(2) Συμβολή στις θεσεις του ΣΥΡΙΖΑ ΕΚΜ για το Συνέδριό του

ΣΥΜΒΟΛΗ ΣΤΙΣ  ΘΕΣΕΙΣ  ΤΟΥ ΣΥΝΕΔΡΙΟΥ
ΤΟΥ ΣΥΡΙΖΑ ΕΚΜ

 

ΜΕΡΟΣ Α’

Στο πρώτο μέρος του επίσημου κειμένου των θέσεων υπάρχει μια σημαντική έλλειψη. Απουσιάζει η απαραίτητη πολιτική προβληματική για την ταυτότητα και την οντότητα του πολιτικού υποκειμένου, του ελληνικού λαού στην προκειμένη περίπτωση, στο όνομα του οποίου ο ΣΥΡΙΖΑ ΕΚΜ ασκεί ιδεολογική, πολιτική, πολιτιστική και  κοινωνική παρέμβαση.

Χρειάζεται επομένως  μία ακόμη ενότητα, σημείο (5) στο  Α μέρος  υπό τον τίτλο:

«Η σημερινή φυσιογνωμία της Ελλάδας, η δομή, η συγκρότηση και οι συμπεριφορές  της  κοινωνίας των πολιτών και η ικανότητά της να αποδεχτεί πολιτική διεξόδου σε περίοδο κρίσης»

Αν δεν αναλυθεί με σοβαρότητα η σημερινή κατάσταση της χώρας και ιδιαίτερα οι διαθέσεις, οι τάσεις, οι ανάγκες και τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν η σημερινή κοινωνία και οικονομία,  ο οποιοσδήποτε σχεδιασμός, όσο επιτυχημένος και αν είναι, θα είναι σχεδιασμός επί χάρτου και άρα δεν θα είναι ούτε αποδεκτός ούτε υλοποιήσιμος.

● Η ελληνική κοινωνία στην προ την κρίση περίοδο, εμφάνιζε έντονα συμπτώματα ενός έρποντος «καταναλωτικού παρασιτισμού». Ο όρος αυτός, δεν αναζητήθηκε για να υποτιμήσει ή να μηδενίσει τις σύγχρονες καταναλωτικές ανάγκες ενός λαού που πραγματοποιούνταν σε συνθήκες  νεοφιλελεύθερων πολιτικών και  «απελευθερωμένων αγορών», αλλά κυρίως για να τονιστεί ότι η φυσιογνωμία της σύγχρονης Ελλάδας -μέλους της Ευρωζώνης- δηλαδή ενός ανοικτού και έντονα ανταγωνιστικού περιφερειακού οικονομικού πεδίου - που ήταν και είναι μια χώρα με μειωμένη ανταγωνιστικότητα, αυξημένη καταναλωτική διάθεση και υψηλού βαθμού αλλοτρίωση, ανίκανη να παράγει ή  ίδια όσα καταναλώνει και αδύναμη να συνειδητοποιήσει, ότι όταν καταναλώνει κανείς περισσότερα από ότι μπορεί να παράγει, οδηγείται στον παρασιτισμό, που  ειδικά στην Ελλάδα, κινήθηκε  προς δυο κατευθύνσεις.

Μία προς το εσωτερικό, υποθηκεύοντας τους πόρους του μέλλοντος και μετατρεποντάς τους  σε τρέχοντα τοκοχρεολύσια, και μια προς το εξωτερικό, με τον υπερδανεισμό όχι για να πραγματοποιήσει παραγωγικές επενδύσεις αλλά για να αποπληρώσει μεγάλες ποσότητες καταναλωτικών και πολυτελών αγαθών, τις οποίες μάλιστα εισήγαγε  από το εξωτερικό.

Δημιούργησε  με αυτό τον τρόπο, σε μια κρίσιμη περίοδο πριν από την κρίση, το «θανατηφόρο δίδυμο έλλειμμα», του ισοζυγίου  εξωτερικών πληρωμών και των εκρηκτικών πρωτογενών ελλειμμάτων στο εσωτερικό.

Η εξέλιξη αυτή συντελέστηκε στο πλαίσιο του ανοίγματος της ελληνικής οικονομίας στις διεθνείς αγορές και μέσω της συμμετοχής της στις διαδικασίες των ευρωπαϊκών οικονομιών στην ευρωζώνη, που της εξασφάλισαν από τη μια φτηνό χρήμα προς δανεισμό και κατανάλωση, και από την άλλη διαρκή υπερχρέωση. 

● Το ελληνικό κοινωνικό και πολιτικό σώμα επωφελήθηκε από την πρωτοφανή για τη χώρα οικονομική μεγέθυνση και ρευστότητα(φούσκα) και άντλησε βραχυπρόθεσμα οικονομικά και κοινωνικά οφέλη.

Ένα μεγάλο μέρος της κοινωνίας στράφηκε προς τον υπερ-δανεισμό και τον υπέρ-καταναλωτισμό, ενώ  η πολιτική διαχείριση της χώρας,  επιδόθηκε σε φαραωνικές δραστηριότητες (βλέπε Ολυμπιάδα, εκτροπή Αχελώου). Μεγάλα έργα χωρίς αξιολόγηση (βλέπε Αεροδρόμιο Ε. Βενιζέλος, Γέφυρα Ρίου-Αντιρίου) ανάπτυξη σπάταλων, αντιοικολογικών και ενεργοβόρων δράσεων, όπως μεγάλοι και κοστοβαρείς αυτοκινητόδρομοι, διείσδυση τεράστιων ποσοτήτων ηλεκτρονικών συσκευών, πολυτελών και μεγάλου κυβισμού αυτοκινήτων, εγκατάλειψη του σύγχρονου μαζικού μέσου μεταφοράς του σιδηρόδρομου, απορρύθμιση του εθνικού ενεργειακού συστήματος, υπονόμευση της απαραίτητης ανακυκλούμενης οικολογικής  διαχείρισης των απορριμμάτων κ.α.

● Είναι αυτονόητο ότι οι πρωταρχικοί λόγοι που προκάλεσαν την εκποίηση και καταστροφή της χώρας και διέλυσαν  και εξαθλίωσαν τον κοινωνικό ιστό, είναι κυρίως ενδογενείς και ανάγονται στη λειτουργία του πολιτικού συστήματος στο σύνολό του, σε όλα τα επίπεδα και στη συμπεριφορά του πολιτικού προσωπικού που το διαχειρίστηκε πριν και μετά τη μεταπολίτευση.

Το εκτεταμένο αυτό πολιτικό και κοινωνικό έγκλημα έγινε με τη μορφή ενός διαρκούς, σιωπηρού και  επαίσχυντου «κοινωνικού συμβολαίου», στο πλαίσιο του οποίου η εκάστοτε πολιτική διαχείριση, δεξιά», «φιλελεύθερη», «σοσιαλιστική», διαχειρίστηκε και αναπαρήγαγε   τις παρασιτικές καταναλωτικές τάσεις  της κοινωνίας, με αντίτιμο την εξυπηρέτηση στενών κομματικών επιδιώξεων  και την ανάπτυξη συστήματος πελατειακών σχέσεων, για την άνετη άσκηση και την εναλλαγή, του διεφθαρμένου πολιτικού προσωπικού της, στην εξουσία.

Ο παρασιτικός καταναλωτισμός όχι μόνο προκάλεσε την κατασπατάληση πολύτιμων πόρων που θα βαρύνουν έτσι η αλλιώς την μελλοντική πορεία της χώρας, αλλά με την έκρηξη της διεθνούς χρηματοπιστωτικής κρίσης και της κρίσης χρέους που έπληξε την Ευρώπη στη συνέχεια, η χώρα βρέθηκε υπερχρεωμένη, σε άθλια οικονομική κατάσταση και κατέληξε στο πλαίσιο της Ε.Ε, ένας ανεπιθύμητος και αναξιοπρεπής εταίρος, ο οποίος διαρκώς ζητάει «δόσεις» εκατομμυρίων €, προκειμένου να καλύψει τις καταναλωτικές «ανάγκες» του και  να διατηρήσει την επίπλαστη «ευημερία» του.

● Πολλοί  έλληνες πολίτες, εγκατέλειψαν τον τζόγο της χρηματιστηριακής περιόδου και καταφεύγουν για να επιβιώσουν, στις συνθήκες της άγριας  και διαρκούς λιτότητας, σε παραβατικού  χαρακτήρα επιλογές, όπως φοροαποφυγή, εισφοροδιαφυγή, και διαρκή υπερχρέωση. Βεβαίως οι έχοντες και κατέχοντες,  συνεχίζουν να μην πληρώνουν απολύτως τίποτε ενώ οι μισθωτοί  και συνταξιούχοι, που αποτελούν τα μόνιμα υποζύγια άντλησης εσόδων, αρμέγονται σταθερά και αενάως κυρίως μετά την κρίση.

Την ίδια στιγμή σε πολιτικό επίπεδο, η ανικανότητα των Μνημονιακών κυβερνήσεων, οδηγεί  σε πολιτική  «στάσης  πληρωμών»  από και προς, τους ιδιώτες και το δημόσιο, με αποτέλεσμα να προκαλούνται στη χώρα ιδιαίτερα δυσμενείς οικονομικοκοινωνικές συνθήκες(Φυγή των καταθέσεων, δραστική μείωση του ΑΕΠ, εκρηκτική ανεργία και αυτοτροφοδοτούμενη ύφεση, εσωτερική υποτίμηση, υπερχρέωση των επιχειρήσεων, διάλυση των ασφαλιστικών ταμείων), που επιβαρύνουν τις όποιες δυνατότητες ανάκαμψης και διεξόδου από την κρίση, όταν ανατραπεί το μνημονιακό μπλοκ, αφού η χώρα είναι υπερχρεωμένη εντός και εκτός και η κοινωνία  είναι τελείως εξαθλιωμένη. Το πιο σημαντικό ζήτημα  για να τολμήσει η Αριστερά να προτείνει μια εναλλακτική πρόταση εξουσίας είναι να παρουσιάσει ένα σαφές  όραμα μιας νέας οργάνωσης και ανάπτυξης  της κοινωνίας.