Τι να κάνουμε.

   

                                                                                                  Ο  ΣΥΡΙΖΑ στις σημερινές συνθήκες της πολύμορφης κρίσης που μαστίζει τη χώρα, βρίσκεται μπροστά σε πολύ σημαντικές προκλήσεις. Πολιτική, Φυσιογνωμία, Οργάνωση, Πρόγραμματική βάση,Κυβερνητική προοπική, είναι μερικές από αυτές.
Η σοβαρότερη κατά τη γνώμη μου είναι η πολιτική πρόκληση. Προβάλλεται με τρεις σοβαρές καταστάσεις.
Η μία, αφορά στην πορεία της Ε.Ε, στον πυρήνα της οποίας συμμετέχει και η Ελλάδα. Σήμερα η Ε.Ε κλυδωνίζεται από την κρίση χρέους και αντιμετωπίζει συνθήκες ύφεσης καθώς και  σοβαρά αναπτυξιακά και δημοσιονομικά προβλήματα στις χώρες του ευρωπαϊκού νότου, προεξάρχουσας της Ελλάδας που η οικονομία της καταρρέει. Η κατάσταση αυτή είναι απόροια κυρίως της συστημικής ανεπάρκειας της ζώνης του ευρώ αλλά και αποτέλεσμα των νεοφιλελεύθερων πολιτικών που επικρατούν την τελευταία δεκαετία στην Ε.Ε.  Εκφραστής αυτής της πολιτικής οι χώρες του ευρωπαϊκού Βορά με τη Γερμανιά επικεφαλής,  που ως γνωστόν αποτελεί την ατμομηχανή ανάπτυξης της Ένωσης.


Η δεύτερη αφορά στην πορεία  τη χώρα μας η οποία απο το 1980 εμφανίζει σταθερά, δυο επικίνδυνες ανισορροπίες, ελλειμματα στους ετήσιους προϋπολογισμούς της τάξης του 5% ετησίως, και σοβαρό και διογκούμενο έλλειμμα στο ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών, που το 2008 εκτινάχτηκε στο ύψος των -34,8 δις ευρώ, και από το 2011 κινείται στο ύψος των -21 δις ευρώ. Το έλλειμμα αυτό κινείται σε αυτά τα επίπεδα από τις αυξημένες εισαγωγές που συνεχίζονται ακάθεκτες παρά την ένταση της κρίσης και καθιστά απαγορευτική την επιστροφή της χώρας στις αγορές.

Η τρίτη κατάσταση αφορά στην αδιέξοδη πορεία που ακολουθεί η χώρα. Η Ελλάδα βρίσκεται υπό οικονομική κατάρευση, και κυβερνάται από μια ανίκανη κυβέρνηση τριών κομμάτων, που εξαπάτησαν προεκλογικά το εκλογικό σώμα με την περιβόητη "επαναδιαπραγμάτευση",δεν έχουν πρόγραμμα διεξόδου από την κρίση ούτε είναι ικανοί να τη διαχειριστούν,παρά μόνο επαγγέλονται τη "σωτηρία της πατρίδας", που θα επιτύχουν μέσω της φιλευσπλαχνίας των δανειστών μας και της τρόικα, μετά την επιβολή της διαρκούς και άγριας λιτότητας των μνημονίων που θα συνεχίζονται εσαεί και οδηγούν με ακρίβεια τη χώρα σε ανθρωπιστική κρίση. Ο  τρόπος που θα διαχειριστεί ο ΣΥΡΙΖΑ αυτές τις τρεις πολύ σοβαρές καταστάσεις, εφόσον κατατεθούν  πειστικές προτάσεις  και  προωθηθούν δράσεις ενισχυτικές των ΄θεσεών' του,  θα αποτελέσουν το βάθρο για το νέο  κοινωνικό λάκτισμα για την κατάκτηση  της  κυβερνητικής εξουσίας  που είναι και το ζητούμενο σήμερα.

Οφείλει επομένως ο ΣΥΡΙΖΑ να επεξεργαστεί, τώρα, και να προωθήσει μια εναλλακτική τεκμηριωμένη και κυρίως εφαρμόσιμη διέξοδο προς δύο κατευθύνσεις. Τη μία, προς τη διεκδίκηση μιάς ουσιαστικής διαπραγμάτευσης με τους δανειστές μας, για μια νέα αναδιάρθρωση του δημόσιου χρέους, που ένα σημαντικό  μέρος του βρίσκεται σήμερα στα χέρια του επίσημου (κρατικού) φορέα της Ε.Ε (κράτη μέλη και ΕΚΤ) και μπορεί να αναδιαρθρωθεί (OSI), και την άλλη,προς την επεξεργασία, εκλαίκευση και ταχεία προώθηση μιας εναλλακτικής και αξιόπιστης πρότασης, ενός μεσοπρόθεσμου προγράμματος διεξόδου από την κρίση, που θα επαναφέρει σταδιακά τη χώρα σε τροχιά βιώσιμης ανάπτυξης και όχι μεγέθυνσης, θα αντιμετωπίσει τη δημοσιονομική κατάρευση με τον εκδημοκρατισμό, την ανασυγκρότηση και τη διεύρυνση της φορολογικής πολιτικής και τον περιορισμό των δύο θανατηφόρων ελλειμμάτων (προυπολογισμού και εμπορικό), θα περιορίσει την ασυδοσία σε ορισμένες από τις  αγορές (φάρμακα, καύσιμα,λιανεμπόριο), θα καλύψει το συντομότερο δυνατό τις απώλειες από τη λιτότητα, θα προωθήσει δημόσιες επενδύσεις (εντάσεως εργασίας)  στον κοινωνικό τομέα  και το περιβάλλον, ώστε να δημιουργήσει σύντομα νέες θέσεις εργασίας, χρήσιμες και αποδοτικές για την κοινωνία και την προστασία του περιβάλλοντος οι οποίες  θα καλύψουν αυτές που χάθηκαν από την ύφεση και την ταξική πολιτική των μνημονιακών κυβερνήσεων.

Το πρόσφατο επιτυχημένο  παράδειγμα της Ισλανδίας, αποτελεί μια ελπιδοφόρα ένδειξη, πώς μια ισχυρή, συνεπής και συγκροτημένη προοδευτική κυβέρνηση, μπορεί να  επαναφέρει τη χώρα σε συνθήκες οικονομικής και πολιτικής σταθεροποίησης μετά από μια κρίση σοκ. Το πρόβλημα της Ελλάδας είναι πολιτικό και όχι οικονομικό. Είναι σωστή η εκτίμηση του πρώην Υπουργού Εξωτερικών της Γερμανίας Γιόσκαρ Φίσερ ότι το πρόβλημα της Ελλάδας, από υπόθεση 50 δις ευρώ το μετέτρεψαν (Αθήνα και Βρυξέλλες)  σε πρόβλημα 500 δις. Για αυτό ο ΣΥΡΙΖΑ διεκδικεί σθεναρά την κυβερνητική εξουσία.
Βάση του προγράμματος του ΣΥΡΙΖΑ θα είναι η οικονομική πολιτική του, που σχηματικά τιτλοφορείται οικονομία των αναγκών. Ο τίτλος της δεν παραπέμπει σε πολιτικές περιορισμού της ποιότητας ζωής των ελλήνων πολιτών ή σε μίζερες και κοινωνικά μή αποδεκτές κοινωνικές συνθήκες, σαν εκείνες του πάλαι ποτέ σοβιετικού καθεστώτος. Αντιθέτως θα προωθούνται κοινωνικά και οικολογικά ευαίσθητες πολιτικές που θα διασφαλίζουν, με νέους ποιοτικούς δείκτες, την πραγματική ευημερία και θα συνδέονται άρρηκτα με την αναβάθμιση του δημόσιου τομέα, του μόνου ικανού να αναπτύξει τέτοιες δραστηριότητες, τη βελτίωση των δημόσιων υπηρεσιών υγείας, παιδείας, την εισαγωγή τεχνολογιών αιχμής στις επικοινωνίες, τις μεταφορές, την ενέργεια, την προστασία του περιβάλλοντος και τη Δημόσια Διοίκηση, την αναβάθμιση της ποιότητας ζωής των πολιτών.
Κατευθυντήριες γραμμές αυτής της πολιτικής θα είναι:
1. Η δημοκρατική φορολογική μεταρρύθμιση, το "θάυμα", που το ψάχνουμε και δεν το βρίσκουμε πολλά χρόνια, όταν οι Ισλανδοί το πέτυχαν σε ένα περίπου χρόνο.

2.  Η θεσμική αναδιάρθρωση του κράτους, των θεσμών και της Δημόσιας Διοίκησης, προκειμένου να προσανατολιστεί η οικονομία και η κοινωνία προς την αειφόρο και αυτοτροφοδοτούμενη ανάπτυξη, με επικεφαλής το δημόσιο τομέα της οικονομίας, με σαφή και προσδιορισμένα οικολογικά όρια στη μακροοικονομική πολιτική, και στοιχεία ποιοτικού χαρακτήρα στην ευημερία και την κατανάλωση. Άλλωστε ο ιδιωτικός τομέας ούτε θέλει ούτε μπορεί να επενδύσει σε εκτεταμένες και ανταγωνιστικές επενδύσεις εντάσεως εργασίας.  Η κλιματική αλλαγή που είναι εδώ παρούσα, δεν δικαιολογεί άλλες καθυστερήσεις στην αντιμετώπισή της, γιατί το κόστος  επανόρθωσης των καταστροφών που θα προκαλέσει (ανύψωση της θερμοκρασίας του πλανήτη και  της στάθμης των θαλλασών,  φαινόμενο του θερμοκηπίου με την αύξηση του διοξειδίου του άνθρακος) , θα εκτιναχθεί στο εγγύς μέλλον στα ύψη.  Ακόμη  το party του υπερδανεισμού και της υπερκατανάλωσης πρέπει οριστικά να τελειώσει, όπως  και οι  εισαγωγές  περιττών ακριβών  ειδών. Αυτά που θα περιοριστούν είναι ο καζινοκαπιταλισμός, η άκρατη κατανάλωση  και η εισαγόμενη περιττή πολυτέλεια, σε όλη την περίοδο της προσαρμογής. Υπάρχουν για όλα αυτά προτάσεις εντός και εκτός της χώρας, που είναι υλοποιήσιμες (π.χ. μέσω φορολογίας) και μπορεί να γίνουν αποδεκτές  από τούς εταίρους μας.

3. Η δρομολογημένη ευρωπαϊκή και διεθνής θεσμική υπόσταση της Ελλάδας, δεν χρειάζεται ανατροπές. Το όραμα της Ευρωπαϊκής Αριστεράς για μια Ευρωπαϊκή Ομοσπονδία, μια συνταγματικά κατοχυρωμένη δημοκρατική Ευρώπη των λαών και όχι των τραπεζιτών, σε αντιπαράθεση με το νεοφιλελεύθερο ομοσπονδιακού τύπου εκτρωματικό μόρφωμα που προωθεί η ελίτ των Βρυξελλών, εκφράζει μεγάλο ποσοστό των ευρωπαίων πολιτών και καλύπτει προφανώς και το ΣΥΡΙΖΑ. Κανένα Αριστερό Ευρωπαϊκό κόμμα, πλήν ΚΚΕ, δεν θέτει ζήτημα αποδέσμευσης από την Ευρώπη. Μόνο κάποιοι γραφικοί ή ανόητοι επιδιώκουν μια έξοδο προς την άτακτη καταστροφή. Δεν είχε άδικο ο Σλοβένος διανοητής Σλαβόι Ζίζεκ που είπε πρόσφατως σε εκδήλωση του ΣΥΡΙΖΑ για το ΚΚΕ ότι "οι άνθρωποι που ηγούνται του κόμματος αυτού ζουν γιατί ξέχασαν να πεθάνουν".

4. Προϋπόθεση για όλα τα παραπάνω αποτελεί η υποχρέωση μας να αποσαφηνίσουμε την προγραμματική μας πρόταση, τό όραμά μας όσο γίνεται, και τη φυσιογνωμία μας. Το μέγα πρόβλημα της διάσπασης της Αριστεράς στη χώρα μας το έλυσε η ζωή με καθυστέρυση μερικών δεκαετιών. Κυρίαρχο ζητούμενο σήμερα στην Αριστερά, είναι το αίτημα της συσπείρωσης της, το οποίο εκφράστηκε ήδη στις δύο πρόσφατες εκλογικές αναμετρήσεις . Το πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ επικαιροποιείται με τις εξελίξεις, εμπλουτίζεται από τις εμπειρίες της δράσης του και εδράζεται, στην αποδοχή του από τους Έλληνες πολίτες, άνδρες και γυναίκες.  Η σχέση του κοινωνικού (κόκκινου) που εκπέμπει με την πολιτική του ο ΣΥΡΙΖΑ με έντονο τρόπο, και του  οικολογικού (πράσινου) που ενώ  διαποτίζει την πολιτική του η  παρέμβασή του δεν είναι επαρκώς εναρμονισμένη στις σύγχρονες οικολογικές  ανάγκες(κλιματική αλλαγή).  Χρωματίζει  την  πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ περισσότερο  προς το κόκκινο ,το κοινωνικό,  γεγονός που δικαιολογείται ως ένα βαθμό, από την ένταση της οικονομικής  κρίσης. Έχει σημασία η σχέση αυτή να εξειδικευτεί περισσότερο  και να διερευνηθεί σε βάθος, ώστε να ισορροπήσει καλύτερα. Η τοπική κοινωνία είναι σήμερα το καταλληλότερο πεδίο που δένει αρμονικά το κόκκινο με το πράσινο.  Η κοκκινοπράσινη ανάπτυξη ταιριάζει καλύτερα στην τοπική κοινωνία και  η αλληλεγγύη αναπτύσσεται αποτελεσματικότερα σε τοπικό επίπεδο που οι οικολογικές ευαισθησίες είναι αυξημένες. Η κοκκινοπράσινη ανάπτυξη ευνοεί την καθιέρωση του δημόσιου τομέα ως εθνικού πρωταθλητή για την κατάκτηση της νέας ευημερίας, όχι από παλαιοκομματικές θέσεις κρατισμού, αλλά από σύγχρονες  θέσεις και απόψεις, με οικολογική τεκμηρίωση, για ανάπτυξη αειφορίας με  σημαντικές δημόσιες  επενδύσεις   φιλικές προς το περιβάλλον και  τη δημιουργία νέων θέσεων εργασίας. Η κοκκινοπράσινη ανάπτυξη υποστηρίζει ακόμη τη "βαριά βιομηχανία" της χώρας τον τουρισμό, ευνοεί και συμβάλλει στη βελτίωση της ποιότητας ζωής των Ελλήνων. Τέλος μονόδρομος για το ΣΥΡΙΖΑ είναι η δημοκρατική οργάνωσή του,  η κατάκτηση της πλήρους εσωκαμματικής δημοκρατίας και η συμμετοχή των μελών στις αποφάσεις.  Ο ΣΥΡΙΖΑ  με τις πολλές συνιστώσες του, με την πολυγλωσία τους και τις αρχικές παραφωνίες τους,  επέτυχε στην ενωτική προσπάθεια του με την καταλυτική συμβολή όλων των συνιστωσών. Όποια και αν είναι η τελική οργανωτική του δομή, είναι και θα παραμείνει ένα πολυτασικό και δημοκρατικό  κόμμα. Δεν συμφωνώ με την προτροπή που ακούστηκε να ενώσουμε τα δύο άκρα του ΣΥΡΙΖΑ. Μόνο μια νέα αδιαπραγμάτευτη  δημοκρατική κουλτούρα μπορεί να αποτελέσει τη βάση της συγκρότησης και της εύρυθμης λειτουργίας του. Δημοκρατία παντού στο κόμμα, στην κοινωνία  στους θεσμούς, στο κράτος, στην Ευρώπη και στον κόσμο. Η δημοκρατία και η ελευθερία αποτελούν τη βάση της προόδου, της ευημερίας , της ειρήνης και της προοπτικής του σοσιαλισμού.