Το Μανιφέστο των Ισπανών Οικονομολόγων που είδε πρόσφατα το φως της δημοσιότητας, στην ιστοσελίδα ISKRA προτείνει την έξοδο της Ισπανίας από το ευρώ. Το κείμενο είναι σαφώς προσανατολισμένο στην αναζήτηση διεξόδου από την κρίση που μαστίζει την Ισπανία, σε εθνοκεντρική βάση και εξετάζει μόνο επιδερμικά τα πολύ μεγάλα προβλήματα που αντιμετωπίζει η ανθρωπότητα σήμερα. Δεν αναλύει τις τάσεις και τις νέες πραγματικότητες που αναπτύσσονται και δημιουργούνται διεθνώς σε κοινωνικό, περιβαλλοντικό, οικονομικό και γεωπολιτικό επίπεδο, που επηρεάζουν το μέλλον του πλανήτη και της ανθρωπότητας. Που αργά και σταθερά αλλάζουν τους διεθνείς συσχετισμούς δύναμης προς όφελος των αναπτυσσόμενων χωρών (BRICS).
Που επανακαθορίζουν τους νέους όρους συσσώρευσης του κεφαλαίου και τη γεωπολιτική συγκρότηση των εθνών σε ηπειρωτικής μορφής ενώσεις, για να αντιμετωπίσουν από καλύτερες θέσεις τα μεγάλα προβλήματα της ανθρωπότητας, στην Ευρώπη, στην Αμερικανική Ήπειρο, στην Ασία, στην Αφρική.
Που παράλληλα συνεχίζονται οι πολιτικές «Σοκ και Δέος» και οι κοινωνικές εκρήξεις που τις συνοδεύουν ανά τον κόσμο, στην Ευρώπη, στον Αραβικό κόσμο, στη Λατινική Αμερική, ακόμα και στις ΗΠΑ. Το νέο κινηματικό σύνθημα «είμαστε το 99%» που παραπέμπει στο δημοκρατικό έλλειμμα ήλθε και αυτό από τα κινήματα “occupy” των ΗΠΑ.
Οι Ισπανοί οικονομολόγοι διαπιστώνουν ότι η ισπανική οικονομία διέρχεται μια σοβαρή κρίση μη αντιμετωπίσιμη. Ως αιτίες της κρίσης αναφέρονται επιγραμματικά όσες κυμαίνονται από την γενική κρίση του χρηματοοικονομικού καπιταλισμού μέχρι τη σπατάλη και τη διαφθορά στη χώρα τους. Ακόμη, με κίνδυνο να απλουστεύσουν την ανάλυσή τους, όπως ισχυρίζονται, αιτία είναι η ένταξη της χώρας τους στο «κοινό νόμισμα». Με αυτό τον πρόχειρο και αποσπασματικό τρόπο περίπου οι Ισπανοί οικονομολόγοι αποσιωπούν τη γενική κρίση του χρηματοοικονομικού καπιταλισμού που ξεκίνησε από τις ΗΠΑ και προκάλεσε την κρίση χρέους της Ευρώπης, αλλά και το διεφθαρμένο εσωτερικό καθεστώς της χώρας τους και φορτώνουν με κίνδυνο απλούστευσης όλα τα δεινά σε ένα νόμισμα, το οποίο έχει εξυπηρετήσει με τον καλύτερο τρόπο τις συναλλαγές των ευρωπαίων πολιτών.
Το πιο σημαντικό επιχείρημα που χρησιμοποιούν είναι ότι η Ισπανία έχασε το ουσιαστικό εργαλείο για να ανταγωνιστεί και να διατηρήσει την συναλλαγματική ισοτιμία με τα άλλα νομίσματα μαζί με την εκχώρηση της νομισματικής πολιτικής στην Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, από ένα ίδρυμα που κυριαρχείται από τον γερμανικό καπιταλισμό, που ως γνωστόν επιβλήθηκε με τη Συνθήκη του Μάαστριχτ πολύ πριν από την κρίση χρέους και κανείς, όχι μόνο στην Ισπανία αλλά και σε όλη την Ευρώπη, δεν επισήμανε τότε με την υπογραφή της Συνθήκης τεκμηριωμένα τον επερχόμενο κίνδυνο της κυριαρχίας του Γερμανικού καπιταλισμού.
Όμως οι αντιφάσεις στο κείμενο αυτό των οικονομολόγων συνεχίζονται. Ισχυρίζονται ορθώς ότι μέχρι το 2008 που ξέσπασε η χρηματοπιστωτική κρίση, η χώρα τους ζούσε σε ένα όνειρο, σαν ναρκωμένη τροφοδοτώντας τη φούσκα των ακινήτων, γεγονός βεβαίως για το οποίο δεν ευθύνεται το Ευρώ. Τότε με το ξέσπασμα της κρίσης χρέους άλλαξαν όλα άρδην. Οι χρηματοπιστωτικές αγορές έκλεισαν τα κανάλια ρευστότητας, και έτσι προκλήθηκε μια απότομη αλλαγή του εξωτερικού δανεισμού της χώρας τους, με αποτέλεσμα η Ισπανία να συσσωρεύσει μεγάλα ιδιωτικά χρέη της τάξης των 2,2 τρίς ευρώ. Η χώρα χρεοκόπησε και εισήλθε σε βαθιά ύφεση με σοβαρότατες συνέπειες στην οικονομία και στην κοινωνία. Στην ίδια παράγραφο οι Ισπανοί οικονομολόγοι επισημαίνουν την ευθύνη της φούσκας των ακινήτων μαζί με την υπερχρέωση της χώρας τους και τη διακοπή του εξωτερικού δανεισμού. Είναι επίσης προφανές ότι για όλα αυτά δεν έφταιγε το ευρώ, αλλά οι πολιτικές που ασκήθηκαν στην Ισπανία που εκμεταλλεύτηκαν τη ρευστότητα που διευκόλυνε το σταθερό ευρώ, χωρίς να αντιληφθούν τον επερχόμενο κίνδυνο. Αποσιωπάται το φαινόμενο που προκλήθηκε σε όλο τον Ευρωπαϊκό Νότο που το ευρώ και η ρευστότητα που προκάλεσε, στήριξε την επίπλαστη ευημερία του Νότου η οποία στηρίχθηκε στον υπερδανεισμό, στην υπερχρέωση και στην κατανάλωση.
Συνεχίζοντας την ανάλυσή τους οι Ισπανοί οικονομολόγοι, αποδίδουν την κοινωνική παρακμή της Ισπανίας στις πολιτικές της λιτότητας, ενώ όπως τονίζουν, οι παράγοντες που προκάλεσαν την κρίση μένουν άθικτοι και για αυτό η χώρα κατρακυλάει σε ένα βαθύ πηγάδι, χωρίς να αναφέρουν εδώ την ευθύνη του ενιαίου νομίσματος, διότι προφανώς δεν υπάρχει.
Επιμένουν ιδιαίτερα ότι οι εξωτερικές υποχρεώσεις της χώρας δεν μπορούν να μειωθούν, χωρίς να καταγραφεί πλεόνασμα του ισοζυγίου πληρωμών, που πρακτικά όμως είναι ανέφικτο, λόγω της καταστραμμένης οικονομίας και της αδύνατης ανταγωνιστικότητας ,που όπως αναφέρουν και οι ίδιοι, υφίσταται σε αυτό το επίπεδο από πριν την ένταξη της χώρας στο ευρώ. Επιβεβαιώνουν το αυτονόητο ότι το χάσμα ανταγωνιστικότητας στις χώρες του Νότου υπήρχε πριν από την εισαγωγή του ευρώ.
Τότε αποσιωπήθηκαν τα προβλήματα και οι στρεβλώσεις της αρχιτεκτονικής δομής της ΟΝΕ, τουλάχιστον όσο διάστημα διατηρούνταν η επίπλαστη ευημερία και ο δανεισμός.
Τότε όλες οι χώρες που εντάχθηκαν στο ευρώ δέχτηκαν τη Συνθήκη του Μάαστριχτ και την άτεγκτη δημοσιονομική σταθερότητα που επέβαλλε (στο δημόσιο χρέος και τα ελλείμματα), με αντάλλαγμα την αξιοποίηση της σταθερότητας του ενιαίου νομίσματος και τη ρευστότητα που επέφερε το επάρατο ευρώ, η οποία διευκόλυνε τους όρους δανεισμού στην Ευρώπη και βελτίωσε σημαντικά τη ζωή των ευρωπαίων πολιτών.
Όταν ξέσπασε η χρηματοοικονομική χρήση, με σημαντική καθυστέρηση μάλιστα, μετά την κατάρρευση της Ελληνικής Οικονομίας, τότε μόνο αναδείχτηκε η στρεβλή αρχιτεκτονική δομή της ΟΝΕ και ξέσπασαν διαμαρτυρίες από τις χώρες του Νότου, που τότε είδαν τη «φάκα». Σήμερα οι Ισπανοί οικονομολόγοι προτείνουν την έξοδο της Ισπανίας από το ευρώ με αδικαιολόγητη προφανώς καθυστέρηση αλλά και ευθύνη.
Το σοβαρότερο όμως πρόβλημα που έχει προκύψει, είναι η συμπεριφορά όλων των συντηρητικών κυβερνήσεων του Νότου, που τώρα γνωρίζουν και δεν θέλουν ή δεν μπορούν να αναζητήσουν και να επεξεργαστούν από κοινού μια πολιτική διεξόδου από την κρίση της ευρωζώνης και προσπαθούν η κάθε μια χωριστά να επιλύσει το πρόβλημά της ακολουθώντας την πολιτική που επιβάλλουν η ΕΚΤ και η BundesBank. Δυστυχώς υπάρχουν και διάσπαρτες φωνές, λίγες ευτυχώς, και από την Αριστερά, που αναζητούν λύσεις εθνικιστικού ή ευρωσκεπτικιστικού χαρακτήρα, που χρεώνουν το ευρωπαϊκό αδιέξοδο σε ένα χαρτονόμισμα, αγνοώντας την ταξική διάσταση της σύγκρουσης στην Ευρώπη και τον κόσμο, τους συσχετισμούς των συντηρητικών πολιτικών δυνάμεων που κυριαρχούν στην Ευρώπη και την ηγεμονία του χρηματοοικονομικού κεφαλαίου που μετά την κρίση του 2007, επιβάλλει σκληρή πολιτική λιτότητας, για να αντιμετωπίσει τη μείωση του ποσοστού κέρδους ως αποτέλεσμα της ανατροπής του μέχρι σήμερα υφιστάμενου συσχετικού στο παγκόσμιο καταμερισμό της εργασίας σε βάρος του, από τις ανερχόμενες οικονομίες των BRICS.
Που επανακαθορίζουν τους νέους όρους συσσώρευσης του κεφαλαίου και τη γεωπολιτική συγκρότηση των εθνών σε ηπειρωτικής μορφής ενώσεις, για να αντιμετωπίσουν από καλύτερες θέσεις τα μεγάλα προβλήματα της ανθρωπότητας, στην Ευρώπη, στην Αμερικανική Ήπειρο, στην Ασία, στην Αφρική.
Που παράλληλα συνεχίζονται οι πολιτικές «Σοκ και Δέος» και οι κοινωνικές εκρήξεις που τις συνοδεύουν ανά τον κόσμο, στην Ευρώπη, στον Αραβικό κόσμο, στη Λατινική Αμερική, ακόμα και στις ΗΠΑ. Το νέο κινηματικό σύνθημα «είμαστε το 99%» που παραπέμπει στο δημοκρατικό έλλειμμα ήλθε και αυτό από τα κινήματα “occupy” των ΗΠΑ.
Οι Ισπανοί οικονομολόγοι διαπιστώνουν ότι η ισπανική οικονομία διέρχεται μια σοβαρή κρίση μη αντιμετωπίσιμη. Ως αιτίες της κρίσης αναφέρονται επιγραμματικά όσες κυμαίνονται από την γενική κρίση του χρηματοοικονομικού καπιταλισμού μέχρι τη σπατάλη και τη διαφθορά στη χώρα τους. Ακόμη, με κίνδυνο να απλουστεύσουν την ανάλυσή τους, όπως ισχυρίζονται, αιτία είναι η ένταξη της χώρας τους στο «κοινό νόμισμα». Με αυτό τον πρόχειρο και αποσπασματικό τρόπο περίπου οι Ισπανοί οικονομολόγοι αποσιωπούν τη γενική κρίση του χρηματοοικονομικού καπιταλισμού που ξεκίνησε από τις ΗΠΑ και προκάλεσε την κρίση χρέους της Ευρώπης, αλλά και το διεφθαρμένο εσωτερικό καθεστώς της χώρας τους και φορτώνουν με κίνδυνο απλούστευσης όλα τα δεινά σε ένα νόμισμα, το οποίο έχει εξυπηρετήσει με τον καλύτερο τρόπο τις συναλλαγές των ευρωπαίων πολιτών.
Το πιο σημαντικό επιχείρημα που χρησιμοποιούν είναι ότι η Ισπανία έχασε το ουσιαστικό εργαλείο για να ανταγωνιστεί και να διατηρήσει την συναλλαγματική ισοτιμία με τα άλλα νομίσματα μαζί με την εκχώρηση της νομισματικής πολιτικής στην Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, από ένα ίδρυμα που κυριαρχείται από τον γερμανικό καπιταλισμό, που ως γνωστόν επιβλήθηκε με τη Συνθήκη του Μάαστριχτ πολύ πριν από την κρίση χρέους και κανείς, όχι μόνο στην Ισπανία αλλά και σε όλη την Ευρώπη, δεν επισήμανε τότε με την υπογραφή της Συνθήκης τεκμηριωμένα τον επερχόμενο κίνδυνο της κυριαρχίας του Γερμανικού καπιταλισμού.
Όμως οι αντιφάσεις στο κείμενο αυτό των οικονομολόγων συνεχίζονται. Ισχυρίζονται ορθώς ότι μέχρι το 2008 που ξέσπασε η χρηματοπιστωτική κρίση, η χώρα τους ζούσε σε ένα όνειρο, σαν ναρκωμένη τροφοδοτώντας τη φούσκα των ακινήτων, γεγονός βεβαίως για το οποίο δεν ευθύνεται το Ευρώ. Τότε με το ξέσπασμα της κρίσης χρέους άλλαξαν όλα άρδην. Οι χρηματοπιστωτικές αγορές έκλεισαν τα κανάλια ρευστότητας, και έτσι προκλήθηκε μια απότομη αλλαγή του εξωτερικού δανεισμού της χώρας τους, με αποτέλεσμα η Ισπανία να συσσωρεύσει μεγάλα ιδιωτικά χρέη της τάξης των 2,2 τρίς ευρώ. Η χώρα χρεοκόπησε και εισήλθε σε βαθιά ύφεση με σοβαρότατες συνέπειες στην οικονομία και στην κοινωνία. Στην ίδια παράγραφο οι Ισπανοί οικονομολόγοι επισημαίνουν την ευθύνη της φούσκας των ακινήτων μαζί με την υπερχρέωση της χώρας τους και τη διακοπή του εξωτερικού δανεισμού. Είναι επίσης προφανές ότι για όλα αυτά δεν έφταιγε το ευρώ, αλλά οι πολιτικές που ασκήθηκαν στην Ισπανία που εκμεταλλεύτηκαν τη ρευστότητα που διευκόλυνε το σταθερό ευρώ, χωρίς να αντιληφθούν τον επερχόμενο κίνδυνο. Αποσιωπάται το φαινόμενο που προκλήθηκε σε όλο τον Ευρωπαϊκό Νότο που το ευρώ και η ρευστότητα που προκάλεσε, στήριξε την επίπλαστη ευημερία του Νότου η οποία στηρίχθηκε στον υπερδανεισμό, στην υπερχρέωση και στην κατανάλωση.
Συνεχίζοντας την ανάλυσή τους οι Ισπανοί οικονομολόγοι, αποδίδουν την κοινωνική παρακμή της Ισπανίας στις πολιτικές της λιτότητας, ενώ όπως τονίζουν, οι παράγοντες που προκάλεσαν την κρίση μένουν άθικτοι και για αυτό η χώρα κατρακυλάει σε ένα βαθύ πηγάδι, χωρίς να αναφέρουν εδώ την ευθύνη του ενιαίου νομίσματος, διότι προφανώς δεν υπάρχει.
Επιμένουν ιδιαίτερα ότι οι εξωτερικές υποχρεώσεις της χώρας δεν μπορούν να μειωθούν, χωρίς να καταγραφεί πλεόνασμα του ισοζυγίου πληρωμών, που πρακτικά όμως είναι ανέφικτο, λόγω της καταστραμμένης οικονομίας και της αδύνατης ανταγωνιστικότητας ,που όπως αναφέρουν και οι ίδιοι, υφίσταται σε αυτό το επίπεδο από πριν την ένταξη της χώρας στο ευρώ. Επιβεβαιώνουν το αυτονόητο ότι το χάσμα ανταγωνιστικότητας στις χώρες του Νότου υπήρχε πριν από την εισαγωγή του ευρώ.
Τότε αποσιωπήθηκαν τα προβλήματα και οι στρεβλώσεις της αρχιτεκτονικής δομής της ΟΝΕ, τουλάχιστον όσο διάστημα διατηρούνταν η επίπλαστη ευημερία και ο δανεισμός.
Τότε όλες οι χώρες που εντάχθηκαν στο ευρώ δέχτηκαν τη Συνθήκη του Μάαστριχτ και την άτεγκτη δημοσιονομική σταθερότητα που επέβαλλε (στο δημόσιο χρέος και τα ελλείμματα), με αντάλλαγμα την αξιοποίηση της σταθερότητας του ενιαίου νομίσματος και τη ρευστότητα που επέφερε το επάρατο ευρώ, η οποία διευκόλυνε τους όρους δανεισμού στην Ευρώπη και βελτίωσε σημαντικά τη ζωή των ευρωπαίων πολιτών.
Όταν ξέσπασε η χρηματοοικονομική χρήση, με σημαντική καθυστέρηση μάλιστα, μετά την κατάρρευση της Ελληνικής Οικονομίας, τότε μόνο αναδείχτηκε η στρεβλή αρχιτεκτονική δομή της ΟΝΕ και ξέσπασαν διαμαρτυρίες από τις χώρες του Νότου, που τότε είδαν τη «φάκα». Σήμερα οι Ισπανοί οικονομολόγοι προτείνουν την έξοδο της Ισπανίας από το ευρώ με αδικαιολόγητη προφανώς καθυστέρηση αλλά και ευθύνη.
Το σοβαρότερο όμως πρόβλημα που έχει προκύψει, είναι η συμπεριφορά όλων των συντηρητικών κυβερνήσεων του Νότου, που τώρα γνωρίζουν και δεν θέλουν ή δεν μπορούν να αναζητήσουν και να επεξεργαστούν από κοινού μια πολιτική διεξόδου από την κρίση της ευρωζώνης και προσπαθούν η κάθε μια χωριστά να επιλύσει το πρόβλημά της ακολουθώντας την πολιτική που επιβάλλουν η ΕΚΤ και η BundesBank. Δυστυχώς υπάρχουν και διάσπαρτες φωνές, λίγες ευτυχώς, και από την Αριστερά, που αναζητούν λύσεις εθνικιστικού ή ευρωσκεπτικιστικού χαρακτήρα, που χρεώνουν το ευρωπαϊκό αδιέξοδο σε ένα χαρτονόμισμα, αγνοώντας την ταξική διάσταση της σύγκρουσης στην Ευρώπη και τον κόσμο, τους συσχετισμούς των συντηρητικών πολιτικών δυνάμεων που κυριαρχούν στην Ευρώπη και την ηγεμονία του χρηματοοικονομικού κεφαλαίου που μετά την κρίση του 2007, επιβάλλει σκληρή πολιτική λιτότητας, για να αντιμετωπίσει τη μείωση του ποσοστού κέρδους ως αποτέλεσμα της ανατροπής του μέχρι σήμερα υφιστάμενου συσχετικού στο παγκόσμιο καταμερισμό της εργασίας σε βάρος του, από τις ανερχόμενες οικονομίες των BRICS.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου