Κρίση δημοκρατίας, τράπεζες και δημόσιο

Πριν από 75 περίπου χρόνια, όταν οι ΗΠΑ βρέθηκαν μέσα στη δίνη μιας οικονομικής κρίσης λιγότερο επώδυνης τηρουμένων των αναλογιών, από τη κρίση που προκάλεσε την κατάρρευση της ελληνικής οικονομίας, η Κυβέρνηση του Φραγκλίνου  Ρούζβελτ προκειμένου να επιτύχει την έξοδο των ΗΠΑ από τα οικονομικό κραχ, στηρίχτηκε σε δύο πυλώνες, στις δημόσιες επενδύσεις και στις τράπεζες, αφού προηγουμένως διαχώρισε τις επενδυτικές από τις εμπορικές-αποταμιευτικές με την «περίφημη τροπολογία». Την περίοδο εκείνη απουσίαζε από την πολιτικοοικονομική σκηνή ο τρίτος πυλώνας, η οικολογία και τα όρια που αυτή σήμερα επιβάλλει, στις αναπτυγμένες οικονομίες.

Στην Ελλάδα της πολυδιάστατης κρίσης έγιναν, με ανάλογη μορφή κρίσης, μετά από τόσα χρόνια, ακριβώς τα αντίθετα. Διαλύονται ή εκποιούνται οι Δημόσιες Επιχειρήσεις και ήδη εκποιήθηκε το υποτυπώδες δημόσιο αποταμιευτικό τραπεζικό σύστημα που λειτουργούσε στη χώρα μας, με το Ταχυδρομικό Ταμιευτήριο και την Αγροτική τράπεζα. Το τραγικότερο είναι ότι η διάλυσή του, συνδυάστηκε με την κρατική προσπάθεια διάσωσης των ιδιωτικών τραπεζών. Για να κατανοηθεί η σοβαρότητα του τομέα αυτού αρκεί κανείς να ενημερωθεί για το αντίστοιχο Γερμανικό σύστημα των εκατοντάδων Landersbank, που αποτελεί την « λαϊκή οικονομική ραχοκοκαλιά»  της Γερμανίας, την οποία η Μέρκελ προστατεύει μετά μανίας και την αποκλείει από κάθε προσπάθεια έλεγχου της  ή εποπτεία της από την Ε.Ε και το σημαντικότερο την προστατεύει από τη κυοφορούμενη  Ένωση Τραπεζών της Ευρώπης.

Βασικός λόγος για όλες αυτές τις δυσάρεστες για τη χώρα εξελίξεις, είναι προφανώς η ηγεμονία του νεοφιλελεύθερου αφηγήματος, που σπρώχνει την οικονομία κάτω από οποιεσδήποτε οικονομικές  και κοινωνικές συνθήκες, προς την κατεύθυνση της λιτότητας, της απορύθμισης της μικτής οικονομίας και της παράδοσής της στον ιδιωτικό τομέα ως του μοναδικού ικανού μορφώματος, να επιλύσει κάθε οικονομική νόσο και κάθε πολιτική αποτυχία της εθνικής οικονομίας.Την παγκόσμια διακυβέρνηση έχουν πλέον αναλάβει οι Κεντρικές Τράπεζες η πολιτική έχει υποταχθεί στην οικονονική διαχείριση του διεθνούς χρηματοπιστωτικού νσυστήματος που σήμερα εν συντομία προσφωνείται  "αγορές"

Έτσι στην Ελλάδα, σε συνθήκες βαθιάς οικονομικής και θεσμικής κρίσης, ο δημόσιος τομέας απορρυθμίζεται, οι τράπεζες εθνικοποιούνται, διότι δεν υπάρχει άλλος τρόπος να διασωθούν και η ρευστότητα παραχωρείται άνευ όρων, στις «ανακεφαλαιοποιημένες» τράπεζες που επιστρέφουν «υγιείς» στους νέους ή παλιούς μετόχους τους, χωρίς τα επισφαλή δάνειά τους, είτε αυτά οφείλονται στο κράτος ή τα αντίστοιχα ιδιωτικά, που στο σύνολό τους φορτώνονται στις πλάτες των φορολογουμένων.

Λογιστικά τα χρέη των τραπεζών καταχωρούνται στο Δημόσιο Χρέος,  για να διευκολυνθούν με τη μη βιωσιμότητά του οι κρατούντες και να επιτείνουν τις πιέσεις του συστήματος, με πανικό και φόβο προς τους πολίτες και να εδραιώσουν τη νέα κυριαρχία τους, με όρους οικονομικής τρομοκρατίας. (Θα μας διώξουν από την Ε.Ε, θα μας αναγκάσουν να εγκαταλείψουμε το ευρώ, θα μας αφαιρέσουν την εθνική κυριαρχία, θα μας επιβάλλουν ένα διαφορετικό πρότυπο οργάνωσης της κοινωνίας και της οικονομίας, με τους όρους που οι συστημικές δυνάμεις θα καθορίζουν, θα πρέπει να υπομείνουμε τις θυσίες και τις «αδιαφανείς» μεταρρυθμίσεις  κ.α).

Όλα τα παραπάνω περνούν σήμερα από μπροστά μας με κινηματογραφική ταχύτητα.

Ο ευρύτερος δημόσιος τομέας στην Ελλάδα(Ενέργεια, μεταφορές, δημόσιες τράπεζες) εκποιείται ή διαλύεται. Σήμερα όλες οι χώρες αναπτυγμένες και υπανάπτυκτες στηρίζουν τη βελτίωση των οικονομικών δυνατοτήτων τους και των θεσμικών αναγκών τους, με βαθιές διαρθρωτικές αλλαγές, στα τρία πεδία του δημόσιου τομέα και του εκσυγχρονισμού  της δημόσιας διοίκησης. Με σκοπό τη δραστική μείωση του ενεργειακού κόστους, την  ορθολογική και αντιτράστ λειτουργία του τραπεζικού συστήματος και τον έλεγχο από τις κεντρικές τράπεζες, τη ριζική αναδιάρθρωση των μεταφορών με όρους χαμηλού κόστους και περιβαλλοντικής προστασίας.

Επιδιώκοντας να επιτύχουν, τη δημοσιονομική σταθερότητα, τη βελτίωση της παραγωγικότητας και της διαρθρωτικής ανταγωνιστικότητας, το χαμηλό κόστος παραγωγής, τις νέου τύπου επενδυτικές δυνατότητες με οικολογικά όρια στην οικονομία, την ενίσχυση και εξυγίανση του ιδιωτικού τομέα, τις αναπτυξιακού χαρακτήρα και όχι καταναλωτικού δημόσιες επενδύσεις που προφανώς δεν αποκλείουν και τον εξωτερικό δανεισμό αφού αποδίδουν, στις σημερινές συνθήκες, της έντονης διεθνούς ανταγωνιστικότητας και των περιορισμένων και πανάκριβων δυνατοτήτων προσφυγής στις διεθνείς αγορές.

Η Ελλάδα κινείται επικίνδυνα ακριβώς προς την αντίθετη κατεύθυνση. Έντονα αρνητική συμβολή προς αυτή την αλλοπρόσαλλη, αδιέξοδη και καταστροφική πορεία της χώρας,  που προκαλεί το εξωφρενικό και προκλητικό πάρτι της πολύμορφής συναλλαγής και διαφθοράς, στο τραπεζικό σύστημα, στην ενέργεια και στις μεταφορές, ακριβώς, σε αυτούς τους τομείς που θα μπορούσε να στηριχθεί μια σοβαρή προσπάθεια διεξόδου από την κρίση και ανόρθωσης της οικονομίας της χώρας, έχουν δύο κρίσιμοι παράγοντες.

• Η διαχείριση της πορείας της Ελλάδας από το καταστροφικό δίδυμο μνημονιακής συγκυβέρνησης και τρόϊκας, που συνάντησαν τα δίδυμα και θανατηφόρα ελλείμματα της χώρας, του προϋπολογισμού και του ισοζυγίου εξωτερικών πληρωμών, που προϋπήρχαν στην Ελλάδα της δημοσιονομικής κρίσης και συνέβαλαν στη ταχύρρυθμη  κατάρρευση της οικονομίας της αλλά και στην πλήρη αδυναμία διεξόδου χωρίς την αναδιάρθρωση του διογκούμενου τεχνητά δημόσιου χρέους. Είναι μύθος ότι μόνο το χρέος οδήγησε τη χώρα   στην κατάρρευση.

• Η σύγχυση και η αλλοτριωτική μορφή επικοινωνίας που ασκείται στην κοινωνία, από τη συντηρητική δομή του πελατειακού κράτους και του πολιτικού προσωπικού που διαχειρίζεται την κρίση και τα συστημικά μέσα  που το υποστηρίζουν προκλητικά με το αζημίωτο διαμορφώνουν το δεύτερο  εκρηκτικό δίδυμο, που οδηγεί στον κάθετο διαχωρισμό της κοινωνίας σε  δύο πεδία.  Στο «ιδιωτικό» και στο «δημόσιο» που και τα δύο όμως διαπερνώνται από στοιχεία, συναλλαγής, παραβατικότητας και διαφθοράς.

Στις συνθήκες όμως της οικονομικής κρίσης έχουν προστεθεί και άλλες παρενέργειες. 
√ Η ανθρωπιστική κρίση που προκαλεί εξαθλίωση και αγανάκτηση ευρύτερων κοινωνικών στρωμάτων και κατηγοριών, τα οποία με τη σειρά τους  κινούνται προς  διάφορες άναρχες  κατευθύνσεις (εκφασισμός, κοινωνικός αυτοματισμός, ατομικές συμπεριφορές, αδιέξοδες  επαγγελματικές διεκδικήσεις) και επιτείνουν την πόλωση.

√ Η οικονομική δυσπραγία που οδηγεί σε παντός είδους στάσεις πληρωμών δημόσιου και ιδιωτικού χαρακτήρα.

Η μοναδική ενοποιητική διαδικασία που άλλωστε αποτελεί την πεμπτουσία του κράτους δικαίου και νομιμότητας, είναι η δημοκρατία, και οι μαζικές κοινωνικές κινητοποιήσεις πολιτικού χαρακτήρα, που συνοδεύουν τη δημοκρατία,  παρά τις προκαλούμενες παραμορφώσεις της και τις όποιες παραποιήσεις της επιχειρούνται για εκτόνωση των κοινωνικών αγώνων. Η δημοκρατία αποτελεί τη μοναδική ελπίδα ειρηνικής ανατροπής της επικρατούσας κυριαρχίας. Καμία δυνατότητα καθολικής κατάλυσής της στις πολιτισμένες χώρες δεν είναι δυνατή, αλλά αντίθετα είναι αδιανόητη, χωρίς αναίμακτη και καταστροφική για τη χώρα αντισυνταγματική  εκτροπή. Αποκλίσεις, παραμορφωτικές στρεβλώσεις και προσπάθειες χειραγώγησής της, είναι ενταγμένες, ως ένα βαθμό, στο πολιτικό παιχνίδι, αλλά ορίζονται από ακροτελεύτια όρια. Άλλωστε οι λαοί κινούνται, αγωνίζονται, διεκδικούν και στις περισσότερες των περιπτώσεων, σαν και αυτή που βρίσκεται σήμερα η Ελλάδα, ανατρέπουν και αλλάζουν το πολιτικό σκηνικό, μέσα από τους νόμιμους ασφαλιστικούς μηχανισμούς της δημοκρατίας.