Το άλμα τριπλούν του ΣΥΡΙΖΑ

 Έχουν περάσει τρεις μήνες από το επιτυχημένο συνέδριό του ΣΥΡΙΖΑ  και 15 μήνες από τη σημαντική εκλογική του νίκη. Η πολιτική «προπόνηση» για το τρίτο άλμα  του τριπλούν στο οποίον ασκείται, όχι μονον δεν επιτυγχάνει, αλλά και δεν καλύπτει ούτε το όριο πρόκρισης, για την προσέγγιση δηλαδή της κυβερνητικής εξουσίας.  Αντίθετα παρουσιάζει  πολλά άλματα άκυρα(!!).

Το πρώτο άλμα του  το εκλογικό ήταν εντυπωσιακό, το δεύτερο, το οργανωτικό σημαντικό, το τρίτο όμως, μένει πίσω από το όριο της πρόκρισης, ασταθές και καχεκτικό, τουλάχιστον μέχρι σήμερα. Βεβαίως δεν πρέπει  το σοβαρό αυτό ζήτημα να το αντιμετωπίσουμε με βολονταρισμό, ή με δικαιολογίες του τύπου,  φταίει  το δημοσκοπικό σύστημα,όπως επιχειρούν ορισμένοι να το παρουσιάσουν. Η αλήθεια είναι ότι χρειάζονται σημαντικές παρεμβάσεις και τομές.

Το « εθνικό σύστημα», εύκολα θα συντηρηθεί και θα διαιωνισθεί, όπως απέδειξε μέχρι σήμερα, αν δεν υπάρξει εκτίναξη εμφανής και δυναμική του ΣΥΡΙΖΑ, που να φαίνεται  από τώρα δια γυμνού οφθαλμού. Δεν διασφαλίζεται σίγουρα νέα εκλογική επιτυχία με τη σημερινή "ισοδύναμη" πορεία του με τη ΝΔ, έστω και δημοσκοπικά μεθοδευμένη, υπέρ του   μνημονιακού μπλόκ δυνάμεων. 

Μόνο με μια νέα εκτίναξη  του ΣΥΡΙΖΑ,  διαμορφώνονται  πιθανότητες να διεκδικήσει την κυβερνητική εξουσία. Άλλωστε καθημερινά  βλέπουν το φώς της δημοσιότητας, τεχνικές της εξουσίας, succes stories, νέοι πολιτικοί σχηματισμοί, εκλογικοί νόμοι, σημαντικές έξωθεν παρεμβάσεις, Χρυσή Αυγή,  και άλλα πολλά, που ευνοούν την υπεροχή και τη διατήρηση του υπαρκτού  μνημονιακού ή άλλου συστημικού μορφώματος  στην εξουσία.

Κατ’ αρχήν χρειάζεται παρέμβαση στο επικοινωνιακό επίπεδο, στο συστημικό πεδίο των Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης και στο κοινωνικό, της λεγόμενης κοινωνικής δικτύωσης.

Παράδειγμα Ι: Ο χειρισμός του μεγαλειώδους αγώνα των 2500 εργαζομένων της πρώην ΕΡΤ Α.Ε. Αξιοποιήθηκε «από εδώ και από εκεί» ως κλωτσοσκούφι πολιτικών επιδιώξεων και διαφόρων σκοπιμοτήτων, ερήμην των χιλιάδων εργαζομένων που αγωνίστηκαν μαζικά και με επιτυχία. Οι εργαζόμενοι, αφέθηκαν στην τύχη τους, διασκορπίστηκαν στους "τέσσερεις ανέμους" και απώλεσαν την αρχική μαζική, δυναμική και κοινωνικά αποδεκτή παρέμβασή τους. Μαζί τους αποδυναμώθηκε και ο στόχος της αγωνιστικής διαπραγμάτευσης, μετά από την υποχώρηση του ίδιου του Πρωθυπουργού από τη μεγάλου διαμετρήματος ακραία πολιτική γκάφα του, το μαύρο στην ΕΡΤ Α.Ε.

Για τη  χαμένη υπόσταση, μιας αξιόπιστης, δημόσιας, ελεύθερης και πλουραλιστικής ραδιοτηλεόρασης, σύμφωνα με το Σύνταγμα.

Για την προώθηση εδώ και τώρα στην Ελλάδα, της καθιερωμένης κοινωνικά και θεσμικά ευρωπαϊκής κουλτούρας του διττού συστήματος ραδιοτηλεοπτικών μέσων δημόσιων και εμπορικών.

Για την αξιακού χαρακτήρα αρχή, αδέσμευτης και ανεξάρτητης δημοσιογραφικής λειτουργίας των δημόσιων οπτικοακουστικών μέσων. Που  δεν πρέπει να είναι ούτε «Σαμαρικά» , ούτε «Βενιζελικά» αλλά κοινωνικά και ελέυθερα, αποδεκτά από το σύνολο των ελλήνων πολιτών, ανδρών και γυναικών.

Τα δε μέσα κοινωνικής δικτύωσης, πρέπει να αξιοποιηθούν από την Ριζοσπαστική Αριστερά για στοχευμένες, πειστικές  και τεκμηριωμένες παρεμβάσεις, μακριά από σεχταρισμούς, φανατισμούς  και ανώνυμες χυδαιότητες. Ας μην ξεχνάμε ότι η λεγόμενη «Αραβική Άνοιξη» στη πρώτη  φάση που ήταν συντονισμένη και μαζική ξεκίνησε από αυτά.

Ακόμα απαιτείται παρέμβαση στο «Πολιτικό».

Παράδειγμα ΙΙ: Η συνοχή και ο συντονισμός της Κοινοβουλευτικής Ομάδας και η σταθερή σύνδεσή της με τα Τμήματα της Κεντρικής Επιτροπής και της οργανώσεις του κόμματος, ώστε να διασφαλίζεται εκτός από τον πλουραλισμό των στελεχών και η ελεύθερη, κυρίαρχη και συλλογική άποψη «του κόμματος των μελών». Το πολιτικό βάρος των παρεμβάσεων σε όλα τα επίπεδα τοπικό, αυτοδιοικητικό και πολιτικό να αποστασιοποιείται όσο γίνεται από τις κοκορομαχίες με τη Ν.Δ. Αρκετά έχει ταλανίσει την Αριστερά τόσα χρόνια το χοντροκομμένο «αντιδεξιό σύνδρομο» από την πολιτική των «μη προνομιούχων ελλήνων». Σήμερα έχουν ανοίξει άλλα μέτωπα σοβαρότερα όπως ο έρπων Ναζισμός, ο αντικαπιταλιστικός αγώνας και ο αγώνας για τη δημοκρατία στην Ελλάδα και στην Ευρώπη, έστω και αν οι κοκορομαχίες δικαιολογούνται από την αγανάκτηση των πολιτών  και από την αποκρουστική μνημονιακή πολιτική της συγκυβέρνησης. Χρειάζονται επιχειρήματα, ηρεμία, υπομονή, πρόγραμμα πειστικό  και όχι σπουδή ή κραυγές στείρας καταγγελειολογίας, στο δύσκολο και δύσβατο δρόμο που έχουμε ακόμη μπροστά μας.

Απαραίτητη και η παρέμβαση στο «κοινωνικό».

Παράδειγμα ΙΙΙ: Η κάλυψη του «κενού» και της αναντιστοιχίας μεταξύ του «πολιτικού» και του «κοινωνικού» που εμφανίζει ο ΣΥΡΙΖΑ, δεν πρέπει να γίνεται πάση θυσία και με τη λογική «όσοι πιστοί προσέλθετε» στον αντιμνημονιακό αγώνα, χωρίς αρχές, και με παραγοντισμούς κάθε είδους. Καιροφυλακτούν τυχοδιωκτικά στοιχεία, καιροσκόποι και παράγοντες, προερχόμενοι κυρίως από τις κορυφές του συνδικαλιστικού κινήματος, με στίγμα από το πρόσφατο παρελθών του κυβερνητικού συνδικαλισμού, που απώλεσαν την πολιτική ομπρέλα που τους «εξυπηρετούσε» στο υπαρκτό πελατειακό σύστημα του χθές και αναζητούν πλυντήριο στον ΣΥΡΙΖΑ, χωρίς αρχές, αυτοκριτική, συστολή και συνέπεια συλλογική, που θα τους επιτρέψει να γίνουν αποδεκτοί.

Οι κατευθύνσεις αυτές είναι αρμονικά δεμένες με το στόχου του ΣΥΡΙΖΑ να προσεγγίσει πολίτες στο κοινωνικό και πολιτικό επίπεδο, μπροστά στην κυβερνητική προοπτική του, πέραν της Αριστεράς,που θα αποδεχτούν τις αρχές, τις αξίες και το πρόγραμμά του  χωρίς βεβαίως εκπτώσεις στο όραμά του, στους διακηρυγμένους στόχους του και στις πολιτικές αναφορές του για ένα καλύτερο μέλλον του λαού και του τόπου.