ΓΙΑΤΙ

Το σκηνικό του εγκλήματος

Ένα πελώριο ΓΙΑΤΙ βρίσκεται στα χείλη όλων των Ελλήνων, και όχι μόνο, μετά τη στυγερή δολοφονία του Παύλου Φύσσα  στις 18/09/2013 στην Αμφιάλη από τον Γιώργο Ρουπακιά μέλος της εγκληματικής συμμορίας της Χ.Α. Μια εγκληματική πράξη, όσο αποκρουστική και προσχεδιασμένη και αν είναι, δεν συγκλονίζει από μόνη της σε τέτοια έκταση και σε τέτοιο βάθος, έναν ολόκληρο λαό αν δεν συνοδεύεται με σοβαρές πολιτικές εξελίξεις, που διαδραματίζονται πριν από το γεγονός μιας στυγνής εγκληματικής πράξης, που απλώς τις σφραγίζει και τις πυροδοτεί με έναν εκκωφαντικό τρόπο.

Η εφημερίδα της Αριστεράς « Η ΑΥΓΗ» με δύο μόνο λέξεις. «Μαχαιριές στη Δημοκρατία» στον τίτλο της, την επομένη της δολοφονίας, 19/09/201 έδωσε το στίγμα της πολύ ζοφερής περιόδου που ζούμε σήμερα.

Έχουν προκληθεί και άλλες συγκλονιστικές εγκληματικές πράξεις που προσιδιάζουν με την πρόσφατη δολοφονία του ράπερ αντιφασίστα Π Φύσσα. Σημειώνω τη στυγερή δολοφονία του ήρωα της Αριστεράς και αγωνιστή της ειρήνης Γρ. Λαμπράκη στη Θεσσαλονίκη στις 27 Μαΐου του 1963, που ως γνωστόν σηματοδότησε την αφετηρία μιας υπονομευτικής πορείας της χώρας η οποία μετά από τέσσερα χρόνια σφραγίστηκε με την δικτατορία των συνταγματαρχών. Τα κατάλοιπα σταγονίδια εκείνης της περιόδου, εκκολάφθηκαν και  αναβίωσαν στους κόλπους της Χ.Α και χτύπησαν ξανά μετά από 50 χρόνια, στο άλλο λιμάνι–εργατούπολη, τον Πειραιά. Κατά κοινή εκτίμηση η ομοιότητα του τόπου της στυγερής δολοφονίας  είναι συμβολική.

Οφείλουμε επομένως να διερευνήσουμε εξονυχιστικά αυτό το πελώριο «ΓΙΑΤΙ» που εξέπεμψε σύσσωμη η πλειοψηφία της ελληνικής κοινωνίας.

Η κρίση ήταν  η αρχή

Είναι κατ’ αρχήν δεδομένο, ότι η χώρα σε συνθήκες πολυδιάστατης κρίσης, περνάει μια περίοδο έντασης και πόλωσης που σχηματοποιείται με το δίπολο μνημόνιο-αντιμνημόνιο και τα χαρακτηριστικά της, τηρουμένων των αναλογιών, μοιάζουν με εκείνα της Δημοκρατίας της Γερμανικής Βαϊμάρης.

Μια ναζιστική οργάνωση αναλαμβάνει να αναδειχτεί σε πρωταγωνιστή του «αντικομμουνιστικού και εθνικού φυλετικού αγώνα» και παράλληλα μια δυναμική και ενισχυμένη Ριζοσπαστική Αριστερά διεκδικεί, για πρώτη φορά στην Ελλάδα με αξιώσεις την κυβερνητική εξουσία,  με τη απαραίτητη όπως διακηρύσσει  συναίνεση του ελληνικού λαού, για  να ανοίξει δρόμο θετικής διεξόδου  και  να βγάλει τη χώρα από την πολύμορφη κρίση.

Ταυτόχρονα την κρίση που μαστίζει τη χώρα,  τη διαχειρίζονται οι δυνάμεις εκείνες  που την  προκάλεσαν, που ήταν κυρίαρχες μέχρι πρότινος και ανίσχυρες σήμερα, οι δυνάμεις του ΠΑΣΟΚ και της Ν.Δ.  Επειδή διαθέτουν ακόμη την τυπική κοινοβουλευτική πλειοψηφία, συνεχίζουν να διαχειρίζονται το αδιέξοδο που προκάλεσαν, ενώ με μαθηματική ακρίβεια  κατευθύνουν τη χώρα  στην οικονομική και κοινωνική κατάρρευση, με ότι αυτό συνεπάγεται για την ήδη παραπαίουσα δημοκρατία

Το αυγό του φιδιού και η πολιτική «των δύο άκρων»

Η  εκκόλαψη το νεοναζιστικού φιδιού, που για πολλά χρόνια ήταν εν υπνώσει, έγινε μετά την έκρηξη της ανθρωπιστικής κρίσης το 2011, και μετά από  τις δύο διαδοχικές εκλογικές αναμετρήσεις του 2012. Αναδείχτηκε περίπου από το μηδέν σε υπαρκτό και ανερχόμενο πολιτικό μόρφωμα, που πίσω από τον κοινοβουλευτικό μανδύα του, έκρυβε μια καλά οργανωμένη εγκληματική οργάνωση. Με παρακρατικές δικτυώσεις και υπαρκτές αξιώσεις πολιτικής και κοινωνικής δύναμης. Με όρους παρέμβασης, που θυμίζουν γνήσια ναζιστική  πρακτική και  δομές (τάγματα εφόδου, στρατιωτική πειθαρχία, οπλισμό, μαζικές επιθέσεις), έστω και αν το επιτελείο της Χ.Α προσπαθεί να τις καμουφλάρει  ή  αρνείται δημόσια την ύπαρξή τους.

Το πολιτικό αυτό ναζιστικό μόρφωμα που ονομάστηκε Χρυσή Αυγή από τον τίτλο ενός παλαιού ναζιστικού περιοδικού της δεκαετίας του 80, ενισχύθηκε  ή διευκολύνθηκε σημαντικά με την επικίνδυνη πολιτική «των δύο άκρων» που άσκήθηκε μεθοδικά και συστηματικά όλη αυτή την περίοδο.  Ο ίδιος ο Πρωθυπουργός της χώρας Α Σαμαράς και το ακροδεξιό επιτελείο του έδωσαν βάρος σε αυτή την πολιτικά αποκρουστική μεθόδευση. Με βάση τη θεωρία αυτή είναι θεμιτή η επιθετική στάση της επίσημης κυβέρνησης, εναντίον των άκρων, ενώ μπορεί να εξέρχεται και των συμβατικών ορίων του κοινοβουλευτισμού, ενέργεια πρωτοφανής για τα ευρωπαϊκά κοινοβουλευτικά δεδομένα, για να προστατεύσει δήθεν τη δημοκρατία μιας  χώρας – μέλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης, εναντίον των δύο άκρων, ενός ναζιστικού  της Χ.Α και ενός κόμματος της Ριζοσπαστικής Αριστεράς, του ΣΥ.ΡΙΖ.Α, έστω και αν αυτό κατέχει τη θέση της αξιωματικής αντιπολίτευσης.

Εκεί όμως που η  κυβέρνηση υπερβαίνει τα δημοκρατικά ήθη είναι, οι χυδαίες επιθέσεις και η προκλητική  συμπεριφορά της προς τον ηγέτη  και αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης του Α. Τσίπρα που δεν έχει προηγούμενο σε Ευρωπαϊκή χώρα, η οποία  προφανώς  τροφοδοτεί συνειδητά συνθήκες έντασης και πόλωσης. Οι επιθέσεις αυτές συντονίζονται στο επικοινωνιακό πεδίο με επιτυχία από διαπιστευμένο κυβερνητικό επιτελείο (Μονταζιέρα). Με τη συμβολή κορυφαίων δημοσιογράφων-διαμορφωτών γνώμης, και των συστημικών μέσων ενημέρωσης, που παρακολουθούν και καταγράφουν  με κάθε λεπτομέρεια τις δραστηριότητες και τις ομιλίες και όχι μόνο αυτές, των στελεχών του ΣΥ.ΡΙΖ.Α και του Προέδρου του  και τις παρουσιάζουν διαστρεβλωμένες και παραποιημένες ακόμη και  με παραπολιτικές ανοησίες. 

Ποιες  συνθήκες, ευνόησαν τη Χ.Α

• Είναι κατ’ αρχήν η συγκυρία της κρίσης και τα αποτελέσματα της μνημονιακής πολιτικής. Φτώχεια, ανεργία, απόγνωση, διάλυση του κοινωνικού ιστού, συρρίκνωσης βασικών υπηρεσιών της περίθαλψης, της υγείας, της παιδείας, εξαθλίωση αυτοκτονίες και κατάθλιψη. Όλα αυτά προκαλούν οργή, πανικό, φόβο και δημιουργούν, πέραν των πολιτικών παρεμβάσεων της Αριστεράς και των κοινωνικών μετώπων διαμαρτυρίας, άναρχες αντιδράσεις και επικίνδυνες ακροδεξιές αποκλίσεις. Δημιουργούνται έτσι συνθήκες που προσομοιάζουν με εκείνες της Γερμανίας της Βαϊμάρης, και η κυβέρνηση παριστάνει το «σωτήρα της πατρίδας» που μεταξύ άλλων, με τη σιδηρά πειθαρχία αντιμετωπίζει σθεναρά και τα «δύο άκρα».

• Είναι το πολιτικό προσωπικό της συγκυβέρνησης που διαχειρίζεται την κρίση με αδυναμία, ανικανότητα και ανύπαρκτη διαπραγματευτική ικανότητα απέναντι στους δανειστές μας, την τρόικα  και  την άρχουσα ελίτ των Βρυξελλών, που ενίοτε εκφράζει και εκπροσωπεί τα συμφέροντα των αγορών. Είναι η συγκυβέρνηση ΠΑΣΟΚ και Ν.Δ, που εκτρέπεται  σε επικοινωνιακούς ελιγμούς και ωραιοποιήσεις των οικονομικών εξελίξεων και επιχειρούσε  σταθερά να αποσπάσει κόσμο και συνδιαλλαγή από την μη διαπραγματεύσιμη Χ.Α, με μεθόδους και πρακτικές  άνευ αρχών και  πολιτικού ήθους, αφού προηγουμένως είχε χρεώσει το Σ.ΥΡΙ.ΖΑ περίπου ως τρομοκρατική οργάνωση. Με αυτές τις κατευθύνσεις και πρακτικές οι οποίες συνδυάζονται με την πληθώρα των ψευδολογιών και των  προκλητικών διακρίσεων στην κατανομή των βαρών της κρίσης προς όφελος των οικονομικά ισχυρών, αποδόμησε την αξιοπιστία ολόκληρου του πολιτικού συστήματος.

• Είναι η συγκυριακή, λόγω της κρίσης, «απελευθέρωση» ακροδεξιών δυνάμεων που ήταν από τη δεκαετία του 70 στο χρονοντούλαπο της ιστορίας, οι οποίες διαφοροποιούνται εύκολα  από το συστημικό πολιτικό πλαίσιο και είναι επιρρεπείς σε ναζιστικές ή φασιστικές αποκλίσεις και πρακτικές. Οι δυνάμεις αυτές συσπειρώθηκαν και αφομοιώθηκαν από τη Χ.Α και άρχισαν να καταγγέλλουν τους πάντες, ως ανήθικους κλέφτες και διεφθαρμένους. Να μην  πιστεύουν σε τίποτε, και κυρίως να «φτύνουν» τη δημοκρατία τον κοινοβουλευτισμό και την ελεύθερη ενημέρωση και πολυφωνία. Να φορτώνουν τις ευθύνες της κρίσης του καπιταλιστικού συστήματος σε ευρωπαϊκά και ξένα σκοτεινά και ανθελληνικά κέντρα και να απαλλάσσουν τις  αδηφάγες και αδίστακτες αγορές. Να τροφοδοτούν την ελληνική κοινωνία με οργή και απόγνωση. Να κατευθύνουν την  πολιτική συμπεριφορά  των απληροφόρητων  και πανικόβλητων κοινωνικών στρωμάτων, κυρίως μεγάλης ηλικίας, προς πλήρη αποπροσανατολισμό με φοβίες, πανικό και ανασφάλεια. Να διαμορφώνουν συνθήκες αλλαγής συσχετισμών προς όφελός τους, στα όρια της δεξιάς ιδεολογίας και με όρους ισότιμης διαπραγμάτευσής τους με την ιθύνουσα τάξη  πραγμάτων της χώρας. Να διεκδικούν ανοιχτά και προκλητικά συμμετοχή στη διαχείριση της εξουσίας, ακραίων, ανεγκέφαλων, επικίνδυνων και μη ελεγχόμενων από την κλασσική δεξιά πολιτικών, οικονομικών και επιχειρησιακών συμφερόντων, που κρύβονται πίσω από το μανδύα της  Χ.Α.

• Είναι το ισχυρό και αιφνίδιο σοκ που υπέστη η άκρως καταναλωτική κοινωνία από  την ταξική πολιτική των κυβερνήσεων της κρίσης υπέρ των εχόντων και των κατεχόντων. Είναι η απώλεια του χαμένου καταναλωτικού παραδείσου και της επίπλαστης ευημερίας του δανεισμού. Είναι το διαρκές «σύνδρομο της παραβατικότητας» που διαποτίζει ιστορικά την ελληνική κοινωνία, και ανασύρεται σε κάθε περίπτωση που εμφανίζεται η ανάγκη να αντιμετωπιστεί το ανάλγητο, αρπαχτικό και ανίκανο ελληνικό κράτος. Είναι  οι παντός είδους πρακτικές «ανάπτυξης» σε συνθήκες παρανομίας ή με βάση τη θεωρία του «δεν πληρώνω», η απόκρυψη εισοδημάτων, η φοροδιαφυγή και οι συναλλαγές στην φαιά παραοικονομική ζώνη χωρίς ΦΠΑ και λαθρεμπόριο, που ανθεί και συμπορεύεται διαχρονικά με την νόμιμη οικονομική δραστηριότητα. Και στο πεδίο αυτό η Χ.Α ανάπτυξε εντυπωσιακή δραστηριότητα με ρόλους επιθεωρητού εργασίας, φιλεύσπλαχνου και αλληλέγγυου συμπολίτη, άτεγκτου τιμωρού των μεταναστών που «κλέβουν» τις θέσεις μαύρης εργασίας και εκδικητή των αναρχοκομουνιστών  που εξαπατούν την κοινωνία, υπονομεύουν την εθνική υπόσταση και αποδιαρθρώνουν την παλιγγενεσία και την ορθοδοξία. Λανσάροντας μάλιστα και ταρίφες ανταμοιβής για τη «διεκπεραίωση» εγκληματικών πράξεων, όπως τόσα για σπάσιμο χεριού, τόσα για μαχαίρωμα ή κάψιμο αυτοκινήτου κ.α

Υπάρχει προοπτική

Προοπτική διεξόδου από την πολύμορφη κρίση, οικονομική, κοινωνική και πολιτισμική, περιβαλλοντική,  μπορεί να υπάρξει μαζί με το ρόλο, τη φυσιογνωμία και την ανέλιξη  της Ριζοσπαστικής Αριστεράς, που διεκδικεί επαξίως τη δημοκρατική ανατροπή της σημερινής αδιέξοδης κατάστασης. Για μια ριζικά διαφορετική διακυβέρνηση της χώρας με κυβέρνηση που θα έχει κορμό το ΣΥ.ΡΙΖ.Α, για την επαναδιαπραγμάτευση του μη βιώσιμου δημόσιου χρέους σε ευρωπαϊκό επίπεδο, για  μια νέα αριστερή πολιτική πλατφόρμα για την Ελλάδα και την Ευρώπη, για την παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας με νέα οικονομικά, κοινωνικά και οικολογικά όρια, και φυσικά μετά την αναβίωση του ναζιστικού εκτρώματος, να αναζητήσει εκείνο το πολιτισμικό υπόβαθρο που θα αποκλείει στο μέλλον την επαναφορά των φαντασμάτων της ιστορίας και των εγκληματικών ενεργειών τους, που έζησε ανάγλυφα τα τελευταία χρόνια μαζί με την κρίση η χώρα μας.