Ψεύδη και παραποιήσεις στον Προϋπολογισμό 2013

 

ΦΟΡΟΛΟΓΙΑ.

Τελικώς η δημοκρατική φορολογική μεταρρύθμιση, που θα μπορούσε να αμβλύνει τις επιπτώσεις της οικονομικής κρίσης σε βάρος των μόνιμων υποζυγίων των μισθωτών και συνταξιούχων, που επιβαρύνονται για ατελείωτα χρόνια με το μεγαλύτερο βάρος των κάθε φορά φορολογικών επιβαρύνσεων, παραμένει όνειρο απατηλό και στις συνθήκες της κρίσης. Αντ’ αυτού παρουσιάζονται, μια σειρά νέων επιβαρυντικών φορολογικών μέτρων,  και  στο μέλλον, όπως ισχυρίζεται η ανάλγητη τρικομματική κυβέρνηση, «Θα προετοιμαστεί μια φορολογική μεταρρύθμιση που θα αποσκοπεί στην απλούστευση του φορολογικού συστήματος, στον περιορισμό των διακρίσεων των προτιμησιακών καθεστώτων, συμπεριλαμβανομένου και της διεύρυνσης της φορολογικής βάσης, επιτρέποντας έτσι τη σταδιακή μείωση των φορολογικών συντελεστών όσο η απόδοση εσόδων βελτιώνεται. Ομολογείται δηλαδή μια ακόμη άμεση φορολογική επιδρομή σε βάρος των μόνιμων και ήδη εξαθλιωμένων υποζυγίων και στο βάθος, στο άγνωστο μέλλον,  θα εμφανιστούν "τα ουρί του φορολογικού παραδείσου".

Η φοροδιαφυγή μετατίθεται και αυτή στο μέλλον με θέσπιση μέτρων που παρατίθενται στο σχέδιο, ως έκθεση ιδεών, αορίστως, με διάφορες φορολογικές αλλαγές. Εξαγγέλλονται δήθεν μέτρα για φορολογικές παραβάσεις, για την ακίνητη περιουσία, για την αναδιάρθρωση του φορολογικού μηχανισμού και της Φορολογικής Διοίκησης, που τα περισσότερα από αυτά έχουν ακουστεί στην Βουλή και τα προηγούμενα χρόνια. Κανένα  συγκεκριμένο χρονοδιάγραμμα ή δέσμευση για την ταχεία, έστω,  προώθησή τους. Μια δηλαδή «από τα ίδια»  που επαναλαμβάνονται, ως copy paste,  κάθε χρόνο στα σχέδια των προϋπολογισμών.

Είναι προφανώς λογικό, μια ανίκανη κυβέρνηση που για τέσσερεις μήνες συζητάει και μαγειρεύει μέτρα  μαζί με τις συνιστώσες της, μόνο για περικοπές σε βάρος όλων των αδύναμων κοινωνικών κατηγοριών και στρωμάτων,που πλήττονται βάναυσα από την κρίση, για να τα εντάξει στο τρίτο μνημόνιο του αίσχους, να μην έχει την τόλμη να επεξεργαστεί και να παρουσιάσει, πριν από την κατάθεση του Προϋπολογισμού, ένα ολοκληρωμένο δημοκρατικό σχέδιο φορολογικής μεταρρύθμισης. Για να κατανείμει, έστω στο μέλλον, δίκαια τα φορολογικά βάρη στα φυσικά και νομικά πρόσωπα, ανάλογα με το πραγματικό εισόδημά τους.

Αξίζει να σημειωθεί μια βαρύγδουπη «μελλοντική πρόταση», σχετική με την οργιώδη  διαφθορά που μαστίζει διαχρονικά την Ελλάδα, που προκαλεί θυμηδία στους δύσκολους καιρούς που περνάει ο Ελληνικός λαός.

«Εκπόνηση ενός πλήρως ολοκληρωμένου σχεδίου κατά της διαφθοράς στα πρότυπα των βέλτιστων διεθνών πρακτικών!».

ΔΙΑΡΘΡΩΤΙΚΕΣ ΜΕΤΑΡΡΥΘΜΙΣΕΙΣ.

Στο κεφάλαιο αυτό κορυφώνεται ο εμπαιγμός της απίστευτης τρικομματικής κυβέρνησης. Η υποκριτική στάση της αγγίζει τα όρια της απάτης. Με μια σειρά, ήσσονος σημασίας, διαρθρωτικού χαρακτήρα μεταβολές, επιχειρεί να αποκρύψει τη διαπραγματευτική ανικανότητά της και την εγκληματική επιλογή της, για την εκποίηση του Δημόσιου Τομέα της οικονομίας, που σε συνθήκες κρίσης θα μπορούσε, υπό προϋποθέσεις εκσυγχρονισμού, διαφανούς λειτουργίας και κοινωνικού ελέγχου, να επιτελέσει  ριζικά διαφορετικό έργο, στην προοπτική της αναγκαίας παραγωγικής ανασυγκρότησης, προς μια νέα βιώσιμη, αειφόρο και αυτοτροφοδοτούμενη ανάπτυξη. Η Ριζοσπαστική Αριστερά δεν υπερασπίζεται το δημόσιο τομέα της οικονομίας από μια θέση ιδιόμορφου κρατισμού, αλλά σήμερα που καταρρέουν τα πάντα στην Ελλάδα, μόνο με έναν ισχυρό εκσυγχρονισμένο,  κοινωνικοποιημένο και παραγωγικό δημόσιο τομέα, θα μπορούσε η χώρα να ανοίξει δρόμο θετικής διεξόδου από την πολύμορφη κρίση που τη μαστίζει. Η διαπίστωση αυτή δεν είναι «αντιμεταρρυθμιστική ή συντηρητική ιδεολογία» ούτε όμως είναι ενταγμένη στην ανόητη και άκρως φιλελεύθερη διαπίστωση της «απελευθέρωσης της οικονομίας από το κράτος».

Η αντιμετώπιση της χρηματοοικονομικής κρίσης του 2007 έδειξε αδιαμφισβήτητα ότι η διάσωση των εθνικών οικονομιών των ΗΠΑ και του Ηνωμένου Βασιλείου έγινε από τα κράτη και όχι από το City ή την Wall Street. Τότε ο μόνος τρόπος να  αντιμετωπιστεί η κατάρρευση του Τραπεζικού Συστήματος και των Δημόσιων Ασφαλιστικών Οργανισμών (πχ AIG), ήταν η κρατική εθνικοποίηση τους. Φυσικά ούτε οι Αμερικανοί ούτε οι Βρετανοί , ούτε η Ε.Ε , ακόμα και η χώρα μας που επιχείρησαν ανακεφαλαιοποιήσεις στα τραπεζικά συστήματα, υποστήριξαν ότι τα εθνικοποιούσαν Αυτό κόπηκε και κρύφτηκε δεόντως  από τα συστημικά επικοινωνιακά μέσα ενημέρωσης, προκειμένου να εξυπηρετηθούν τα κυρίαρχα συμφέροντα των μετόχων του πανίσχυρου και στην Ελλάδα χρηματοπιστωτικού λόμπυ.

Το ζητούμενο για τα έθνη σήμερα δεν είναι η άκρατη μεγέθυνση με όρους απελευθερωμένων αγορών. Είναι η αναζήτηση μιας νέας ευημερίας για τον άνθρωπο και τον πλανήτη προφανώς και για τη χώρα μας, ή για  όσους λαούς αναζητούν διεξόδους από κάθε μορφής κρίση, όπως δείχνουν οι κοσμογονικές εξελίξεις και τα κοινωνικά κινήματα, στις ΗΠΑ, στον ευρωπαϊκό νότο,  στον αραβικό κόσμο, στις χώρες της Λατινικής Αμερικής, στα υπό ανάπτυξη κράτη,  που κυριολεκτικά βαρέθηκαν να διαβιούν σε συνθήκες κρίσης και εξαθλίωσης και ανοίγουν δρόμους ελευθερίας, δημοκρατίας και οικονομικής ευημερίας. Το δημοκρατικό σύνθημα του κινήματος στις ΗΠΑ occupy the Wall street  «είμαστε το 99%» έμεινε πλέον αγωνιστική και δημοκρατική  παρακαταθήκη στις κοινωνίες των πολιτών μαζί μετα προηγούμενα συνθήματα που συγκλόνισαν τον κόσμο.

Κατά τις εκτιμήσεις της Ριζοσπαστικής Αριστεράς, απαιτείται ένα ριζικά διαφορετικό οικονομικό αφήγημα για μια ευημερούσα κοινωνία, με συγκεκριμένα οικολογικά όρια ακόμη και στο μακροοικονομικό επίπεδο, με  περιορισμό των νεοφιλελεύθερων δογμάτων στην παγκόσμια και εθνική οικονομική σκηνή,  απόρριψη των  αποκρουστικών και αναχρονιστικών εννοιών, της απορύθμισης, της αποκρατικοποίησης, της απελευθέρωσης των αγορών, της εντατικοποίησης, της λιτότητας και της δημοσιονομικής πειθαρχίας. Επιβάλλονται πολιτικές ανθρωποκεντρικού εκσυγχρονισμού,επενδυτική επαναδραστηριοποίηση του δημόσιου τομέα της οικονομίας ως «εθνικού πρωταθλητή», αφού σε συνθήκες κρίσεις ο ιδιωτικός τομέας δεν επιδιώκει να επενδύσει σε ανταγωνιστικούς και κοστοβόρους τομείς, δραστηριοποιείται σε άλλους κερδοφόρους τομείς. Απαιτείται κοινωνική συναίνεση και αλληλέγγυα οικονομία, ανάδειξη του τρίτου-κοινωνικού  τομέα της οικονομίας των αναγκών, για την αύξηση της απασχόλησης, και την περιβαλλοντική προστασία (πάρκα, πράσινοι πνεύμονες, βιβλιοθήκες, ενεργειακή  πολιτική με οικολογικά  στοιχεία,  δημόσιες τηλε-οπτικοακουστικές δράσεις (τηλε-υγεία, τηλε-εκπαίδευση, τηλε-πληροφόρηση) μαζικές μουσικές και πολιτιστικές παρεμβάσεις, την αναβάθμιση του δημόσιου χώρου την προστασία των δασών, την πυροπροστασία, τη βελτίωση των δημόσιων μεταφορών και των συγκοινωνιακών μέσων μαζικής μεταφοράς(πλοίο, σιδηρόδρομος, υδροπλάνο), το δραστικό περιορισμό της ρύπανσης και της μόλυνσης του περιβάλλοντος, την προστασία της απασχόλησης, της τρίτης ηλικίας και των μονογονεϊκών οικογενειών κ.α), προκειμένου να καλυφθούν οι ανάγκες ενός νέου εναλλακτικού οικολογικού κοινωνικού μοντέλου διεξόδου από την πολύπλευρη κρίση, με ήπια μορφή ανάπτυξης, με αιχμή στις μακρόπνοες δημόσιες κοινωνικές και οικολογικές επενδύσεις, με προτεραιότητα τις ανθρώπινες ανάγκες (υγεία, παιδεία, πολιτισμό, περιβάλλον την απασχόληση και την κοινωνική πρόνοια).

Είναι ευνόητο ότι «στοχεύσεις» που προωθούν την απελευθέρωση της οικονομίας από το κράτος και τις δημόσιες επιχειρήσεις προς  τις ιδιωτικοποιήσεις, ως πανάκεια για τη δήθεν εθνική σωτηρία και την αποτίναξη του κακού κράτους από την επιχειρηματικότητα, που οικοδομήσαν οι ανά τον κόσμο διαχειριστές της φιλελεύθερης εξουσίας  με την πολιτική τους τα τελευταία τριάντα χρόνια, είναι έωλα, αναχρονιστικά, και αντίθετα στις σύγχρονες τάσεις για την υπέρβαση των οικονομικών,  οικολογικών, κοινωνικών πολιτιστικών κρίσεων και των εθνικών αδιεξόδων που  οι ίδιοι δημιούργησαν. Για παράδειγμα αντί να προωθηθεί η κατασκευή σύγχρονων τραίνων ταχείας κυκλοφορίας (DGV), επιχειρείται η  εκποίηση του ΟΣΕ και των επιχειρήσεών του (ΤΡΑΙΝΟΣΕ) που είναι οι πιο φιλικές προς το περιβάλλον δημόσιες επιχειρήσεις. Οι πιο αναγκαίες για τις μαζικές μεταφορές στην περίοδο της κρίσης και οι απαραίτητες για μια νέου τύπου ευημερία,οδηγούνται  σε εκποίησή που   αποτελεί έγκλημα εθνικό διαστάσεων.

ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝ,ΕΝΕΡΓΕΙΑ ΚΑΙ ΚΛΙΜΑΤΙΚΉ ΑΛΛΑΓΉ.

Στους τομείς του περιβάλλοντος, της ενέργειας και της κλιματικής αλλαγής περισσεύει η κυβερνητική υποκρισία. Με μόνο την παράθεση του ατελείωτου καταλόγου των αναγκών στους κρίσιμους αυτούς τομείς στον σχέδιο του προϋπολογισμού, είναι εμφανής η ένδεια της χώρας, ενώ οι μνημονιακές σαρωτικού χαρακτήρα εκποιήσεις, που έχουν επιλεγεί βρίσκονται σε πλήρη αντίθεση με το φιλο-οικολογικό προφίλ, που επιχειρεί να οικοδομήσει με την παράθεση οικολογικής καταγραφής αναγκών στο  σχέδιο του προϋπολογισμού η κυβέρνηση. Αν ο κατάλογος που παρατίθεται στο σχέδιο δεν ήταν εικονικός αλλά έστω μερικώς υλοποιήσιμος, τότε θα μπορούσε να εκτιμήσει κανείς ότι η διαφαίνεται στο βάθος του τούνελ μια διαφορετική προοπτική ανάπτυξης. Όμως δεν πείθουν κανέναν οι οικολογικοί κατάλογοι. Είναι αμείλικτοι οι αριθμοί του ασύλληπτου  περιορισμού των δημόσιων δαπανών και των σαρωτικών εκποιήσεων στον προϋπολογισμό της φτώχειας και στους τομείς αυτούς. Άλλωστε μια  κυβέρνηση που διαχειρίζεται μια οικονομία μπλεγμένη στα δίχτυα του αποκρουστικού «σπιράλ του θανάτου», βυθισμένη σε βαθιά ύφεση, εκρηκτική ανεργία, παραγωγική αποσύνθεση και κοινωνική εξαθλίωση, και εγνωσμένη  πολιτική εκποίησης αμέτρητων περιουσιακών στοιχείων, εξοντωτική δημοσιονομική πειθαρχία, και διαρκή  άγρια λιτότητα,  μέσω του τρίτου μνημονίου, παγώνει  κάθε είδους περιβαλλοντική και ενεργειακή δραστηριότητα. Δεν οικοδομείται σύγχρονη αειφόρος και βιώσιμη  ενεργειακή πολιτική, με ταμειακή ασφυξία στη διαλυμένη  ενεργειακή αγορά ενέργειας (ΛΑΓΗΕ, ΑΔΜΗΕ, ΔΕΗ), με τα μεγάλα χρέη των ιδιωτών παραγωγών προς τη ΔΕΠΑ και τα επίσης σημαντικά χρέη προς τους «ανεξάρτητους ηλεκτροπαραγωγούς» από τους δημόσιους ενεργειακούς φορείς. Δεν προωθείται η οικολογική αντίληψη στην οικονομία με το πάγωμα όλων των δράσεων στις ΑΠΕ (φωτοβολταϊκά, αιολικά κ.α) και το πρόσφατο μεγάλο κερδοσκοπικό φαγοπότι των ιδιωτικών συμφερόντων στον τομέα αυτό, που διαμέλισαν το όραμα της περιβόητης «πράσινης ανάπτυξης». Δεν νομιμοποιείται για όλους αυτούς τους λόγους η μνημονιακή κυβέρνηση, ούτε καν να παραθέτει καταλόγους υποτιθέμενων  οικολογικών και ενεργειακών στόχων της διότι  προκαλεί το δημόσιο αίσθημα.

ΑΠΟΚΡΑΤΙΚΟΠΟΙΗΣΕΙΣ.

Στον τομέα αυτό αποκαλύπτεται ανάγλυφη η κυβερνητική υποκρισία. Η κυβέρνηση δηλώνει απερίφραστα ότι: «Η σχεδιασμένη μεταφορά επιλεγμένων περιουσιακών στοιχείων στον ιδιωτικό τομέα θα ωφελήσει πολλαπλά την Ελληνική οικονομία!», με "την άμεση μείωση του δημόσιου χρέους, την εξάλειψη της κρατικής χρηματοδότησης οποιασδήποτε μορφής, τον εκσυγχρονισμό τους και καλύτερες υπηρεσίες στους πολίτες". Το ανατριχιαστικά ευρύ και ασύδοτο χαρτοφυλάκιο του ΤΑΙΠΕΔ, μαρτυράει τη φιλελεύθερη απογείωση της κυβέρνησης, της οποίας μάλιστα  οι δύο συνιστώσες οραματίζονται τον Σοσιαλισμό. Είναι να απορεί κανείς για τον πολιτικό εκφυλισμό του ελληνικού πολιτικού προσωπικού. Ακίνητα, επιχειρήσεις ενέργειας (ΔΑΠΑ,ΔΕΦΑ,ΕΛΠΕ,ΔΕΗ,ΑΔΜΗΕ), μεταλλευμάτων, ταχυδρομείου, τραπεζών λαχείων, χρήσης ραδιοσυχνοτήτων, και «λοιπών περιουσιακών στοιχείων» όπως ανερυθρίαστα αναφέρει το σχέδιο προϋπολογισμού, αναδεικνύουν έναν από τους  πιο αποκρουστικούς νεοφιλελεύθερους κυβερνητικούς σχηματισμούς που επιβιώνουν σήμερα στην Ευρώπη. Είναι αρκετό ένα κραυγαλέο επιχείρημα για να κατανοήσουν οι Έλληνες πολίτες το ποιόν της τρικομματικής κυβέρνησης. Τη μια στιγμή εκποιεί την εθνική περιουσία, την άλλη πλέκει στο χαρτί, οικολογικές αναζητήσεις και την τρίτη, καλύπτει με αδιαφάνεια και προκλητικό κρατικιστικό πνεύμα, την ανακεφαλαίωση των τραπεζών και τα συμφέροντα των μετόχων τους, με πακτωλούς δισεκατομμυρίων € κρατικού χρήματος που βεβαίως φορτώνονται στις πλάτες των ελλήνων φορολογουμένων. Ο δε γενικός στόχος των εσόδων από τις αποκρατικοποιήσεις  είναι της τάξης 2,5 δις € για το 2013, όταν μόνο η βεβαιωμένη και ασύλληπτη φοροδιαφυγή, υπερβαίνει την ίδια περίοδο τα  11 δις €, παρά τις έντονες  εγχώριες και διεθνείς πιέσεις για την σύλληψή της, η οποία μέχρι σήμερα έχει επιφέρει πενιχρά έσοδα  μερικών εκατομμυρίων € .