Μετά το 2014 τι; για την Αριστερά

Εξελίξεις στον κόσμο και στην Ευρώπη

Είναι γνωστό ότι με την είσοδο του  2014 κλείνει μια πενταετής κρίσιμη περίοδος των οικονομικών εξελίξεων που ξεκίνησε στο τέλος του 2008, με μια διεθνή οικονομική κρίση των αναπτυγμένων κυρίως οικονομιών του Βορρά, η οποία  σήμερα στις αρχές του 2014, ολοκληρώνει τον οικονομικό της κύκλο. Η  παγκόσμια οικονομία  βρίσκεται πλέον σε συνθήκες μεγέθυνσης, μιας ασταθούς και αβέβαιης όμως οικονομίας, με αδύνατο κρίκο την Ε.Ε που συνεχίζει τις προσπάθειες σταθεροποίησης και ανάκαμψης. 

Η κρίση ξέσπασε με την πτώχευση μιας μεγάλης τράπεζας των ΗΠΑ, της Lehman Brothers, το φθινόπωρο του 2008 που λόγω της παγκοσμιοποίησης και της αλληλεξάρτησης των οικονομιών, απλώθηκε γρήγορα και στις δύο όχθες του Ατλαντικού. Τόσο στις ΗΠΑ όσο και στην Ευρώπη, για την αντιμετώπισή της, αναβίωσε σιωπηρά, μια μορφή παρεμβατισμού κεϊνσιανής έμπνευσης, προκειμένου να προστατευθούν τα κλυδωνιζόμενα τραπεζικά συστήματα. Βάση της παρέμβασης, ήταν τα τεράστια ποσά που διατέθηκαν για την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζικών συστημάτων. Από εκεί και πέρα, υπήρξαν διαφοροποιήσεις στις πολιτικές ανάκαμψης που ασκήθηκαν από τις δύο πλευρές του Ατλαντικού.

Η Κυβέρνηση των ΗΠΑ μετά το 2010, κινήθηκε ως ενιαία οντότητα  πιο αποφασιστικά, για να αναστηλώσει την Αμερικανική οικονομία όσο γίνεται καλύτερα, ασκώντας επεκτατική πολιτική, σε αντίθεση με την παραδοσιακά μονεταριστική  Ευρώπη, που κινήθηκε με πιο συντηρητικό τρόπο, εν μέσω τριβών και αλληλοκατηγοριών εφαρμοζόντας κυρίως μονομερή μέτρα κάλυψης των μεγάλων Γαλλικών και Γερμανικών τραπεζών, με κοινή απόφαση του λειτουργούντος τότε Γαλλογερμανικού άξονα Μέρκελ – Σαρκοζί. Εγκατέλειψε όμως στην τύχη τους τις ευάλωτες ελλειμματικές χώρες της περιφέρειας της ευρωζώνης και στο έλεος του πανικού των αγορών της κρίσης χρέους. Τα στοιχεία δεν επιδέχονται αμφισβήτηση. Η ανεργία στις ΗΠΑ υποχώρησε από το 10% του 2010 στο 7% σήμερα, το ΑΕΠ των ΗΠΑ μετά τη βύθιση απώλεσε το 5%, σήμερα όμως έχει καταγράψει άνοδο 4%. Αντίθετα η Ε.Ε  βρίσκεται κοντά στα ιστορικά χαμηλά της ανεργίας του 12%, και το ΑΕΠ της παραμένει περίπου στάσιμο(0,1%), προκαλώντας ανησυχία στις άρχουσες ελίτ των Βρυξελλών.

 Το πρόβλημα « Ελλάδα» συνέβαλλε σε εσφαλμένες επιλογές και λάθη σε ευρωπαϊκό και εθνικό επίπεδο.  

Η Ελληνική κρίση, που προϋπήρχε της ευρωπαϊκής κρίσης χρέους, φόβισε τους ευρωπαίους αξιωματούχους και τους οδήγησε σε λάθος διάγνωση για το ευρύτερο πρόβλημα της κρίσης χρέους. Επηρεασμένοι από την πράγματι θανατηφόρα μορφή του  διπλού ελλείμματος της Ελλάδας (προϋπολογισμού και εξωτερικού ισοζυγίου πληρωμών της τάξης 14/15% το 2008) και τα απίστευτα καμώματα των τότε ελληνικών κυβερνήσεων Καραμανλή, Παπανδρέου (Greek Statistics), επιχείρησαν να απομονώσουν το μολυσμένο αυτό κομμάτι της ευρωζώνης, την Ελλάδα και στη συνέχεια να εφαρμόσουν περιοριστικές πολιτικές για να αντιμετωπίσουν «τη σπατάλη του δημόσιου τομέα και την απώλεια ανταγωνιστικότητας» της υπό κατάρρευση ελληνικής οικονομίας. Παράλληλα για την υπέρβαση της κρίσης επέβαλλαν πολιτικές δημοσιονομικής πειθαρχίας και αυστηρής λιτότητας, από άκρη σε άκρη της ευρωζώνης. Την πολιτική αυτή που ήταν Γερμανικής κοπής και όχι μόνο, την άντεξαν οι πλεονασματικές χώρες του Βορρά,καταστράφηκαν όμως κυριολεκτικά οι ελλειμματικές χώρες της περιφέρειας της ευρωζώνης. Ασφαλώς μετά την καταστροφή «αναγνωρίσθηκαν» λαθεμένες επιλογές και εκτιμήσεις από πολλές πλευρές, χωρίς όμως κανένα ουσιαστικό  αντίκρισμα. Μετά την καταστροφή για παράδειγμα αναγνωρίστηκε από την ευρωπαϊκή άρχουσα ελίτ ότι «η δημοσιονομική εξυγίανση έχει περισσότερο αρνητικές συνέπειες για την ανάπτυξη σε περιόδους ύφεσης από ότι σε περιόδους ευημερίας» και ότι ειδικότερα στην περίπτωση της Ελλάδας έγιναν λάθη π.χ.«στους δημοσιονομικούς πολλαπλασιαστές», όπως κάρφωσε το ΔΝΤ. Ακόμη και ότι η πολική «Grexit», θεωρήθηκε εκ των υστέρων επικίνδυνη για την ευρωζώνη και το ευρώ(Πρόσφατες επίσημες εκτιμήσεις της Μέρκελ)

Η αντιφατική και εξόχως αρνητική πολιτική της άρχουσας ελίτ της ευρωζώνης, σε συνδυασμό με την ασκούμενη άτολμη νομισματική πολιτική της ΕΚΤ, κυρίως πριν την ανάληψη της προεδρίας από τον Μάριο Ντράγκι,  αφού σήμερα  στις κρίσιμες συνθήκες, η ΕΚΤ αναλαμβάνει  δράση και δίνει κάποιο περιθώριο ανάσας στις χώρες της ευρωζώνης, προκάλεσε «πανικό στις αγορές», απέτρεψε τις επενδύσεις σε όλη την ευρωζώνη, ενώ η φυγή καταθέσεων από τις προβληματικές χώρες σε δημοσιονομικά πιο σταθερές οικονομικές περιοχές, δημιούργησε χρηματοοικονομικό κατακερματισμό, που έπληξε τα πιο ευάλωτα κράτη, με πρώτη και καλύτερη την Ελλάδα. Αυτή είναι η πραγματική εικόνα  στην ευρωζώνη, που σήμερα έχει ισορροπήσει σε μια ασταθή και αβέβαιη οικονομική κατάσταση, η οποία  δεν πρόκειται να αντιμετωπιστεί με την ασκούμενη πολιτική της Ε.Ε που περιορίζεται κυρίως στην ολοκλήρωση της κοινής δημοσιονομικής πολιτικής της ευρωζώνης και την «αναδιάρθρωση της εποπτείας» του ευρωπαϊκού τραπεζικού συστήματος. Είναι αυτονόητο ότι οι επερχόμενες ευρωεκλογές θα ανοίξουν την πολιτική ατζέντα και θα ξεδιπλώσουν τις εναλλακτικές πολιτικές που θα παρουσιάσουν οι βασικές πολιτικές δυνάμεις για το «τι Ευρώπη θέλουμε»

Η Ευρωπαϊκή Αριστερά, με το Κόμμα της Ευρωπαϊκής Αριστεράς (ΚΕΑ) και τον Αλέξη Τσίπρα επί κεφαλής του ευρωεκλογικού αγώνα, για πρώτη φορά τα τελευταία χρόνια, επιχειρεί να παρουσιαστεί ως εναλλακτική πρόταση,  για την Ευρώπη της δημοκρατίας της αλληλεγγύης, της κοινωνικής αλλαγής και της ευημερίας, σε ένα κόσμο που αλλάζει ραγδαία.

Στο εσωτερικό της χώρας ανυπαρξία προγράμματος διεξόδου

Είναι αυτονόητο ότι οι όποιες προσπάθειες έγιναν από την εγχώρια μνημονιακή ελίτ και όποια μέτρα πάρθηκαν για την αποφυγή μιας ανεξέλεγκτης χρεοκοπίας, κινήθηκαν με αποσπασματικό και αυθαίρετο τρόπο, «χωρίς συναίνεση, σαφήνεια στόχων, αποτελεσματικότητα, συνέπεια και διαφάνεια», και το σημαντικότερο με όρους ταξικών, πελατειακών και διαμεσολαβητικών επιλογών. Παρά την κρίση, κυριαρχούν και καθορίζουν τις τρέχουσες πολιτικές και οικονομικές εξελίξεις στη χώρα μας, αδιαφανείς και κοινωνικά ανάλγητες συνθήκες διαχείρισης και απαράδεκτες πολιτικοοικονομικές καταστάσεις που κάθε στιγμή αναδεικνύουν το αποκρουστικό πρόσωπο της αυθαιρεσίας, της συναλλαγής και της  διαφθοράς, που οργιάζουν κυριολεκτικά επί τρία και πλέον χρόνια, οι αδιέξοδες πολιτικές των μνημονιακών κυβέρνησεων.

Οι Εταίροι και οι πιστωτές επειδή γνωρίζουν πλέον πολύ καλά την κατάσταση, προσέφεραν με το αζημίωτο, ένα δίχτυ ασφαλείας με το περιβόητο PSI,  όμως δεν προχωρούν σε επιλογές που να αίρουν την αβεβαιότητα της υπανάπτυξης της χώρας και δεν προσφέρουν  ουσιαστική υποστήριξη για μια πολιτική οικονομικής μεγέθυνσης για να αντιμετωπιστεί το δημόσιο χρέος. Έχοντας περίπου πεισθεί ότι η Ελλάδα είναι ένα «μια ακυβέρνητη πολιτεία», προσπαθούν με πιέσεις και εκβιασμούς να προωθήσουν τις «απαραίτητες μεταρρυθμίσεις», για να αντιστραφεί το κλίμα, να οργανωθεί μια ευνομούμενη πολιτεία, να εξυγιανθεί ο δημόσιος τομέας, να απορυθμιστούν οι ολιγοπωλιακές δομές και καταστάσεις των αγορών, να εκλείψουν οι συνθήκες διαπλοκής και διαφθοράς στο πολιτικό προσωπικό και στη δημόσια διοίκηση, να συμπιεστεί  το εργατικό κόστος για να κινηθεί η οικονομία.

Μια χώρα όμως με 30% ανεργία, απώλεια του 25% του ΑΕΠ, δημόσιο χρέος 175%,  άπνοια επενδύσεων και ανθρωπιστική κρίση είναι περίπου αδύνατον να προχωρήσει σε επανεκκίνηση της οικονομίας της και να οργανώσει την κοινωνία της σε υγιείς βάσεις. Είναι προφανώς μύθος ότι επίκειται η σωτηρία της Ελλάδας με το πενιχρό πρωτογενές πλεόνασμα μερικών εκατοντάδων εκατομμυρίων, ούτε με διορθωτικού χαρακτήρα κινήσεις εντός της συνεχιζόμενης επ’ αόριστον μνημονιακής πολιτικής.

Διέξοδος μόνο με το συνδυασμό ευρωπαϊκής συνδρομής και ολοκληρωμένου εθνικού  σχεδιασμού.

Δύο επομένως είναι οι προϋποθέσεις για να αντιμετωπιστεί το πρόβλημα της Ελλάδας.

1.Να διαμορφωθεί μια «αναπτυξιακή ευρωπαϊκή λύση» με βάση κάποιας μορφής  αντιμετώπιση του χρέους όλων των υπερχρεωμένων ευρωπαϊκών κρατών (υπάρχουν περισσότερες από μία λύσεις), με τη συναίνεση των εταίρων μας, μετά από  σοβαρές και αξιόπιστες διαπραγματεύσεις μέσω μιας Διεθνούς Ευρωπαίκής Διάσκεψης Κορυφής, πρόταση που υποστηρίζουν πολιτικές δυνάμεις πέραν της Αριστεράς στην Ευρώπη. Η Ελλάδα θα εκπροσωπηθεί από μια νέα πολιτική ηγεσία στην Ελλάδα, με κορμό την αριστερά, και την ευρύτερη δυνατή κοινωνική και πολιτική συναίνεση και υποστήριξη, προφανώς μετά από τις εθνικές εκλογές, που πρέπει να διεξαχθούν επί τη βάσει αρχών, αξιών και προγραμμάτων και όχι με την τρέχουσα πολιτική πρακτική της πολιτικής δημαγωγίας ή λαϊκισμού και κάθε μορφής κακέκτυπου δικομματικού καυγά, στην πράγματι δύσκολη και αρνητική συγκυρία της εσωτερικής κατάστασής της  χώρας και της δύσκολης Ευρωπαϊκής πορείας της.

2. Να προηγηθεί η επεξεργασία και η κοινωνική αποδοχή ενός εθνικού σχεδίου ανόρθωσης που θα αποτελείται από τρείς επεξεργασμένες κατευθυντήριες ενότητες.

Α) Μια πρόταση για την επεξεργασία και την προσαρμογή ενός «εθνικού μοντέλου ρύθμισης» και προσαρμογής στις, πραγματικές οικονομικές, θεσμικές και κοινωνικές συνθήκες, που θα ισχύσουν μετά τις δημοσιονομικές και τραπεζικές διαρθρωτικές διευθετήσεις στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Στην ενότητα αυτή προφανώς αποκλείεται παντελώς ο καταστροφικός δρόμος της ρήξης με την Ευρωπαϊκή Ένωση και της εξόδου από την ευρωζώνη,  που θα προκαλέσει στις συνθήκες υπερχρέωσης, καταβύθιση της οικονομίας, βαθιά ανθρωπιστική κρίση, διευρυμένη φτώχεια, απομόνωση και αδιέξοδη προοπτική για την ίδια την υπόσταση και την ασφάλεια της χώρας, και κυρίως διότι δεν το επιθυμεί ο ελληνικός λαός στην πλειοψηφία του. Το σχέδιο αυτό θα αποτελέσει και την προγραμματική βάση για την πολιτική παρέμβαση της Ριζοσπαστικής Αριστεράς σε ευρωπαϊκό  επίπεδο πλάι στην πρόταση του κόμματος της Ευρωπαϊκής Αριστεράς (ΚΕΑ) για την Ευρώπη, επικεφαλής της οποίας στη μάχη των ευροεκλογών είναι ο Αλέξης Τσίπρας.

Β) Μια ακόμη πρόταση για την οργάνωση και ανάπτυξη της ελληνικής κοινωνίας στις νέες δύσκολες συνθήκες της πολύμορφης, ανθρωπιστικής, οικονομικής, θεσμικής και κοινωνικής κρίσης, με εκκίνηση την αναδόμηση της κοινωνικής οργάνωσης, από το κατώτερο διοικητικό και οργανωτικό επίπεδο της Τοπικής Αυτοδιοίκησης μέχρι την Περιφέρεια. Νέες πολύμορφες και συλλογικές  δομές, αποτελεσματικής οργάνωσης, της αλληλεγγύης, της κοινωνικής προστασίας, της υγείας, της παιδείας, της προστασίας του περιβάλλοντος και του πολιτιστικού επιπέδου της χώρας, της αλληλέγγυας και συλλογικής συμμετοχής και της αμοιβαίας επ’ ωφελεία του τοπικού συνόλου αλληλέγγυας απασχόλησης, της θεσμικής  υποστήριξης των συνανθρώπων μας για την υπεράσπιση κρίσιμων οικονομικών και κοινωνικών προβλημάτων και αναγκών, των πολιτών, των ανέργων των νέων και των γυναικών, των ευάλωτων μονογονεϊκών νοικοκυριών, της βρεφονηπιακής και της τρίτης ηλικίας, των αστέγων και των μεταναστών, που βρίσκονται εκτεθειμένοι στις βαριές και απάνθρωπες επιπτώσεις της κρίσης, με την αξιοποίηση και κινητοποίηση όλων των τοπικών διαθέσιμων πόρων, δυνατοτήτων και δυνάμεων, σε δημοτικό, συλλογικό και ατομικό επίπεδο.

Την  ανασυγκρότηση της οργάνωσης και της διοίκησης της Τοπικής Αυτοδιοίκησης σε δύο αιρετά επίπεδα, το δημοτικό και περιφερειακό, που θα λειτουργούν με πλήρη διοικητική, οικονομική και θεσμική αυτοτέλεια με συγκεκριμένους πόρους αρμοδιότητες και δομές που δεν έχουν σχέση με τους εξωπραγματικούς καποδιστριακούς πειραματισμούς.

Το σχέδιο αυτό, θα πρέπει να στηριχθεί  στις προσπάθειες των τοπικών κοινωνιών, με την  ανάδειξη αυτόνομων τοπικών αυτοδιοικητικών κινημάτων και κινήσεων, που θα διεκδικήσουν τη διαχείριση της  τοπικής εξουσίας στους δήμους και τις περιφέρειες της χώρας, με όρους κινήματος και όχι σε συνθήκες χειραγώγησης από τους  φθαρμένους και ανάξιους επαγγελματίες κομματάρχες και τοπικούς παράγοντες που ευθύνονται για το χάλι της λειτουργίας και διαχειρίσης των τοπικών πραγμάτων. Οι προτάσεις αυτές θα αποτελέσουν την τοπικο-αυτοδιοικητική πρόταση της Ριζοσπαστικής Αριστεράς για τις επικείμενες εκλογές της Τοπικής Αυτοδιοίκησης. 

Γ)  Μια ολοκληρωμένη τέλος προγραμματική κατεύθυνση, για τη λειτουργία της οικονομίας, του δημόσιου και του ιδιωτικού τομέα, στις νέες συνθήκες και με το δεδομένο ότι έχουν πλέον αναδειχτεί οι αδυναμίες και τα αδιέξοδα των «αρρύθμιστων αγορών» και έχουν καταπέσει οι μύθοι της ανάληψης της ευθύνης διαχείρισης της εθνικής οικονομίας από μόνο τον  Ιδιωτικό τομέα. Κυρίως σε μια χώρα που η οικονομία της έχει καταρρεύσει και είναι περίπου δυσεύρετες οι ιδιωτικές επενδύσεις. Στόχος εθνικός, η παραγωγική ανασυγκρότηση για μια διατηρήσιμη ανάπτυξη, με την αξιοποίηση και τη διαμόρφωση των καλύτερων δυνατών συνδυασμών μεταξύ δημόσιου και ιδιωτικού τομέα αλλά και του τρίτου κοινωνικού-οικολογικού  τομέα της οικονομίας με οικολογικές και κοινωνικές προτεραιότητες και δράσεις, με εκσυγχρονισμένες, διαφανείς και συνεκτικέςς  θεσμικέςς  και διοικητικές   διευθετήσεις, με την αξιοποίηση και εκμετάλλευση των φυσικών πόρων και των συγκριτικών πλεονεκτημάτων της χώρας, με επιλογή τομέων και τεχνολογιών κατάλληλων για τις συνθήκες της Ελλάδας, με μέτωπο και θεσμική θωράκιση ενάντια στη διαφθορά και τη διαπλοκή, με κοινωνική συναίνεση, συμμετοχή και κοινωνικό έλεγχο, εκ μέρους της κοινωνίας και των κοινωνικών θεσμών, με  άρση των αδικιών στις κατώτερες και ευάλωτες κοινωνικές κατηγορίες στα εισοδήματα, στην κοινωνική προστασία και στην ασφάλιση, που έτσι και αλλιώς δεν επηρεάζουν την ανταγωνιστικότητα της οικονομίας.

Η προγραμματική αυτή κατεύθυνση θα αποτελέσει τη δημόσια  εναλλακτική πρόταση της Ριζοσπαστικής Αριστεράς για τη διέξοδο από την κρίση και την οργανωτική και παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας, δίπλα στα πολύμορφα και μαχητικά κοινωνικά κινήματα που θα υποστηρίξουν και παράλληλα θα συμμετέχουν και θα ελέγχουν στην πορεία της ανασυγκρότησης.

Τέρμα οι κοκορομαχίες με τις φθαρμένες μνημονιακές δυνάμεις. Πολιτική αντιπαράθεση μόνο σε προγραμματική βάση. Τέρμα οι λαϊκίστικες υποσχέσεις επί παντός του επιστητού. Τέρμα η λανθασμένη επικοινωνιακή πρακτική. Τέρμα οι άεργες τριβές και οι άσκοπες αντιπαραθέσεις και οι επιπόλαιες προγραφές με τους συστημικούς εκφραστές γνώμης.

Οι πολίτες πλέον γνωρίζουν. Τέρμα οι υπερφίαλες επιδιώξεις για επικοινωνιακούς ομίλους, που μετά την ανάληψη εξουσίας από την Αριστερά, λογικά θα μετεξελιχθούν σε κακέκτυπους φιλοκυβερνητικούς τοποτηρητές. Τέρμα οι αμφισημίες και οι ασάφειες και οι δήθεν πλουραλιστικές διαφοροποιήσεις των «συνιστωσιακών καταλοίπων». Με όρους κόμματος, δημοκρατίας και διαφάνειας αλλά και σαφή, ολοκληρωμένη και αποτελεσματική προγραμματική πρόταση, θα διεκδικήσουμε τη ψήφο του ελληνικού λαού, σε όλα τα επίπεδα, με πείσμα και με σοβαρότητα, στη δύσκολη,  παρατεταμένη και πολύμορφη προεκλογική περιόδου που ανοίγει μπροστά μας το 2014.