Κείμενο οικονομολόγων για το ευρωπαϊκό δημοσιονομικό σύμφωνο

Εκατόν είκοσι Γάλλοι οικονομολόγοι καλούν τον Φρ. Ολάντ να πει: Όχι στο ευρωπαϊκό δημοσιονομικό σύμφωνο.

Είναι παρήγορο το γεγονός ότι δεν παλεύουμε  μόνοι στην Ευρώπη και ορθώς   αντιστεκόμαστε στις φιλελεύθερες πολιτικές των Βρυξελλών, του Βερολίνου και των κατά τόπους Μερκελιστών. Ιδού οι ελπιδοφόρες θέσεις των Γάλλων οικονομολόγων που περίπου ταυτίζονται με όσα προτείνουν στη χώρα μας οι δυνάμεις της Ριζοσπαστικής Αριστεράς:   

Από το 2008 η Ε.Ε βρίσκεται αντιμέτωπη με μια οικονομική κρίση χωρίς προηγούμενο. Αντίθετα με όσα ισχυρίζονται οι φιλελεύθεροι οικονομολόγοι, η κρίση αυτή δεν οφείλεται στο δημόσιο χρέος. Η Ισπανία, η Ιρλανδία δέχονται σήμερα τις επιθέσεις των  χρηματοπιστωτικών αγορών, παρ’ ότι πάντοτε σέβονταν τα κριτήρια του Μάαστριχτ. Η άνοδος των δημοσίων ελλειμμάτων είναι συνέπεια της πτώσης των φορολογικών εσόδων, που οφείλεται κατά ένα μέρος στις προνομιακές φορολογικές ελαφρύνσεις των πιο πλουσίων, στη δημόσια ενίσχυση που δόθηκε στις εμπορικές τράπεζες και στην προσφυγή στις χρηματοπιστωτικές αγορές με σκοπό την εξυπηρέτηση αυτού του χρέους, αλλά με υψηλά επιτόκια.

Η κρίση επίσης εξηγείται με τη συνολική απουσία ρύθμισης της τραπεζικής πίστης και της κίνησης των κεφαλαίων σε βάρος της απασχόλησης, των δημόσιων υπηρεσιών και των παραγωγικών δραστηριοτήτων. Η κρίση συντηρήθηκε από την ΕΚΤ, που στηρίζει χωρίς προϋποθέσεις της ιδιωτικές τράπεζες και απαιτεί σήμερα «αυστηρούς όρους» λιτότητας από τα κράτη, τη στιγμή που ο ρόλος που χρειάζεται να παίξει είναι ο ρόλος του «δανειστή τελευταίας καταφυγής». Εξάλλου, η κρίση αυτή επιδεινώθηκε με το ενδοευρωπαϊκό φορολογικό ντάμπινγκ και με την απαγόρευση άμεσου δανεισμού για μελλοντικές δαπάνες προς τα κράτη από τη μεριά της ΕΚΤ, σε αντίθεση με το ότι συμβαίνει με τις άλλες κεντρικές τράπεζες σε όλο τον κόσμο, όπως και με τη FED των ΗΠΑ. Τέλος η κρίση εντάθηκε εξαιτίας της ακραίας αδυναμίας του ευρωπαϊκού προϋπολογισμού και του περιορισμού του στο γελοίο ποσοστό του 1,24% του ΑΕΠ.Ο Φρανσουά Ολάντ αφού δεσμεύτηκε κατά την προεκλογική εκστρατεία να επαναδιαπραγματευθεί το Ευρωπαϊκό Δημοσιονομικό Σύμφωνο, δεν επέφερε καμία αλλαγή σ’ αυτό και σήμερα, επιλέγει να ακολουθήσει την πολιτική λιτότητας που εφάρμοσαν οι προκάτοχοί του. Πρόκειται για τραγικό σφάλμα. Η προσθήκη ενός ψευδοσυμφώνου για την ανάπτυξη με γελοία πραγματικά κεφάλαια στη διάθεσή του, συνοδεύεται με την αποδοχή του δημοσιονομικού «χρυσού κανόνα», που υπερασπίστηκαν οι Μέρκελ- Σαρκοζί, ο οποίος θα καταδικάσει κάθε λογική μελλοντικών δαπανών και θα οδηγήσει στην εφαρμογή δραστικού προγράμματος μείωσης του συνόλου των δημόσιων υπηρεσιών.

Χωρίς προοπτική ανάκαμψης

Μειώνοντας περισσότερο από κάθε άλλη φορά την ικανότητα της χώρας να προχωρήσει προς την ανάκαμψη της οικονομίας, επιβάλλοντας την ισοσκέλιση των δημοσίων λογιστικών, το σύμφωνο αυτό είναι φορέας μιας υφεσιακής λογικής που θα επιδεινώσει αυτόματα τις σημερινές ανισορροπίες. Οι χώρες που υποφέρουν από την κατάρρευση της εσωτερικής ζήτησης τους. Θα οδηγηθούν στην ακόμη μεγαλύτερη μείωση της ζήτησης εκ μέρους του δημοσίου. Τη στιγμή που πολλά  κράτη βρίσκονται ήδη σε  ύφεση, αυτό θα αποτελέσει ακόμη μεγαλύτερη απειλή για την οικονομική δραστηριότητα και την απασχόληση, δηλαδή για τα δημόσια έσοδα, πράγμα που, τελικά θα διευρύνει εξαιρετικά τα ελλείμματα. Έτσι ο ΟΟΣΑ προβλέπει ήδη 300.000 επί πλέον ανέργους για τη Γαλλία στο τέλος του 2013 μόνο και μόνο ως συνέπεια της λιτότητας. Μεσοπρόθεσμα αυτό θα υποθηκεύσει κάθε κοινωνική και οικολογική πολιτική, που απαιτεί σημαντικές επενδύσεις. Στο όνομα της υποτιθέμενης «ευρωπαϊκής αλληλεγγύης», το σύμφωνο οργανώνει στην πράξη την εγγύηση εκ μέρους των μεγάλων ιδιωτικών χρηματιστικών περιουσιών.

Χαράζουν  πάνω σε μαρμάρινες πλάκες αυτόματα μέτρα λιτότητας που επιβάλλονται στους εκπροσώπους των λαών καθ' υπαγόρευση από μή εκλεγμένους, με τη μορφή δημοσιονομικών καταναγκασμών.

Ο Ευρωπαϊκός Μηχανισμός Σταθερότητας (ΕΜS) θεσμός κατ’ εξοχήν αντιδημοκρατικός, μπορεί να δανείζει με επιτόκια λιγότερο υψηλά (5% κατά μέσο όρο). Αλλά τα δάνεια αυτά συνοδεύονται από όρους αυστηρής λιτότητας, που επιβάλλεται στους λαούς. Η δημόσια εγγύηση που απολαμβάνουν οι ιδιώτες επενδυτές, το μόνο που καταφέρνει είναι να ενθαρρύνει την κερδοσκοπία, τη στιγμή που θα όφειλε να την τσακίζει αφαιρώντας από τα χέρια τους το δημόσιο χρέος. Το οικοδόμημα στηρίζεται σε αντικοινωνικές προϋποθέσεις, που επιβάλλονται μαζί με κάθε βοήθεια ή παρέμβαση, και στην άρνηση άμεσης εμπλοκής της ΕΚΤ στη χρηματοδότηση νέων δαπανών.. Η διαπίστωση είναι σαφής: η λιτότητα είναι ταυτόχρονα άδικη, αναποτελεσματική και αντιδημοκρατική.

Ένα διαφορετικό μέλλον για την Ευρώπη

Μπορούμε να ενεργήσουμε διαφορετικά. Το μέλλον της Ευρώπης αξίζει μια δημοκρατική δημόσια συζήτηση με θέμα τις λύσεις που προτείνονται για να βγούμε από την κρίση. Σήμερα θα ήταν δυνατή στην Ευρώπη μια πολιτική συντονισμένης αύξησης της οικονομικής δραστηριότητας, της απασχόλησης και των δημόσιων υπηρεσιών.

Για να θέσει σε εφαρμογή αυτή την πολιτική η ΕΕ, επείγει να μεταρρυθμίσει και να εκδημοκρατίσει τους θεσμούς της. Ένα Ευρωπαϊκό Ταμείο Ανάπτυξης, κοινωνικό και οικολογικό, με δημοκρατική διαχείριση, θα μπορούσε να ενισχύσει αυτή τη δυναμική. Επιπλέον, η ΕΕ θα μπορούσε να εφαρμόσει χρηματοοικονομικούς ελέγχους κυρίως απαγορεύοντας τις ανταλλαγές ομολόγων στις αγορές, περιορίζοντας αυστηρά την τιτλοποίηση και τα παράγωγα προϊόντα, και φορολογώντας την κίνηση κερδοσκοπικών κεφαλαίων.

Οι κοινωνικές και οικολογικές προκλήσεις είναι τεράστιες. Έχουμε τη δυνατότητα να αποτρέψουμε το σκοτεινό σχέδιο των φιλελεύθερων πολιτικών, που θέλουν μια Γαλλία των 5 εκατομμυρίων ανέργων και των 10 εκατομμυρίων φτωχών. Προκειμένου να εξασφαλίσουμε τις προϋποθέσεις για το στόχο αυτό, πρέπει να χτυπήσουμε την ισχύ των χρηματοπιστωτικών αγορών και όχι να ενισχύσουμε τη θέση τους. Για αυτό αρνούμαστε να δεχτούμε το ευρωπαϊκό σύμφωνο για τη σταθερότητα, το συντονισμό και την κυβερνησιμότητα.

Αντιγραφή από την εφημερίδα ΕΠΟΧΗ 07/10/2012.