Κοινωνία και Πολιτική μπροστά σε κρίσιμες αναμετρήσεις

 

Είναι δεδομένο ότι η χώρα βαδίζει προς μια σειρά εκλογικές αναμετρήσεις, επομένως είναι αναγκαίο να υπάρξει μια όσο γίνεται αντικειμενική καταγραφή στόχων, επιδιώξεων και διαθέσεων, μιας κοινωνίας που βρίσκεται ενώπιον ραγδαίων πολιτικών εξελίξεων και ενός ρευστού, θολού και απροσδιόριστου πολιτικού σκηνικού, που τη συνοδεύει.

Η κίνηση της κοινωνίας

Είναι αυτονόητο ότι στη χώρα  ασκείται για πέντε ολόκληρα χρόνια, από όλες ανεξαιρέτως τις μνημονιακές κυβερνήσεις, μια βάρβαρη και ανάλγητη πολιτική λιτότητας. Τα αποτελέσματά της είναι πλέον γνωστά σε όλους τους Έλληνες πολίτες και δεν θα τα επαναλάβω. Οι βαρύτατες θυσίες που επιβλήθηκαν στον ελληνικό λαό, για λάθη και παραλείψεις για τις οποίες δεν ευθύνεται άμεσα  ο ίδιος και μάλιστα προς  μια  αβέβαιη  και απροσδιόριστη προοπτική, έχουν ανοίξει τον ασκό του Αιόλου.

Είναι πλέον όλοι στους δρόμους. Για την κοινωνική εξαθλίωση, για τις απολύσεις, την ανεργία, τα λουκέτα, την αποδιάρθρωση της ασφάλισης, τις πετσοκομμένες συντάξεις, την εξάχνωση των συλλογικών διαπραγματεύσεων, τα εξευτελιστικά κατώτατα όρια μισθών και ημερομισθίων. Την πλήρη κατάρρευση της παραγωγικής βάσης της χώρας,  τη διάλυση της δημόσιας διοίκησης, της υγείας, της παιδείας. Τα κόκκινα δάνεια, τους πλειστηριασμούς της  πρώτης κατοικίας, τους αστέγους και τους πεινασμένους των κάδων, τη φορολογία στο πετρέλαιο θέρμανσης, την οικολογική καταστροφή των υπόλοιπων δασών, τη χειμωνιάτικη  ρύπανση της ατμόσφαιρας των πόλεων, που αντικατέστησε το νέφος της κυκλοφοριακής κίνησης, τη μόλυνση και την παντελή έλλειψη καθαριότητας από τα σκουπίδια και τις χωματερές ανά την χώρα που επανήλθαν ξανά στο προσκήνιο.

Τον αργό  θάνατο του πολιτισμού της κουλτούρας,  τέχνης και της επικοινωνίας, με την πλήρη χειραγώγηση των Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης. Ενδεχομένως αυτή η σύντομη παράθεση του «κοινωνικού χάους» να μην είναι πλήρης, είναι όμως ενδεικτική. Πρέπει επίσης να σημειωθεί ότι η ευθύνη για όλα αυτά δεν περιορίζεται στην τροϊκανή τεχνική και  πρακτική, αλλά οφείλεται κυρίως στην προκλητική ταξική πολιτική, με την ευρεία έννοια του όρου, που ασκούν εδώ και πέντε χρόνια οι μνημονιακές κυβερνήσεις.

Είναι αυτονόητο ότι ο τρόπος που ξεδιπλώνονται τα μικρά και μεγάλα αιτήματα της κοινωνίας, διαπερνάται από το μαύρο νήμα του «κοινωνικού αυτοματισμού» που δεν επιτρέπει να συγκλίνουν και να συντεθούν όλες οι διαμαρτυρίες, οι φωνές απελπισίας και οι αγώνες, προς μια συγκεκριμένη πολιτική επιλογή και κατεύθυνση, για μια εναλλακτική που θα καθορίζεται σύμφωνα με τις επιλογές και τη συναίνεση του λαού και δεν θα είναι προϊόν επιβολής «εκ των άνω» και «εκ των έξω».

 Είναι προφανές ότι η κοινωνία σε αγωνιστική κίνηση και έξαρση, δεν αρκεί για την «μεγάλη ανατροπή» στις σημερινές συνθήκες, κυρίως γιατί έχει ζήσει πρόσφατα τριάντα και πλέον χρόνια, μια προηγούμενη περίοδο «κοινωνικής αλλαγής» που κατέρρευσε «εις τα εις ων συνετέθη» κάτω από το βάρος των αδιέξοδων που προκάλεσε και παρέσυρε μαζί της, οράματα , ελπίδες, αυταπάτες και βεβαιότητες.

Τελικά δίπλα στους αγώνες κυριαρχεί η επιφύλαξη, η εξάντληση, η ανοχή, η υπακοή, η ατομική λύση και η φρούδες ελπίδες ότι «δεν μπορεί, κάτι θα αλλάξει»  στο μέλλον, «είτε απέξω» είτε «από μέσα». Άλλωστε υπάρχει και η ψήφος που έρχεται, και μπορεί να γίνει αξιοποιήσιμη! Αυτή είναι η ελληνική κοινωνία σήμερα. Διαπίστωση που όλοι την κρύβουν κάτω από το χαλί!

Το πολιτικό σκηνικό

Εξίσου πυκνές είναι και οι εξελίξεις στο πολίτικο επίπεδο, διεθνές και εσωτερικό.

Στο διεθνές πεδίο, αρχής γενομένης από τις ΗΠΑ, πληθαίνουν οι επικλήσεις και οι προτροπές, ότι η ασκούμενη πολιτική στην Ευρωπαϊκή Ένωση και ιδιαίτερα η πολιτική της Γερμανίας που την σφραγίζει, είναι πρόσκαιρα ευνοϊκή για τη Γερμανία αλλά αδιέξοδη για την Ευρώπη και ασκεί υφεσιακού χαρακτήρα πιέσεις και προς στο το διεθνές οικονομικό περιβάλλον. Το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο αναγνωρίζει λάθος επιλογές και λάθη στην ασκούμενη πολιτική της Ευρώπης κυρίως, ως προς τον τρόπο που αντιμετωπίζει την κρίση χρέους στην Ελλάδα και στον Ευρωπαϊκό Νότο.

Το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο συγκρότησε εξεταστική Επιτροπή για την πολιτική που ασκεί η Τρόικα στην Ελλάδα και στο Νότο. Πολλές φωνές κριτικής ακούγονται ανά την Ευρώπη και Διεθνώς από επιφανείς οικονομολόγους, Ινστιτούτα, Οικονομικά Ιδρύματα, που όμως δεν μπορούν μέχρι σήμερα να επηρεάσουν την ασκούμενη από την άρχουσα ελίτ των Βρυξελών και τη Γερμανία πολιτική, ενώ τα όποια βήματα μελετώνται σχετικά με την αναζητούμενη κοινή ευρωπαϊκή δημοσιονομική πολιτική και την εποπτεία του ενόχου ευρωπαϊκού τραπεζικού συστήματος, δεν προλαβαίνουν τις εξελίξεις και δεν μπορούν να κατευνάσουν τον «πανικό» των αγορών.

Στο εσωτερικό της χώρας αφότου ξέσπασε η κρίση, που προφανώς προϋπήρχε της οικονομικής κατάρρευσης της χώρας, έχουν γίνει τρεις εκλογικές αναμετρήσεις, έχουν αλλάξει τέσσερεις κυβερνήσεις και έχουν προκληθεί κοσμογονικές πολιτικές  εξελίξεις. Κατέρρευσε το πανίσχυρο μετά την μεταπολίτευση δικομματικό σκηνικό. Τα δύο μεγάλα κόμματα που το συγκροτούσαν οδηγούνται προς συρρίκνωση. Πρώτο το ΠΑΣΟΚ με ταχύτερους ρυθμούς και ακολουθεί αντιστεκόμενη είναι η αλήθεια η Ν.Δ.

Στο χώρο της Αριστεράς, το πανίσχυρο πάλαι ποτέ ΚΚΕ συρρικνώνεται και ένα μικρό αλλά ανθεκτικό σε όλη την μεταπολιτευτική περίοδο Αριστερό Ανανεωτικό-Ριζοσπαστικό κόμμα ο ΣΥΡΙΖΑ, εκτινάχτηκε στά ύψη, μέσα σε μικρή χρονική περίοδο, μετά από τις δύο εκλογικές αναμετρήσεις του 2012, και διεκδικεί αξιόπιστα  την κυβερνητική εξουσία. Την ίδια περίοδο κατάφερε να συσπειρώσει και να οργανώσει την μέχρι πρότινος κατακερματισμένη Αριστερά, πλην ΚΚΕ, και να κινείται  επαξίως, στο άμεσο μέλλον, προς τον σχηματισμό  κυβέρνησης εθνικής ενότητας.

Την ίδια περίοδο υπήρξε και άλλη έκρηξη στο πολιτικό σκηνικό. Μια ασήμαντη «οργάνωση», ναζιστικής καταβολής και εγκληματικής πρακτικής, που λειτουργούσε πολλά χρόνια στο περιθώριο της κοινωνίας, εισήλθε μετά πολλών επαίνων, ιδίως από την εκλογική  συμβολή της τρίτης ηλικίας στη Βουλή, με ψευδεπίγραφες διακηρύξεις δήθεν αντισυστημικού χαρακτήρα  αλλά και ρατσιστικού περιεχομένου εγκληματικές ενέργειες που έφτασαν μέχρι δολοφονίες.

Το πολιτικό κλίμα που δημιουργήθηκε έκτοτε προκάλεσε  ένα κάθετο διαχωρισμό μεταξύ μνημονιακών και αντιμνημονιακών απόψεων, που διαπερνάται οριζόντια από τα πολιτικά προτάγματα της πόλωσης, του λαϊκισμού και των άκριτων υποσχέσεων «ένθεν κακείθεν». Οι μνημονιακοί λαϊκίζουν ακατάσχετα και προπαγανδίζουν τα «success stories» τους και την γερμανική βοήθεια της Μέρκελ, αν ποτέ έλθει τέτοια βοήθεια. Η  μνημονιακή τσόντα, το ΠΑΣΟΚ, έχει αναλάβει εργολαβικά την επίθεση λάσπης σε βάρος του ΣΥΡΙΖΑ, τα υπόλοιπα της ανύπαρκτης κεντροαριστεράς αγωνίζονται να συγκροτήσουν ένα «Γκενσερικού τύπου» κόμμα για να συμμετάσχουν στο πολιτικό παιχνίδι ως συμπλήρωμα μιας νέας συστημικής εξουσίας, με προμετωπίδα τον δεξιό ευρωπαϊσμό και μέτωπο στον δήθεν Εθνικολαϊκισμό της Αριστεράς.

Ο ΣΥΡΙΖΑ ισορροπεί μεταξύ υποσχέσεων και  αποδοχής των κοινωνικών αιτημάτων κάθε απόχρωσης, αλλά και προβολής στοιχείων προγράμματος ριζοσπαστικής ανατροπής. Αγωνίζεται να καλύψει το κενό, που προκαλείται   μεταξύ της εντυπωσιακής επιρροής του στο «πολιτικό» και του σημαντικού ελλείμματος που εμφανίζει στο  «κοινωνικό», και να απορροφήσει την  εκκωφαντική εισροή δυνάμεων από το πρώην κραταιό ΠΑΣΟΚ.

Είναι προφανές ότι ο ΣΥΡΙΖΑ πασχίζει να καλύψει τους δύο άξονες πολιτικής παρέμβασης που απαιτούνται από τα Αριστερά κινήματα και κόμματα που διεκδικούν την εξουσία. Έτσι μόνο θα  αντιμετωπιστούν τα οικονομικά και κοινωνικά προβλήματα μιας χώρας, η οποία παραμένει σε κρίση,  εντός του νεοφιλελεύθερου υποδείγματος, όπως ανέλυσε ευφυώς στην  Κυριακάτικη Αυγή της 10/11/2013 ο κορυφαίος σύγχρονος αργεντινός θεωρητικός Ερνέστο Λακλάου,  που ισχυρίζεται  ότι: « Οι πτυχές μιας απάντησης της κρίσης είναι δύο. Μια, απάντηση, θα πρέπει να έχει οριζόντιο άξονα που θα ενσωματώνει τις λαϊκές κινητοποιήσεις σε διάφορους τομείς και μία έναν κάθετο, στην προσπάθεια να ανοικοδομηθεί το κράτος σε νέα βάση»

Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει επιτύχει σε ικανοποιητικό βαθμό να καλύψει τον πρώτο άξονα, έχει όμως ακόμη σημαντικές ελλείψεις και καθυστερήσεις στο δεύτερο, κυρίως σε θεσμικό  επίπεδο, για την αναδιοργάνωση του κράτους. Αν δεν πείσει ότι δεν υπόσχεται επιστροφή στην προ κρίσης εποχή, η οποία και έχει εγκαταλειφθεί οριστικά αλλά και ότι, η αναδιάρθρωση του κράτους επιβάλλει σοβαρές μεταρρυθμίσεις στο Δημόσιο Τομέα, τις Τράπεζες και τη Δημόσια Διοίκηση, προκειμένου να βελτιωθούν οι παρεχόμενες δημόσιες υπηρεσίες και να ενισχυθεί η προοπτική ανάπτυξης με οικολογικά και κοινωνικά όρια, δεν θα επιτύχει την απαραίτητη κοινωνική και πολιτική συναίνεση.
Οι αψιμαχίες κορυφής με την Ν.Δ και το ΠΑΣΟΚ δεν έχουν πλέον νόημα. Προγραμματικές παρεμβάσεις απαιτούνται απέναντι σε κάθε επιλογή των μνημονιακών. Επί πλέον, αν δεν πείσει και τους εταίρους μας, σε όλες τις εκδοχές που θα προκύψουν κατά τη νέα διαπραγμάτευση του χρέους που έχει ανάγκη η χώρα, αλλά και το πρόβλημα της νέας αρχιτεκτονικής που απαιτείται για να  αλλάξει η Ευρώπη, δεν θα επιτύχει σπουδαία πράγματα. Για να κάνει την Ευρωζώνη βιώσιμη μέσα από ένα δημοκρατικό  ευρωπαϊκό δρόμο, με τη βοήθεια του Κόμματος της Ευρωπαϊκής Αριστεράς   και τη συμπαράταξη  των δυνάμεων του Ευρωπαϊκού Νότου, για να διασφαλίσει την απαραίτητη εκλογική δυναμική, για να επιτύχει με βεβαιότητα την δημοκρατική ανατροπή που έχει ανάγκη ο τόπος και την αλλαγή  στην Ευρώπη. Όπως  ελπίζουν πάρα  πολύ ευρωπαϊκοί ηγέτες και διανοούμενοι  της αριστεράς. Είναι άλλωστε μόνος μέχρις στιγμής στο εσωτερικό της πολιτικής ζωής του τόπου! Είναι και αυτό  ένα σοβαρό πρόβλημα που αντιμετωπίζει! Ίδωμεν!