Είναι αδιαμφισβήτητο γεγονός ότι η Ελλάδα βρίσκεται βαθιά μέσα στη δίνη
μιας παρατεταμένης και πολυδιάστατης οικονομικής, αναπτυξιακής, κοινωνικής, οικολογικής, πολιτισμικής κρίσης.
Σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία πάνω από 3,5 εκατομμύρια έλληνες (το 1/3 περίπου
της κοινωνίας) βρίσκονται κάτω από το όριο φτώχειας, ενώ δεν διαφαίνεται στον ορατό
ορίζοντα διέξοδος.
Η πολιτική που ασκείται τρία χρόνια και πλέον από τις μνημονιακές
κυβερνήσεις, ως συνέπεια αφενός της «μονεταριστικής επανάστασης» που κήρυξε η
ευρωπαϊκή ελίτ για να αντιμετωπίσει την κρίση χρέους της ευρωζώνης και αφετέρου
της ολικής απορρύθμισης του ελληνικού κράτους και της κοινωνίας του, που
βρέθηκαν στα νύχια της μνημονιακής διαχείρισης, σε συνθήκες βαθιάς δημοσιονομικής κατάρρευσης, μετά από
μια αποχαυνωτική περίοδο άκρατου υπερδανεισμού και αχαλίνωτου καταναλωτισμού της
ελληνικής κοινωνίας, δεν φαίνεται ούτε να κοπάζει ούτε να ανοίγει, έστω μια ελπιδοφόρα
μελλοντική προοπτική.
Σύμφωνα με τις σημερινές διεθνείς και εσωτερικές εκτιμήσεις, ακόμη και στην
ευνοϊκή περίπτωση, που η Ευρωζώνη θα επιτύχει
έξοδο από την κρίση χρέους, θα
διαμορφώσει όρους και προϋποθέσεις ανάκαμψης
της ευρωζώνης και θα περιορίσει
το αναπτυξιακό χάσμα που την κλυδωνίζει, αυτό δεν σημαίνει αυτόματα ότι η
Ελλάδα θα βρει δρόμο διεξόδου. Αν συνεχίσει να ασκεί τη ίδια συντηρητική πολιτική
που διέλυσε την όποια παραγωγική, οικονομική και κοινωνική συγκρότηση της και
έσπρωξε τη χώρα σε μια αδιέξοδη κατάσταση αυτοτροφοδοτούμενης ύφεσης, θα είναι περίπου αδύνατο να εξέλθει από την πολύμορφη κρίση
με διαλυμένο το κράτος, εξαθλιωμένη την κοινωνία και αποδιαρθρωμένη την
οικονομία της.
Σύνθετος και ανηφορικός ο δρόμος διεξόδου από την κρίση.
Πρέπει επομένως να υπάρξουν πολλαπλές προϋποθέσεις για θετική διέξοδο από
την κρίση που δεν περιορίζονται μόνο στην έξωθεν βοήθεια με διαγραφή χρέους ή
νέο δανεισμό. Πιο συγκεκριμένα:
1.Η ευρωζώνη οφείλει να επεξεργαστεί και να εφαρμόσει μια ευέλικτη επενδυτική
πολιτική που θα είναι προσαρμόσιμη στις ιδιαιτερότητες της περιφέρειας της ευρωζώνης για να δημιουργηθούν
αναπτυξιακές προοπτικές και να περιοριστεί το ανταγωνιστικό κενό μεταξύ Βορρά
και Νότου.
2.Στην περίπτωση αυτή, η Ελλάδα δεν θα μπορέσει να επωφεληθεί, αν δεν
επεξεργαστεί και εφαρμόσει, στις νέες συνθήκες που θα δημιουργηθούν, ένα
ολοκληρωμένο σχέδιο παραγωγικής ανασυγκρότησης και διοικητικής αναβάθμισης, ικανό να απορροφήσει τις όποιες επενδυτικές
δυνατότητες διανοιχθούν από την Ε.Ε.
3.Είναι αυτονόητο ότι το εγχώριο πολιτικό προσωπικό που διαχειρίστηκε την
κρίση και οδήγησε τη χώρα στην κοινωνική εξαθλίωση πρέπει να ανατραπεί. Και εδώ
η ευθύνη ανήκει αποκλειστικά στον Ελληνικό λαό που πρέπει να επιλέξει
εναλλακτική πολιτική λύση με μεγάλη πλειοψηφία για τη συγκρότηση κυβέρνηση της Αριστεράς
με κορμό το ΣΥΡΙΖΑ. Προοπτική που ο ΣΥΡΙΖΑ οφείλει να την αναδείξει.
4. Είναι προφανές ότι μια χώρα διαλυμένη και υπερχρεωμένη, χωρίς σύγχρονη παραγωγική
συγκρότηση, χωρίς εγχώριες επενδυτικές δυνατότητες, χωρίς μια στοιχειώδη παραγωγική δυνατότητα ικανή να ανοίξει δρόμο
διεξόδου, δεν μπορεί να επιλέξει διέξοδο εκτός Ε.Ε και Ευρώ. Μια τέτοια επιλογή
θα ήταν κυριολεκτικά καταστροφική. Επιλογή που ενδεχομένως μπορεί να πραγματοποιήσουν,
υπό έστω δυσμενείς προϋποθέσεις, η Ιταλία ή η Ισπανία, ακόμη και η Κύπρος, που
διαθέτουν παραγωγική υποδομή (Βιομηχανική η Ιταλία, σημαντική διεθνή επιρροή συναλλαγών
η Ισπανία, συγκροτημένο και αναγνωρισμένο διεθνώς εκτός Ευρώπης χρηματοπιστωτικό
κέντρο η Κύπρος).
5. Ο ΣΥΡΙΖΑ που αποτελεί εν δυνάμει το πολιτικό φορέα που θα αποτελέσει την εναλλακτική
πρόταση, οφείλει να εμπεδώσει στο σύνολο του(ηγεσία και κόμμα), την πραγματική
κατάσταση της χώρας, τις δυσκολίες που θα αντιμετωπίσει, τον τρόπο με τον οποίο
θα επικοινωνήσει με όλη την κοινωνία, το πειστικό και αξιόπιστο προφίλ
που θα παρουσιάσει στον ελληνικό λαό μετά την επιτυχή οργανωτική του ανάπτυξη,
ώστε να πείσει ότι αποτελεί κυβερνητική εναλλακτική λύση.
Κοινωνικά αποδεκτή και συναινετική πολιτική πρόταση διακυβέρνησης
Άρα πρέπει να εγκαταλειφτούν, η διαρκής ριζοσπαστική γυμναστική, οι επαναστατικές
φούρλες των θερμόαιμων στελεχών, οι μαξιμαλιστικές αυταπάτες περί ώριμης επαναστατικής
περιόδου, ο υπερφίαλος λαϊκισμός και η μονότονη καταγγελιολογία και να
αναδειχτούν οι ολοκληρωμένες κατά το δυνατόν, προγραμματικές κατευθύνσεις του
ΣΥΡΙΖΑ, καθώς και μια συγκροτημένη και αρκούντως πειστική ηγετική ομάδα που θα στηρίζει
με σαφήνεια και κρυστάλλινη διαύγεια τις κατευθυντήριες προγραμματικές
κατευθύνσεις του ΣΥΡΙΖΑ και θα προβάλλει τον αδιαμφισβήτητο και χαρισματικό ηγέτη
του, τον Α. Τσίπρα. Την ίδια ώρα θα εκπέμπει ενιαίο κατανοητό, εκλαϊκευμένο, ειλικρινή και αυτό-κριτικό
πολιτικό λόγο.
Ιδιαίτερα ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ, θα πρέπει να αναδείξει τις ηγετικές του
ικανότητες και την εγνωσμένη ευελιξία του με το να επικοινωνεί και να κινείται στο
ευρύτερο διεθνές, προοδευτικό και δρών
πολιτικό περιβάλλον της Ευρώπης και του
κόσμου, περιορίζοντας την παρουσία του στις γειτονίες της Αθήνας για μια
κρίσιμη περίοδο, τουλάχιστον μέχρι την έναρξη της προεκλογικής περιόδου, αφού ο
ελληνικός λαός γνωρίζει ότι πολλά, ίσως τα
περισσότερα, παίζονται στο διεθνές περιβάλλον της χώρας, έτσι ώστε να διευρυνθούν οι δυνατότητες παρέμβασης
το ΣΥΡΙΖΑ διεθνώς και ιδιαίτερα στην Ευρώπη. Παράλληλα να προβληθούν επαρκώς στο εσωτερικό τα
στελέχη εκείνα που θα αναλάβουν κρίσιμους
τομείς της μελλοντικής διακυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ.
Το κορυφαίο σύνθημα του ΣΥΡΙΖΑ
Τελευταίο και σοβαρότερο, πρέπει να αναδειχτεί από τώρα το κορυφαίο σύνθημα
που θα συγκινήσει το λαό και θα τον πείσει ότι Ο ΣΥΡΙΖΑ αποτελεί εναλλακτική
λύση διεξόδου με δημοκρατία, δικαιοσύνη και ίσες ευκαιρίες για όλους, με σχέδιο
παραγωγικής ανασυγκρότησης, διοικητικό εκσυγχρονισμό, κοινωνική και οικολογική
ευαισθησία, και θα εγγυηθεί τη σταθερότητα και την αξιοπιστία της κρατικά
παραγόμενης «πολιτικής συλλογικής ασφάλειας» για το μέλλον του.
Μια κονιορτοποιημένη κοινωνία με ρημαγμένα νοικοκυριά και κοινωνικά αποκλεισμένους
εκατομμύρια ανέργους, συνταξιούχους, μοναχικά άτομα, γυναίκες και νέους σε
απόγνωση και αδιέξοδα, αναζητά εναγωνίως ένα κράτος «κοινωνικό» που μπορεί να
προστατεύσει τους πολίτες άνδρες και γυναίκες από τη φτώχεια, να γίνει πηγή
αλληλεγγύης ικανή να αναδιανείμει τους όρους της κοινωνικής προστασίας,
μοιρασμένης σε όλους συλλογικά ενάντια στους διδύμους τρόμους της αθλιότητας και της αναξιοπρέπειας
που ωθούν τους ανθρώπους στον κοινωνικό αποκλεισμό και δημιουργούν κοινωνικά απόβλητα.
Η κοινωνική δικαιοσύνη και η οικονομική αποτελεσματικότητα, η πίστη στο
κοινωνικό κράτος και η ικανότητα εκσυγχρονισμού με ελάχιστη ή καθόλου ζημιά για
την κοινωνική συνοχή και την αλληλεγγύη, δεν αποτελούν αντιπαραθετικές
καταστάσεις σε ένα προοδευτικό σχέδιο διεξόδου από την κρίση. Απεναντίας όπως καταδεικνύει
και επιβεβαιώνει η σκανδιναβική εμπειρία «η επιδίωξη μιας κοινωνίας με
μεγαλύτερη συνοχή αποτελεί αναγκαία προϋπόθεση του συναινετικού εκσυγχρονισμού»
σε πλήρη αντιπαράθεση με τον «μνημονιακό
εκσυγχρονισμό» με όρους λιτότητας, απορρύθμισης του κοινωνικού ιστού και κοινωνικής
εξαθλίωσης κοινωνικών ομάδων και
στρωμάτων. Το πόσο επίκαιρες και ζωντανές είναι οι βασικές αυτές αρχές και το
πόσο ισχυρές είναι οι δυνατότητές τους να εμπνεύσουν τον άνθρωπο να δράσει και
όχι να καταρρεύσει, όπως συμβαίνει στις συνθήκες κατάθλιψης, του αποκλεισμού, της ανεργίας
και της ανασφάλειας των νεοφιλελεύθερων παραδειγμάτων διεξόδου, επιβεβαιώνεται από τις
πρόσφατες επιτυχίες των αναδυόμενων ή αναστημένων κοινωνικών κρατών στη Λατινική
Αμερική (Βενεζουέλα, Βολιβία, Βραζιλία, Ισημερινός, Χιλή), που αλλάζουν
σταδιακά αλλά ανυποχώρητα το πολιτικό τοπίο και τη λαϊκή διάθεση με αριστερό
πρόσημο, στο λατινικό τμήμα του δυτικού ημισφαιρίου.
Οι χώρες που εμπέδωσαν σθεναρά αρχές και θεσμούς κοινωνικού κράτους
συμβαίνει στις περισσότερες περιπτώσεις να είναι επίσης χώρες με εντυπωσιακά υψηλό
επίπεδο κατανάλωσης ή με ανθηρή και αποτελεσματική βιομηχανική παραγωγική
δραστηριότητα(Βλέπε χώρες της κεντρικής και Βόρειας Ευρώπης, της Αυστραλίας, του
Καναδά).
Να λοιπόν το εκλαϊκευμένο και ταυτόχρονα οραματικό σύνθημα, διέξοδος με «κοινωνικό κράτος»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου