Το φαινόμενο ΣΥΡΙΖΑ

Με το 2014 ξεκινάει στη χώρα μας αλλά και στην Ευρώπη μια σημαντική περίοδος, προεκλογική και με πολύ ενδιαφέρουσα πολιτική  κινητικότητα που προοιωνίζεται πολιτικές εξελίξεις.

Στην Ελλάδα αρχίζει μια παρατεταμένη προεκλογική περίοδος που μπορεί να κρατήσει χρονικά, ανάλογα με τις πολιτικές εξελίξεις, τα εκλογικά αποτελέσματα ή τα ατυχήματα, στην πιο ακραία περίπτωση, μέχρι το τέλος του 2016.

Είναι μια μακρά χρονική περίοδος, που προφανώς θα στοιχίσει επί πλέον της ασκούμενης αδιέξοδης μνημονιακής πολιτικής στη χώρα, κατά την  οποία θα κριθούν πολλά, αλλά κυρίως η «τύχη» του εντυπωσιακού, από πολλές πλευρές,  εγχειρήματος του ΣΥΡΙΖΑ. Όχι μόνο για τις εξελίξεις στην Ελλάδα αλλά και για την πολιτική κινητικότητα στην Ευρώπη.

Για να υποστηρίξω την παραπάνω υπόθεση θα επισημάνω δύο αδιαμφισβήτητες πραγματικότητες που ήδη προκαλούν διεθνές πολιτικό ενδιαφέρον.

!. Ο ΣΥΡΙΖΑ ένα μικρό ριζοσπαστικό κόμμα της Αριστεράς του 4%, το 2012 τη χρονιά που αγωνιζόταν να γίνει ενιαίος πολιτικός οργανισμός και να συσπειρώσει στους κόλπους του  ένα σημαντικό μέρος των κατακερματισμένων δυνάμεων της Ελληνικής Αριστεράς, με αφορμή και την πολύμορφη κρίση που ξέσπασε πριν δύο χρόνια στη χώρα, επέτυχε τα εξής ακατόρθωτα. 
α) Να ενισχυθεί εκλογικά σε απίστευτα διψήφια ποσοστά που άλλαξαν τον εκλογικό χάρτη της χώρας και άγγιξαν το πεδίο της κατάκτησης της εξουσίας πανικοβάλλοντας εγχώριους και εξωτερικούς πολιτικούς παράγοντες και παντός είδους συμφέροντα. 
β) Διέλυσε κυριολεκτικά το πανίσχυρο εγχώριο δικομματικό σκηνικό του 80% και πλέον. γ) Αναδείχτηκε σε αξιωματική αντιπολίτευση και διεκδικεί επάξια την κυβερνητική εξουσία, μη υπάρχουσας  στον ορίζοντα άλλης εναλλακτικής.

2. Ο νέος χαρισματικός και αδιάφθορος ηγέτης του ΣΥΡΙΖΑ, που αναδείχτηκε μέσα από βασανιστικές εσωτερικές κομματικές και εκλογικές δοκιμασίες, επέτυχε, τη συσπείρωση της μείζονος Αριστεράς, συρρίκνωσε το ιστορικό δογματικό κόμμα το ΚΚΕ, διεκδίκησε και κατάφερε επαξίως να αναλάβει το ρόλο του κορυφαίου ηγετικού στελέχους της ευρωπαϊκής Αριστεράς. Μόνο με την ανακήρυξή του, ως υποψηφίου της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, εκτίναξε τα ποσοστά της στο 14%, σύμφωνα με πρόσφατη δημοσκόπηση, ώστε να διεκδικεί να γίνει μετά από πολλά χρόνια η τρίτη πολιτική δύναμη στην Ευρώπη, και ταυτόχρονα δυνάμεις της Αριστεράς σε μεγάλες χώρες, όπως στην Ιταλία, να επεξεργάζονται οι Αριστεροί προτάσεις συσπείρωσης της Αριστεράς και να διεκδικούν ακόμη και την υποψηφιότητα του Α. Τσίπρα στη χώρα τους, προκειμένου να συμβάλλει στην ανασύνταξη της Αριστεράς. Ή όπως στο Ηνωμένο Βασίλειο, να επιχειρούν την εκεί ανασύνταξη της Αριστεράς με το επιτυχημένο μοντέλο τύπου ΣΥΡΙΖΑ.

Το πρώτο κρίσιμο επομένως ερώτημα που αναδεικνύεται μετά τις παραπάνω διαπιστώσεις είναι, αν ο ΣΥΡΙΖΑ, θα επιτύχει ένα πραγματικό άθλο, να ανατρέψει στην Ελλάδα την κατεστημένη συντηρητική πολιτική, όπως αυτή εκφράζεται σήμερα με τη συσπείρωση ΠΑΣΟΚ και ΝΔ, και εφόσον επιτύχει το ακατόρθωτο, να βγάλει τη χώρα από την κρίση  και να λειτουργήσει παράλληλα και καταλυτικά, για την αλλαγή των πολιτικών συσχετισμών, που τόσο έχει ανάγκη η παγωμένη και μονεταριστική σημερινή Ευρώπη. Αυτός ό άθλος άλλωστε αποτελεί τη μοναδική προοπτική θετικής διεξόδου από την κρίση της Ελλάδας.

Το επόμενο κρίσιμο ερώτημα είναι, αν αυτός ο ΣΥΡΙΖΑ, όμως εξελίσσεται με τη διαφαινόμενη πολιτική ανάθεση που κατακτά από  το εκλογικό σώμα, αυτό άλλωστε δείχνουν οι δημοσκοπήσεις, είναι ικανός να διαχειριστεί τη μεγαλύτερη και αδιέξοδη κρίση που αντιμετωπίζει μια ευρωπαϊκή «ανεπτυγμένη»  χώρα η Ελλάδα με μια κοινωνία διαλυμένη σε ανθρωπιστική κρίση, χωρίς αρχές, χωρίς όραμα και ένα ανύπαρκτο κράτος, που το διαχειρίζεται ένα  ανίκανο   εξαρτημένο και  συντηρητικό  πολιτικό προσωπικό.

Το τελευταίο και πιο σοβαρό ερώτημα,  είναι αν αυτή η συγκεκριμένη ελληνική κοινωνία μπορεί να οδηγηθεί με συντεταγμένο και λιτοδίαιτο τρόπο, μετά από πολιτική ανατροπή, οριστικά και αμετάκλητα μακριά από τα λάθη του πρόσφατου παρελθόντος της περιόδου της μεγάλης ιδεολογικής απάτης «των μη προνομιούχων» που σήμερα εξοφλούμε, σε μια άλλη ριζικά διαφορετική πολιτική προοπτική.

Μια πολιτική, που θα διαφέρει πλήρως από τη διαφαινόμενη  κοινωνική δυναμική της  «πολιτικής εντολής ανάθεσης» προς τον ΣΥΡΙΖΑ χωρίς κοινωνική ευθύνη και συμμετοχή, που αποτελεί προϋπόθεση επιτυχίας της νέας  πολιτικής διαχείρισης της χώρας από το ΣΥΡΙΖΑ. Που δεν θα συντηρεί την κατανάλωση και το δανεισμό για επιβίωση, που δεν θα ανέχεται τη διατήρηση απασχόλησης σε κλινικά νεκρές επιχειρήσεις, που θα αναδείξει αρμονικά το "δημόσιο" το "ιδιωτικό"και το "οικολογικό", στην οικονομία στους θεσμούς και στην κοινωνία, που θα απορρίπτει την προστασία μη βιώσιμων κλάδων με ατελέσφορες επιδοτήσεις σε βάρος του κοινωνικού συνόλου, που δεν θα συναινεί στην αναπαραγωγή ενός υπερδιογκωμένου και αντιπαραγωγικού δημόσιου τομέα για τη κάλυψη των κομματικών πελατειακών σχέσεων, που δεν θα ανέχεται τη φοροδιαφυγή του μεγαλύτερου μέρους της κοινωνίας σε βάρος των μισθωτών και των συνταξιούχων, που δεν θα επιτρέπει την ανοχή της εκτεταμένης γκρίζας οικονομικής ζώνης της παραοικονομίας, των συναλλαγών και της διαφθοράς, που δεν θα καλύπτει μια παράλυτη και διεφθαρμένη δημόσια διοίκηση, που δεν θα αφήνει στο έλεος του τυχαίου τις βασικές κοινωνικές ανάγκες των πολιτών, που οδηγούν ένα λαό στην κοινωνική εξαθλίωση και στην ανθρωπιστική κρίση, που δεν θα αρνείται τον αγώνα για την αλλαγή των όρων της ύπαρξης, οργάνωσης και ανάπτυξης της χώρας, στο γεωπολιτικό χώρο που ιστορικά, πολιτισμικά οικονομικά και κοινωνικά ανήκει, την Ευρώπη και δεν θα  δωρίζει την προοπτική της  δική της Ευρώπης των λαών, στους τραπεζίτες και στις αγορές.

Αν όλες, χωρίς εξαίρεση, οι παραπάνω προϋποθέσεις ισχύσουν σωρρευτικά, τότε πράγματι ο ΣΥΡΙΖΑ θα αποτελέσει πολιτικό φαινόμενο διαστάσεων, θα ανοίξει ένα ελπιδοφόρο δρόμο για τη σωτηρία μιας κατεστραμμένης ήδη χώρας της ευρωζώνης.