Δεν είναι χαμένος ο αγώνας

Δεν επιδιώκω να εκθειάσω τη θετική πορεία του ΣΥΡΙΖΑ ή να αντιπαρατεθώ σε όσα του καταμαρτυρούν, οι πολιτικοί αντίπαλοί του, στο πλαίσιο της πολιτικής αντιπαράθεσης- που το επίπεδό της ήταν και είναι αποκρουστικό και απαράδεκτο στις περισσότερες περιπτώσεις. Ακόμη κατανοώ και τις δυσκολίες που αντιμετώπισε, τις ελλείψεις που παρουσίασε , τα λάθη του και τις πολιτικές του αδυναμίες ακόμα και τις τακτικές κινήσεις του, εκτός αρχών της Αριστεράς, κάτω από την ασφυκτική πίεση που του ασκούσε το ισχυρό σύστημα, το οποίο λειτουργούσε για πάρα πολλά χρόνια ασκώντας ηγεμονία και στην ελληνική κοινωνία. Όμως θέλω να επισημάνω τη σοβαρή θεσμική πλευρά της επιτυχίας του ΣΥΡΙΖΑ, στο ζήτημα της Δημοκρατίας. Κατάφερε μετά από 70 χρόνια να επαναφέρει τις στοιχειώδεις δημοκρατικές λειτουργίες, ελευθερίες, δικαιώματα των πολιτών σε τέτοιο επίπεδο, ώστε να φανεί ανάγλυφη η διαφορά με τις παλαιοκομματικές μεθόδους και τα συντηρητικά στεγανά που είχαν καθιερώσει οι ατέρμονες διακυβερνήσεις της δεξιάς στην Ελλάδα. Προφανώς ένα περιορισμένης εμβέλειας πλήγμα έδωσε στο περιβόητο κράτος της δεξιάς και το ΠΑΣΟΚ που όμως ήταν επιφανειακό και αναποτελεσματικό μέχρι που έγινε αναξιόπιστο, ώστε να σαρωθεί πιο εύκολα. Τώρα όμως στην μετά ΣΥΡΙΖΑ εποχή είναι εμφανείς οι συγκρίσεις  και το κοντράστ των δύο πολιτικών που άφησαν δείγμα γραφής και ισχυρό δημοκρατικό αποτύπωμα ως κληρονομιά στις νέες γενιές. Τώρα πέραν κάποιων ασυνάρτητων και ασήμαντων δικαιολογιών, η διαφορά είναι εμφανής. Ελπίζω και εύχομαι στο άμεσο μέλλον αυτό να φανεί και στην κάλπη, αρκεί να αντέξει ο ΣΥΡΙΖΑ στην πολύμορφη επίθεση που δέχεται από τα έξω και τα μέσα, ως λογικό αποτέλεσμα, στην νέα δημοκρατική τομή που διαμορφώθηκε από το πολιτικό στιλ του ΣΥΡΙΖΑ καθώς και τη διαχείριση της Εξουσίας από την Πρώτη φορά Αριστερά. Από εδώ και εμπρός όλα θα εξαρτηθούν από το αν ο ΣΥΡΙΖΑ υπερβεί τις νέες επίκαιρες δυσκολίες που διανοίγονται μπροστά του , ώστε να κατακτήσει τη πολυπόθητη ηγεμονία στην κοινωνία, που απαιτούν οι σημερινές πολυδιάστατες και δύσκολες συνθήκες διεξόδου από τις τέσσερις παγκόσμιων διατάσεων κρίσεις. Την επιδημιολογική, την κλιματική, την οικονομική και την μεταναστευτική, ενώ πολλά θα εξαρτηθούν από τις αποφάσεις των Βρυξελλών, εφόσον κατανοήσουν ότι η Ε.Ε ή θα προχωρήσει προς την ενοποίηση, την αλληλεγγύη την οικονομική σύγκλιση και τη συνοχή της ή δεν θα υπάρξει.