Το δίλλημα των ευρωεκλογών

Ποια είναι η Ε.Ε σήμερα είναι πλέον αυταπόδεικτο. Υπάρχουν 26 συντηρητικές κυβερνήσεις, ενώ έχουν εγκαταλειφθεί οι θεσμικές αλλαγές εμβάθυνσης, προς την Πολιτική Ένωση. Προχωρούν μόνο  οικονομικές ρυθμίσεις στις οποίες έχουν δεσμευτεί οι άρχουσες ευρωπαϊκές ελίτ, λόγω της τετράχρονης χρηματοπιστωτικής κρίσης. Την ίδια περίοδο η Ευρώπη βρίσκεται μπροστά σε νέες προκλήσεις. Αποσχιστικές τάσεις, ευρωσκεπτικισμός,νεοναζισμός, δημοκρατικό έλλειμμα, κρίση χρέους, δομικές ελλείψεις στην αρχιτεκτονική της ΟΝΕ, απώλειες στον παγκόσμιο καταμερισμό εργασίας. Οι σημερινοί χειρισμοί κυβερνήσεων και κοινοτικών μηχανισμών θα κρίνουν το μέλλον της Ένωσης. Μόνο αν ανακάμψει και παρέμβει καταλυτικά στην πολιτική η Αριστερά, θα αλλάξει το πολιτικό κλίμα. Αυτό είναι το διακύβευμα αυτών των ευρωεκλογών

Μετά από τέσσερα χρόνια κρίσης χρέους, οι προτάσεις διεξόδου από τη δημοσιονομική κρίση λαμβάνουν συγκεκριμένη μορφή, και κυρίως είναι σε γνώση όλων, ότι η κυοφορούμενη λύση της κρίσης χρέους, δεν αγγίζει στο παραμικρό τις πραγματικές αιτίες της κρίσης. Δηλαδή τις δομικές εκείνες ανισορροπίες, οι οποίες προέκυψαν από μια ατελή νομισματική ένωση, ανεξαρτήτων εθνικών οικονομιών, με διαφορετικό βαθμό ανταγωνιστικότητας. Αποτέλεσμα να προκληθεί αναπτυξιακό χάσμα μεταξύ του πυρήνα και της περιφέρειας της Ευρώπης, που  διευκόλυνε με το ξέσπασμα της κρίσης τις κερδοσκοπικές πιέσεις των χρηματοπιστωτικών αγορών.

Κοινή εποπτεία των τραπεζών και μια μορφή τραπεζικής ένωσης, καθώς και η τήρηση εποπτείας και κοινών δημοσιονομικών κανόνων στη σύνταξη των εθνικών προϋπολογισμών, συνθέτουν το οικονομικό πλαίσιο που θα εφαρμόσει η Ε.Ε για να αντιμετωπίσει την κρίση. Κύριος στόχος η διευκόλυνση της πρόσβασης σε δάνεια από τον Ευρωπαϊκό Μηχανισμό Σταθερότητας (ΕΜΣ), που ήδη λειτούργησε με πρωτοβουλία του προέδρου της ΕΚΤ Μ. Ντράγκι το Σεπτέμβριο 2012 και περιόρισε τον πανικό και την κερδοσκοπική υστερία των  αγορών. Αν η ΕΚΤ είχε δεχτεί να αναδιαρθρώσει το ελληνικό χρέος από την αρχή και συγχρόνως είχε θέσει σε εφαρμογή πρόγραμμα αγοράς ομολόγων (Outright Monetary Transactions, OMT) για απεριόριστη αγορά ομολόγων στη δευτερογενή αγορά δεν θα είχαν υπάρξει συνέπειες στη δευτερογενή αγορά και η Ελλάδα δεν θα βρίσκονταν πέντε χρόνια σε ύφεση. Πρόκειται για εκπλήρωση των οικονομικών εκείνων επιταγών, που απαντούν σε όσους πίεζαν για δομικού χαρακτήρα μεταρρυθμίσεις αλλά και όσους, που είναι δυστυχώς οι περισσότεροι, ήθελαν να αποφύγουν αλλαγές προς την κατεύθυνση μια νέας θεσμικής αρχιτεκτονικής στις δομές της Ένωσης.

Τα κυριαρχικά δικαιώματα που θα αφαιρεθούν από τα Εθνικά Κοινοβούλια, στο πλαίσιο της σχεδιαζόμενης απλής δημοσιονομικής λύσης της κρίσης, θα συγκεντρωθούν ως αρμοδιότητες σε ευρωπαϊκό επίπεδο, με τη συναίνεση των κυβερνήσεων. Αυτό θα είναι και το τίμημα που θα πληρώσουν οι ευρωπαϊκοί λαοί για μια τεχνοκρατική λύση της κρίσης.

Μπαίνουμε επομένως σε μια περίοδο νέας διακυβερνητικής ρύθμισης, που θα είναι συμβατή με τις απαιτήσεις των αγορών, αλλά ασύμβατη με μια συνταγματικού τύπου υπερεθνική δημοκρατική ρύθμιση. Το Συμβούλιο Κορυφής θα είναι πάλι, το μόνο όργανο  που θα  καλύπτει τις νέες οικονομικές ρυθμίσεις της Τραπεζικής Ένωσης και της κοινής δημοσιονομικής πολιτικής, μέσω μια απλής νομιμοποιητικής διαδικασίας.

Με αυτή τη διαδικασία δεν αποδυναμώνεται μόνο η ευρωπαϊκή δημοκρατική νομιμότητα και η ευκαιρία ρύθμισης των αγορών με όρους κοινωνικά αποδεκτούς από τους λαούς της Ευρώπης, αλλά εκμηδενίζεται και κάθε πολιτικό κίνητρο από μια μη εκλεγμένη ευρωπαϊκή εκτελεστική εξουσία, πλήρως αυτονομημένη  από ένα δημοκρατικό εντολοδόχο πανευρωπαϊκό εκλογικό σώμα, να οραματισθεί και να προωθήσει την πολυπόθητη Πολιτική Ένωση της Ευρώπης.    

Δηλαδή το συμβούλιο των αρχηγών κρατών και κυβερνήσεων, που δεν εκλέγεται από το σύνολο των ευρωπαίων πολιτών και δεν ελέγχεται από αυτούς, θα καλύψει ρυθμίσεις κομμένες και ραμμένες στα μέτρα των αγορών. Προφανώς ενισχύεται με αυτό τον τρόπο η άρχουσα ευρωπαϊκή Ελίτ, «ο εστί μεθερμηνευόμενο» διευκολύνονται τα σχέδια της Γερμανίας.

Όμως πρόσφατα, δίπλα στο μεγάλο έλλειμμα θεσμικής αρχιτεκτονικής που ταλανίζει την Ε.Ε και προκαλεί το μεγάλο αναπτυξιακό χάσμα μεταξύ Βορρά και Νότου, προστέθηκε και ένα ακόμα κορυφαίο γεωπολιτικό πρόβλημα, που έχει τις ρίζες του στη σκοτεινή περίοδο της Ευρώπης των Αρχών του 20^ου  αιώνα, την κρίση της Ουκρανίας. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι το όραμα της Γερμανικής Ευρώπης, του Γερμανικού μεγαλοϊδεατισμού παραμένει επίκαιρο μια εκατονταετία. Η Γερμανική Ελίτ για τρίτη φορά μέσα σε 100 χρόνια 1914-2014, τείνει να καταστρέψει την Ευρώπη Μέχρι σήμερα ήταν κυρίαρχη η άποψη ότι προωθεί τη Γερμανική ηγεμονία με οικονομικά μέσα. Τώρα έβγαλε από το χρονοντούλαπο της ιστορίας με εθνικιστικό τρόπο  ένα προσφιλές γεωπολιτικό παιχνίδι, στην πολύ ευαίσθητη και επικίνδυνη περιοχή, όπως έχει αποδειχτεί ιστορικά, της Ουκρανίας και ξυπνάει μνήμες ολέθρου. Όλοι γνωρίζουμε τις επιδιώξεις του Χίτλερ για την Ναζιστική επικυριαρχία στην Ευρώπη στην οποία η Ουκρανία θα έπαιζε ρόλο βασικού διατροφικού  πυλώνα. Στη σημερινή γεωπολιτική επικαιρότητα, η Ουκρανία αποτελεί σημαντικό ενεργειακό διαμετακομιστικό κόμβο που σχετίζεται απόλυτα με τις σημερινές ανάγκες της ασφάλειας του ενεργειακού εφοδιασμού της Ευρώπης και της Γερμανίας. 

Είναι αυτονόητο ότι η Ευρωπαϊκή Αριστερά το ΚΕΑ και ο ΣΥΡΙΖΑ,  οφείλουν να ξαναδούν την Ευρωπαϊκή προοπτική, με μια ριζικά διαφορετική οπτική με κυρίαρχη αιχμή τη δημοκρατία, δίπλα στη κλυδωνιζόμενη από την κρίση χρέους ευρωπαϊκή οικονομία. Οι ευρωεκλογές ανοίγουν παιχνίδι για την Αριστερά, όπως άλλωστε δείχνουν και οι πρόσφατες δημοσκοπικές μετρήσεις.