Παρουσίαση του θέματος Η Ευρώπη σήμερα

 Θα αναπτύξω την παρουσίαση της πρότασής μου σε τέσσερεις ενότητες.

1. Ποια είναι σήμερα η Ε.Ε ποια η πολιτική της και πως αντιμετωπίζεται

2.Πως λειτούργησε η κρίση στην Ε.Ε ποιός ο ρόλος του Ευρώ και των ευρωπαϊκών ελίτ.

3.Ποια η πορεία διεξόδου, στην Ευρώπη και στην Ελλάδα και  ο ρόλος της Ευρωπαϊκής Αριστεράς

4. Η διέξοδος, η ανάπτυξη σε συνθήκες κρίσης και η προοπτική της Ε.Ε. Ποια είναι σήμερα η Ε.Ε και πως την αντιμετωπίζουν

Το πρωτότυπο εγχείρημα της ευρωπαϊκής ενοποίησης έχει διανύσει πάνω από πενήντα χρόνια, με σημαντικούς σταθμούς και τομές. Καθοριστικές Συνθήκες που επηρέασαν αρνητικά την εξέλιξή της ήταν η Συνθήκη του Μάαστριχτ και η Συνθήκη της Λισαβόνας που ολοκλήρωσε τη νεοφιλελεύθερη στροφή της Ένωσης. Σήμερα είναι πλέον εμφανές ότι η Ευρωπαϊκή Ενοποίηση παρουσιάζει σημαντικές καθυστερήσεις και ελλείμματα που επιβεβαιώνουν ότι η πορεία της μετά και την κρίση χρέους, έχει προκαλέσει σοβαρές αμφισβητήσεις και έντονο σκεπτικισμό κατά πόσον το εγχείρημα της ευρωπαϊκής ενοποίησης μπορεί να συνεχιστεί απρόσκοπτα.

Το όραμα της Ενωμένης Ευρώπης όμως είναι εν δυνάμει προοδευτικό, ενώ αντίθετα  η διαχείρισή του με βάση το ισχύον θεσμικό πλαίσιο και τους υπαρκτούς πολιτικούς συσχετισμούς δυνάμεων είναι συντηρητικό.Το πρώτο δεν προσβάλλεται, το δεύτερο μπορεί να αλλάξει κατεύθυνση και επαφίεται στις επιλογές και τις αποφάσεις των ευρωπαϊκών λαών, αναπόσπαστο μέρος των οποίων είναι και ο Ελληνικός λαός. Το ψευτοδίλλημα που ακούγεται στην χώρα μας,εμείς και οι άλλοι, οι Ευρωπαίοι, ούτε καν εταίροι δεν αποκαλούνται, είναι τουλάχιστον ανόητο.

Στην Ελλάδα τα σημαντικά ελλείμματα που αντιμετωπίζει η Ε.Ε κυρίως το μεγάλο έλλειμμα δημοκρατίας, αλλά και το χάσμα ανάπτυξης, στην Ευρωπαϊκή πολιτική της, που χωρίζει τις χώρες του Νότου από τις χώρες του Βορρά, διαμορφώνοντας ένα επικίνδυνο μίγμα ευρωσκεπτικισμού με λάθος αναφορές (εθνικιστικού, θρησκευτικού φονταμενταλισμού και στείρου αντιδιτικισμού). Σε συνθήκες κρίσης, για την οποία ευθύνεται κυρίως η χώρα μας και όχι η Ε.Ε θολώνουν πλήρως οι εκτιμήσεις, για την πορεία και την προοπτική του εγχειρήματος και διαμορφώνουν ρεύμα εξόδου από την Ε.Ε, έστω και μειψηφικό που σε συνθήκες παγκοσμιοποίησης είναι παντελώς λανθασμένο και άκρως επικίνδυνο. Όταν το κόστος εξόδου είναι πολύ μεγαλύτερο από το κόστος παραμονής συμπεριλαμβανομένων και των μεταβιβάσεων που μόνο κατά την περίοδο της κρίσης και ασχέτως ποιός της καρπώθηκε ανέρχονται σε 148,6 δίς ευρώ, και όταν το μέλλον της χώρας είναι ασυγκρίτως ποιό αβέβαιο εκτός της Ε.Ε που επικρατεί βαρβαρότητα. Δεν είναι τυχαίο ότι ουδείς σοβαρός αναλυτής δεν προτείνει την έξοδο της χώρας μας από την Ε.Ε, ακόμη και όταν οι εκτιμήσεις του για τη δυνατότητα παραμονής της στην Ευρωζώνη είναι αρνητικές (Krugman).

Από αυτές τις δύο οπτικές γωνίες πρέπει να προσεγγίζεται το πρόβλημα που λέγεται ευρωπαϊκή ενοποίηση. Κάθε μονομερής προσέγγιση, με βάση ιδεολογικά άλματα (φιλελευθερισμός ή σοσιαλισμός) ή αναζητήσεις που θα στηρίζονται σε ατομικές θεωρητικές προσεγγίσεις, χωρίς πολιτικό υπόβαθρο (Habermas Balibar) ή απολίτικες τάσεις φυγής εγκυμονούν την πιθανότητα λάθους ή αποπροσανατολισμού.

 

Ποια είναι σήμερα η ευρωπαϊκή πολιτική. Με βάση τους υφιστάμενους πολιτικούς συσχετισμούς η σημερινή στρατηγική της Ε.Ε, αποσκοπεί, στην κυριαρχία της στο Διεθνή ανταγωνισμό προς όφελός της, στο πλαίσιο του αναδυόμενου νέου παγκόσμιου παραγωγικού συστήματος (νέες τεχνολογίες, ανάπτυξη χαμηλού άνθρακα, υπηρεσίες ποιότητας) και στη μεταστροφή του παγκόσμιου οικονομικού στάτους υπέρ της Ένωσης. Για το σκοπό αυτό η Ε.Ε εγκαταλείπει τις πολιτικές οικονομικής σύγκλισης και κοινωνικής συνοχής και επιδιώκει τη δημιουργία μιας Ευρώπης πολλών ταχυτήτων , χαμηλού κόστους στην περιφέρειά της και υψηλού επιπέδου ανταγωνισμού απέναντι στίς αναρχόμενες οικονομίες των BRICS και των ΗΠΑ. Μια Ευρώπη υπερεθνικό μόρφωμα υπό την ηγεμονία της Γερμανίας, κυριαρχούμενο από τις αγορές, που θα περιορίσει την εθνική κυριαρχία από τα κράτη - μέλη χωρίς κανενός είδους πρόσθετες εγγυήσεις.

Την ίδια όμως ώρα και παρά την κρίση χρέους που φωρτώθηκε από την ασυδοσία της παγκόσμιας χρηματοπιστωτικής ελίτ(Golden boys) που ξέσπασε το 2007 στις ΗΠΑ, η Ε.Ε παρακολουθείται και επηρρεάζει, ως πρότυπο και αυθεντικό εγχείρημα ηπειρωτικής οργάνωσης, ολόκληρο τον κόσμο. Με πρότυπο την Ε.Ε στα πλαίσιο της παγκοσμιοποίησης συγκροτήθηκαν ενώσεις στην Ασία (Ένωση Εθνών της Νοτιοανατολικής Ασίας, ASEAN), στην Αφρική (Αφρικανική Ένωση) στη Νότια Αμερική (Ένωση Νοτιο Αμερικανικών Εθνών, MERCOSUR), στη Βόρεια Αμερική (Βορειοαμερικανική Συμφωνία Ελεύθερου Εμπορίου, NAFTA) Στις συνθήκες αυτές που η πορεία της παγκοσμιοποίησης μορφοποιείται στις νέες παγκόσμιες ανακατατάξεις και τα περισσότερα έθνη του πλανήτη προσαρμόζονται στο νέο περιβάλλον των ηπειρωτικών ολοκληρώσεων, θα είναι τουλάχιστο ανόητο αν όχι εγκληματικό, η Ελλάδα "το λίκνο της δημοκρατίας της Ευρώπης" για να αποφύγει την επίλυση κρίσιμων εσωτερικών προβλημάτων κοινωνικής οργάνωσης και οικονομικής ανάπτυξης που την ταλανίζουν λόγω της ανικανότητας και της διαφθοράς του πολιτικού προσωπικού της, να τραπεί σε φυγή από την Ευρώπη.

Άλλωστε για την Αριστερά η επιλογή της Ευρωπαϊκής ενοποίησης δεν υπαγορεύεται μόνο από την ορθή αριστερή θεωρητική άποψη, της αναζήτησης του αποτελεσματικότερου και ευνοϊκότερου δρόμου μετάβασης προς το σοσιαλισμό με δημοκρατία και ελευθερία , αλλά διότι η ένταξη στην Ε.Ε και στην Ευρωζώνη, παραμένει όραμα και συνειδητή επιθυμία των περισσοτέρων χωρών της Ευρώπης από την Ισλανδία μέρι την Αλβανία αλλά και της πλειψηφίας του Ελληνικού λαού.

 

Οι άνθρωποι κάτω από το Ευρώ.

Το Ευρώ ενιαίο νόμισμα της Ευρωζώνης, αποτελεί το πρώτο πείραμα στην ιστορία των νομισμάτων που ανέτρεψε την πρακτική δύο αιώνων, σχετικά με τη λειτουργία και το ρόλο τους. Η νομισματική φιλοφοφία της συνθήκης του Μάαστριχτ οδηγεί το οικοδόμημα της ευρωζώνης στο γκρεμό.Όσο τηρούνται οι κανόνες - ζουρλομανδίας του Μάαστριχτ τα κράτη μέλη αναγκάζονται να διαχειριστούν τα ελλείμματά τους και τα χρέη τους μόνο με την εσωτερική υποτίμηση ή φορολογικά μέτρα και όχι με νομισματικές διακυμάνσεις του ενιαίου νομίσματος που δεν είναι δυνατές.Η σημερινή κατάσταση της κρίσης χρέους ανέδειξε τη μεγάλη αντίφαση του θεσμικού πλαισίου της Ε.Ε που εξαναγκάζει τις αδύναμες και ελλειμματικές χώρες, για να παραμείνουν μέλη της ευρωζώνης σε συνθήκες αναπτυξιακού χάσματος, να καταβάλουν βαρύτατο δημοσιονιμικό τίμημα. Επομένως η αδιέξοδη πορεία της Ε.Ε δεν είναι υπόθεση των ανάλγητων και αδίστακτων ηγετών της (Μέρκελ, Ολάντ, Μπαρόζο, Βόρειες χώρες) είναι υπόθεση που επιβάλλει αλλαγές στο θεσμικό πλαίσιο της ευρωζώνης και της Ε.Ε, άρα και ανατροπή των πολιτικών δυνάμεων που το διαχειρίζονται με συντηρητικές επιλογές και σκοπιμότητες σε βάρος της πορείας της Ε.Ε. και του κοινωνικού προτύπου που οικοδόμησε τις τελευταίες δεκαετίες.

Είναι αυτονόητο ότι η Ευρωπαϊκή Αριστερά  και το όραμά της του σοσιαλισμού με δημοκρατία και ελευθερία παραμένει πάντα επίκαιρο, και αν υιοθετηθεί από όλες τις ευρωπαϊκές προοδευτικές δυνάμεις της Ευρώπης, μπορεί να κρατήσει ανοιχτό το δημοκρατικό δρόμο για το σοσιαλισμό μέσα από την πρωτόγνωρη, ενδιαφέρουσα αλλά και δύσβατη πορεία της ευρωπαϊκής ενοποίησης. Για την επιτυχία αυτού του στόχου χρειάζονται πρωτοβουλίες μεγάλης εμβέλειας και ικανού ορίζοντα, από το Κόμμα της Ευρωπαϊκής Αριστεράς (ΚΕΑ) που στις παρούσες συνθήκες της πολιτικής και κοινωνικής κινητικότητας που αναπτύχθηκε στις χώρες του Ευρωπαϊκού Νότου και όχι μόνο, υπερβαίνει τα όρια της ευρωπαϊκής Αριστεράς. Για αυτό το ΚΕΑ οφείλει να προωθήσει μια εναλλακτική ριζοσπαστική πολιτική πρόταση Αριστερής διακυβέρνησης της Ε.Ε και να αναδείξει ένα αριστερό όραμα της προοπτικής της ευρωπαϊκής Ολοκλήρωσης που θα συγκινήσει τους Ευρωπαϊκούς Λαούς και θα ανατρέψει συντηρητικούς πολιτικούς συσχετισμούς. Έτσι ο ρόλος του μπορεί να αναδειχτεί σε καταλύτη πολιτικών ανατροπών και εξελίξεων ακριβώς όπως γίνεται σήμερα και στη χώρα μας.

Η χρηματοοικονομική κρίση.

Η κατάρρευση του διεθνούς χρηματοπιστωτικού συστήματος το 2007 στις ΗΠΑ απείλησε την παγκόσμια οικονομία και προκάλεσε ισχυρούς κραδασμούς στην Ευρώπη και σε πολλές περιοχές του κόσμου. Η πολιτική της Συναίνεσης της Ουάσινγκτον, η γνωστή με το όνομα Φριντμανισμός που υιοθετήθηκε από το ΔΝΤ και την Παγκόσμια Τράπεζα τη δεκαετία του 90 η οποία θα αναμόρφωνε αρχικά τη Λατινική Αμερική και κατόπιν το κόσμο ολόκληρο απέτυχε παταγωδώς. Η καταστρεπτική αυτή πολιτική που προκάλεσε παγκοσμίως Σόκ και Δέος βρήκε δυστυχώς ευρύ συνασπισμό προθύμων στην Ευρώπη και την Ελλάδα. Οι ακραίες αυτές συνθήκες σε συνδυασμό με την ελλειμματική αρχιτεκτονική της ευρωζώνης, δημιούργησαν σοβαρές ανησυχίες και βαρύτατες αδικίες σε βάρος των αδύναμων κοινωνικών στρωμάτων του Ευρωπαϊκού Νότου, που εγκλωβίστηκαν στη δίνη της κρίσης χρέους. Το ιστορικά διαμορφωμένο κοινωνικό μοντέλο πλήγηκε ανεπανόρθωτα. Τα αδύναμα μέρη των κοινωνιών που δεν ανήκουν στους κερδισμένους της κρίσης ή τους οφελημένους από τη νεοφιλελευθερη λαίλαπα, κλήθηκαν με κοινωνικά ανάλγητες πολιτικές λιτότητας και δημοσιονομικής πειθαρχίας, να πληρώσουν το λογαρισμό που προκλήθηκε στη λειτουργία και τη κερδοσκοπική δραστηριότητα του διεθνούς χρηματοπιστωτικού συστήματος. Αντίθετα τα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα δέχτηκαν άμεσα κρατικές ενισχύσεις έξω και πέραν του ισχύοντος νεοφιλελέυθερου υποδείγματος, για να αποφύγουντον τον κίνδυνο χρεοκοπίας τους και για να προστατευθούν τα στρώματα υψηλών εισοδημάτων που θίγονταν από την κρίση των τραπεζών.

 

Μετανάστες τα πρώτα θύματα της κρίσης.

Οι οικονομικοί μετανάστες ή πρόσφυγες αποτελούν τα πρώτα θύματα της Ευρώπης φρούριο που οικοδομείται με την πολιτική του "Δουβλίνο ΙΙ" Η "λαθρομετανάστευση" ανάγεται σε πρόβλημα μεγαλύτερο από την ίδια την κρίση. Σ'αυτήν αποδίδονται όλα τα δεινά και για αυτό εντείνεται η καταστολή σε βάρος τους. Ο Ελληνικός λαός γνωρίζει το αποκρουστικό και κοινωνικά ανάλγητο αυτό φαινόμενο διότι το έζησε σε βάθος στις δεκαετίες μετά τον εμφύλιο και το συναντάει ξανά μπροστά του σήμερα μετά τα μνημόνια.Απαιτείται η αναθεώρηση της Συμφωνίας "Δουβλίνο ΙΙ" που εγκλωβίζει στη χώρα μας χιλιάδες μετανάστες ή πρόσφυγες που χρησιμοποιούν την Ελλάδα ως ορμητήριο για τη μετάβασή τους στις χώρες της Βόρειας Ευρώπης. Απαιτούνται προωθημένοι Εθνικοί και Ευρωπαϊκοί φορείς με δημοκρατικά εκπαιδευμένο προσωπικό που θα αναλάβει να αντιμετωπίσει και να διαχειριστεί το μεταναστευτικό πρόβλημα σε όλες του τις διαστάσεις και κυρίως στο ότι αφορά ανθρώπινες ψυχές και όχι μόνο θεσμικά και οικονομικά προβλήματα. Φιλειρηνική ευρωπαϊκή πολιτική

Η Ε.Ε οφείλει να αναθεωρήσει την πολιτική του Ευρωατλαντισμού που αποτελεί για πολλά χρόνια τον ακρογωνιαίο λίθο της ασκούμενης εξωτερικής πολιτικής των περισσότερων κρατών-μελών της Ε.Ε. Οφείλει να επεξεργαστεί και να προωθήσει στις σημερινές συνθήκες της παγκοσμιοποίησης ένα νέο σύγχρονο και πολυδιάστατο πλαίσιο διεθνών σχέσεων. Προϋπόθεση για αυτό είναι η διάλυση του ΝΑΤΟ που αποτελεί κατασκεύασμα της ψυχροπολεμικής περιόδου και όπως διαφαίνεται μετα την εκλογή του Ομπάμα στις ΗΠΑ έχει περιοριστεί σημαντικά ο ρόλος του. Σήμερα απαιτείται η δημιουργία ενός πανευρωπαϊκού συμφώνου συνεργασίας με τη συμμετοχή και της Ρωσίας για την αντιμετώπιση των σύγχρονων παγκόσμιων προβλημάτων της ειρήνης της κλιματικής αλλαγής, της ενεργειακής κρίσης, τις περιφερειακές και εμφυλιοπολεμικές συγκρούσεις στον Αραβικό κόσμο. Η Ευρώπη πρέπει να εγκαταλείψει κάθε σκέψη για τη δημιουργία εκστρατευτικών σωμάτων ταχείας επέμβασης μακρία από τα σύνορά της Η Ευρώπη δεν πρέπει να ξεχνάει ότι η ανθρωπότητα αντιμετωπίζει σήμερα τρία μεγάλα παγκόσμια προβλήματα, την παγκόσμια φτώχια όταν 1 δισεκατομμύριο άνθρωποι ζούν  με εισόδημα κάτω από 1 δολλαρίου την ημέρα και άλλο ένα δισεκατομμύριο δεν έχει πρόσβαση σε πόσιμο νερό και σε στοιχειώδεις συνθήκες υγιεινής.

Πορεία διεξόδου.

Η κρίση χρέους στην Ε.Ε παρά τις επικοινωνιακές διακηρύξεις των Ευρωπαϊκών Ελίτ και τις αποφάσεις των δεκάδων Συνόδων Κορυφής που πραγματοποιήθηκαν την τελευταία τριετία, δεν αντιμετωπίστηκε. Επέτυχαν μόνο με τους μηχανισμούς χρηματοπιστωτικής σταθερότητας να συντηρήσουν τα επιτόκια δανεισμού των κρατικών ομολόγων των χωρών του ευρωπαϊκού νότου κυρίως της Ιταλίας και της Ισπανίας, ενώ το πρόβλημα της ελληνικής οικονομικής κρίσης το άφησαν για μετά της Γερμανικές εκλογές, με αποτέλεσμα η Ελλάδα να κλειδωνίζεται επικίνδυνα μέσα στο θανατηφόρο σπιράλ της ύφεσης και του αυτοτροφοδοτούμενου χρέους, παρά τις πολιτικές σκληρής λιτότητας, αυστηρής δημοσιονομικής πειθαρχίας και πλήρους απορύθμισης της ελληνικής οικονομίας που απαιτούν για την συντήρηση του εξωπραγματικού προγράμματος  εξυγίανσης που αποφάσισαν. Η κρίση χρέους της Ευρωζώνης και η θεσμική κρίση στις περισσότερες πληγείσες χώρες που την ακολούθησε, δεν αντιμετωπίζεται αν δεν υπάρξει μια ολοκληρωμένη και ισότιμη συνεργασία στο πολιτικοοικονομικό επίπεδο, μια "οικονομική διακυβέρνηση της Ευρωζώνης η οποία θα συνοδευτεί με μια συγκροτημένη πολιτική, ενοποίησης της Ευρώπης. Είναι θετικό ότι η κρίση χρέους και ο τρόπος αντιμετώπισής της από το τέρας των Βρυξελών, προκάλεσε ένα αναγεννητικό σοκ στα ευρύτερα εκλογικά και κοινωνικά σώματα των λαών της ευρωζώνης, που συνειδητοποίησαν ότι η κρίση και ο τρόπος διαχείρισής της, πλήττει με σφοδρότητα τα προσωπικά συμφεροντά τους και τις οικονομίες των χωρών τους. Η στασιμότητα είναι παρούσα στην Ένωση και για το 2013 και η καρδια της ευρωπαϊκής βιομηχανίας, η ευρωπαϊκή αυτοκινητοβιομηχανία πλήττεται ήδη με ένταση και  κλείσιμο εργοστασίων με χιλιάδες απολύσεις εργαζομένων. Οι αντιδράσεις αυτές στο πολιτικο (ανατροπές κυβερνήσεων και αυστηρές κρητικές) και στο κοινωνικό (πλατείες αγανακτησμένων, κύματα απεργιών) προκαλούν μια έντονη και ενδιαφέρουσα πολιτική και κοινωνική κινητικότητα. Άνοιξε στην Ε.Ε η σύγκρουση μεταξύ καζινο-καπιταλισμού και δημοκρατίας.

 

Οι επιπτώσεις στην Ελλάδα.

Οι διαχειριστές της κρίσης Γερμανία, Βρυξέλες, Διεθνές Νομισματικό Ταμείο έδειξαν αρχικά εγκληματική αδιαφορία στην αντιμετώπιση της κρίσης χρέους. Αγνόησαν ακομη και τα λανθασμένα δόγματα της κατασκευής του ενιαίου νομίσματος, υποτίμησαν την αντίδραση των πλεονασματικών χωρών του Ευρωπαϊκού βορρά που αποδέχονταν ασυγκίνητα την αυξανόμενη κοινωνική ανισότητα στις χώρες του Νότου και επέβαλαν ως διέξοδο τη δημοσιονομική εξυγίανση, τη λιτότητα και τις ιδιωτικοποιήσεις, αδιαφορώντας για τα εσωτερικά οικονομικά και κοινωνικά προβλήματα των ελλειμματεικών εταίρων τους. Ευνόησαν με τη στάση τους τα συμφέροντα των επενδυτικών και κερδοσκοπικών συμφερόντων των αγορών και των μεγάλων τραπεζών που εκπροσωπούν. Προκλήθηκαν έτσι εγκληματικές καθυστερήσεις, αδιαφορία και αποσπασματικά μέτρα που ανατροφοδοτούσαν την κρίση και προκαλούσαν παροξυσμό στις αγορές, οι οποίες όξυναν με τη σειρά τους τις πιέσεις προκειμένου να προωθήσουν την κερδοφορία τους.

Η Ελλάδα  διαπιστωμένος αδύνατος κρίκος, μπήκε στη κρίση χρέους με δεδομένα τα τεράστια ελλείμματα της, πρωτογενές και εμπορικό της τάξης του 15% και με ήδη διογκωμένο το δημόσιο χρεός της στο 120% του ΑΕΠ. Οι συνέπειες είναι πλέον γνωστές, μια ασήμαντη ως προς το μεγεθός της δημοσιονομική κρίση (50 δις Ευρώ) σε σχέση  με το κοινοτικό ΑΕΠ, μετατράπηκε σε κρίση του Ευρώ (500δις Ευρώ) με ευθύνη των εσωτερικών και διεθνών διαχειριστών του ελληνικού χρέους (Ε.Ε,  ΕΚΤ, ΔΝΤ). Οδήγησαν τη χώρα στη δύνη ενός θανατηφόρου σπιράλ χρέους - υφεσης - νέου χρέους, προκαλώντας οικονομικό αδιέξοδο και ανθρωπιστική κρίση. Πολιτική που απέρριψαν με καθολικό τρόπο ως λανθασμένη οικονομολόγοι διεθνούς κύρους  ανά τον κόσμο. Ανάπτυξη σε συνθήκες κρίσης. Ο μύθος που αναπτύχθηκε ότι η διέξοδος από την κρίση απαιτεί την ανατροπή του καπιταλισμού τον απομυθοποίησε η ίδια η κρίση. Η πρόκληση της ανάπτυξης, σε συνθήκες κρίσης είναι εξίσου απαραίτητη σε μια καπιταλιστική αλλά και σε μια  επιχειρούμενη προσπάθεια ριζικής στροφής ακόμη και ανατροπής των ισχυουσών συμβατικών καπιταλιστικών δομών προς ένα διαφορετικό σύστημα οικονομικής διαχείρισης. Με επιβολή νέων κοινωνικών και οικολογικών ορίων και αναβάθμιση του ρόλου του Δημόσιου τομέα. Η σχέση μεταξύ κρατικής και ιδιωτικής ιδιοκτησίας σε συνθήκες πολύμορφής κρίσης (οικονομικής, οικολογικής, κοινωνικής, πολιτισμικής) μετατοπίζεται από την αμετακίνητη και υπερβολική πόλωση με βάση το δίλλημα, ιδιωτικό ίσον καπιταλισμός και δημόσιο ίσον σοσιαλισμός.

Κραυγαλέο παράδειγμα οι παρεμβάσεις των κατ΄εξοχήν νεοφιλελεύθερων ελίτ του Ηνωμένου Βασιλείου και των ΗΠΑ που εθνικοποίησαν τα τραπεζικά τους συστήματα χρησιμοποιόντας τον επάρατο κρατισμό, για να αποφύγουν την κατάρρευση τους. Γεγονός που θάφτηκε για ευνόητους λόγους από τα συστημικά μέσα επικοινωνίας. Είναι πλέον κοινό μυστικό ότι η διαδικασία της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης βρίσκεται σε αδιέξοδο. Δεν  μπορεί να προχωρήσει χωρίς τη διόρθωση της λειτουργίας και των δομών της Ε.Ε.

Επι τέλους μετά από τρία χρόνια, έγιναν αντιληπτά τα μεγάλα προβλήματα που αντιμετωπίζουν η Ε.Ε και η Ελλάδα. Για αυτό απαιτούνται:

-Νέο ολοκληρωμένο θεσμικό πλαίσιο επικυρωμένο από τους λαούς της ευρώπης για τη θεσμική εδραίωση της Δημοκρατίας, τη νομιμοποίηση των θεσμικών οργάνων κορυφής και την πολιτική ενοποίηση της Ευρώπης.

- Ισχυρότερη συμμετοχή και εκπροσώπηση των λαών και των εθνικών κοινοβουλίων των κρατών της Ε.Ε.

-Ενίσχυση του εκλεγμένου από τους ευρωπαίους πολίτες και συγκροτημένου με ευρωπαϊκά κόμματα Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, ως κυβερνώσα δύναμη, με πλήρη κυριαρχία την άσκηση ττου νομοθετικού έργου τον έλεγχο και την έγκριση των πεπεραγμένων της Ευρωπαϊκής Επιτροπής.

-Θεσμική νομιμοποίηση με καθολική ευρωπαϊκή αποδοχή των διοικητικών οργάνων της Ένωσης (Επιτροπή με έγκριση του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, πρόεδρος της Ένωσης με καθολική ψηφοφορία)

-Επίλυση του σημαντικού πολιτικού ζητήματος, δηλαδή του κατασκευαστικού σφάλματος της νομισματικής ένωσης που οι λαοί της Ευρώπης το αντιλήφθηκαν μετά την κερδοσκοπική επίθεση των αγορών στα προσωπικά τους εισοδήματα και τα κοινωνικά συμφέροντα για να προστατεύσουν τα μεγάλα εισοδήματα. - Οικονομική Ένωση δίπλα στην Νομισματική.

-Ισχυρός προϋπολογισμός της Ε.Ε της τάξης του 25% του κοινοτικού ΑΕΠ.

Είναι προφανές ότι η ένταση μεταξύ του σημερινού καθεστώτος και των κάθε μορφής συστημάτων του με την δημοκρατία, εξακολουθεί να αποτελεί επίκαιρο πρόβλημα προς επίλυση στην Ευρώπη και στην Ελλάδα, αφού οι αγορές και η πολιτική βασίζονται σε ριζικά αντίθετες αρχές Τώρα απομένη να απορριφθεί από τους λαούς της Ευρώπης η λανθασμένη άποψη για το "οικονομικό σύνταγμα" που προωθούσαν μέχρι σήμερα οι νεοφιλελεύθεροι υποστηρικτές τους. Μια κατοχυρωμένη μορφή Δημοκρατίας στην Ευρώπη ακόμα και με σύνταγμα, θα είναι προτιμότερη από τα επαίσχυντα νεοφιλελεύθερα προτάγματα κάθε είδους και μορφής.

Το όραμα της ευρωπαϊκής Αριστεράς για μια Σοσιαλιστική Ευρώπη με Δημοκρατία και Ελευθερία θα προοθηθεί όταν κριθεί η σύγκρουση μεταξύ Δημοκρατίας και καζινο-καπιταλισμού. Η Ε.Ε σε συνθήκες παγκοσμιοποίησης είναι ένας οικονομικός χώρος σε μέγεθος ηπείρου, με πληθυσμό 400 εκατομμυρίων και τεράστιο ζωτικό χώρο γύρω του στη Μεσόγειο και την Αφρική. Αποτελεί μια ένωση κρατών και λαών με ένα ενιαίο νόμισμα χωρίς όμως να έχουν  καθοριστεί αρμοδιότητες με τις οποίες θα μπορούσαν να συντονιστούν αποτελεσματικά οι οικονομικές πολιτικές των κρατών-μελών της παρόλο που αντιμετωπίζει μεγάλες προκλήσεις. Η αποτυχημένη μέχρι σήμερα λειτουργία της δεν αντιμετωπίζεται με την τήρηση απλών κανόνων όπως της σταθεριποίησης των κρατικών προϋπολογισμών, του ελέγχου των ευρωπαϊκών τραπεζών, και τις καχεκτικές πολιτικές ανάπτυξης με προϋπολογισμό 1% του ΑΕΠ που δεν είναι ικανές να κλείσουν το χάσμα ανάπτυξης και ανταγωνιστικότητας μεταξύ των κρατών -μελών της. Δεν διευκολύνουν την Ευρώπη να αντιμετωπίσει τις μεγάλες παγκόσμιες προκλήσεις του 21ου αιώνα. Όπως την κλιματική αλλαγή, τις νέες διαφαινόμενες κρίσεις όπως την ενεργειακή μετά το τέλος των ορυκτών καυσίμων, τη διατροφική μετά την επερχόμενη στα μέσα του αιώνα δημογραφική έκρηξη του παγκόσμιου πληθυσμού πάνω από 10 δισεκατομμύρια, την ανάγκη ρύθμισης του παγκόσμιου τραπεζικού συστήματος με πρώτο μέτρο την καθιέρωση του φόρου Tobin  στις παγκόσμιες χρηματηστηριακές συναλλαγές, την απαρέγκλιτη εφαρμοφή των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και της ισότητας των φύλων που καταστρατηγούνται προκλητικά στο διεθνές πεδίο. Την ανέλιξη της δημοκρατίας και την αποδυνάμωση των αυταρχικών και φονταμενταλιστικών καθεστώτων. Το στοίχημα δεν είναι ενδοευρωπαϊκό.

Εάν οι χώρες της Ευρώπης δεν αποκτήσουν παγκόσμιο πολιτικό βάρος, ενωμένες και ισχυρές που θα επιτρέψει να ασκήσουν μια εύλογη επιρροή στη πορεία της παγκόσμιας οικονομίας και στην προστασία του πλανήτη και του ανθρώπου, θα καταστήσουν την Ευρώπη υποτακτικό του "θείου ΣΑΜ" και των χρηματοπιστωτικών αγορών της Wall Street και του City σε μια δύσκολη περίοδο για την ανθρωπότητα. Αν αυτό δεν το επιδιώξει η Ευρώπη και δεν το προωθήσει η Ευρωπαϊκή Αριστερά τότε ποιός.