Τοποθέτηση στο Συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ

Ο Συνασπισμός από την ίδρυση του ως ενιαίος φορέας αλλά  και μετά τη διάσπασή του και την αποχώρηση του ΚΚΕ, επένδυε σε ένα όραμα. Την συσπείρωση της Αριστεράς σε ένα ενιαίο μαζικό οργανισμό, ικανό να παρέμβει στην πολιτική σκηνή σαν καταλύτης των εξελίξεων. Όλα τα στελέχη της Ανανεωτικής και Ριζοσπαστικής Αριστεράς,  στο τέλος της δεκαετίας  του 90 είχαμε αντιληφθεί, ότι σε αυτή την ταλαίπωρη χώρα, είχε επικρατήσει πλήρως το δικομματικό σκηνικό, με την εναλλαγή των δύο κομμάτων του δικομματισμού στην εξουσία και μαζί τους  οδοιπορούσε ένας δογματικός ογκόλιθος, μεταξύ πολιτικής και κοινωνίας, το ΚΚΕ, το οποίο είχε τελείως λανθασμένα «ταυτίσει την τακτική του με τη στρατηγική του»  και είχε ξεμπερδέψει με αναζητήσεις διεξόδου από την πολύμορφη και διαρκή κρίση που μάστιζε από τότε  αυτή τη χώρα. Δίπλα στην απλουστευτική και αδιέξοδη αυτή πολιτική άποψη το ΚΚΕ  είχε προσθέσει και την έξοδο της χώρας από το γεωπολιτικό χώρο που ανήκει ιστορικά, πολιτιστικά, οικονομικά την Ευρώπη, διότι αποτελεί λάκκο των λεόντων, και είχε «επιλύσει το πολίτικο» ζήτημα. Απασχολούνταν ως κόμμα μόνο με το οργανωτικό και έτσι ξεμπέρδευε με όλα.  Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι το  πρώτο κύμα της  δημοσιονομικής κατάρρευσης είχε εμφανιστεί στη χώρα «το βρώμικο 1989» με αναπληρωτή Υπουργό Οικονομικών το Γιάννη το Γ. Δραγασάκη, άρα το ΚΚΕ γνώριζε πολύ καλά και την αφετηρία της δημοσιονομικής κατάρρευσης. Από τότε μέχρι σήμερα η Αριστερά ήταν εκτός παιχνιδιού, αδιαφόρησε για το οξύτατο δημοσιονομικό πρόβλημα και η χώρα με την ασύδοτη και αλλοπρόσαλλη και τελευταία εγκληματική για την κοινωνία πολιτική των Μνημονίων του δικομματισμού οδηγήθηκε στο χείλος του γκρεμού.

Το όραμα της συσπείρωσης της Αριστεράς έγινε εμμονή στον Συνασπισμό, φυσικά όχι σε όλον. Το κομμάτι του Συνασπισμού που διαφωνούσε ριζικά με τη συσπείρωση της Αριστεράς ήταν εκείνο που όταν ο ΣΥΡΙΖΑ πήρε σάρκα και οστά, αναγκάστηκε να αποχωρήσει από το Συνασπισμό και να συγκροτήσει το μοιραίο, για την προοπτική της Αριστεράς, μόρφωμα της ΔΗΜΑΡ. Το απεκάλεσα μοιραίο, γιατί αν δεν είχε αποχωρήσει ίσως σήμερα να είχε αλλάξει η ροή των πολιτικών εξελίξεων στη χώρα. Θυμάμαι όταν ο ΣΥΡΙΖΑ μπήκε πρώτη φορά στη Βουλή, επιχειρούσαμε να βρούμε φόρμουλα επίσημης εκπροσώπησής του με την τότε Πρόεδρο της Βουλής κ Ψαρούδα – Μπενάκη,  γιατί πρόεδρος της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ ήταν ο Ν Κωνσταντόπουλος, που ήταν και παράλληλα Πρόεδρος του Συνασπισμού και για αυτό δικαίως η τότε Πρόεδρος της Βουλής είχε μπερδευτεί.

Σήμερα όμως τα πράγματα είναι τελείως διαφορετικά. Ζούμε ιστορικές στιγμές, ο ΣΥΡΙΖΑ ΕΚΜ, βοηθούσης βεβαίως και της κρίσης, πέτυχε να ολοκληρώσει σημαντικά το όραμά του, να ενώσει τις δυνάμεις της Ριζοσπαστικής Αριστεράς πλην Λακεδαιμονίων του ΚΚΕ που επιμένουν να παραμένουν στη γωνία περιμένοντας την ημέρα της κατάληψης εξ εφόδου της εξουσίας.

Σήμερα με το πρώτο συνέδριο του ενιαίου, μαζικού, πολυτασικού και δημοκρατικού ΣΥΡΙΖΑ συμβολαιοποιούμε όλοι ένα νέο όραμα, της ανατροπής του φθαρμένου πολιτικού σκηνικού και της διεκδίκησης της κυβερνητικής διαχείρισης της χώρας      

Ζούμε όμως κρίσιμες στιγμές σε μια ταραγμένη εποχή, στην οποία έχουν δρομολογηθεί κοσμογονικές εξελίξεις και διαδραματίζονται συγκλονιστικά γεγονότα, γεωπολιτικά, οικονομικά, κοινωνικά, σε παγκόσμιο, περιφερειακό και εθνικό επίπεδο

Ο καπιταλισμός με τις συνεχείς μεταλλάξεις και παραλλαγές του, έχει προκαλέσει μη αναστρέψιμες καταστροφές στον πλανήτη, στον άνθρωπο, στην παγκόσμια οικονομία στις οργανωμένες  κοινωνίες, στο περιβάλλον και στον πολιτισμό. Οι μεγάλες κρίσεις που κλυδωνίζουν τον πλανήτη και την ανθρωπότητα είναι εδώ. Κλιματική Αλλαγή, Διατροφική κρίση, Δημογραφικό πρόβλημα, Ενεργειακό, που συνοδεύονται με φτώχεια, εξαθλίωση, υπερχρέωση και εκρηκτικές στερήσεις οι οποίες συνθέτουν το παγκόσμιο πάζλ με τις «νησίδες ευημερίας» και τους «ωκεανούς φτώχειας».

Πραγματοποιούνται μεγάλες αλλαγές στον παγκόσμιο καταμερισμό εργασίας, με μεταφορά οικονομικών πόρων και θέσεων εργασίας από τις αναπτυγμένες δυτικές κοινωνίες στις αναπτυσσόμενες χώρες, που κερδίζουν κατά κράτος στο πεδίο του διεθνούς  ανταγωνισμού λόγω χαμηλού κόστους παραγωγής.

Οι διεργασίες αυτές προκαλούν πανικό στα ανεπτυγμένα κράτη και στις περιφερειακές ολοκληρώσεις που αντιμετωπίζουν με δέος την αναδυόμενη ανατροπή στην παγκόσμια οικονομική ισχύ. Ειδικότερα η Ευρωπαϊκή Ένωση από τη διακηρυγμένη θέση της στο Συμβούλιο Κορυφής της Λισαβόνας, ότι θα καταστεί η πρώτη παγκόσμια ανταγωνιστική δύναμη, αντιμετωπίζει σήμερα μια διαρκή κρίση χρέους συνεπεία της ελλειμματικής αρχιτεκτονικής δομής της ΟΝΕ, της μονεταριστικής αντίληψης που κυριαρχεί στην Ευρώπη και της εύλογης ανησυχίας της Γερμανίας, να εμφανισθεί συντόμως στην Ευρώπη, το πρώτο φτηνό Κινέζικο ηλεκτροκίνητο αυτοκίνητο. Το κόστος του πανικού και των αποσπασματικών μέτρων που λαμβάνονται από τις Βρυξέλλες και το Βερολίνο, το πληρώνουν βαρύτατα, μετά την χρηματοοικονομική κρίση του 2007, οι χώρες του Ευρωπαϊκού Νότου και ιδιαιτέρως η Ελλάδα, που το δημοσιονομικό  της άνοιγμα προϋπήρχε της κρίσης χρέους της Ε.Ε, και η διακυβέρνησή της βρίσκονταν στα χέρια του ανικάνου και διεφθαρμένου δικομματικού πολιτικού προσωπικού.

Μετά από μια συγκλονιστική τριετία  με την επιβολή εξοντωτικών για τον ελληνικό λαό μνημονίων που τον  έχουν οδηγήσει στην απόγνωση, η Ελλάδα βρίσκεται στο χείλος του γκρεμού και οι έλληνες πολίτες αναζητούν διέξοδο προς τα Αριστερά και συγκεκριμένα προς το ΣΥΡΙΖΑ, που από το 4% εκτινάχτηκε στην κορυφή της πολιτικής σκηνής το 2012, μετά από δύο συγκλονιστικές εκλογικές αναμετρήσεις και με όλο σχεδόν το σύστημα, πολιτικό, θεσμικό, επικοινωνιακό, απέναντί του.

Σήμερα η χώρα μας, μετά τα όσα διαδραματίστηκαν, είτε από τη συνειδητή καθυστερημένη παρέμβαση της ευρωπαϊκής ελίτ, για να θωρακιστούν τα ευρωπαϊκά τραπεζικά συστήματα Γαλλίας και Γερμανίας, είτε από την ανικανότητα και την αλλοπρόσαλλη πολιτική της Κυβέρνησης Παπανδρέου αρχικά, και των επόμενων Μνημονιακών κυβερνήσεων στη συνέχεια, που βάδιζαν στην αυτοτροφοδοτούμενη κρίση με χωρίς σχέδιο και χωρίς εναλλακτικές προτάσεις, κάθεται σήμερα πάνω σε τρεις βραδυφλεγείς εκρηκτικούς μηχανισμούς.

1. Το δημογραφικό πρόβλημα και η ανεργία, με 30% συνταξιούχους και 1,5 εκατομμύρια ανέργους και ότι αυτά προοιωνίζονται στην ασφάλιση, στα φορολογικά έσοδα και στην πρόνοια.

2. Την αποδιάρθρωση του αναχρονιστικού τριτογενούς παραγωγικού μοντέλου της χώρας, που έχει καταρρεύσει κυριολεκτικά αφού το δίδυμο υποστήριξής του, δανεισμός - κατανάλωση έχει εξανεμιστεί, αφήνοντας στη μοίρα του έναν  ωκεανό μικρομάγαζων και καμία παραγωγική δυνατότητα.

3. Το δυσθεώρητο χρέος που ακόμα και αν μηδενιστεί, δεν πρόκειται να ανακάμψει η οικονομική δραστηριότητα της χώρας, με μια διαλυμένη στην ουσία παραγωγική μηχανή και ένα συντηρούμενο άνοιγμα μεταξύ δαπανών και εσόδων. Η ανυπαρξία συγκεκριμένου σχεδίου διαπραγμάτευσης με μακροπρόθεσμο ορίζοντα, ώστε να απαντηθεί το ζήτημα της βιωσιμότητας του χρέους και να ανοίξουν δυνατότητες διεξόδου από την κρίση δεν υπήρξε όλη αυτή την περίοδο. Το σοβαρότερο όμως όλων είναι, ότι η κοινωνική, παραγωγική και περιβαλλοντική ανασυγκρότηση που επαγγελλόμαστε γενικώς θα χρειαστεί χρόνο πολύ για να στεριώσει. Και το απαιτούμενο χρονικό διάστημα, που δεν μπορεί να προϋπολογισθεί, είναι δύσκολο να καλυφθεί χωρίς θυσίες το ύψος των οποίων είναι ανυπολόγιστο.

Για όλα αυτά ο Ελληνικός λαός που θα κάνει την επιλογή του και θα στηρίξει τον ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να γνωρίζει. Αρκετά έχει τραβήξει μέχρι σήμερα  από τις ψευδεπίγραφες υποσχέσεις των συστημικών δυνάμεων, που εξανεμίζονται αμέσως μετά τις εκλογές. Στις Θέσεις και στο Πρόγραμμα  του ΣΥΡΙΖΑ που κυοφορείται είτε δεν αναφέρονται αυτές οι αλήθειες είτε σημειώνονται με τη μορφή μιας τυπικής φράσης.

Και το σοβαρότερο εμείς στην πολύ κρίσιμή, ιστορική για την Αριστερά περίοδο που θα πάρουμε την «καυτή πατάτα» στα χέρια, αναλωνόμαστε με μια παροιμιώδη εσωστρέφεια, σε αναζητήσεις και τριβές που δεν ενδιαφέρουν ούτε την κοινωνία ούτε τα προβλήματα του λαού. Αν δεν κατανοήσουμε, ότι στη παρούσα φάση, πρέπει να οικοδομήσουμε ένα κόμμα δημοκρατικό, ισχυρό, μαζικό ενιαίο, δυνατό που θα πείθει για την αποτελεσματικότητάξ του, την ενιαία πολιτική και οργανωτική τουλάχιστον συγκρότησή του, το κύρος του και την αξιοπιστία του στην εκπροσώπησή του, για μεγάλο χρονικό διάστημα πριν και μετά τις επόμενες εκλογές, υπάρχει κίνδυνος να μην τα καταφέρουμε και να χάσουμε την ιστορική ευκαιρία που διανοίγεται ολοφάνερα μπροστά μας προς το συμφέρον του λαού και του τόπου.