Το ένα από τα τέσσερα Κ (Το κόμμα)

Κατά τις δεκαετίες δράσης της ελληνικής αριστεράς η ιδέα της αναζήτησης νέου κόμματος ήταν πάντα παρούσα και επίκαιρη. Συνδέονταν με τις αλλαγές και τις διεργασίες που γίνονταν στις καπιταλιστικές κοινωνίες και ταυτόχρονα συνόδευε την Αριστερά στις προσπάθειές της, για κοινωνική αλλαγή και τον τρόπο μετάβασης προς μια σοσιαλιστική προοπτική, επί τη βάση ιδεολογικών αναφορών που είχε επεξεργαστεί στο παρελθόν και των εμπειριών  της από το παγκόσμιο εργατικό κίνημα.

Στη σισύφεια πορεία του διεθνούς εργατικού κινήματος και των κοινωνικών αγώνων που το συνόδευαν, στην προσπάθεια αναζήτησης νέων δρόμων για το σοσιαλισμό, προβάλλονταν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο η σχέση και η μορφή του κόμματος, ως αυτόνομου πολιτικού υποκειμένου, σε συνδυασμό με το πολιτικό σύστημα, το κράτος, τις κυβερνήσεις και την κοινωνία των πολιτών (σε ταξικό και διαταξικό επίπεδο).

Ειδικότερα στην Ελλάδα αποκτήσαμε διάφορες εμπειρίες από την ιστορική πορεία της Αριστεράς.

Ζήσαμε το κόμμα–εκκλησία δηλαδή ένα κόμμα ιερατείο που είτε υπαγόρευε δόγματα, είτε διαχειρίζονταν με τους δικούς του όρους τη σχέση του με την αλήθεια (ΚΚΕ). 

Ζήσαμε το κόμμα–μεσίτη που διαμεσολαβεί ανάμεσα στα κοινωνικά συμφέροντα και τη δική του εξουσία, χωρίς να διαθέτει όραμα και ιδεολογική συγκρότηση παρά μόνο συντηρούσε ένα αλλοτριωτικό σύστημα πελατειακών σχέσεων(ΠΑΣΟΚ).

Σήμερα μετά τις συγκλονιστικές και ιστορικού χαρακτήρα πολιτικές εξελίξεις οφείλουμε, μετά την κατάκτηση της κυβερνητικής εξουσίας από την Αριστερά, να αναζητήσουμε ποιοτικά αναβαθμισμένες και επιστημονικά τεκμηριωμένες απαντήσεις στα σύγχρονα γεωπολιτικά, οικονομικά, κοινωνικά, περιβαλλοντικά και θεσμικά προβλήματα στην Ελλάδα και στην Ευρώπη. Να επιδιώξουμε  αξιόπιστες επεξεργασίες για τη διέξοδο από την πολύμορφη κρίση που μαστίζει τη χώρα, και τον ευρωπαϊκό γεωπολιτικό χώρο, μέσα από νέες πολυδιάστατες και σύνθετες μεσολαβήσεις σε εθνικό και ευρωπαϊκό επίπεδο. Νέες κοινωνικές, οικολογικές και πολιτικές, οργάνωσης και ανάπτυξης της κοινωνίας, για να υπηρετηθεί αποτελεσματικά μια επιστημονική και μαζική παρέμβαση  μετά από ολοκληρωμένη και κοινωνικά ευαίσθητη ανάλυση της σημερινής πραγματικότητας, που οδηγεί στην πολιτική και ιδεολογική ηγεμονία της Αριστεράς. Σκοπός και στόχος η προώθηση μιας ορθολογιστικής και προοδευτικής αλλαγής της κοινωνίας, ώστε να ανοίξει ο δημοκρατικός δρόμος για το σοσιαλισμό με δημοκρατία, ελευθερία, οικολογική ανέλιξη, αειφόρο ανάπτυξη και ευημερία. Αυτά είναι τα προβλήματα που πρέπει να απασχολούν το κόμμα και όχι η υλοποίηση της διακηρυγμένης προγραματικά κυβερνητικής πολτιτικής, που έτσι και αλλιώς θα την ελέγξει  η  κοινωνία 

Στη νέα αυτή πορεία προφανώς γεννιούνται καινούργιες  ελπίδες και αναδύονται νέοι φόβοι.

Φόβοι: Να απορροφηθεί το κόμμα της Ριζοσπαστικής Αριστεράς από το νέο κράτος ή να μετατραπεί το κόμμα από αυτόνομο πολιτικό υποκείμενο σε κόμμα -κρατικό εξάρτημα. Έχουμε ακούσει πολλά αυτές τις ημέρες για αυτό.

Ελπίδες: Να οικοδομήσει το κόμμα ένα «Δημόσιο Χώρο» διαλόγου και δράσης που θα συμβάλλει στη συγκρότηση και την αναπαραγωγή, μιας νέας κοινωνικής και πολιτικής πλειοψηφίας, ως  ανεξάρτητο,  μαζικό και "δημοκρατικό χώρο", που θα παρεμβαίνει με βάση τις νέες πραγματικές ανάγκες της κοινωνίας που θα επεξεργάζεται  και ταυτόχρονα θα προωθεί το όραμα μιας ριζικά διαφορετικής κοινωνίας προδευτικών αρχών και αξιών, με στόχο τον κοινωνικό μετασχηματισμό της. Πρέπει να απαντηθεί επί τέλους "ποια κοινωνία θέλουμε", ποιες αρχές και ποιες αξίες οικοδομούμε, ποιό όραμα σχεδιάζουμε και μέσα από ποιο δρόμο θα το υπηρετήσουμε. Αναζητήσεις που συγκροτούν τα νέα καθήκοντα του κόμματος.

Η Κυβέρνηση άλλωστε είναι μια μόνο  πλευρά της πολιτικής του κόμματος. Το κόμμα οφείλει να απευθύνεται και να είναι σημείο αναφοράς για όλη την κοινωνία.  Να αποτελεί βασικό θεσμό κοινωνικής εκπροσώπησης, παραγωγής πολιτικής και επεξεργασιών, πρωταγωνιστής των κοινωνικών πολιτικών εξελίξεων και καταλύτης των κοινωνικών διεργασιών, που οδηγούν στην εμβάθυνση της Δημοκρατίας και στην  ριζοσπαστικού χαρακτήρα  ανάπτυξη κοινωνικών κινημάτων(Συνδικαλιστικό, φεμινιστικό, οικολογικό, νεολαιίστικο, ειρηνικό κ.α)

Όλα αυτά πρέπει να σχεδιαστούν και  να αλλάξουν το πεδίο δραστηριότητας του κόμματος. Το κόμμα οφείλει να διευρύνει τους ορίζοντές του και να  στραφεί σταθερά προς την κοινωνία και όχι να μετατραπεί σε απλό υποστηρικτή η σε τροφοδότη μηχανισμό της Κυβέρνησης. Να βλέπει πλέον προς την κοινωνία και όχι προς την κυβέρνηση. Ο έλεγχος της κυβέρνησης και των ασκούμενων πολιτικών είναι υπόθεση των κοινωνικών κινημάτων και της κοινωνίας των πολιτών, σύμφωνα με  νέα πρότυπα, τη δυναμική των αρχών και αξιών και των κατακτήσεων, που  εν τω μεταξύ θα οικοδομούνται με την αναβάθμιση της δημοκρατίας των θεσμών και της ενεργούς συμμετοχής των πολιτών!