(3)Συμβολή στις θέσεις του Συνεδρίου του ΣΥΡΙΖΑ ΕΚΜ

ΣΥΜΒΟΛΗ ΣΤΟ ΔΙΑΛΟΓΟ ΓΙΑ ΤΙΣ ΘΕΣΕΙΣ ΤΗΣ Κ.Ε  ΤΟΥ ΣΥΡΙΖΑ ΕΚΜ

Το πιο κάτω κείμενο συμπληρώνει το απλουστευτικό και συντομογραφημένο τμήμα κειμένου για «το λόγο ύπαρξης μιας ενωμένης Ευρώπης»

 

ΜΕΡΟΣ  Β’, έβδομη ενότητα του 1 σημείου "Η κρίση σήμερα" 

Πριν από την τελευταία παράγραφο της εβδομης ενότητας {ο λόγος ύπαρξης της Ενωμένης Ευρώπης ….. Το μέλον  της ευρωζώνης αλλά και της ίδιας της Ευρωζώνης καθίσταται διαρκώς περισσότερο επισφαλές},  να προστεθεί το παρακάτω κείμενο.

 «Πέντε χρόνια μετά το ξέσπασμα της χειρότερης χρηματοπιστωτικής κρίσης στον κόσμο και της βαθύτερης ύφεσης μετά το 1929, η διεθνής οικονομία συνεχίζει να κινείται με ρυθμούς  στασιμότητας που ανησυχεί όλα τα οικονομικά κέντρα του πλανήτη.

Από την άλλη πλευρά του Ατλαντικού αλλά και στις άλλες ισχυρές ή  αναπτυσσόμενες οικονομίες(BRICS), Ιαπωνία η κρίση στασιμότητας αντιμετωπίζεται με επεκτατική νομισματική πολιτική. Ξοδεύοντας και προκαλώντας αύξηση του χρέους, τα κράτη αναθερμαίνουν τις οικονομίες τους και επιδιώκουν  την ανάπτυξη. Αυτή τη  συνταγή πιέζουν όλοι να εφαρμόσει και  η Ευρώπη.

Στην Ευρώπη όμως κυριαρχεί η ορθοδοξία του μονεταρισμού, που ουδέποτε εγκαταλείφθηκε στην ουσία. Άλλωστε η τιθάσευση του πληθωρισμού στην Ευρώπη, ευνόησε την ιστορική μονεταριστική πολιτική «των δύο σταδίων», πρώτα η λιτότητα και μετά επενδύσεις, πρώτα δημοσιονομική εξυγίανση και μετά ανάπτυξη

Ο ρόλος του ενιαίου νομίσματος και οι πολιτικές που στηρίχτηκαν σε αυτό:

Η εισαγωγή του ενιαίου νομίσματος δημιούργησε ψευδεπίγραφες προσδοκίες, ότι οι πλουσιότερες χώρες της Ευρώπης θα προσέφεραν έμμεση εγγύηση στα χρέη των φτωχότερων χωρών. Στη φάση αυτή της «ευφορίας» προκλήθηκε "ευνοϊκό" κλίμα για τις τράπεζες, να προωθήσουν το χρηματοπιστωτικό τζόγο, με τα χρήματα των Ευρωπαίων καταθετών και  να κερδοσκοπήσουν με τα χρέη και τα επικίνδυνα  ομόλογα, των υπερχρεωμένων  χωρών του ευρωπαϊκού Νότου. Επομένως το πανίσχυρο Ευρωπαϊκό Τραπεζικό λόμπι, αγοράζοντας με άνεση το χρέος των αδύναμων χωρών,  έδωσε στην ουσία στις Κυβερνήσεις το πράσινο φως να συνεχίσουν να διαβαίνουν ανέφελα  σε μη βιώσιμα και εν πολλοίς επικίνδυνα οικονομικά πεδία.

Μετά την κρίση χρέους του 2008 και με μεγάλη καθυστέρηση (2010), η συγκροτηθείσα τρόικα (Ευρωπαϊκή Επιτροπή, Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, Διεθνές Νομισματικό Ταμείο), κάτω από συνθήκες πανικού, υιοθέτησε τις επιταγές των Βορείων χωρών, καθυστέρησε τη λήψη μέτρων για να θωρακιστεί προηγουμένως  το  πανίσχυρου Ευρωπαϊκό Τραπεζικό Σύστημα και στη συνέχεια επέβαλε τα προγράμματα λιτότητας, με ή χωρίς Μνημόνια στις «ελλειμματικές» χώρες, προκειμένου να προστατεύσει τις ισχυρές οικονομίες και τις τράπεζες του Βορρά, από χρέη και τοξικά τραπεζικά προϊόντα στο εσωτερικό τους και από τις ενοχλητικές  πολιτικές αλληλεγγύης προς το  Νότο. Όμως το σύστημα των δύο σταδίων σε συνθήκες «καθολικής ευρωπαϊκής κρίσης χρέους» δεν λειτούργησε αυτή τη φορά, ούτε πρόκειται να λειτουργήσει στο μέλλον».

Οι σημαντικότεροι λόγοι της αδιέξοδης κατάστασης που προκλήθηκε στο πολιτικό ευρωπαϊκό σύστημα της «εταιρικής σχέσης κρατών», συνδέονται με τη θεσμική ασάφεια της αρχιτεκτονικής της Ε.Ε που δεν είναι «ούτε εθνική ούτε ομοσπονδιακή αλλά συγκεντρώνει σωρευτικά τις αρνητικές επιπτώσεις και των δύο αυτών θεσμικών δομών» και λειτουργεί μόνο στην κορυφή της Ε.Ε, μακριά και σε μεγάλη απόσταση από τους ευρωπαϊκούς λαούς. Η χάραξη πολιτικής στην Ε.Ε, αποφασίζεται ερήμην των ευρωπαϊκών λαών, με βάση μόνο τους συσχετισμούς ισχύος, μεταξύ των χωρών και τους πολιτικούς συσχετισμούς στο εσωτερικό τους, οι  οποίοι συνεπικουρούνται {από έξωθεν «ψηφοφόρους», που το όνομά τους και μόνο προκαλεί τρόμο: τρόικα, οίκοι αξιολόγησης, αγορές, οργανωμένα συμφέροντα}  

Το προβληματικό και κυρίως το αδιέξοδο σε συνθήκες κρίσης χρέους « αδιαμόρφωτο  ευρωπαϊκό πολιτικό σύστημα», οξύνει τις κοινωνικές και περιφερειακές  ανισότητες και διευρύνει το ήδη μεγάλο δημοκρατικό έλλειμμα, εξανεμίζει παντελώς διαθέσεις αλληλεγγύης μεταξύ των κρατών μελών, προκαλεί «σχίσμα» στην ιδέα της  ευρωπαϊκής  ενοποίησης,  κλυδωνίζει εσωτερικά τις χώρες της Ένωσης, ανατρέπει πολιτικούς  συσχετισμούς και ανοίγει δρόμους πολιτικών ανακατατάξεων μαζί με τις γνωστές πολιτικές παραμορφώσεις, την ανάδειξη ενός έντονου κλίματος ευρωσκεπτικισμού καθώς και ακροδεξιά ή φασιστικά μορφώματα.