Ενωμένη Ευρώπη και οχι άλμα στο κενό

 

«Η δική μας Ευρώπη βρίσκεται στον αντίποδα της Ευρώπης του νεοφιλελευθερισμού, των αυτοκρατορικών βλέψεων κάποιων κρατών της και του εντεινόμενου αυταρχισμού. Η δική μας Ευρώπη είναι η Ευρώπη των λαών, η Ευρώπη των επαναστάσεων, η Ευρώπη του κοινωνικού κράτους,  η Ευρώπη του σεβασμού της παιδικής ηλικίας, των ηλικιωμένων και των ανθρώπων με ειδικές ανάγκες, η Ευρώπη της επιστημονικής επανάστασης, η Ευρώπη του διαφωτισμού και της ριζοσπαστικής κρητικής του, η Ευρώπη του φεμινισμού, της οικολογίας και του διεθνισμού, η Ευρώπη της αλληλεγγύης και της Δημοκρατίας, η Ευρώπη του σοσιαλισμού»

Από τη Διακήρυξη του ΣΥΡΙΖΑ στο κεφάλαιο «Οι αρχές της στρατηγικής μας».

Το πρωτότυπο εγχείρημα της ευρωπαϊκής ενοποίησης, έχει διανύσει πάνω από πενήντα χρόνια, με σημαντικούς σταθμούς και τομές. Είναι πλέον εμφανές ότι, παρουσιάζει καθυστερήσεις και ελλείμματα που επιβεβαιώνουν τη «μακρά πορεία» του. Ανάλογα φαινόμενα πολύ σοβαρότερα, έως τραγικά, είχαν προκύψει στην εξίσου  «μακρά πορεία» της συγκρότησης των ΗΠΑ, τηρουμένων των αναλογιών και της διαφορετικής χρονικής περιόδου. Συγκρούσεις, άγριες μορφές εκμετάλλευσης, ρατσισμός, εμφύλιος πόλεμος. Η Ευρώπη με τη θεωρία των «μικρών βημάτων» απέφυγε υπερβολές και επικίνδυνους κλυδωνισμούς, καθυστερεί όμως σημαντικά την ολοκλήρωσή της.

Η διαδικασία  της ευρωπαϊκής ενοποίησης είναι μια πρωτότυπη, σύνθετη και πολύπλοκη διαδικασία, που κινείται στο επίπεδο του εποικοδομήματος και της οικονομικής-παραγωγικής βάσης. Ακριβώς για αυτούς τους λόγους προκαλεί συγχύσεις και παρεξηγήσεις, ως προς την πορεία της και τη διαχείριση της  λειτουργίας της. Στην Ελλάδα έχει διαμορφωθεί ένα επικίνδυνο επικοινωνιακό  μίγμα εθνικιστικού αναδελφισμού (περιούσιο έθνος) και φονταμενταλιστικού αντιδυτικισμού (Ανατολική κουλτούρα-Ορθοδοξία)  που σε συνδυασμό με τις μεγάλες κρίσεις που μαστίζουν την ανθρωπότητα  θολώνει πλήρως τις εκτιμήσεις.

Το όραμα της Ενωμένης Ευρώπης είναι εν δυνάμει προοδευτικό και η Διαχείριση του μεταβατικού μορφώματος από το ισχύον θεσμικό σύστημα και τους υπαρκτούς συσχετισμούς δυνάμεων συντηρητικό. Το πρώτο δεν προσβάλλεται, το δεύτερο μπορεί να αλλάξει κατεύθυνση και επαφίεται στις επιλογές και τις αποφάσεις των ευρωπαίων πολιτών, αναπόσπαστο μέρος των οποίων είναι και οι Έλληνες πολίτες σύμφωνα με αδιαμφισβήτητους  ιστορικούς, γεωπολιτικούς οικονομικούς και πολιτιστικούς όρους.

Από τις δύο αυτές οπτικές γωνίες πρέπει να προσεγγίζεται  το πρόβλημα που λέγεται ευρωπαϊκή ολοκλήρωση. Κάθε μονομερής προσέγγιση, με τη μία ή την άλλη οπτική, εγκυμονεί την πιθανότητα λάθους ή αποπροσανατολισμού.        

Είναι γεγονός ότι, το όραμα της  Ευρωπαϊκής ενοποίησης, συνεχίζει να  παραμένει απροσδιόριστο, η δομή της  Ένωσης ανεπαρκής και οι κυρίαρχες πολιτικές δυνάμεις της, να προωθούν ένα, νεοφιλελεύθερης έμπνευσης στρατηγικό σχέδιο, που αναδεικνύει τον ανταγωνισμό  ως κυρίαρχο δόγμα, σε βάρος του ευρωπαϊκού κοινωνικού  προτύπου και των αξιών της αλληλεγγύης και της δημοκρατίας. Όμως ο πανικός που καλλιεργείται από πολλές πλευρές και διάφορες σκοπιμότητες γύρω από το μέλλον της δεν δικαιολογείται. Η κυριαρχία της χρηματοοικονομικής παγκοσμιοποίησης είναι δεδομένη. Οι συσχετισμοί στην Ευρώπη και τον κόσμο είναι γνωστοί. Το όραμα παραμένει αναλλοίωτο. Γνωστά όμως είναι επίσης  και τα συγκριτικά πλεονεκτήματά της, σε σχέση με τις άλλες περιοχές του πλανήτη.

Με βάση τους υφιστάμενους πολιτικούς  συσχετισμούς, η  σημερινή στρατηγική της Ε.Ε, αποσκοπεί, στη κυριαρχία της στο διεθνή  ανταγωνισμό προς όφελός της, στο πλαίσιο του  αναδυόμενου νέου παγκόσμιου παραγωγικού συστήματος (νέες τεχνολογίες αιχμής, ανάπτυξη χαμηλού άνθρακα, υπηρεσίες ποιότητας) και στη μεταστροφή των συσχετισμών της παγκόσμιας οικονομικής δύναμης, υπέρ της. Για το σκοπό αυτό, εγκαταλείπει τις πολιτικές οικονομικής σύγκλισης και κοινωνικής συνοχής  και επιδιώκει τη δημιουργία μιας Ευρώπης πολλών ταχυτήτων και χαμηλού κόστους στην περιφέρειά της, ενός ομοσπονδιακού μορφώματος υπό την ηγεμονία της Γερμανίας και κυριαρχούμενο από τις αγορές, που θα περιορίσει την εθνική κυριαρχία από τα κράτη μέλη (άλλωστε ένα σημαντικό βήμα έγινε αποδεκτό ήδη με το κοινό νόμισμα), θα επιβάλλει υπερεθνικές ρυθμίσεις και αυστηρούς ελέγχους στη δημοσιονομική πολιτική, τη ρευστότητα, τις κεντρικές τράπεζες, τον ανταγωνισμό, τις νέες τεχνολογίες, και τους εθνικούς προϋπολογισμούς(επιχειρούνται ήδη σήμερα τέτοιες ρυθμίσεις), και θα προωθήσει τις περίφημες τέσσερεις ελευθερίες, για να γίνει η πρώτη παγκόσμια ανταγωνιστική δύναμη.   

Την ίδια όμως ώρα, και παρά την κρίση χρέους που φορτώθηκε από την ασυδοσία της παγκόσμιας χρηματοπιστωτικής ελίτ που ξέσπασε το 2007 στις ΗΠΑ, η Ε.Ε παρακολουθείται ως πρωτότυπο και αυθεντικό εγχείρημα ηπειρωτικής οργάνωσης από ολόκληρο τον κόσμο, και για αυτό επηρέασε  ανάλογες συγκροτήσεις σε όλο τον πλανήτη.  Με πρότυπο την Ε.Ε, συγκροτήθηκαν ενώσεις στην Ασία η Ένωση Εθνών της Νοτιοανατολικής Ασίας (ASEAN), στην Αφρική η Αφρικανική Ένωση, στη Νότια Αμερική η  Ένωση Νοτιοαμερικανικών Εθνών (Mercosur), στη Βόρεια Αμερική η Βορειοαμερικανική Συμφωνία Ελεύθερου Εμπορίου (NAFTA). 

Με όλες τις αδυναμίες, τις αβεβαιότητες και τις καθυστερήσεις της, αποτελεί την «καρδιά του πλανήτη», είναι αυτάρκης, πλεονασματική, με σημαντικά περιουσιακά  στοιχεία, διαθέτει το ισχυρότερο νόμισμα του κόσμου και «δύναμη πυρός», παρά την κρίση χρέους και τις αρχιτεκτονικές ανισορροπίες στη δομή της. Τα αποθέματα χρυσού για παράδειγμα της Γαλλίας και της Ιταλίας, θα μπορούσαν να καλύψουν άνετα και χωρίς κανένα κίνδυνο, τις απαιτούμενες εγγυήσεις του οποιουδήποτε  μηχανισμού χρηματοπιστωτικής σταθερότητας η την ανάγκη κοπής χρήματος, να επαναφέρουν τις αγορές σε συνθήκες πλήρους ηρεμίας και να αντιμετωπίσουν τις επιθέσεις των κερδοσκόπων πολύ εύκολα, οι οποίοι μπροστά στην οικονομική δύναμη της Ευρώπης μοιάζουν με αδύναμα μειράκια.  Από όποια σκοπιά και αν την εξετάσει κανείς την Ε.Ε (γεωπολιτική, οικονομική, πολιτική, κοινωνική, πολιτισμική, τεχνολογική περιβαλλοντική) παρουσιάζει σημαντικά συγκριτικά πλεονεκτήματα σε σχέση με τους ανταγωνιστές της και κυρίως δεν πρόκειται να διαλυθεί.

Επιπροσθέτως οι σύγχρονες απαιτήσεις και οι αναγκαστικές δεσμεύσεις των μεγάλων κρίσεων που πλανώνται πάνω από τον πλανήτη Γή όπως, η κλιματική αλλαγή, η δημογραφική έκρηξη η εξάντληση των φυσικών και ενεργειακών πόρων, ευνοούν τις ηπειρωτικές συσπειρώσεις των εθνών για να αντιμετωπιστούν τα κρίσιμα παγκόσμια προβλήματα. Οι χώρες των BRIC (Βραζιλία, Ρωσία, Ινδίες Κίνα) αποτελούν ήδη το νέο αναπτυσσόμενο κίνημα εθνών με ισχυρές γεωπολιτικές, οικονομικές και διπλωματικές δυνατότητες.

Στις συνθήκες αυτές, που η πορεία της παγκοσμιοποίησης μορφοποιείται στις νέες παγκόσμιες ανακατατάξεις και τα περισσότερα έθνη του πλανήτη, προσαρμόζονται στο νέο περιβάλλον των ηπειρωτικών ολοκληρώσεων, θα είναι τουλάχιστον ανόητο αν όχι εγκληματικό, η Ελλάδα, το «λίκνο της Ευρώπης» όπως την αποκαλούν οι άλλοι ευρωπαϊκοί λαοί, να εγκαταλείψει το φυσικό της χώρο την Ευρώπη, στον οποίο  βρίσκεται ενταγμένη, για να αποφύγει την επίλυση κρίσιμων εσωτερικών προβλημάτων κοινωνικής οργάνωσης και οικονομικής ανάπτυξης που την ταλανίζουν επί δεκαετίες κυρίως από την ανικανότητα που επέδειξε το πολιτικό προσωπικό της, που άλλωστε μετά την μεταπολίτευση ο ίδιος ο λαός της το ανέδειξε.  

Σήμερα μάλιστα που ο Ελληνικός Λαός επιδιώκει κρίσιμη και ελπιδοφόρα πολιτική στροφή προς τη νέα Ριζοσπαστική Αριστερά που γεννιέται, το ΣΥΡΙΖΑ ΕΚΜ, φανταστείτε, οι Έλληνες Αριστεροί, ως μωρές παρθένες, να προτείνουν στον ελληνικό λαό μια «έξοδο» από την Ευρώπη, ένα άλμα στο κενό, σε κρίσιμες ώρες για το λαό και τον τόπο.

Κανένας λογικός άνθρωπος στην Ελλάδα δεν πρόκειται να αποδεχτεί τέτοια επικίνδυνη άποψη ενώ η Ευρωπαϊκή Αριστερά και ο πολιτικός της φορέας το ΚΕΑ που προσβλέπουν με ενδιαφέρον στο εγχείρημα και τις προσπάθειες του ΣΥΡΙΖΑ ΕΚΜ, οφείλει να αντιμετωπίσει τη μεγάλη πρόκληση και στο πεδίο της Ε.Ε, και να προτείνει το δικό της αριστερό όραμα της ομοσπονδιακής συγκρότησης της Ευρώπης, με συνταγματική κατοχύρωση, Δημοκρατία  αλληλεγγύη, ευημερία, κοινωνική προστασία και αειφόρα πορεία προς το μέλλον με την Αριστερά στο κέντρο των ευρωπαϊκών εξελίξεων.