Αριστερές αφηγήσεις πρόδρομοι διαπάσεων;

 

Οι αμφίδρομες αφηγήσεις

Η συστημική και εν πολλοίς «κυρίαρχη αφήγηση», έχει προβληθεί και αναλυθεί επαρκώς από πολλές πλευρές, εσωτερικές και διεθνείς. Στη χώρα μας ιδιαίτερα, έχει πλέον γίνει κατανοητή και στον τελευταίο Έλληνα, που ζει και αισθάνεται τις επιπτώσεις της στο πετσί του.  Για αυτό επισημαίνεται εδώ τελείως επιγραμματικά.

Σύμφωνα λοιπόν με την κυρίαρχη αφήγηση, αρκεί να ακολουθήσουμε τη συνταγή της τρόικας, που προβάλλεται δια μέσου του διεθνούς νεοφιλελεύθερου   υποδείγματος «Σοκ και Δέος» από το Διευθυντήριο των Βρυξελών και της Γερμανίας, την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και το  Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, βεβαίως ολίγον διαφοροποιημένη από την αντίστοιχη που εφαρμόζονταν ανά την υφήλιο στο πρόσφατο παρελθόν. Διότι στο πολιτικό σκέλος της, έχουν παραμεριστεί  τα στρατιωτικά πραξικοπήματα και οι συμμαχίες με στρατοκρατικά καθεστώτα, μια και δεν χρειάζονται πλέον στο πεδίο χειραγώγησης των μαζών.  Υπάρχουν πιο σύγχρονα και πιο αποτελεσματικά μέσα χειραγώγησης.

Επομένως, αυστηρή δημοσιονομική πειθαρχία, εσωτερική υποτίμηση που συνεπάγεται βαθιά και διαρκή ύφεση, εκρηκτική ανεργία, δραστικό περιορισμό των δαπανών, φορολογικές επιβαρύνσεις, εξαθλίωση των μεσαίων και αδύναμων στρωμάτων, συνθέτουν τη σκληρή αυτή, ταξικού χαρακτήρα συνταγή.  Προηγείται και επιβάλλεται  από τις  κυρίαρχες δυνάμεις, πολύ πριν από μία υποτιθέμενη μελλοντική σταθεροποίηση και μεγέθυνση της οικονομίας της  χώρας που εξαθλιώνεται, ενώ  είναι αμφίβολο αν η χώρα αυτή θα ανακάμψει και πότε, από την αυτοτροφοδοτούμενη στασιμότητα που την έχει καθηλώσει.

Στην Ευρώπη, και ιδιαίτερα στην Ελλάδα, που αποτέλεσε το κατεξοχήν πειραματόζωο, αυτής της ταξικής και κοινωνικά ανάλγητης πολιτικής, προστέθηκε δίπλα στις εκβιαστικές πιέσεις και μια υπόσχεση από το κυρίαρχο μπλοκ δυνάμεων ( Γερμανία, Γαλλία) κατά την οποία, αν επιβληθεί και εφαρμοσθεί πλήρως αυτή η πολιτική και ικανοποιηθούν οι δανειστές, θα υπάρξουν στο μέλλον και επιπρόσθετες «διευκολύνσεις» για τη διευθέτηση του υπερμεγέθους δημόσιου χρέους και την προώθηση μιας κάποιας μορφής μεγέθυνσης της καταρρέουσας οικονομίας μας. Ήδη ακούγονται για μετά τις γερμανικές εκλογές μύθοι για  νέα  δάνεια και προφανώς νέα μέτρα.

Υπάρχουν πολλών ειδών αφηγήσεις αριστερά και δεξιά

Όμως υπάρχουν και αφηγήσεις και στην άλλη, την αντιμνημονιακή όχθη. Για παράδειγμα στην Ελλάδα, η αντιμνημονιακή πολιτική εκφράζεται με περισσότερες,  πολυφωνικές αφηγήσεις.

Ορισμένες   κατ’ αρχήν αφηγήσεις, εκπορεύονται από τις υπόλοιπες συντηρητικές δυνάμεις της κοινωνίας, που δεν συντάχθηκαν με την μνημονιακή και τροϊκανή συναίνεση και  για δικούς τους λόγους καταγγέλλουν την κυρίαρχη αφήγηση, με εθνοκεντρικές, ακροδεξιές  δυστυχώς ακόμα και νεοναζιστικές πολιτικές πλατφόρμες.

Υπάρχει όμως  και η Αριστερά με τα πολύχρωμα πολιτικά αφηγήματά της. Κάποιες δυνάμεις της (π.χ ΔΗΜΑΡ), βρίσκονται εντός και εκτός των μνημονιακών διεργασιών, κάποιες άλλες (ΚΚΕ, ΑΝΤΑΡΣΥΑ) απαξιούν να συνταχθούν και να αντιπαρατεθούν αποτελεσματικά με το αντιμνημονιακό  μέτωπο,  και  το καταγγέλλουν ως νέο δικομματικό παιχνίδι  μεταξύ του  ΣΥΡΙΖΑ και Ν.Δ, ενώ ταυτόχρονα  αντιπροτείνουν ως διέξοδο, την άτακτη  φυγή της χώρας από το γεωπολιτικό χώρο στον οποίο ιστορικά, οικονομικά πολιτισμικά  ανήκει, την Ευρώπη.

Μένει τέλος η αντιμνημονιακή πολιτική του  ΣΥΡΙΖΑ, που έχει και αυτή  δυστυχώς δύο αφηγήσεις. Μία κυρίαρχη  πλειοψηφική και ισορροπημένη, έντονα αντιπαραθετική με τη συστημική-μνημονιακή αφήγηση,  με σταθερή πρόταση άμεσης προσφυγής σε εκλογές, ανατροπή της μνημονιακής κυβέρνησης  και  επιδίωξη   σχηματισμού κυβέρνησης με κορμό το ΣΥΡΙΖΑ, επαναδιαπραγμάτευση του χρέους, διαγραφή του μεγαλύτερου μέρους του και αποπληρωμή του εναπομένοντος ( διότι όπως είπε σε μια συνέλευση μια συντρόφισσα «εγώ το δάνειο που πήρα θα το εξοφλήσω, τα πανωτόκια αρνούμαι να πληρώσω, διότι είμαι αριστερή και όχι απατεώνισσα») με ρήτρα ανάπτυξης, εντός της Ευρώπης, αφού έξω από αυτήν επικρατεί βαρβαρότητα,  παράλληλα με την ταυτόχρονη προσπάθεια παραγωγικής και κοινωνικής ανασυγκρότησης της χώρας.

Υπάρχει όμως και μία μειοψηφική που αλληθωρίζει με εκείνη του ΚΚΕ και της ΑΝΤΑΡΣΥΑΣ, έχει επιδίωξη την έξοδο της χώρας από το ευρώ, τη διαγραφή γενικώς όλου του χρέους και σχηματισμό κυβέρνησης της Αριστεράς με «συμμάχους που έχουν ονοματεπώνυμο» όπως επιγραμματικά σημειώνει ο σ. Α. Νταβανέλος, «το ΚΚΕ και την ΑΝΤΑΡΣΥΑ». Είναι προφανές εκ των πραγμάτων ότι η πρόταση αυτή αν και ηττήθηκε στις εκλογές, ηττήθηκε στην προ μηνών Συνδιάσκεψη του ΣΥΡΙΖΑ, ηττήθηκε για μια ακόμη φορά στο πρόσφατο Συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ, επιμένει, συνεχίζει και μετά το συνέδριο, να αντιπαρατίθεται με την επίσημη πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ και εν πολλοίς να την υπονομεύει.

Δεν είναι τυχαίο  ότι η μοναδική και επίμονη αντιπαράθεση του Μνημονιακού μπλοκ της συγκυβέρνησης εναντίον του ΣΥΡΙΖΑ, στοιχειοθετείται πάνω στις συγκεκριμένες αυτές διαφοροποιήσεις που συνεχίζουν  να δημοσιοποιούνται, να συντηρούνται και να ενοχλούν την επίσημη πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ, από την Αριστερή Πλατφόρμα, και όπως σημειώνει ο σ. Π Λαφαζάνης «οι απόψεις  είναι το μέλλον και θα επιμείνουμε σε αυτές».

Με αυτές λοιπόν τις διαφορετικές  πολιτικές απόψεις που διακινούνται εντός και εκτός του ΣΥΡΙΖΑ, θα ασχοληθούμε στο παρόν σημείωμα , για να κατανοηθεί το πρόβλημα, τη ζημιά που προκαλούν, καθώς και τις συγχύσεις που επιφέρουν στο λαό που βομβαρδίζεται με πληθώρα  πολιτικών αφηγήσεων.

Επικίνδυνη εμμονή στη διαφορετική και αδιέξοδη αφήγηση

Αφορμή για το παρόν κείμενο αποτέλεσε η προχθεσινή συγκέντρωση της «Αριστερής Πλατφόρμας»  του ΣΥΡΙΖΑ στην αίθουσα της ΕΣΗΕΑ  (25/07/2013)  δύο εβδομάδες  μετά το λήξη του Συνεδρίου του ΣΥΡΙΖΑ, πριν ακόμα στεγνώσει το μελάνι στην απόφαση του Συνεδρίου, που ως γνωστόν ψηφίστηκε από τη συντριπτική πλειοψηφία των 3500 συνέδρων με μια ασήμαντη αποχή (περίπου 70 συνέδρων).

Βεβαίως στα πλαίσια της πολυτασικής και πλουραλιστικής μορφής του ΣΥΡΙΖΑ, μια συγκέντρωση προβληματισμού από μια τάση του, δεν θα αποτελούσε εξαιρετικό γεγονός. Όμως αυτή η συγκέντρωση, οργανώθηκε, παρουσιάστηκε και ολοκληρώθηκε ακριβώς για να αμφισβητήσει την απόφαση του πρόσφατου Συνεδρίου και να διατηρήσει στους κόλπους του ΣΥΡΙΖΑ μια τεχνητή εσωκομματική  αμφισβήτηση σε δύσκολες  στιγμές, που σαφώς επηρεάζει τη δράση του, τα μέτωπά του και την ίδια τη δυναμική του, προκαλεί συγχύσεις στον λαό σε μια κρίσιμη περίοδο για τον ίδιο και τη χώρα.

Ο ίδιος ο τίτλος της διοργάνωσης προδιαθέτει τον αριστερό πολίτη, άνδρα και γυναίκα, ότι στο ΣΥΡΙΖΑ συνεχίζεται μια μορφή διαφωνίας μεταξύ των τάσεων που δεν επιλύθηκε στο Συνέδριο.

Επί πλέον ο σ. Λαφαζάνης, κύριος εισηγητής της εκδήλωσης, με ολίγον συμπλήρωμα  Α. Νταβανέλου, αναφερόμενος στις προτάσεις που κατέθεσε η Αριστερή Πλατφόρμα στο Συνέδριο, οι οποίες ως γνωστόν απορρίφτηκαν μαζικά και πανηγυρικά προσφάτως από τους Συνέδρους, τόνισε ότι «οι προτάσεις μας ήταν πλειοψηφικές στο δραστήριο και ενεργό κόσμο του κόμματος που πήρε μέρος στις συνελεύσεις και στις συζητήσεις του κόμματος» και προσέθεσε ότι «υπήρξε το φαινόμενο να υπάρχουν μέλη που έρχονται μόνο για να ψηφίσουν στο Συνέδριο και δεν εμφανίζονται στις τοπικές οργανώσεις ούτε συμμετέχουν πουθενά». Δηλαδή χώρισε και πρόσβαλε με προκλητικό τρόπο τα μέλη του κόμματος, χωρίζοντάς τα  σε δύο κατηγορίες, στους συνεπείς και τους αδιάφορους, προκειμένου να αμφισβητήσει με απαράδεκτο τρόπο τις αποφάσεις του Συνεδρίου. Δεν είναι άλλωστε πρώτη φορά που ο σ. Λαφαζάνης μετέρχεται τέτοιων πρακτικών. Το ίδιο είχε κάνει και στη Συνδιάσκεψη πριν  από μερικούς μήνες (Νοέμβριος του 2012) όταν και εκεί οι προτάσεις της Αριστερής Πλατφόρμας  είχαν απορριφθεί ξανά από τους τότε συνέδρους.

Σε σημαντικό «ολίσθημα»  υπέπεσε και ο σ. Α.Νταβανέλος. Στην προσπάθειά του να αποδείξει ότι ο ΣΥΡΙΖΑ «δεν αισθάνεται  καμία  πίεση από τα αριστερά του»  υπονοώντας την αδιαφορία ή την έλλειψη ενδιαφέροντος από  το ΚΚΕ και την ΑΝΤΑΡΣΥΑ, σημείωσε με νόημα ότι «πρέπει να παρθούν πρωτοβουλίες και εμείς έχουμε δηλώσει ότι είμαστε μέσα». Άφησε δηλαδή καθαρά να περιρρεύσει στην ατμόσφαιρα της εκδήλωσης, ότι απαιτούνται πρωτοβουλίες, προφανώς προς το ΚΚΕ και την ΑΝΤΑΡΣΥΑ,  ερήμην των επίσημων οργάνων του κόμματος, σχετικά με ένα τόσο σοβαρό ζήτημα.

Αξίζει να σημειωθεί ότι στην εκδήλωση μίλησε ένας σύντροφος νέος που δήλωσε ότι οργανώθηκε για πρώτη φορά στην Αριστερά, δεν έχει πολιτική εμπειρία, αλλά  αισθάνεται 32% ΣΥΡΙΖΑ, και 100% Αριστερή Πλατφόρμα καταχειροκροτούμενος!.  

Προφανώς το «λαυράκι» αυτό δεν το άφησαν να ξεφύγει ούτε τα συστημικά μέσα ούτε το ΚΚΕ.  Αντάρτικο ο Λαφαζάνης έγραψε η Καθημερινή. Καυγάς για το πάπλωμα της συστημικής εξουσίας πρόβαλλε το 902.gr

Τι να κάνουμε

Για μια ακόμη φορά ένα «φάντασμα πλανιέται πάνω από τη Ριζοσπαστική Αριστερά», ακριβώς μετά την επιτυχία της να συσπειρώσει το μεγαλύτερο μέρος των δυνάμεων  της αριστεράς, να πραγματοποιήσει ένα μαζικό και δημοκρατικό Συνέδριο, να επιλύσει τα προβλήματα που αντιμετώπιζε (οργανωτικά, καταστατικά, πολιτικά, προγραμματικά) και να ετοιμάζεται να ανοίξει δυναμικά τα φτερά της με το νέο ΣΥΡΙΖΑ, ένα καινούργιο πεδίο αμφισβήτησής του από τα μέσα, αυτή τη φορά, εμφανίζεται στον ορίζοντα. Οι περισσότεροι από εμάς, οι παλιότεροι, έχουμε ζήσει ανάλογες καταστάσεις. Πότε από «αριστερά» και πότε από «δεξιά», άνοιγαν πεδία αμφισβητήσεων, στη βασανιστική και σισύφεια πορεία της Ανανεωτικής και Ριζοσπαστικής Αριστεράς του 4%, τα οποία κατέληγαν με τον καιρό και τη μιζέρια, σε διασπάσεις. Δεν θέλω εδώ να επιχειρήσω καταγραφή και γεγονότα, ούτε να κινδυνολογήσω. Θέλω όμως να τονίσω ότι σήμερα τα πράγματα είναι διαφορετικά. Υπάρχει πλέον ένα μαζικό και οργανωμένο αριστερό κόμμα στην Ελλάδα. Υπάρχει μια δυναμική πορεία του προς το λαό που δεν ανατρέπεται εύκολα. Υπάρχει μια χαρισματική ηγετική φυσιογνωμία στην κορυφή του που ουδείς τολμά να αμφισβητήσει.  Δεν πρέπει για αυτό να μας φοβίζουν «μικροί, μοιραίοι και άβουλοι» που δεν εννοούν να καταλάβουν την κρισιμότητα των στιγμών,  το βαρύτατο φορτίο ευθύνης που κουβαλάμε όλοι ανεξαιρέτως οι έλληνες αριστεροί στην πλάτη μας, απέναντι σε ένα βασανιζόμενο λαό και όχι μόνο, που δεν ενδιαφέρεται για τα εσωτερικά μας ζητήματα, μας περιβάλλει με εμπιστοσύνη  και  απαιτεί ελπίδα. Ενώ στο πλαίσιο της Ευρωπαϊκής  Αριστεράς, έχουμε δημιουργήσει προοπτική και ανοίγουμε νέο δρόμο αλλαγής,  όπως δηλώνουν το ένα μετά το άλλο τα στελέχη της Ευρωπαϊκής Αριστεράς, για όλη την Ευρώπη αν επιτύχουμε πρώτα στην Ελλάδα.