Η επόμενη ημέρα

Ο ελληνικός λαός στην μακρόχρονη και σισύφεια πορεία του, έκανε για μια ακόμη φορά, επιλογή ιστορικών διαστάσεων. Έφερε το ΣΥΡΙΖΑ, την Αριστερά αυτή τη φορά, στο τιμόνι της χώρας, σε μια πολύ δύσκολη εσωτερική κοινωνικοοικονομική συγκυρία και σε μία ακόμη δυσκολότερη διαδικασία διαπραγμάτευσης με τους εταίρους μας στην Ευρώπη, για την αντιμετώπιση της κρίσης χρέους της Ένωσης, δίπλα στην ακραία περίπτωση υπερχρέωσης που ενέσκηψε στη χώρας μας.

Η νίκη του ΣΥΡΙΖΑ επαναφέρει  εκ των πραγμάτων, με νέους όρους στο πολιτικό προσκήνιο, την ελπίδα για την επίλυση των μεγάλων  και κρίσιμων προβλημάτων που ταλανίζουν τη χώρα. Οφείλει να αναμετρηθεί με τα πραγματικά προβλήματα για να αλλάξει πορεία η χώρα, μέσα σε μια Ευρώπη που όπως διαφαίνεται αλλάζει. Η αντιμετώπιση της κρίσης χρέους της Ευρώπης, που είναι απόρροια της διεθνούς  χρηματοοικονομικής κρίσης του 2008 και προκλήθηκε από το αρχιτεκτονικό έλλειμμα της Ευρωπαϊκής Ένωσης, πρέπει για τους Έλληνες να συνδυαστεί με την οικονομική, κοινωνική, θεσμική  και πολιτισμική ανόρθωση της Ελλάδας, που τα τελευταία έξη χρόνια βυθίστηκε στην αφάνεια, στην εξαθλίωση και στην αναξιοπρέπεια.

Η Ελλάδα κατάφερε να παραμείνει στην Ευρωζώνη, με βαρύτατες όμως θυσίες, σε βάρος των μη εχόντων Ελλήνων, με βάση τη στείρα και ανάλγητη ταξική διαχείριση, που εφάρμοσε ένα άρρωστο πολιτικό σύστημα, το οποίο εξέπνευσε προσφάτως, αφού απέτυχε σε όλα όσα υποσχέθηκε να υλοποιήσει σχετικά με την κρίση.

Το  ατομικό εισόδημα των ελλήνων μειώθηκε βιαίως πάνω από το 30% κατά μέσο όρο, προκλήθηκαν τεράστιες αδικίες και ακραίες ανισότητες με άτσαλες και αντιαναπτυξιακές περικοπές δαπανών, με διαλυτικές αντιμεταρρυθμίσεις στην υγεία την παιδεία και τη δημόσια διοίκηση, ενώ κατασπαταλήθηκαν  σπάνιοι δανειακοί οικονομικοί πόροι σε πελατειακές και παρασιτικές δράσεις. Την ίδια ώρα οι τρείς πυλώνες του συστήματος που έσυραν την Ελλάδα στην πρωτοφανή κρίση, το πελατειακό κράτος ο δανεισμός και ο παρασιτισμός, αρμονικά δεμένοι με το προ-καπιταλιστικό σύστημα «παραγωγής», δηλαδή με τον ωκεανό των αντιπαραγωγικών μικρομάγαζων και το μοναδικό δημόσιο εργοδότη, παραμένουν ακλόνητοι στη θέση τους. Η διαφθορά, η φόρο-αποφυγή και ο κομματισμός λεηλάτησαν και διασπάθισαν ένα μεγάλο μέρος των θυσιών του λαού, ενώ η κατανομή των βαρών της επιβληθείσας βίαιης εσωτερικής υποτίμησης έγινε με αντικοινωνικό, ταξικό και αναποτελεσματικό τρόπο.

Σήμερα η κατάσταση είναι εξαιρετικά δύσκολη. Το ΑΕΠ της χώρας έχει συρρικνωθεί κατά 25% και το δημόσιο χρέος έχει εκτιναχθεί στο 176% ως προς το ΑΕΠ. Οι περιβόητες αγορές και τα διεθνή κέντρα αξιολόγησης παραμένουν κατ’ εντολή σε επιθετική ετοιμότητα. Ήδη από την πρώτη ημέρα της νέας διακυβέρνησης έτριξαν τα δόντια τους, βύθισαν τις μετοχές στο χρηματιστήριο Αθηνών και εκτίναξαν τις αποδόσεις των κρατικών ομολόγων στα ύψη. Η επιστροφή στο δανεισμό μέσω αγορών κοστίζει ακριβά, αν δεν είναι απαγορευτική, ενώ τα δάνεια που θα απαιτηθούν για την άμεση αντιμετώπιση της ανθρωπιστικής κρίσης και την άσκηση της νέας προοδευτικής  και φιλεργατικής πολιτικής που έχει εξαγγείλει ο ΣΥΡΙΖΑ με το πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης θα είναι δυσεύρετα.

Το δημόσιο έλλειμμα εμφανίζει μια επίπλαστη ρύθμιση και ένα τεχνητό πρωτογενές πλεόνασμα  με τη συμβολή της δημιουργικής λογιστικής και την καθυστέρηση των πληρωμών του δημοσίου που ενισχύουν την υπερχρέωση του ιδιωτικού τομέα της οικονομίας. Το έλλειμμα στις εξωτερικές συναλλαγές έκλεισε μετά το δραστικό περιορισμό των εισαγωγών, ενώ οι εξαγωγές καρκινοβατούν, λόγω ύφεσης. Οι τράπεζες βρίσκονται σε χειμερία νάρκη ανίκανες να αυξήσουν τη  ρευστότητα, ενώ ο πραγματικός ιδιοκτήτης τους το δημόσιο σφυρίζει αδιάφορα και κινδυνολογεί για την ασταθή και αναποτελεσματική πορεία τους και για τη «σωτηρία» των καταθέσεων. Οι Ευρωπαϊκοί πόροι (ΕΣΠΑ, Ευρωπαϊκή Τράπεζα Επενδύσεων κ.α)  που αντλήθηκαν με μειωμένες ρυθμίσεις εθνικής  συμμετοχής κατασπαταλήθηκαν σε παρασιτικές και δευτερεύουσες δραστηριότητες (καφετέριες, σουβλατζίδικα, τυροπιτάδικα, κομμωτήρια κ.α).

Το περιβόητο μνημόνιο της «λεόντειας» δανειακής σύμβασης με τους δανειστές μας  δεν έχει ολοκληρωθεί, ενώ έχει λήξει στο τέλος του 2014 και σήμερα ισχύει η δίμηνη παράταση που δόθηκε μέχρι τέλους Φεβρουαρίου 2015 για την ολοκλήρωσή του. Ο ελάχιστος αυτός χρόνος δεν επαρκεί, ώστε η νέα ελληνική Κυβέρνηση για επιτύχει τη βελτίωση της ισχύουσας δανειακής σύμβασης και ελάφρυνσης των όρων αποπληρωμής των δανειακών υποχρεώσεων της χώρας, μέσω διαπραγμάτευσης με τους εταίρους μας. Η επόμενη ημέρα της λήξης του Μνημονίου προϋποθέτει:

Την ολοκλήρωση της τελικής φάσης αξιολόγησης του Μνημονίου με την υλοποίηση των δεσμεύσεων της χώρας.

Την επίλυση της εκκρεμότητας της τελευταίας αξιολόγησης του μνημονίου που εμποδίζει την άντληση των καθυστερούμενων δανειακών πόρων της τάξης των 7,2 δίς €.

Την προώθηση των προαπαιτούμενων διαδικασιών για την έναρξη της νέας πιστωτικής στήριξης της χώρας από την Ε.Ε και το ΔΝΤ που θα σηματοδοτήσει την προσπάθειά επιστροφής της χωράς στις αγορές.

Είναι προφανές ότι μετά την διάλυση της εξωθεσμικής τρόικας, όπως άλλωστε διαπιστώθηκε και από το ευρωπαϊκό δικαστήριο, το άμεσο και κρίσιμο είναι η επίτευξη της νέας συμφωνίας με την Ευρωπαϊκή Ένωση και το ΔΝΤ, ώστε να διασφαλιστεί  με ένα πρόγραμμα γέφυρα, για τη  συνέχιση της στήριξής τους στη νέα πολιτική που έχει προκρίνει ο ελληνικός λαός με στόχο την άρση του προσωρινού κενού που προκλήθηκε από την παρέμβαση της νέας κυβερνητικής πολιτικής και την αναμενόμενη προσπάθεια για την έξοδο από την αυτοτροφοδοτούμενη κρίση  που μαστίζει την Ελλάδα.

Η ρύθμιση του δημόσιου χρέους  είναι αναγκαία αλλά δεν πρόκειται να λυθεί σε σύντομο χρόνο, ούτε με μια μόνο προσπάθεια. Θα απαιτηθούν χρονοβόρες, σύνθετες και επίπονες διαδικασίες και διαπραγματεύσεις που η ολοκλήρωσή τους θα εξαρτηθεί από την πορεία των συσχετισμών που θα διαμορφώνονται σταδιακά στο πλαίσιο της νέας θεσμικής κινητικότητας που αναδύεται στην Ευρώπη.

Με δεδομένα όλα τα παραπάνω η νέα προοδευτική κυβέρνηση πρέπει να καθορίσει και να προωθήσει σαφείς και συγκεκριμένες  κατευθυντήριες γραμμές πλεύσης με βάση τις οποίες θα καθοριστούν ολοκληρωμένες δέσμες μέτρων:

Αντιμετώπισης της ανθρωπιστικής κρίσης, αξιοκρατικής και αδιάφθορης ανέλιξης της διακυβέρνησης, ανάκαμψης της οικονομίας, εκσυγχρονισμού του κράτους, δημιουργίας ασφαλούς και σταθερού επενδυτικού περιβάλλοντος δημόσιων και ιδιωτικών επενδύσεων, θεσμοθέτησης εθνικής επιτροπής διαπραγμάτευσης για τη διαχείριση του δημόσιου χρέους, προσδιορισμό των κατευθύνσεων των αρχών και των αξιών  που θα απαιτηθούν για την ανασυγκρότηση  της νέας κοινωνίας που θέλουμε Έτσι μόνο η Κυβέρνηση θα αποφύγει χασμωδίες σαν τις σημερινές των Υπουργών που εξαγγέλλουν μέτρα, χωρίς να έχουν εγκεκριμένο κυβερνητικό πρόγραμμα. Που διαγκωνίζονται επικαλύπτονται, και επαναλαμβάνουν ασαφείς και πρόχειρες εξαγγελίες που δυσκολεύουν ήδη  το δύσκολο και επίπονο έργο που έχουν μπροστά τους για να επιλύσουν.