Δεν αρκεί μόνο η ανατροπή

Η Ελληνική κοινωνία κλυδωνίζεται συθέμελα από μια βαθιά και παρατεταμένη πολύμορφη κρίση, που δυστυχώς μέχρι σήμερα, βρίσκεται σε πλήρες αδιέξοδο. Τα δημοσκοπικά ευρήματα της περιόδου δείχνουν, ότι ο ελληνικός λαός προσανατολίζεται να προχωρήσει «εκτός απροόπτων» σε κυβερνητική αλλαγή.Πολλοί πλέον συνομολογούν ότι είναι μόνο θέμα χρόνου. Μένει να ευοδωθεί η ελπίδα! 

Μια δεύτερη δυστυχώς απαισιόδοξη διαπίστωση, αποτελεί η εκτίμηση ότι η ζωτική και κρίσιμη  για την πορεία, ακόμη και για την ύπαρξη αυτού του τόπου, επανεκκίνηση της ελληνικής οικονομίας, η οποία έχει δεχτεί ανεπανόρθωτα πλήγματα, ποσοτικά και ποιοτικά, δεν μπορεί να πραγματοποιηθεί μόνο από εσωτερικούς χειρισμούς ή ακόμα και από τις καλύτερες και αποδοτικότερες επιλογές ή προθέσεις. Οι προθέσεις που αναφέρω, δεν χρειάζονται πρόσθετες αναλύσεις έχουν παρουσιασθεί επαρκώς και σε βάθος. Θα αναφέρω δογματικά τρεις-τεσερεις  πολύ σημαντικές.

√ Ακόμη και αν εξανεμισθεί ή διαγραφεί το δημόσιο χρέος, π.χ. «δια μαγείας», αυτό δεν θα ήταν αρκετό για να ανακάμψει η ελληνική οικονομία.

√  Η Διέξοδος από την κρίση δεν αρκεί για να δρομολογηθεί με ένα συναινετικό και αξιόπιστο «εθνικό αναπτυξιακό σχέδιο», χρειάζεται απαραιτήτως εξωτερική  επενδυτική βοήθεια.

√  Η τυχόν βοήθεια από τους εταίρους μας τις Ε.Ε, που ήδη έχουν δαπανήσει με εγγυήσεις και δάνεια περίπου 340 δις €, δεν διαφαίνεται στον ορίζοντα διότι οι συσχετισμοί και οι διαθέσεις τους είναι εξόχως αρνητικές. Δεν φαίνονται διατεθειμένοι να συνεχίσουν την τακτική του δανεισμού «σε  ένα βαρέλι δίχως πάτο», σε μια ήδη χρεωκοπημένη χώρα. Η Ελλάδα παρά την όποια εξωτερική δανειακή συμβολή έχει χρεοκοπήσει οριστικά και συντεταγμένα.

√  Η ανατροπή από τα μέσα δεν διασώζει, με τα σημερινά δεδομένα τη χώρα, χρειάζεται και αλλαγή πολιτικής και πρόσθετη συμβολή από την Ευρώπη.

Οι Έλληνες, κατά τεκμήριο αισιόδοξοι άνθρωποι, ελπίζουν ή ονειρεύονται. Αναφέρουν ότι, η Ελλάδα, όταν βρεθεί σε κίνδυνο, βρίσκει πάντα δρόμους ανάκαμψης. Αυτά σήμερα είναι ανοησίες. Προφανώς δεν είναι όλα εκ προοιμίου αρνητικά. Είναι όμως καλύτερα έτσι, πρόσωπο με πρόσωπο με την αλήθεια, παρά να υποπέσουμε σε κατάθλιψη. Ελπίζουν πράγματι πολλοί στην πολιτική ανατροπή και στο ΣΥΡΙΖΑ. Δεν φτάνει όμως!

Επομένως το σύνθημα «’Η αυτοί ή εμείς» πρέπει πρωτίστως να αποσαφηνίσει «το τι σημαίνει εμείς»!

Ας το δούμε επομένως και αυτό «Τι  και ποιοι εμείς».

Η παρούσα ιστοσελίδα έχει ασχοληθεί επανειλημμένως και αναλυτικά για την διέξοδο από την κρίση{Βλέπε την πρόσφατη προηγούμενη ανάρτηση,( Μετά το2114 τι;)}

Ποιοί άλλοι ευθύνονται εκτός από αυτούς.

Η ζωή και η πραγματικότητα, έχει αναδείξει τις εγχώριες και τις ευρωπαϊκές ευθύνες και δυστυχώς τα αδιέξοδα, της διαχρονικής και μόνιμης επί εξαετία κρίσης, που μαστίζει την ελληνική κοινωνία, κατά την  οποία έχουν στεγνώσει, η οικονομία, η κοινωνία, οι θεσμοί και η δημοκρατία.

Όμως δεν έχουν επαρκώς και με σαφήνεια αναδειχτεί, οι όποιες ευθύνες υπάρχουν, σε όσους αθροίζονται στο «εμείς» Δηλαδή στο άλλο  δίλλημα του διαζευκτικού  προτάγματος του ευρηματικού  συνθήματος του ΣΥΡΙΖΑ, το «ή  εμείς».

Βέβαια κανείς από την πλευρά των «εμείς» δεν τόλμησε ανοιχτά να εξετάσει και να αναλύσει τις όποιες ευθύνες αποδίδονται αντικειμενικά στους «εμείς». Γεγονός εύλογο, διότι έπρεπε να καταγγελθούν και να αντιμετωπισθούν δημόσια «αυτοί», που αυτό μάλλον έχει επιτευχθεί κατά κόρον και σε όλη του την έκταση».

Μερικά παραδείγματα για να γίνει κατανοητή η διάσταση και αυτής της πλευράς. Διότι η Ιστορία διδάσκει και η ζωή επιβεβαιώνει.

•Μια πολύ μεγάλη περίοδο, τριών περίπου δεκαετιών, το 80% του εκλογικού σώματος και πλέον στήριζε εκλογικά τις δυνάμεις του δικομματικού σκηνικού, ενώ γνώριζε με αδιαμφισβήτητα στοιχεία ότι ήταν ένα σύστημα, φαύλο, πελατειακό και διεφθαρμένο. Υπάρχουν για αυτό ευθύνες. Η Ριζοσπαστική Αριστερά παρότι τότε μικρή, ανεδείκνυε το ζήτημα, εις μάτην όμως.

•Πριν από τις εκλογές που η ΝΔ επέτυχε δεύτερη κατά σειρά εκλογική νίκη υπό τον Κώστα  Καραμανλή, το καλοκαίρι της ίδιας χρονιάς λίγο πριν τις εκλογές, προκλήθηκε μια καταστροφική πυρκαγιά στην Ηλία. Η ΝΔ με ταχύτητα αστραπής, ανακοίνωσε επιδότηση τριών χιλιάδων ευρώ για όσους επλήγησαν από την φονική μάλιστα πυρκαγιά. Μετά την καταβολή του επιδόματος, ακούστηκε από ηλικιωμένους αγρότες της περιοχής στα συστημικά μέσα ενημέρωσης, το εξής καταπληκτικό. «Στη μία τσέπη έχω τα τρία χιλιάρικα και στην άλλη το εκλογικό βιβλιάριο».

• Κατά τις δύο εκλογικές  αναμετρήσεις του «βρώμικου 2012», εκτινάχθηκε στο πολιτικό προσκήνιο, πέραν πάσης πρόβλεψης, η ναζιστική και εγκληματική οργάνωση Χρυσή Αυγή. Το μεγαλύτερο μέρος των ηλικιωμένων ψηφοφόρων πάνω από 65 έτη, αλλά και νέων δυστυχώς ψηφοφόρων, ψήφισαν τότε Χρυσή Αυγή, ως ελπίδα, διέξοδο  και τιμωρία,  για τις διεφθαρμένες δυνάμεις του δικομματικού συστήματος που τους εξαπάτησαν! Μάλιστα μετά την ανακάλυψη της δολοφονικής δράσης της Χρυσής Αυγής και τον εγκλεισμό σχεδόν όλων των ηγετικών στελεχών της στη φυλακή, η Χρυσή Αυγή, σε μια χώρα με έντονη και θαυμαστή από όλη την ανθρωπότητα, αντιφασιστική και αντιναζιστική δράση στο Β παγκόσμιο πόλεμο, συντηρείται  πεισματικά σήμερα, ως τρίτο κόμμα στις δημοσκοπήσεις!

• Επί πλέον των παραπάνω, στα ποιοτικά στοιχεία των πρόσφατων δημοσκοπήσεων, η ΝΔ συγκεντρώνει ποσοστά μεγαλύτερα του 35% στις ηλικίες πάνω από τα 65 έτη,  και το ισχυρότερο κόμμα παραμένει «ο κανένας», γεγονός που σημαίνει ότι τα συστημικά μέσα ενημέρωσης, επιτυγχάνουν το στόχο τους,  της καλλιέργειας του φόβου και του πανικού, για το γκρίζο μέλλον του πελατειακού συστήματος της ανθρώπινης υπόστασης και των συντάξεων!

Ας δούμε όμως πιο σοβαρά την κατάσταση των «εμείς» αφού έχουμε πλέον κατανοήσει επαρκώς το ποιοι είναι «αυτοί».

Οι κρατικές επιλογές και η ανεξέλεγκτη κομματική ασυδοσία μέσω του συστήματος των πελατειακών σχέσεων, σε συνδυασμό με την επίπλαστη ευημερία που συνδιαμόρφωσαν οι κρατικοδίαιτες και δικομματικές πρακτικές, δεν θα άφηναν στο πρόσφατο παρελθόν ανεπηρέαστη την κοινωνική συμπεριφορά. Ενσωματώθηκαν έτσι εύκολα στο κοινωνικό σώμα, οι επιλογές των αυταπατών «της ισχυρής οικονομίας», με εύλογες επιπτώσεις στις διεκδικήσεις, άρα και στο μισθολογικό κόστος και στο περιεχόμενο των Συλλογικών Συμβάσεων, που μακροχρόνια αποδείχτηκαν όμως αντιπαραγωγικές παρά την πρόσκαιρη ευφορία που προκάλεσαν

Συνέβαλαν σε ένα κλίμα συνεχών διεκδικήσεων, σε πλήρη αναντιστοιχία με τα πραγματικά στοιχεία και τα οικονομικά δεδομένα, της παραγωγικότητας της εργασίας  που ήταν τραγικά χαμηλή από την ανευθυνότητα του κράτους και  των περισσότερων επιχειρήσεων, που αγνοούσαν παντελώς, την καινοτομία, τις νέες τεχνολογίες και τις αναδιαρθρώσεις της παραγωγής, αλλά και την ανταγωνιστικότητα της οικονομίας, στοιχεία δυναμικά  που δυστυχώς  δεν μπορούσε εύκολα να τα δει, ούτε η Αριστερά. Η γενική αντίληψη, ήταν η άκριτη αποδοχή της διόγκωσης των παραγομένων αξιών  (οικονομικές φούσκες παντός είδους και κατηγορίας).

Επομένως η επιτευχθείσα τότε «εργασιακή ειρήνη» ήταν εν πολλοίς επίπλαστη και κερδήθηκε σε βάρος της παραγωγικότητας της εργασίας και της ανταγωνιστικότητας της οικονομίας, με ευθύνη πολλών από «αυτούς και προφανώς και μερικούς από εμάς» Ας μη ξεχνάμε το διαχρονικό  σύνθημα του ΚΚΕ «την κρίση να πληρώσει η εργοδοσία» Η την πάγια εκτίμηση του οργανωμένου συνδικαλιστικού κινήματος, ότι «ο ευρύτερος δημόσιος τομέας είναι η ατμομηχανή του κινήματος».

Ένα κράτος το οποίο στο σύνολό του, λόγω και της ευνοϊκής συγκυρίας του ευρώ, που τώρα «ξινίζει» σε ορισμένους, για να καλύψει τα καταναλωτικά και όχι τα αναπτυξιακά ελλείμματά του, που το ίδιο το κράτος  δημιούργησε, προφανώς παρέσυρε και την κοινωνία προς την ίδια κατεύθυνση.

Αποκρουστικό καταναλωτικό σκηνικό

Η επιδημία αυτή, του καταστροφικού δίδυμου, δανεισμού-κατανάλωσης, χωρίς παραγωγική βάση και σταθερό επενδυτικό προσανατολισμό που θα  μπορούσε να απορροφήσει δημιουργικά τον υπερδανεισμό, διότι ο δανεισμός δεν είναι πάντα αρνητικός, παρά μόνο αν ωθείται απερίσκεπτα προς την κατανάλωση. Χωρίς  αξιοποίηση των δανείων σε ώριμους επενδυτικούς στόχους, διευκόλυνε τη στροφή της αγοραστικής δύναμης προς την κατανάλωση και ιδιαίτερα προς την αγορά εισαγόμενων καταναλωτικών αγαθών, ανταγωνιστικών προς τα όποια εθνικά, καλύτερης ποιότητας και ισοδύναμου κόστους με πολλά εγχώρια, που εξαφάνισαν από τα ράφια και τα ελληνικά νοικοκυριά τα αντίστοιχα ελληνικά προϊόντα. Με την αντιπαραγωγική ενίσχυση και προώθηση του ωκεανού των καταναλωτικών μικρομάγαζων, που προσωρινά απορροφούσαν ανεργία, λειτουργούσαν όμως με ανύπαρκτη ανταγωνιστικότητα, σπαταλούσαν με τις πολυτελείς διακοσμίσεις τουςπολύτιμους οικονομικούς πόρους, και στην ουσία τροφοδοτούσαν ανοδικές τάσεις στις τιμές και ροκάνιζαν ζεστό χρήμα από τον τοκοφόρο υπερδανεισμό. Αποτέλεσμα σήμερα, να κοίτωνται κατά εκατοντάδες χιλιάδες νεκρά, με σήμα κατατεθέν το λουκέτο και την αποκρουστική εικόνα των άδειων καταστημάτων στους δρόμους των πόλεων και τους πρώην μαγαζάτορές τους  να αυξάνουν τα ποσοστά των αστέγων. 

Η αγορά πολυτελών αυτοκινήτων και ηλεκτρονικών ειδών εκτινάχθηκε στα ύψη και η απόκτηση άχρηστων πολυτελών αγαθών αποτύπωνε την περίοδο της επίπλαστης ευμάρειας και της αλλοτριωτικής καταναλωτικής συμπεριφοράς του έλληνα, προφανώς κάτω από την έκρηξη των ασύδοτων και αντιπαραγωγικών διαφημιστικών πακέτων και των ανεύθυνων συστημικών μέσων ενημέρωσης, που οργίαζαν ώστε το διαφημιστικό κόστος να εκτιναχθεί σε δυσθεώρητα ύψη και να  επιτείνει την καταστροφή.

Μέσα σε αυτό το αποκρουστικό καταναλωτικό  σκηνικό, εκτός από τις συντηρητικές πολιτικές οργίαζαν και οι πελατειακές σχέσεις, του πολιτικού προσωπικού. Εξαγόραζε ψήφους με υποσχέσεις για προνόμια, θέσεις απασχόλησης στο σίγουρο και καλά αμειβόμενο δημόσιο, με επιδοτήσεις και φορολογικές απαλλαγές και ελαφρύνσεις, διαλύοντας κάθε δημοκρατική έννοια περί ίσων ευκαιριών και διαφάνειας, με την κατά κόρον εφαρμογή του κατάπτυστου συστήματος ανταλλαγής ψήφων με κομματικές υποσχέσεις. Διογκώθηκε και εδραιώθηκε  έτσι το σύστημα της πελατειακής διαπλοκής με την καθιέρωση του παρασιτισμού, της αναξιοκρατίας, της συναλλαγής, της διαφθοράς και της αντιπαραγωγικής μεγέθυνσης του δημόσιου τομέα, με αποτέλεσμα τη σταδιακή μακροοικονομική κατάρρευσή του. 
Για μια περίοδο μισού και πλέον αιώνα, όταν η παρασητική οικονομία μας έφθανε στα όρια της υπερθέρμανσης,  συντηρούνταν με τις υποτιμήσεις του νομίσματος που ξεκίνησαν από τη δεκαετία του 50 και έφτασαν μέχρι την κατάρρευσή της. Το ΠΑΣΟΚ είχε κάνει στην περίοδο της "Ισχυρής Ελλάδας", τη δεκαετία του 80 δύο υποτιμήσεις, μία επί Αρσένη και μιά επί Σημίτη.

Αναζήτηση παραοικονομικών πρακτικών

Από την άλλη μεριά του λόφου, κυρίως στον ιδιωτικό τομέα, όσοι δεν είχαν προσβάσεις στα «πολιτικά πασπαρτού» που άνοιγαν τις πόρτες του ευρύτερου δημόσιου τομέα, αναζητούσαν διεξόδους στη φοροδιαφυγή, στην παραβατικότητα και στη συναλλαγή εκτός του δημόσιου λογιστικού συστήματος, στο τζόγο του ανθούντος χρηματιστηρίου. Όλα αυτά έγιναν βασικά συστατικά μιας φαιής οικονομικής ζώνης, που χρησιμοποιήθηκε ως αυτοπροστασία και στοιχείο βελτίωσης ενός  νοσηρού τύπου ανταγωνιστικότητας στο μίκρο-οικονομικό επίπεδο. Από τη στιγμή που οι δυσβάσταχτες φορολογικές επιβαρύνσεις δεν κατευθύνονταν με διαφάνεια και σαφήνεια  προς τις δημόσιες επενδύσεις, για τη βελτίωση της οικονομίας και των κοινωνικών υποδομών, όσοι επιφορτίζονταν τα βάρη της καταβολής των φόρων και των δημόσιων  επιβαρύνσεων, δυσανασχετούσαν και αναζητούσαν τρόπους αποφυγής και συναλλαγής.

Το κράτος από τη μία  απομυζούσε την κοινωνία για να μοιράσει με αδιαφανή και πελατειακό τρόπο στους ημέτερους, πόρους και επιδοτήσεις και από την άλλη ανέχονταν την παραοικονομική δραστηριότητα και γύριζε την πλάτη του σε όσους επιχειρούσαν να επιβιώσουν  επιχειρηματικά και κοινωνικά, επί το πλείστον στον ιδιωτικό τομέα, με παραβατική συμπεριφορά, με φοροαποφυγή, με συναλλαγή και φοροδιαφυγή.

Ο διαγκωνισμός για τη συμμετοχή στην  επίμαχη μοιρασιά των δημόσιων πόρων  σε βάρος του κράτους και του προϋπολογισμού, ήταν διαρκής, σκληρός και αδυσώπητος. Όλα αυτά τα προβλήματα ήταν γνωστά και γίνονταν μπροστά στα μάτια και την ανοχή, αν όχι όλων των περισσότερων.

Από όλα τα παραπάνω είναι αυτονόητο ότι δεν αρκεί η κυβερνητική ανατροπή. Χρειάζεται και αλλαγή πολιτικής στην Ελλάδα και στην Ευρώπη, καθώς  και βαθιά διαρθρωτική τομή στην ελληνική κοινωνία. Όπως σημείωσε ο Τζέϊμς Γκαλμπρέϊθ, στη συνέτευξή του στην Αυγή της Κυριακής 04/01/2014, «Προβλέπω ωστόσο, πως η κατάσταση θα είναι πολύ δύσκολη και ότι η νέα κυβέρνηση (αυτό που προβλέπετε, κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ),  θα πρέπει να είναι καλά προετοιμασμένη για το πώς θα πιλοτάρει για να βγειi από το αδιέξοδο»!!