Η ανατροπή του νεοφιλελευθερισμού η μόνη διέξοδος

Είναι περίπου αυταπόδεικτο, ότι η κατάρρευση του πρώην υπαρκτού σοσιαλισμού και η κατάργηση του πάλαι ποτέ διπολικού κόσμου, εδραίωσε την πεποίθηση, ότι η κρίση του καπιταλισμού και η επικείμενη ανατροπή του, ήταν ένας μύθος. Το όραμα αυτό μετατίθεται στο απροσδιόριστο μέλλον.

Η μεθοδευμένη από γνωστά κέντρα (από τις αρχές της δεκαετίας του 70), κυριαρχία ενός  οικονομικοπολιτικού δόγματος (του νεοφιλελευθερισμού), κατά τον κορυφαίο  Γερμανό στοχαστή Γιούγρκεν Χάμπερμας, διογκώθηκε και αναδείχτηκε σε κοσμοθεωρία, που κατευθύνει τις τύχες ολόκληρου του κόσμου.

Ξεκίνησε από τη γνωστή οικονομική φράξια της «σχολής του Σικάγου», τη δεκαετία του 70, διασφαλίστηκε θεσμικά με τη «συναίνεση της Ουάσιγκτον», διέγραψε με την ενεργό  συμβολή  των πιο ακραίων συντηρητικών πολιτικών και μυστικών υπηρεσιών, μια καταστροφική πορεία ανά τον κόσμο (Λατινική Αμερική, Ανατολική Ασία, Ρωσία, Ανατολική Ευρώπη).  Σήμερα επικάθεται επί των  κεφαλών των δύο μεγάλων οικονομικών οντοτήτων, των ΗΠΑ και της  Ε.Ε, με στόχο να επιβάλλει παγκοσμίως τη νέα τάξη των νεοφιλελεύθερων δογμάτων  και στις αναδυόμενες δυνάμεις (Κίνα, Ινδίες, Ρωσία κ.α).

Επομένως η ανατροπή του νεοφιλελεύθερου δόγματος προέχει αντικειμενικά της υπερβάσης του καπιταλισμού, γιατί έχει καταστρέψει ήδη έθνη και τώρα επιτίθεται στις ανεπτυγμένες περιφερειακές οντότητες. Η πρόσφατη παγκόσμια χρηματοπιστωτική κρίση, ανέδειξε ανάγλυφη αυτή την πραγματικότητα.  Η Ναούμι Κλάϊν με το βιβλίο της  «Σοκ και Δέος» έδωσε μια πολύ παραστατική εικόνα για τις καταστροφικές συνέπειες αυτού του νέου παγκόσμιου ολετήρα.

Τι συμβαίνει στις ανεπτυγμένες και αναπτυσσόμενες περιοχές.

Οι ΗΠΑ και η Ε.Ε στροβιλίζονται στις μέρες μας, κάτω από την επιρροή του άκρατου και ασύδοτου νεοφιλελεύθερου δόγματος, και πασχίζουν ανεπιτυχώς να ελέγξουν τις σοβαρές παρενέργειές του, στην οικονομική και κοινωνική δραστηριότητα, χωρίς όμως να το επιτυγχάνουν, αφού δεν εγκαταλείπουν το επάρατο αυτό δόγμα.

Οι αναπτυσσόμενες χώρες των BRICS, δεν είναι ενταγμένες στη δομή της παρούσας παγκόσμιας εξουσίας. Η οικονομική κρίση του Δυτικού κόσμου τις ενθαρρύνει, να δημιουργήσουν τη δική τους κλειστή ολοκλήρωση. Η Κίνα ήδη προωθεί την ιδέα ότι ο καπιταλισμός και η δημοκρατία είναι πλέον ξεπερασμένα πρότυπα εξουσίας.

Έτσι οι μεγάλες προκλήσεις  που αντιμετωπίζει ο πλανήτης τον 21^ο αιώνα , χρηματοπιστωτικές κρίσεις και ασυδοσία του παγκόσμιου τραπεζικού συστήματος, κλιματική αλλαγή, ισοπέδωση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, παγκόσμια δημογραφική έκρηξη, εξαθλίωση μεγάλου τμήματος της ανθρώπινης ύπαρξης, παγκόσμια  διατροφική κρίση, ενεργειακή κρίση, εκατοντάδες πολεμικές συρράξεις, ενίσχυση του εξτρεμιστικού φονταμενταλισμού  κ.α, δεν αντιμετωπίζονται με μια παγκόσμια οπτική ενώ τα προβλήματα του πλανήτη παραμένουν σε εκκρεμότητα ή επιδεινώνονται σε βάρος της ανθρωπότητας και των αναγκών της

Ειδικότερα στην Ε.Ε, η απόφαση της Ε.Κ.Τ να στηρίξει, υπό προϋποθέσεις, τις υπερχρεωμένες χώρες του Νότου της Ευρώπης (Ιταλία, Ισπανία), απλά προσφέρει χρόνο στους Ευρωπαίους πολιτικούς, να εφαρμόσουν  σκληρά δημοσιονομικά και εισοδηματικά μέτρα για να αντιμετωπίσουν την κρίση χρέους, με νεοφιλελεύθερους όρους

Αντιθέτως,  η έξοδος από την ύφεση, η μείωση του χάσματος ανταγωνιστικότητας στο εσωτερικό της Ένωσης, και η αποτελεσματική αναδιάρθρωση της ΟΝΕ, παρά τη δημοσιονομική σύγκλιση ή και την εφαρμογή μακροοικονομικών πολιτικών, θα είναι μακρόσυρτη, ιδιαίτερα δύσκολη και κοινωνικά επώδυνη.

Τα ζητούμενα για την Ευρώπη

Στις νέες συνθήκες που θα δημιουργηθούν με τη συμβολή όλων όσων υιοθετούν το όραμα της Ενωμένης Ευρώπης, σε  μια πανευρωπαϊκή προσπάθεια θα τεθούν σε νέες βάσεις οι πολιτικές και οι όροι για την ολοκλήρωση της Ευρωπαϊκής ενοποίησης. Θα καθοριστούν νέες κατευθυντήριες γραμμές όπως:

Η επεξεργασία και η προώθηση ενός δημοκρατικού συνταγματικού πλαισίου που θα θέτει τις βάσεις για μια Δημοκρατική, Προοδευτική Ομοσπονδία  της Ευρώπης, μακριά από τα νεοφιλελεύθερα δόγματα.

Η διατήρηση  και η  ενίσχυση  το μοντέλου της κοινωνικής Ευρώπης.

Η διασφάλιση και η αναβάθμιση  των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.

Η ολοκλήρωση της  ευρωπαϊκής πολιτικής για την αντιμετώπιση της κλιματικής αλλαγής.

Η προώθηση νέων κοινών  πολιτικών, με αιχμές, την οικονομική σύγκλιση και την κοινωνική συνοχή.

Η  μετάλλαξη της ανεξάρτητης  ΕΚΤ, σε τράπεζα ομοσπονδιακού τύπου (κατά το πρότυπο της  FED των ΗΠΑ ), που  θα ενισχύει άμεσα και  με προϋποθέσεις, τις χώρες της Ένωσης  που εμφανίζουν ελλείμματα.

Αύξηση του Ενωσιακού προϋπολογισμού στο ύψος του 25% του συνολικού Ενωσιακού ΑΕΠ για να πραγματοποιούνται ενισχυτικές μεταβιβάσεις πόρων στα κράτη μέλη που  δεν ευνοούνται από την αύξηση του ενωσιακού ΑΕΠ.

Η οριστική  εγκατάλειψη  της λαίλαπας των νεοφιλελεύθερων πολιτικών,  που μόνο αδιέξοδα προκαλούν και δεν έχουν καμία απολύτως συνάφεια με το όραμα της ενωμένης  κοινωνικής και οικολογικής Ευρώπης.

Ανάλογα προβλήματα αντιμετωπίζουν και οι ΗΠΑ. Η ανάπτυξη είναι αναιμική, στην πολιτική σκηνή επικρατεί  πόλωση, και ο μέσος αμερικανός δεν είδε αλλαγή των συνθηκών ζωής  του, ούτε διαπίστωσε αλλαγή στο μοντέλο διαχείρισης, μετά την κρίση του 2007 και μετά την εκλογή ενός πιο προοδευτικού Προέδρου.  Οι προεκλογικές υποσχέσεις του Μ. Ομπάμα  παρέμειναν ανεκπλήρωτες. Στο Κογκρέσο αναμένονται σκληρές συγκρούσεις για τον προϋπολογισμό και το χρέος των ΗΠΑ.

Ο Πρόεδρος Ομπάμα επιχειρεί με ένα «νομοθέτημα τέρας» 2,3 χιλιάδων σελίδων να διαμορφώσει το θεσμικό πλαίσιο ρύθμισης και εποπτείας του χρηματοπιστωτικού συστήματος, για να αποτρέψει μια νέα χειρότερη κρίση. Η πολιτική πόλωση μεταξύ των δύο μεγάλων κομμάτων εξουσίας παραλύει την Ουάσιγκτον και απομακρύνει τις πιθανότητες ουσιαστικών μεταρρυθμίσεων  στην Wall Street. Η διαφαινόμενη  νέα  νίκη του Μ. Ομπάμα δεν δίνει σοβαρές ελπίδες για αλλαγή σκηνικού στην ασκούμενη πολιτική των ΗΠΑ. Είναι άλλωστε γνωστόν  ότι το οικονομικό επιτελείο της Ουάσιγκτον διατηρείται, με μικρές διαφοροποιήσεις, με τα ίδια  πρόσωπα από την εποχή του Τζ. Μπους. Όθεν εξάγεται το ασφαλές συμπέρασμα, ότι τα νεοφιλελεύθερα δόγματα θα μακροημερεύσουν  στις ΗΠΑ, έστω και αν το 99% απορρίπτει αυτή την πολιτική, όπως διατείνεται το μαζικό αμερικανικό  κοινωνικό κίνημα «Occupy Wall Street».

Το δίδαγμα

Όλα τα παραπάνω επιβεβαιώνουν με τον πιο τραγικό τρόπο τις μακρόχρονες και βασανιστικές δυσκολίες που θα αντιμετωπίσει η χώρα μας και ο Ελληνικός Λαός  για να επιτύχει, κάποτε στο μέλλον, διέξοδο από  την οικονομική κατάρρευση και την κοινωνική εξαθλίωση που την  οδήγησαν με ακρίβεια τα δύο πρώην μεγάλα κόμματα εξουσίας ΠΑΣΟΚ και Ν.Δ και η σημερινή  εσωτερική τρόικα.

Η Ευρωπαϊκή Ένωση αργά η γρήγορα θα βρει το δρόμο της, η Ελλάδα όμως είναι αμφίβολο αν θα μπορέσει να ορθοποδήσει σε εύλογο χρονικό διάστημα, με ότι αυτό συνεπάγεται. Δυστυχώς το  μόνο απροσδιόριστο στοιχείο,  στις εσωτερικές εξελίξεις είναι, με ποιόν τρόπο  η εσωτερική τρόικα, θα κατέβει από το βάθρο της εξουσίας, στο οποίο αναρριχήθηκε εξαπατώντας το λαό. Ήδη με βάση τις εξελίξεις στο εσωτερικό, το ευρωπαϊκό και το διεθνές περιβάλλον αλλά και την ανικανότητα της  ίδιας, η σκάλα καθόδου από το βάθρο της αδιέξοδης εξουσίας που ασκεί,  έχει απομακρυνθεί. Έτσι η κάθοδός της από αυτό, θα είναι δύσκολη και επώδυνη. Βεβαίως υπάρχουν και τα ελικόπτερα!

Το δίδαγμα αφορά και στην απέναντι, της εσωτερικής Τρόικα όχθη, τις εναπομείνασες δυνάμεις της δημοκρατίας κυρίως το ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και το Εθνικό κοινοβούλιο, εξαιρουμένων βεβαίως των φασιστοειδών που εξέθρεψε η κρίση.  Με ποιο τρόπο, λαμβάνοντας σοβαρά υπόψη τις εξελίξεις, θα διαμορφώσουν και θα προτείνουν ένα ρεαλιστικό σχέδιο διάσωσης, με δίκαια κατανομή  των βαρών , που μέχρι σήμερα φορτώνονται  στα συνήθη υποζύγια(μισθωτούς και συνταξιούχους), με πραγματική διαπραγμάτευση, εντός του θεσμικού ευρωπαϊκού πλαισίου, ώστε να γίνει αποδεκτή από την πλειοψηφία του Ελληνικού λαού. Για να μπορέσει να οδηγηθεί  η χώρα προς  θετική διέξοδο από την κρίση, με τις λιγότερες και όσο γίνεται, κοινωνικά δίκαιες  απώλειες, και φυσικά, με την ανατροπή της σημερινής ανάλγητης πολιτικής των τριών κομμάτων, της ανίκανης εξουσίας, κατά γενική ομολογία, που θα παραμείνουν στην ιστορία του τόπου όχι ως «σωτήρες της πατρίδας» όπως ισχυρίζονται οι ίδιοι, αλλά ως η «συμμορία της καταστροφής του τόπου».