Επικοινωνιακή κατεδάφιση του Δημόσιου Τομέα

Η έγκριτη εφημερίδα «Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ» επιδίδεται τελευταία σε μια άνευ προηγουμένου υπονόμευση του ευρύτερου Δημόσιου Τομέα της οικονομίας.

Τα επιχειρήματα των δημοσιογράφων της εφημερίδας, είναι σε ορισμένο βαθμό γνωστά και αληθοφανή.
Επιρρίπτονται  ευθύνες:
Στο κακό και σπάταλο κράτος, στις εν γένει πολιτικές ηγεσίες, που διαχειρίστηκαν την εξουσία τις τελευταίες δεκαετίες, προσθέτοντας φυσικά και την Αριστερά, που όπως ισχυρίζονται, μπορεί να έχασε τον εμφύλιο αλλά κέρδισε την ηγεμονία στη  μετέπειτα κοινωνική και οικονομική παρέμβαση.

Στους κρατικοδίαιτους και διεφθαρμένους συνδιαλιστές και στις καθυστερήσεις των απαραίτητων 

αναδιαρθρώσεων, που πρέπει να είχαν προωθηθεί, με νεοφιλελεύθερο όμως άρωμα, όπως επιτάσσουν οι υφιστάμενοι πολιτικοί συσχετισμοί στην Ελλάδα, στην Ευρώπη και τον κόσμο.

Τα σχέδια

Θα ήταν ανοησία να πιστέψει κανείς ότι η στοχοποίηση του Δημόσιου Τομέα είναι τυχαία. Άλλωστε τα γεγονότα μιλάνε από μόνα τους.

√ Σχέδιο επτά σημείων για την επιτάχυνση του προγράμματος ιδιωτικοποιήσεων επεξεργάζονται οι τρεις αρχηγοί των κομμάτων που στηρίζουν την Κυβέρνηση και την Τρόικα.

√ Νομοσχέδιο - σκούπα προωθείται, με το οποίο θα αίρονται οι θεσμικοί περιορισμοί που εμποδίζουν την υλοποίηση των ιδιωτικοποιήσεων

√ Εταιρείες συμμετοχών δημιουργούνται για τις επικείμενες  εκχωρήσεις δημόσιων ακινήτων και υποδομών.

Όλα αυτά προωθούνται,  παρά τις αντίθετες απόψεις των οικονομολόγων και των κοινωνικών φορέων, που τεκμηριώνουν ότι, σε συνθήκες οικονομικού τέλματος και παρατεταμένης κρίσης με, αυτοτροφοδοτούμενη ύφεση, ανεργία 30%, εσωτερική υποτίμηση, η εκποίηση δημόσιας περιουσίας είναι βαρύ οικονομικό και πολιτικό ολίσθημα.

Είναι επομένως προφανής ο λόγος που μεθοδεύτηκε η επίθεση σε βάρος του Δημόσιου Τομέα στο συγκεκριμένο χρόνο. Επιχειρείται η διαμόρφωση κλίματος απαξίωσης του, ώστε η εκποίησή του να υλοποιηθεί με πολιτική άνεση, απαραίτητη για τη συντήρηση του εκτρώματος της τρικομματικής  μνημονιακής  κυβέρνησης. 

Πρέπει δε να σημειωθεί ότι το πακέτο ιδιωτικοποιήσεων που επεξεργάζεται η μνημονιακή κυβέρνηση και η Τρόικα, δεν πρόκειται να συμβάλλει ούτε επί το  ελάχιστο, στη διάσωση της χώρας  με τα τριακόσια δις € χρέος, που με την πολιτική που ασκείται κυρίως στο εσωτερικό αλλά και στις Βρυξέλλες, οδεύει ακάθεκτη προς το χείλος του γκρεμού και την έξοδό της από το €.

Τα ερωτήματα:

Προκύπτουν όμως ορισμένα ερωτήματα που πρέπει να απαντηθούν δημοσίως από την καλή εφημερίδα «Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ», αν βεβαίως θέλει να διατηρήσει την επικοινωνιακή αξιοπιστία της και το δημοσιογραφικό της κύρος.

Η  εκποίηση του Δημόσιου Τομέα με τους επαχθείς όρους που θα επιχειρηθεί σήμερα, όπως άλλωστε ισχυρίζονται οι δημοσιογράφοι της Καθημερινής , θα λειτουργήσει ως διασώστης της βυθισμένης σε βαθιά ύφεση, εκρηκτική ανεργία και πλήρη παραγωγική αποσύνθεση, εθνικής οικονομίας;

Γιατί δίπλα στις εύλογες διαπιστώσεις και εκτιμήσεις για την αδιέξοδη κατάσταση του Δημόσιου Τομέα, δεν καταλογίζονται και συγκεκριμένες ευθύνες που έχουν πολιτικό ονοματεπώνυμο, αλλά  απλά αναφέρονται μόνο γενικόλογες διατυπώσεις περί πολιτικών ευθυνών, στις οποίες συμπεριλαμβάνεται και η Αριστερά, η οποία  μάλιστα χρεώνεται στο μπλοκ του πολύχρωμου ή αριστερίστικου  συντηρητισμού ελαφρύνοντας, στην ουσία, όσους κυβέρνησαν τη χώρα κατά τις τελευταίες τρεις δεκαετίες, που «φύλαγαν δήθεν τα νώτα μας από τη δεξιά;

Που ήταν οι δημοσιογράφοι της καλής εφημερίδας όλα τα προηγούμενα χρόνια της «ισχυρής Ελλάδας» του ΠΑΣΟΚ ή της «ευημερούσας Ελλάδας» της Ν.Δ, όπου ο ευρύτερος Δημόσιος Τομέας αποτελούσε το μακρύ βραχίονα του συστήματος  πελατειακών σχέσεων, των κομμάτων εξουσίας, που οργίαζαν και ασελγούσαν σε βάρος του, κάθε φορά που αναλάμβαναν ή εγκατέλειπαν  τη διακυβέρνηση της χώρας;

Που ήταν η καλή εφημερίδα όταν η μια μετά την άλλη οι μεγάλες δημόσιες επιχειρήσεις οδηγούνταν από την κακοδιαχείριση και τα έκτροπα του πελατειακού συστήματος, στους έμμεσους δανεισμούς υπέρ του σπάταλου κράτους ή  στην υπερχρέωση σε βάρος του δημόσιου συμφέροντος και των φορολογουμένων που πλήρωναν τα σπασμένα;

Που ήταν οι «ένθερμοι μεταρρυθμιστές  δημοσιογράφοι», τύπου Π. Μανδραβέλη (Π.Μ), που κόπτονται για την απελευθέρωση της οικονομίας και αδημονούν πότε θα δημιουργηθεί «ελεύθερη αγορά» στην ενέργεια για να «συμπιεστούν οι τιμές του ρεύματος προς τα κάτω», όταν μετά από 20 χρόνια (1993) μεθοδευμένης διαδικασίας απελευθέρωσης και διείσδυσης των ιδιωτών στην περιβόητη αγορά ενέργειας από ΠΑΣΟΚ και Ν.Δ  (απελευθέρωση μαϊμού την είχε χαρακτηρίσει ο δικός τους πρώην πρόεδρος της ΔΕΗ Γ. Παλαιοκρασσάς), η ΔΕΗ, με τις κλεψιές των ραντιέριδων προμηθευτών και τις «ρυθμίσεις» προς όφελος των κερδοσκόπων ιδιωτών παραγωγών, οδηγείται σε εσπευσμένη και άκριτη ιδιωτικοποίηση, όπως ο  ίδιος Π.Μ διαπιστώνει σήμερα, με τις  τιμές μάλιστα του ρεύματος να έχουν πάρει την ανηφόρα;

Που ήταν η σοβαρή εφημερίδα όταν όλα ανεξαιρέτως τα ΜΜΕ λειτουργούσαν από το «βρώμικο 89» μέχρι σήμερα, χωρίς νόμιμες άδειες και χωρίς να καταβάλλουν ούτε ένα ευρώ υπέρ του ταλαίπωρου ελληνικού κράτους για τις συχνότητες. Τώρα θυμήθηκαν να επιβεβαιώσουν την άναρχη, αυθαίρετη και αντισυνταγματική κατάχρηση της δημόσιας περιουσίας;

Που ήταν οι λαμπροί κονδυλοφόροι της Καθημερινής όταν το ΠΑΣΟΚ και η Ν.Δ, σε αγαστή σύμπνοια, προωθούσαν φαραωνικά έργα τύπου «Ελευθέριος Βενιζέλος» για τις ανάγκες τις περιβόητης Ολυμπιάδας του 2004 και εγκατέλειπαν στην τύχη του τον σιδηρόδρομο, μαζικό μέσο μεταφοράς φιλικό προς το περιβάλλον;

Η διέξοδος:

Σήμερα που τα πάντα καταρρέουν στην Ελλάδα, πρέπει να επισημανθεί ότι, μόνο με ένα ισχυρό, εκσυγχρονισμένο και παραγωγικό  δημόσιο τομέα, θα μπορούσε η  χώρα να ανοίξει δρόμο θετικής διεξόδου από την πολύμορφή κρίση που τη μαστίζει. Η διαπίστωση αυτή δεν είναι «αντιμεταρρυθμιστική ή συντηρητική ιδεολογία» ούτε όμως είναι ενταγμένη στην ανόητη και άκρως νεοφιλελεύθερη διαπίστωση της «απελευθέρωσης της οικονομίας από το κράτος».

 Η αντιμετώπιση της χρηματοπιστωτικής κρίσης του 2007 έδειξε ότι η διάσωση των εθνικών οικονομιών των ΗΠΑ και του Ηνωμένου Βασιλείου έγινε από τα κράτη και όχι το City ή τη Wall Street. Τότε ο μόνος τρόπος να αντιμετωπιστεί η κατάρρευση του τραπεζικού συστήματος ήταν η κρατική εθνικοποίηση των τραπεζών. Φυσικά ούτε οι Αμερικανοί ούτε οι Βρετανοί  ούτε η Ε.Ε που επιχειρεί  ανακεφαλαιοποιήσεις στο ευρωπαϊκό τραπεζικό σύστημα υποστήριξαν ότι εθνικοποιούσαν τράπεζες. (Αυτά τόνισε ο διάσημος Βρετανός ιστορικός Κουέντιν Σκίνερ, στην πρόσφατη συνέντευξή του στην Καθημερινή (12/08/2012). Προφανώς για να αποφύγουν τη ρετσινιά του αριστερίστικου συντηρητισμού από τους ένθερμους δημοσιογράφους  της Καθημερινής, υποστηριχτές του νεοφιλελεύθερισμού!

Το ζητούμενο σήμερα δεν είναι για τα κράτη η άκρατη και απελευθερωμένη μεγέθυνση, είναι η αναζήτηση μιας νέας ευημερίας για τον άνθρωπο, τον πλανήτη, προφανώς και για τη χώρα μας ή για όσους τελικά  αναζητούν  διεξόδους από κάθε μορφή κρίσης:

Απαιτείται ένα ριζικά διαφορετικό οικονομικό παράδειγμα, με συγκεκριμένα οικολογικά όρια ακόμη και στο μακροοικονομικό επίπεδο, περιορισμό των νεοφιλελεύθερων δογμάτων στην παγκόσμια και εθνική οικονομική τάξη (απορύθμιση, αποκρατικοποίηση, απελευθέρωση, εντατικοποίηση, κ.α.),  εκσυγχρονισμό και επενδυτική επαναδραστηριοποίηση  του δημόσιου τομέα της οικονομίας ως εθνικού πρωταθλητή, αφού όπως ισχυρίζονται και οι δημοσιογράφοι της Καθημερινής, δεν μπορούν οι επιχειρηματίες να προωθήσουν ανταγωνιστικές επενδύσεις. Ανάδειξη του τρίτου κοινωνικού τομέα της οικονομίας  με αύξηση της απασχόλησης και της οικολογικής προστασίας, προκειμένου να  καλυφθούν οι ανάγκες ενός νέου  εναλλακτικού οικολογικού-κοινωνικού μοντέλου διεξόδου από την πολύπλευρη κρίση, με ήπια μορφή ανάπτυξης, με αιχμή τις μακρόπνοες  δημόσιες και οικολογικές επενδύσεις (υγεία, παιδεία, πολιτισμό, προστασία του περιβάλλοντος, ενέργεια), δηλαδή μια νέου τύπου  βιώσιμη ανάπτυξη, με σεβασμό προς τον άνθρωπο και το περιβάλλον». Η κλιματική αλλαγή που αποτελεί το μείζων πρόβλημα του 21^ου αιώνα είναι ήδη παρούσα.

Περίπου αυτά, αναφέρει στο εξαίρετο σύγγραμμά του ο Tim Jackson  «Ευημερία χωρίς Ανάπτυξη» Εκδόσεις ΚΕΔΡΟΣ, επίτροπος Οικονομικών στην Επιτροπή Αειφόρου Ανάπτυξης –ανεξάρτητο συμβουλευτικό όργανο των Βρετανικών κυβερνήσεων, σε θέματα αειφόρου ανάπτυξης.

Είναι ευνόητο από όλα τα παραπάνω, ότι τα επιχειρήματα των δημοσιογράφων της Καθημερινής για την απελευθέρωση τη οικονομίας από το κράτος, την προώθηση των ιδιωτικοποιήσεων, ως πανάκεια για την εθνική σωτηρία και την αποτίναξη του κακού κράτους από την επιχειρηματικότητα, είναι έωλα, αναχρονιστικά και αντίθετα στις σύγχρονες επιστημονικές θεωρήσεις για την υπέρβαση των οικονομικών, οικολογικών και πολιτισμικών αδιεξόδων που συσσωρεύουν οι παντός είδους κρίσεις. Ίσως η εκτίμηση του έγκριτου Αμερικανού οικονομολόγου Paul Grugman ότι ο τρόπος που η διεθνής κοινότητα αντιμετωπίζει τα παγκόσμια οικονομικά προβλήματα, απαιτεί την ανακάλυψη ενός ακόμα πλανήτη, δίπλα στη γη, που θα αποτελέσει τη σωτηρία των  απελευθερωμένων – φιλελεύθερων ανθρώπινων δραστηριοτήτων.