Ανάληψη κυβερνητικής ευθύνης

.

Ζούμε κρίσιμες στιγμές σε μια ταραγμένη εποχή, στην οποία έχουν δρομολογηθεί κοσμογονικές εξελίξεις και διαδραματίζονται συγκλονιστικά γεγονότα, γεωφυσικά, γεωπολιτικά, οικονομικά, κοινωνικά, σε παγκόσμιο, περιφερειακό και εθνικό επίπεδο

Ο καπιταλισμός με τις συνεχείς μεταλλάξεις και παραλλαγές του, έχει προκαλέσει μη αναστρέψιμες καταστροφές στον πλανήτη, στον άνθρωπο, στην παγκόσμια οικονομία στις οργανωμένες  κοινωνίες, στο περιβάλλον και στον πολιτισμό. Οι μεγάλες κρίσεις που κλυδωνίζουν τον πλανήτη και την ανθρωπότητα είναι εδώ. Κλιματική Αλλαγή, Διατροφική κρίση, Δημογραφικό πρόβλημα, Ενεργειακό, που συνοδεύονται με φτώχεια, εξαθλίωση, υπερχρέωση και εκρηκτικές στερήσεις οι οποίες συνθέτουν το παγκόσμιο πάζλ με τις «νησίδες ευημερίας» και τους «ωκεανούς φτώχειας».

Πραγματοποιούνται μεγάλες αλλαγές στον παγκόσμιο καταμερισμό εργασίας, με μεταφορά οικονομικών πόρων και θέσεων εργασίας από τις αναπτυγμένες δυτικές κοινωνίες στις αναπτυσσόμενες χώρες, που κερδίζουν κατά κράτος στο πεδίο του διεθνούς  ανταγωνισμού λόγω χαμηλού κόστους παραγωγής.

Οι διεργασίες αυτές προκαλούν πανικό στα ανεπτυγμένα κράτη και στις περιφερειακές ολοκληρώσεις που αντιμετωπίζουν με δέος την αναδυόμενη ανατροπή στην παγκόσμια οικονομική ισχύ. Ειδικότερα η Ευρωπαϊκή Ένωση από τη διακηρυγμένη θέση της στο Συμβούλιο Κορυφής της Λισαβόνας, ότι θα καταστεί η πρώτη παγκόσμια ανταγωνιστική δύναμη, αντιμετωπίζει σήμερα μια διαρκή κρίση χρέους συνεπεία της ελλειμματικής αρχιτεκτονικής δομής της ΟΝΕ, της μονεταριστικής αντίληψης που κυριαρχεί στην Ευρώπη και της εύλογης ανησυχίας της Γερμανίας, να εμφανισθεί συντόμως στην Ευρώπη, το πρώτο φτηνό Κινέζικο ηλεκτροκίνητο αυτοκίνητο. Το κόστος του πανικού και των αποσπασματικών μέτρων που λαμβάνονται από τις Βρυξέλλες και το Βερολίνο, το πληρώνουν βαρύτατα, μετά την χρηματοοικονομική κρίση του 2007, οι χώρες του Ευρωπαϊκού Νότου και ιδιαιτέρως η Ελλάδα, που το δημοσιονομικό  της άνοιγμα προϋπήρχε της κρίσης χρέους της Ε.Ε, και η διακυβέρνησή της βρίσκονταν στα χέρια του ανικάνου και διεφθαρμένου δικομματικού πολιτικού προσωπικού.

Μέτα από μια συγκλονιστική τριετία  με την επιβολή εξοντωτικών για τον ελληνικό λαό μνημονίων που τον  έχουν οδηγήσει στην απόγνωση, η Ελλάδα βρίσκεται στο χείλος του γκρεμού και οι έλληνες πολίτες αναζητούν διέξοδο προς τα Αριστερά και συγκεκριμένα προς το ΣΥΡΙΖΑ, που από το 4% εκτινάχτηκε στην κορυφή της πολιτικής σκηνής το 2012, μετά από δύο συγκλονιστικές εκλογικές αναμετρήσεις και με όλο σχεδόν το σύστημα, πολιτικό, θεσμικό, επικοινωνιακό, απέναντί του.

Σήμερα η χώρα μας, μετά τα όσα διαδραματίστηκαν, είτε από τη συνειδητή καθυστερημένη παρέμβαση της ευρωπαϊκής ελίτ, για να θωρακιστούν τα ευρωπαϊκά τραπεζικά συστήματα Γαλλίας και Γερμανίας, είτε από την ανικανότητα και την αλλοπρόσαλλη πολιτική της Κυβέρνησης Παπανδρέου αρχικά, και των επόμενων Μνημονιακών κυβερνήσεων στη συνέχεια, που βάδιζαν στην αυτοτροφοδοτούμενη κρίση με χωρίς σχέδιο και χωρίς εναλλακτικές προτάσεις, κάθεται σήμερα πάνω σε τρεις βραδυφλεγείς εκρηκτικούς μηχανισμούς.

1.Το δημογραφικό πρόβλημα, με 30% συνταξιούχους και 1,5 εκατομμύρια ανέργους και ότι αυτά προοιωνίζονται στην ασφάλιση, στα  φορολογικά έσοδα και στην πρόνοια.

2. Την αποδιάρθρωση του τριτογενούς παραγωγικού μοντέλου της χώρας, που έχει καταρρεύσει κυριολεκτικά αφού το δίδυμο υποστήριξής του, δανεισμός - κατανάλωση έχει εξανεμιστεί, αφήνοντας στη μοίρα του έναν  ωκεανό μικρομάγαζων.

3. Το δυσθεώρητο χρέος που ακόμα και αν μηδενιστεί, δεν πρόκειται να ανακάμψει η οικονομική δραστηριότητα της χώρας, με μια διαλυμένη παραγωγική μηχανή, χωρίς εξαγωγική δυνατότητα  ανταγωνιστικών προϊόντων διεθνούς ζήτησης, και ένα συντηρούμενο άνοιγμα μεταξύ δαπανών και εσόδων.Η ανυπαρξία συγκεκριμένου σχεδίου διαπραγμάτευσης με μακροπρόθεσμο ορίζοντα,ώστε να απαντηθεί το ζήτημα βιωσιμότητας του χρέους και να ανοίξουν δυνατότητες διεξόδου από την κρίση και ανάπτυξης,δεν υπήρξε ποτέ όλη αυτή την περίοδο που την κατάσταση διαχειρίζονται οι Μνημονιακοί θίασοι. Το σοβαρότερο όμως όλων είναι,ότι η κοινωνική, παραγωγική και περιβαλλοντική ανασυγκρότηση που επαγγελλόμαστε γενικώς θα χρειαστεί χρόνο πολύ για να στεριώσει. Και το απαιτούμενο χρονικό διάστημα, που δεν μπορεί να προϋπολογισθεί, είναι δύσκολο να καλυφθεί χωρίς θυσίες το ύψος των οποίων είναι ανυπολόγιστο και η κοινωνική συναίνεση που θα απαιτεθεί αμφίβολη.

Για όλα αυτά ο Ελληνικός λαός που θα κάνει την επιλογή του και θα στηρίξει τον ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να γνωρίζει. Αρκετά έχει τραβήξει μέχρι σήμερα  από τις ψευδεπίγραφες υποσχέσεις των συστημικών δυνάμεων, που εξανεμίζονται αμέσως μετά τις εκλογές. Στις Θέσεις και στο Πρόγραμμα  του ΣΥΡΙΖΑ που κυοφορείται είτε δεν αναφέρονται αυτές οι αλήθειες είτε σημειώνονται με τη μορφή μιας φράσης.

Και το σοβαρότερο εμείς στην πολύ κρίσιμη, ιστορική για την Αριστερά περίοδο που θα πάρουμε την «καυτή πατάτα» στα χέρια, αναλωνόμαστε με μια παροιμιώδη εσωστρέφεια, σε αναζητήσεις και τριβές που δεν ενδιαφέρουν ούτε την κοινωνία ούτε τα προβλήματα του λαού. Αν δεν κατανοήσουμε, ότι στη παρούσα φάση, πρέπει να οικοδομήσουμε ένα κόμμα δημοκρατικό, ισχυρό, μαζικό ενιαίο, δυνατό, ένα κόμμα των μελών και της γνήσιας εσωκομματικής δημοκρατίας που δεν μεσολαβείται ούτε υποκαθίσταται από συνιστώσες, ένα κόμμα πολυτασικό που που οι τάσεις είναι ρεύματα ιδεών και όχι φράξιες για την αναπαραγωγή κομματικής εξουσίας ένα κόμμα που θα πείθει για την αποτελεσματικότητά του, την ενιαία πολιτική και οργανωτική τουλάχιστον συγκρότησή του, το κύρος του και την αξιοπιστία του στην εκπροσώπησή του, για μεγάλο χρονικό διάστημα πριν και μετά τις επόμενες εκλογές, υπάρχει κίνδυνος να μην τα καταφέρουμε και να χάσουμε την ιστορική ευκαιρία που διανοίγεται ολοφάνερα μπροστά μας προς το συμφέρον του λαού και του τόπου.