Προβληματίζουν οι εξελίξεις στη Βραζιλία

Η Λατινική Αμερική ήταν η πρώτη περιοχή του πλανήτη, που υποδέχτηκε την πολιτική «Σοκ και Δέος» του σύγχρονου νεοφιλελευθέρου οδοστρωτήρα. Μετά από μια τριακονταετία αγώνων, θυσιών και άγριας εκμετάλλευσης, οι λαοί της Λατινικής Αμερικής σταδιακά και με συνέπεια, από τις αρχές του 21^ου αιώνα, κατόρθωσαν να αλλάξουν το πολιτικό σκηνικό στην περιοχή τους.

Η μία μετά την άλλη οι χώρες αυτές, κατάφεραν να ανατρέψουν αντιδραστικά και διεφθαρμένα  καθεστώτα, ανέδειξαν λαοφιλείς αριστερούς ηγέτες, με τους δικούς τους  βέβαια πολιτικούς και ποζλιτιστικούς τρόπους και περιόρισαν δραστικά την επιρροή των ΗΠΑ, των ισχυρών κερδοσκοπικών αρπαχτικών και των διεθνών συστημικών Μέσων Επικοινωνίας στην περιοχή τους.

Ο ούριος άνεμος ελευθερίας και δημοκρατίας που φύσηξε στη Λατινική Αμερική, οδήγησε τις περισσότερες χώρες της, σε σοβαρές πολιτικές ανακατατάξεις και σε ανάδειξη αριστερόστροφων κομμάτων και κινημάτων στις κυβερνήσεις τους.

Ο ΣΥΡΙΖΑ διείδε εγκαίρως τις ενδιαφέρουσες αυτές εξελίξεις, θεώρησε το πείραμα της Λατινικής Αμερικής σημαντικό, τηρουμένων των αναλογιών με τη δική μας γεωπολιτική περιοχή, και έσπευσε να το υποστηρίξει με έμπρακτο τρόπο και κυρίως με την παρουσία του Α. Τσίπρα στις πολιτικές και πολιτιστικές διεργασίες πολλών από των χωρών της περιοχής. Κορυφαία στιγμή στις ραγδαία αναπτυσσόμενες σχέσεις του ΣΥΡΙΖΑ με τα αριστερόστροφα κυβερνητικά σχήματα των χωρών της Λατινικής Αμερικής, η επίσημη και θερμή συνάντηση του Α. Τσίπρα με την Πρόεδρο της Βραζιλίας κ Ρουσέφ, και η αντίστοιχη με τον ιστορικό ηγέτη της Βραζιλίας κ Λούλα. Αξίζει να σημειώσουμε ότι τα διεθνή και τα εγχώρια συντηρητικά κέντρα δεν είδαν με καλό μάτι τις πρωτοβουλίες του ΣΥΡΙΖΑ και έσπευσαν μάλιστα να τις  λοιδορήσουν. Βεβαίως ο ΣΥΡΙΖΑ στις πρωτοβουλίες του αυτές  ποτέ δεν αφαιρούσε από τη σκέψη του, τις ιδιομορφίες και τις ιδιαιτερότητες της περιοχής της Λατινικής Αμερικής και φυσικά τις διαφορές που χωρίζουν την γεωπολιτική αυτή περιοχή από την αντίστοιχη ευρωπαϊκή που βρίσκεται η Ελλάδα.

Το ενδιαφέρον βεβαίως του ΣΥΡΙΖΑ δεν ήταν ευκαιριακό ούτε επικοινωνιακό. Ήταν απόρροια της εδραιωμένης πολιτικής του αντίληψης για τον τρόπο διακυβέρνησης μιας χώρας ή και ομάδας χωρών, με κυβερνήσεις που θα είχαν κορμό αριστερά κόμματα ή κινήματα.

Ο ΣΥΡΙΖΑ ως γνωστόν δείχνει πολύ μεγάλο ενδιαφέρον για αυτό το σοβαρό ζήτημα. Απόδειξη ότι στη διακήρυξή του, ξεκαθαρίζει τη θέση του σχετικά με την προοπτική ανάληψης της διακυβέρνησης της χώρας μας, από μια αριστερή κυβέρνηση, ως εξής:

«Γνωρίζουμε ότι μια Κυβέρνηση της Αριστεράς δεν μπορεί να επιφέρει μείζονες αλλαγές χωρίς τη λαϊκή συνέργεια και το εγερτήριο λαϊκό φρόνημα, χωρίς τη στήριξη, αλλά και την αυτόνομη δράση, των εργαζομένων τάξεων των καταπιεσμένων κοινωνικών κατηγοριών και του λαού γενικότερα, χωρίς τις πρωτοβουλίες που θα αναληφθούν παντού, ασκώντας δημιουργική πίεση ακόμη και στην ίδια»

Το πολύ σοβαρό «αγκωνάρι» αυτό, της πολιτικής δέσμευσης του ΣΥΡΙΖΑ, στην προοπτική ανάληψης κυβερνητικών ευθυνών, αποδείχτηκε προφητικό και για αυτό δεν πρέπει να ξεχαστεί ή να αποσιωπηθεί ή στη χειρότερη περίπτωση να αιτιολογηθεί με τη συνήθη δικαιολογία, ότι υπάρχουν έξωθεν παρεμβάσεις π.χ από διεθνή συμφέροντα η επικοινωνιακά συγκροτήματα, που επηρεάζουν τις εσωτερικές εξελίξεις. Το παραμύθι αυτό του εξωτερικού ή του εσωτερικού εχθρού έχει χρησιμοποιηθεί ιστορικά κατά κόρο από τον σταλινισμό ή τα σύγχρονα σταλινικά κατάλοιπα. Βεβαίως υπάρχουν και θα υπάρχουν πάντοτε έξωθεν επηρεασμοί και παρεμβάσεις, αλλά πάντα την κύρια ευθύνη έχουν αυτοί που κυβερνούν, έστω με δυσκολία, και αποφασίζουν από μόνοι τους, το τι συμφέρει στους λαούς, αξιοποιώντας μάλιστα και τους κατασταλτικούς μηχανισμούς ή χρεώνοντας στα κινήματα πρακτικές τρομοκρατίας, με αφορμή ασήμαντες περιθωριακές και τυχοδιωκτικές  ενέργειες που συνήθως συνοδεύουν τη δράση των κινημάτων.

Να λοιπόν που π ΣΥΡΙΖΑ αποκτά εγκαίρως μια σημαντική εμπειρία σε πραγματικές και όχι εικονικές συνθήκες, μιας αριστερής διακυβέρνησης, τις οποίες μάλιστα είχε εγκαίρως προβλέψει, διακηρύξει και παρακολουθήσει.