν ότι η Ευρώπη αν δεν ολοκληρωθεί, είναι ενδεχόμενο «να καταλήξει σε μια νέα Βαϊμάρη ηπειρωτικών διαστάσεων» η να επιστρέψει στο αποκρουστικό πολιτικό σκηνικό της «σκοτεινής ηπείρου»  του πρώτου μισού του 20^ου αιώνα.
Διαπίστωση: Το ζήτημα που χρέους παύει να αποτελεί πλέον υπόθεση ενός μεμονωμένου κράτους μέλους. Είναι πρόβλημα που συνδέεται με την ύπαρξη της Ευρωπαϊκής Ένωσης που πρέπει να παραμείνει μια κυρίαρχη περιφερειακή δύναμη για να αντιμετωπιστούν τα μεγάλα προβλήματα του πλανήτη. Ορθώς η Ευρωπαϊκή Αριστερά θέτει ζήτημα επαναθεμελίωσης της πορείας ενοποίησης της Ευρώπης, με δημοκρατία, αλληλεγγύη, οικονομική σύγκλιση και κοινωνική συνοχή. 

Η Ευρωπαϊκή Αριστερά άνοιξε με πρωτοπόρο το ΣΥΡΙΖΑ το δρόμο για μια «εναλλακτική» στην Ευρώπη. Κανείς δεν γνωρίζει αν ο αγώνας για το μεγαλεπήβολο αυτό ευρωπαϊκό όραμα θα συνεχιστεί με συνέπεια, από την Ευρωπαϊκή Αριστερά και το ΣΥΡΙΖΑ στο μέλλον. Ίδωμεν